Πίστη υπό Δοκιμασία στη Ναζιστική Ευρώπη

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝ ΛΕΤΟΝΙΑ

Στις 12 Μαρτίου 1938, τα στρατεύματα του Χίτλερ πέρασαν τα αυστριακά σύνορα. Στο ραδιόφωνο ακούγονταν εμβατήρια και πολιτικά συνθήματα. Κύματα πατριωτισμού σάρωναν την πατρίδα μου, την Αυστρία.

ΟΤΑΝ ο Χίτλερ απέκτησε τον έλεγχο της Αυστρίας, επικρατούσε μεγάλη αισιοδοξία. Πολλοί έλπιζαν ότι το «Χιλιετές Ράιχ» του θα έβαζε τέλος στη φτώχεια και στην ανεργία. Ακόμη και Καθολικοί ιερείς, παρασυρμένοι από το πάθος του πατριωτισμού που διακατείχε το έθνος, απηύθυναν χαιρετισμό στον Χίτλερ.

Αν και ήμουν μόλις 19 χρονών, δεν επηρεάστηκα από τις υποσχέσεις του Χίτλερ. Δεν πίστευα ότι κάποια ανθρώπινη κυβέρνηση θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Μαθαίνω τις Βιβλικές Αλήθειες

Γεννήθηκα στις 19 Απριλίου 1919, στο Ντόναβιτς της Αυστρίας, και ήμουν το μικρότερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας μου δούλευε σκληρά ως ανθρακωρύχος. Το 1923 πήρε την οικογένειά μας στη Γαλλία, όπου βρήκε δουλειά στην πόλη Λιεβέν στην οποία υπήρχαν ορυχεία. Λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων ήταν επιφυλακτικός με τις θρησκείες, αλλά η μητέρα ήταν πιστή Καθολική. Σε εμάς τα παιδιά εμφύτευσε την πίστη στον Θεό, και προσευχόταν μαζί μας κάθε βράδυ. Με τον καιρό, η δυσπιστία του πατέρα απέναντι στη θρησκεία μεγάλωσε τόσο πολύ ώστε απαγόρευσε στη μητέρα να πηγαίνει στην εκκλησία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, γνωρίσαμε τον Βίντσεντς Πλατάις​—τον οποίο φωνάζαμε Βίνκο—​έναν νεαρό γιουγκοσλαβικής καταγωγής. Αυτός είχε επαφές με Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Λίγο καιρό αργότερα, κάποιος από αυτούς άρχισε να επισκέπτεται την οικογένειά μας. Εφόσον ο πατέρας είχε απαγορεύσει στη μητέρα να πηγαίνει στην εκκλησία, εκείνη ρώτησε τον Βίνκο αν μπορούσε κανείς να λατρεύει τον Θεό στο σπίτι. Ο Βίνκο της έδειξε το εδάφιο Πράξεις 17:24, το οποίο λέει ότι ο Θεός «δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς», και εξήγησε ότι το σπίτι είναι κατάλληλος χώρος για να του αποδίδει κανείς λατρεία. Η μητέρα χάρηκε και άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις σε σπίτια Σπουδαστών της Γραφής.

Ο πατέρας τής παρήγγειλε ρητά να σταματήσει αυτές τις ανοησίες, όπως έλεγε. Για να μας εμποδίσει να συναναστρεφόμαστε με τους Σπουδαστές της Γραφής, επέμενε να παρακολουθούμε όλοι μαζί τη Θεία Λειτουργία τις Κυριακές! Εφόσον η μητέρα αρνούνταν σταθερά να πάει, ο πατέρας αποφάσισε να γίνω παπαδοπαίδι. Αν και σεβάστηκε τις επιθυμίες του πατέρα μου ως προς αυτό, εκείνη συνέχισε να ενσταλάζει στην καρδιά και στο μυαλό μου τις Γραφικές αρχές και να με παίρνει μαζί της στις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής.

