Όταν Χάνεται η Παιδική Ηλικία

«Η παιδική ηλικία είναι το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα των παιδιών».​—«Το Παιδί που Πιέζεται να Μεγαλώσει» (“The Hurried Child”).

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ θα συμφωνείτε ότι όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν μια σχετικά ανέμελη και αθώα παιδική ηλικία. Εντούτοις, αποτελεί λυπηρή πραγματικότητα στη ζωή το ότι αυτή η παιδική ηλικία είναι ανέφικτη για πολλά νεαρά αγόρια και κορίτσια. Σκεφτείτε απλώς τα χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, παιδικά όνειρα που γκρεμίζονται όταν τα παιδιά πέφτουν θύματα του πολέμου. Φανταστείτε, επίσης, όλα εκείνα τα παιδιά των οποίων η ζωή αμαυρώνεται από τη δουλεία ή από την κακομεταχείριση.

Οι περισσότεροι από εμάς με δυσκολία μπορούμε να φανταστούμε πώς νιώθει ένα παιδί όταν εξαναγκάζεται να ζήσει στο δρόμο επειδή νιώθει περισσότερη ασφάλεια εκεί παρά στο σπίτι. Τότε ακριβώς που χρειάζονται όλη την αγάπη και την προστασία που μπορούν να έχουν, αυτά τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ζουν στο δρόμο αντιμετωπίζοντας εκείνους που έχουν αρπακτικές διαθέσεις και ανυπομονούν να τα εκμεταλλευτούν. Πολλές φορές, η παιδική ηλικία αποτελεί θύμα των πολυτάραχων καιρών στους οποίους ζούμε.

«Μακάρι να Μπορούσα να Γίνω και Πάλι Παιδί»

Η 22χρονη Κάρμεν πέρασε δύσκολη παιδική ηλικία. a Μαζί με την αδελφή της αναγκάστηκαν να ζήσουν στο δρόμο λόγω της κακομεταχείρισης από τον πατέρα τους και της παραμέλησης από τη μητέρα τους. Παρά τους κινδύνους αυτού του τρόπου ζωής, και τα δύο κορίτσια κατάφεραν να αποφύγουν κάποιες παγίδες στις οποίες πέφτουν τόσο πολλοί νεαροί που εγκαταλείπουν το σπίτι τους.

Ωστόσο, η Κάρμεν στενοχωριέται επειδή στην πραγματικότητα δεν θυμάται να είχε ποτέ παιδική ηλικία. «Από τότε που ήμουν μωρό μέχρι που έγινα 22 χρονών δεν μεσολάβησε τίποτα», λέει με λύπη. «Τώρα είμαι παντρεμένη και έχω δικό μου παιδί, αλλά λαχταράω να κάνω τα πράγματα που κάνουν τα κοριτσάκια, όπως το να παίξω με τις κούκλες. Θέλω την αγάπη και την αγκαλιά των γονέων. Μακάρι να μπορούσα να γίνω και πάλι παιδί».

Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών υποφέρουν όπως υπέφερε η Κάρμεν και η αδελφή της. Ζουν στο δρόμο, και ουσιαστικά στερούνται την παιδική τους ηλικία. Πολλά από αυτά καταφεύγουν στο έγκλημα για να επιβιώσουν. Οι ειδήσεις και οι στατιστικές δείχνουν ότι παιδιά εμπλέκονται στο έγκλημα σε τρομακτικά μικρές ηλικίες. Ένα πρόβλημα που επιδεινώνει αυτή την κατάσταση είναι το εξής: Πολλά κορίτσια γίνονται μητέρες ενώ είναι ακόμη έφηβες​—στην πραγματικότητα, ενώ είναι οι ίδιες παιδιά.

Αθέατη Κοινωνική Κρίση

Δεν είναι να απορεί κανείς που ολοένα και περισσότερα παιδιά καταλήγουν σε ανάδοχες οικογένειες. Το άρθρο του εκδότη σε ένα φύλλο της εφημερίδας Γουίκεντ Οστρέλιαν (Weekend Australian) ανέφερε: «Χωρίς να το καταλάβουμε, έχει ξεσπάσει κρίση στο θεσμό των ανάδοχων οικογενειών. Όλο και περισσότερα παιδιά από διαλυμένα σπιτικά και διαιρεμένες οικογένειες υφίστανται τις συνέπειες». Η εφημερίδα σημείωνε επίσης: «Περνούν μήνες, ακόμη και χρόνια, μέχρις ότου μερικά παιδιά από ανάδοχες οικογένειες έρθουν σε επαφή με κοινωνικούς λειτουργούς, ενώ άλλα  μεταφέρονται από τον έναν ανάδοχο στον άλλον, χωρίς να βρίσκουν ποτέ μόνιμο σπίτι».

Κάποια περίπτωση που αναφέρθηκε αφορούσε ένα 13χρονο κορίτσι το οποίο πέρασε από 97 ανάδοχες οικογένειες μέσα σε τρία χρόνια​—σε μερικά σπίτια έμεινε μόνο μια νύχτα. Τώρα θυμάται τα έντονα αισθήματα απόρριψης και ανασφάλειας τα οποία τη βασάνιζαν. Για πολλά παιδιά από ανάδοχες οικογένειες σαν αυτό το κορίτσι, η παιδική ηλικία έχει χαθεί.

Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ειδικοί σήμερα μιλούν για την επιδεινούμενη τραγωδία της χαμένης παιδικής ηλικίας. Αν είστε γονέας, ίσως βλέπετε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις και θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό που μπορείτε να παρέχετε στα παιδιά σας ένα σπίτι και τα απαραίτητα για τη ζωή. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος κίνδυνος. Στο σύγχρονο κόσμο η παιδική ηλικία δεν χάνεται πάντοτε εντελώς. Μερικές φορές απλώς περνάει βιαστικά. Πώς γίνεται αυτό, και με ποιες συνέπειες;

[Υποσημείωση]