Το 1928, ο Βίνκο και η αδελφή μου, η Γιοζεφίνα​—ή Πέπι, όπως τη φωνάζαμε—​συμβόλισαν την αφιέρωσή  τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Αργότερα παντρεύτηκαν. Την επόμενη χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους, η Φίνι, στο Λιεβέν. Τρία χρόνια αργότερα τους έγινε η πρόταση να αναλάβουν την ολοχρόνια διακονία στη Γιουγκοσλαβία, όπου το έργο των Μαρτύρων ήταν υπό περιορισμούς. Παρά τις πολλές δυσκολίες, η χαρά και ο ζήλος τους για την υπηρεσία του Ιεχωβά δεν μειώθηκαν καθόλου. Το θαυμάσιο παράδειγμά τους ενστάλαξε μέσα μου την επιθυμία να γίνω ολοχρόνιος διάκονος.

Πνευματική Ανάπτυξη

Δυστυχώς, οι διαφορές των γονέων μας τους οδήγησαν στο διαζύγιο το 1932. Εγώ επέστρεψα στην Αυστρία μαζί με τη μητέρα μου, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Βίλχελμ (Βίλι), παρέμεινε στη Γαλλία. Έκτοτε, δεν είχα πολλές επαφές με τον πατέρα μου. Ήταν αρνητικά διακείμενος απέναντί μας μέχρι το θάνατό του.

Η μητέρα μου και εγώ εγκατασταθήκαμε στο Γκάμλιτς, ένα χωριό της Αυστρίας. Εκείνη εξέταζε τακτικά μαζί μου διάφορα Γραφικά έντυπα, εφόσον δεν υπήρχαν κοντά εκκλησίες των Μαρτύρων. Ευτυχώς, ο Έντουαρτ Βόχιντς ερχόταν με το ποδήλατό του στο σπίτι μας από το Γκρατς δύο φορές το μήνα για να μας δίνει πνευματική ενθάρρυνση, διανύοντας σχεδόν 100 χιλιόμετρα για την κάθε διαδρομή!

Όταν άρχισε η διακυβέρνηση τρόμου του Χίτλερ το 1938, ο αδελφός Βόχιντς συνελήφθη. Νιώσαμε μεγάλη θλίψη όταν πληροφορηθήκαμε ότι πέθανε στο θάλαμο αερίων ενός ινστιτούτου ευθανασίας στο Λιντς. Η αξιοσημείωτη πίστη του μας ενίσχυσε ώστε να συνεχίσουμε να υπηρετούμε πιστά τον Ιεχωβά.

1938​—Μια Αποφασιστική Χρονιά

Το έργο των Μαρτύρων είχε απαγορευτεί στην Αυστρία το 1935. Όταν τα στρατεύματα του Χίτλερ μπήκαν στην Αυστρία το 1938, η διακονία μας έγινε πολύ επικίνδυνη ενασχόληση. Η γειτονιά γνώριζε ότι η μητέρα μου και εγώ ήμασταν Μάρτυρες του Ιεχωβά, και έτσι αποφασίσαμε να μη δίνουμε στόχο. Εγώ μάλιστα άρχισα να περνώ τις νύχτες σε κάποια αποθήκη για να μην μπορούν να με πιάσουν εύκολα οι Ναζί.

Στις αρχές του 1938, είχα ολοκληρώσει τη βασική μου εκπαίδευση και είχα αρχίσει να εργάζομαι σε αρτοποιείο. Επειδή δεν έλεγα «Χάιλ Χίτλερ» ούτε έγινα μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας, με απέλυσαν. Αλλά ήμουν πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά να συμβολίσω την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα.

Η μητέρα μου και εγώ βαφτιστήκαμε στις 8 Απριλίου 1938. Κάποια νύχτα, εμείς και εφτά άλλα άτομα συγκεντρωθήκαμε σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Μετά την ομιλία βαφτίσματος, ανά δέκα λεπτά, ένας ένας κατηφορίζαμε κάποιο στενό μονοπάτι και φτάναμε στο πλυσταριό. Εκεί βαφτιστήκαμε σε μια τσιμεντένια γούρνα.

Στις 10 Απριλίου 1938 έγινε εικονικό δημοψήφισμα για την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία. Το σύνθημα «Ναι στον Χίτλερ!» εμφανιζόταν σε αφίσες σε όλη τη χώρα. Η μητέρα μου και εγώ, επειδή δεν θεωρούμασταν πολίτες της χώρας λόγω της μακράς μας παραμονής στη Γαλλία, δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε​—γεγονός που αργότερα έσωσε τη ζωή μου. Ο Φραντς Γκάνστερ, από το Κλάγκενφουρτ της νότιας Αυστρίας, μας έφερνε τακτικά τεύχη της Σκοπιάς. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούσαμε να αντλούμε πνευματική δύναμη από το Λόγο του Θεού πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο Αδελφός μου, ο Βίλι

Ο Βίλι, ο οποίος με περνούσε τέσσερα χρόνια, δεν είχε επικοινωνήσει με τη μητέρα μου και με εμένα από τότε που είχαμε φύγει από τη Γαλλία, εννιά και πλέον χρόνια νωρίτερα. Αν και η μητέρα τού είχε δώσει Γραφική εκπαίδευση όταν ήταν μικρός, εκείνος παροδηγήθηκε και πίστεψε ότι το  πολιτικό πρόγραμμα του Χίτλερ ήταν το μέσο για ένα λαμπρό μέλλον. Το Μάιο του 1940, ένα γαλλικό δικαστήριο καταδίκασε τον Βίλι σε δύο χρόνια φυλάκιση για τις παράνομες δραστηριότητές του ως Ναζί. Σύντομα, όμως, αποφυλακίστηκε, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Γαλλία. Τότε μας έστειλε μια κάρτα από το Παρίσι. Χαρήκαμε που μάθαμε πως είναι ζωντανός αλλά συγκλονιστήκαμε όταν καταλάβαμε τι είχε γίνει ο ίδιος!

Στη διάρκεια του πολέμου ο Βίλι μπορούσε να μας επισκέπτεται συχνά λόγω της καλής σχέσης του με τα Ες-Ες (την επίλεκτη φρουρά του Χίτλερ). Τον είχαν εντυπωσιάσει οι στρατιωτικές επιτυχίες του Χίτλερ. Σχεδόν κάθε φορά που προσπαθούσα να επιστήσω την προσοχή του στη Γραφική ελπίδα, εκείνος έλεγε: «Ανοησίες! Κοίταξε τον κεραυνοβόλο πόλεμο του Χίτλερ. Σύντομα οι Γερμανοί θα είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου!»

Μια από τις φορές που ο Βίλι μάς επισκέφτηκε με άδεια, το Φεβρουάριο του 1942, του πρόσφερα το βιβλίο Εχθροί, το οποίο είναι έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το διάβασε μονομιάς. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το καθεστώς του Χίτλερ ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία. Είχε υποστηρίξει ένα απάνθρωπο σύστημα και αποφάσισε να διορθώσει την πορεία του χωρίς καθυστέρηση.

Ο Βίλι Τάσσεται Υπέρ της Γραφικής Αλήθειας

Όταν ο Βίλι μάς επισκέφτηκε τον επόμενο μήνα, ήταν άλλος άνθρωπος. Είπε: «Άντον, έχω πάρει λάθος δρόμο!»

«Βίλι», του είπα, «το κατάλαβες κάπως αργά».

«Όχι», απάντησε εκείνος, «δεν είναι αργά! Η Γραφή λέει: “Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις ενόσω είσαι ζωντανός”, και εγώ, δόξα τω Θεώ, είμαι ακόμη ζωντανός!»​—Εκκλησιαστής 9:10.

«Και τι ακριβώς σκοπεύεις να κάνεις;» ρώτησα.

«Σίγουρα δεν σκοπεύω να συνεχίσω να είμαι στρατιώτης», απάντησε εκείνος. «Θα διακόψω τις σχέσεις μου με τους Ναζί και θα δούμε τι θα γίνει».

Έφυγε αμέσως για το Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας, για να επισκεφτεί μια ακόμη φορά την αδελφή μας, την Πέπι. Αφού παρακολούθησε για λίγο τις συναθροίσεις των Μαρτύρων εκεί, οι οποίες διεξάγονταν υπό απαγόρευση, βαφτίστηκε κρυφά. Επιτέλους, ο άσωτος γιος είχε επιστρέψει!​—Λουκάς 15:11-24.

Για να ξεφύγει από τους Ναζί στη Γαλλία, ο Βίλι προσπάθησε να περάσει τα σύνορα προς την Ελβετία. Ωστόσο, η γερμανική στρατιωτική αστυνομία τον έπιασε. Πέρασε από στρατοδικείο στο Βερολίνο και στις 27 Ιουλίου 1942 καταδικάστηκε σε θάνατο για λιποταξία. Μου επέτρεψαν να τον επισκεφτώ στις Στρατιωτικές Φυλακές Βερολίνου-Τέγκελ. Με οδήγησαν σε ένα μικρό δωμάτιο, και σε λίγο μπήκε ο Βίλι αλυσοδεμένος με κάποιον φρουρό. Όταν τον είδα σε αυτή την κατάσταση δάκρυσα. Δεν μας άφησαν να αγκαλιαστούμε και μας παραχώρησαν μόνο 20 λεπτά για να αποχαιρετιστούμε.

Ο Βίλι πρόσεξε τα δάκρυά μου και είπε: «Άντον, γιατί κλαις; Πρέπει να είσαι χαρούμενος! Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που με βοήθησε να βρω την αλήθεια ξανά! Αν ήταν να πεθάνω για τον Χίτλερ, δεν θα είχα καμία ελπίδα. Αλλά το ότι πεθαίνω για τον Ιεχωβά σημαίνει ότι είναι βέβαιο πως θα αναστηθώ και πως θα συναντηθούμε ξανά!»

Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα που μας έστειλε, ο Βίλι έγραφε: «Ο αγαπημένος μας Θεός, τον οποίο υπηρετώ, μου δίνει ό,τι χρειάζομαι και ασφαλώς θα είναι δίπλα μου μέχρι τέλους, ώστε να υπομείνω και να βγω νικητής. Σας λέω ξανά, να είστε βέβαιοι ότι δεν έχω μετανιώσει και ότι παραμένω σταθερός στον Κύριο!»

Ο Βίλι εκτελέστηκε στις Φυλακές του Βρανδεμβούργου, κοντά στο Βερολίνο, την επομένη, στις 2 Σεπτεμβρίου 1942. Ήταν 27 χρονών. Το παράδειγμά του πιστοποιεί πόσο αληθινά είναι τα λόγια του εδαφίου Φιλιππησίους 4:13: «Για όλα τα πράγματα έχω τη δύναμη χάρη σε αυτόν που μου δίνει δύναμη».

Ο Βίνκο Παραμένει Πιστός Μέχρι Θανάτου

Ο γερμανικός στρατός είχε μπει στη Γιουγκοσλαβία το 1941, υποχρεώνοντας την Πέπι, το σύζυγό της Βίνκο και τη 12χρονη κόρη τους Φίνι να επιστρέψουν στην Αυστρία. Εκείνον τον καιρό οι περισσότεροι Μάρτυρες στην Αυστρία βρίσκονταν σε φυλακές ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επειδή δεν είχαν τη γερμανική υπηκοότητα, τους έβαλαν να κάνουν καταναγκαστική εργασία σε ένα αγρόκτημα στη νότια Αυστρία, κοντά στο σπίτι μας.

 Αργότερα, στις 26 Αυγούστου 1943, η Γκεστάπο (η μυστική αστυνομία των Ναζί) συνέλαβε τον Βίνκο. Όταν η Φίνι προσπάθησε να αποχαιρετήσει τον πατέρα της, ο επικεφαλής αστυνομικός τη χτύπησε τόσο δυνατά ώστε εκείνη πετάχτηκε στην άλλη άκρη του δωματίου. Η Γκεστάπο συχνά ανέκρινε και ξυλοκοπούσε άγρια τον Βίνκο, και τον μετέφερε στις Φυλακές Στάντελχαϊμ στο Μόναχο.

Στις 6 Οκτωβρίου 1943, η αστυνομία με συνέλαβε στην εργασία μου, και με έστειλαν και εμένα στις Φυλακές Στάντελχαϊμ, όπου βρισκόταν και ο Βίνκο. Επειδή μιλούσα καλά τη γαλλική, με χρησιμοποιούσαν ως διερμηνέα για τους Γάλλους αιχμαλώτους πολέμου. Στη διάρκεια των περιπάτων που έκανα στο κτίριο της φυλακής, είχα την ευκαιρία να ανταλλάσσω νέα με τον Βίνκο.

Τελικά, ο Βίνκο καταδικάστηκε σε θάνατο. Κατηγορήθηκε ότι προμήθευε Γραφικά έντυπα στους Μάρτυρες και ότι παρείχε οικονομική βοήθεια σε γυναίκες Μάρτυρες του Ιεχωβά των οποίων οι σύζυγοι βρίσκονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μεταφέρθηκε στις ίδιες φυλακές, κοντά στο Βερολίνο, όπου είχε εκτελεστεί και ο Βίλι. Εκεί αποκεφαλίστηκε στις 9 Οκτωβρίου 1944.

Η τελευταία συνάντηση του Βίνκο με την οικογένειά του ήταν συνταρακτική. Τον βρήκαν αλυσοδεμένο και ξυλοκοπημένο, και οι αλυσίδες τον δυσκόλευαν να τους αγκαλιάσει. Η Φίνι ήταν 14 χρονών όταν είδε τελευταία φορά τον πατέρα της. Ακόμη θυμάται τα τελευταία λόγια του: «Να προσέχεις τη μητέρα σου, Φίνι!»

Μετά το θάνατο του πατέρα της, οι Ναζί πήραν τη Φίνι από τη μητέρα της και την έδωσαν σε μια οικογένεια Ναζί που προσπάθησε να την «αναμορφώσει». Συχνά τη χτυπούσαν βάναυσα. Όταν τα ρωσικά στρατεύματα μπήκαν στην Αυστρία, εκτέλεσαν την οικογένεια των Γερμανών που την είχε κακομεταχειριστεί τόσο πολύ. Τα μέλη αυτής της οικογένειας θεωρούνταν διαβόητοι ναζιστές.

Μετά τον πόλεμο η αδελφή μου συνέχισε την ολοχρόνια διακονία. Υπηρέτησε στο πλευρό του δεύτερου συζύγου της, του Χανς Φέρστερ, στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελβετία μέχρι το θάνατό της το 1998. Η Φίνι ακολούθησε τα ίχνη των γονέων της και τώρα υπηρετεί τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, στην Ελβετία.

Επιτέλους Ελευθερία!

Στις αρχές του 1945, η φυλακή μας στο Μόναχο ήταν ανάμεσα στα κτίρια που βομβαρδίστηκαν. Η πόλη έγινε ερείπια. Τελικά, ύστερα από 18 μήνες στη φυλακή, ήρθε η μέρα της δίκης μου. Αυτό έγινε μόλις δύο εβδομάδες πριν από τον επίσημο τερματισμό του πολέμου στις 8 Μαΐου 1945. Στη διάρκεια της δίκης, με ρώτησαν: «Είσαι πρόθυμος να υπηρετήσεις στο στρατό;»

«Ένας φυλακισμένος δεν επιτρέπεται να φοράει στρατιωτική στολή ή να λέει “Χάιλ Χίτλερ”», απάντησα. Όταν ρωτήθηκα αν ήμουν πρόθυμος να υπηρετήσω στο γερμανικό στρατό, είπα: «Δώστε μου, παρακαλώ, τα έγγραφα της στρατολόγησής μου και τότε θα σας ενημερώσω για την απόφασή μου!»

Λίγες μέρες αργότερα, ο πόλεμος τελείωσε, και μου είπαν ότι ήμουν ελεύθερος να φύγω. Έπειτα από λίγο καιρό πήγα στο Γκρατς, όπου οργανώθηκε μια μικρή εκκλησία 35 Μαρτύρων. Τώρα στην περιοχή του Γκρατς ακμάζουν οχτώ εκκλησίες.

Μια Στοργική Βοηθός

Λίγο μετά το τέλος του πολέμου, γνώρισα τη Χελένε Ντουνστ, μια νεαρή δασκάλα που παλιότερα  ήταν μέλος του ναζιστικού κόμματος. Ήταν εντελώς απογοητευμένη από το ναζισμό. Στην πρώτη συζήτηση που είχα μαζί της, ρώτησε: «Πώς είναι δυνατόν να γνωρίζετε μόνο εσείς ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά και οι άλλοι να μην το γνωρίζουν;»

«Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι δεν ερευνούν τη Γραφή», απάντησα. Κατόπιν, της έδειξα το όνομα του Θεού στη Γραφή.

«Αν η Γραφή λέει ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, τότε θα πρέπει να το πούμε σε όλους!» αναφώνησε εκείνη. Η Χελένε άρχισε να κηρύττει τις Γραφικές αλήθειες και έναν χρόνο αργότερα συμβόλισε την αφιέρωσή της στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Παντρευτήκαμε στις 5 Ιουνίου 1948.

Την 1η Απριλίου 1953, γίναμε ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αργότερα προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την 31η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, που βρισκόταν κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Εκεί απολαύσαμε την πολύ θερμή συναναστροφή των συμμαθητών μας από 64 διαφορετικές χώρες.

Μετά την αποφοίτησή μας, διοριστήκαμε και πάλι στην Αυστρία. Για λίγα χρόνια, το έργο μας ήταν να επισκεπτόμαστε εκκλησίες για να τις ενισχύουμε πνευματικά. Έπειτα προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λουξεμβούργο. Αργότερα μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε στο γραφείο τμήματος στην Αυστρία, το οποίο βρίσκεται στη Βιέννη. Το 1972, ενώ υπηρετούσαμε εκεί, αρχίσαμε να μαθαίνουμε τη σερβοκροατική για να δίνουμε μαρτυρία στους πολλούς Γιουγκοσλάβους μετανάστες εργάτες που ζούσαν στη Βιέννη. Τώρα υπάρχουν οχτώ εκκλησίες στη σερβοκροατική γλώσσα εδώ στη Βιέννη, στις οποίες ανήκουν άτομα από σχεδόν κάθε γωνιά της Ευρώπης!

Στις 27 Αυγούστου 2001, η Χελένε κοιμήθηκε τον ύπνο του θανάτου. Είχε αποδειχτεί αξιόπιστη και πολύτιμη βοηθός και σύντροφος στη διάρκεια των 53 ευτυχισμένων χρόνων του γάμου μας. Τώρα η ελπίδα της ανάστασης είναι ακόμη πιο πολύτιμη για εμένα.

Βρίσκω Ικανοποίηση στην Αγάπη του Θεού

Παρά τις τραγωδίες που έχω ζήσει, εξακολουθώ να βρίσκω ικανοποίηση στην εργασία μου στο γραφείο τμήματος της Αυστρίας. Ένα πρόσφατο προνόμιο που μου δόθηκε είναι να αφηγούμαι τις προσωπικές μου εμπειρίες στα πλαίσια της έκθεσης «Τα Ξεχασμένα Θύματα του Ναζιστικού Καθεστώτος». Από το 1997, αυτή η έκθεση έχει περιοδεύσει σε 70 αυστριακές πόλεις και κωμοπόλεις, δίνοντας την ευκαιρία σε επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες των ναζιστικών φυλακών και στρατοπέδων συγκέντρωσης να μιλούν για την πίστη και το θάρρος που έδειξαν οι αληθινοί Χριστιανοί όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ναζιστικό διωγμό.

Θεωρώ προνόμιο το ότι γνώρισα προσωπικά τέτοια πιστά άτομα. Αυτοί αποτελούν μια ηχηρή απόδειξη του πόσο αληθινά είναι τα λόγια των εδαφίων Ρωμαίους 8:38, 39: «Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε κυβερνήσεις ούτε παρόντα πράγματα ούτε μελλοντικά πράγματα ούτε δυνάμεις ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε καμιά άλλη δημιουργία θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, η οποία είναι στον Χριστό Ιησού, τον Κύριό μας».

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Η οικογένειά μας το 1930 (από αριστερά προς τα δεξιά): εγώ, η Πέπι, ο πατέρας, ο Βίλι, η μητέρα και ο Βίνκο

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ο αδελφός μου, ο Βίλι, λίγο πριν από την εκτέλεσή του

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Βίνκο και εγώ μείναμε κάποιο διάστημα στις Φυλακές Στάντελχαϊμ, στο Μόναχο

[Εικόνες στη σελίδα 19]

Η κόρη του Βίνκο, η Φίνι, δόθηκε σε μια οικογένεια βάναυσων ναζιστών. Παραμένει πιστή μέχρι σήμερα

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Η Χελένε ήταν πολύτιμη σύντροφος τα 53 χρόνια του γάμου μας

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Συμμετέχω στην έκθεση «Τα Ξεχασμένα Θύματα του Ναζιστικού Καθεστώτος»