Πώς ένας Τραυματισμός Άλλαξε τη Ζωή Μου

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΣΤΑΝΛΙ ΟΜΠΕΒΑ

Το 1982, με χτύπησε ένα όχημα που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Έλαβα την κατάλληλη ιατρική βοήθεια και σύντομα επέστρεψα στις καθημερινές μου δραστηριότητες, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές πονούσα επειδή είχα κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου ανάμεσα στον αυχένα και στο θώρακα. Ωστόσο, 15 χρόνια αργότερα, βρέθηκα αντιμέτωπος με μια εμπειρία που δοκίμασε την πίστη μου όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.

ΠΡΙΝ και, σε κάποιον βαθμό, μετά το ατύχημα, ήμουν γεμάτος ενεργητικότητα. Απολάμβανα ένα καλό, τακτικό πρόγραμμα άσκησης​—κάλυπτα δέκα ως δεκατρία χιλιόμετρα κάνοντας τζόκιν τα σαββατοκύριακα, έπαιζα σκουός και έκανα σκληρή χειρωνακτική εργασία. Βοήθησα στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά καθώς και μιας μεγάλης Αίθουσας Συνελεύσεων στο Ναϊρόμπι της Κένυας όπου ζούμε.

Κατόπιν, το 1997, οι πόνοι στο θώρακα έγιναν τακτικοί και πιο έντονοι. Μια εξέταση που έκανα αποκάλυψε ότι είχε μετατοπιστεί ένας μεσοσπονδύλιος δίσκος ο οποίος πίεζε το νωτιαίο μυελό. Αιτία ήταν το ατύχημα που ανέφερα στην αρχή.

Προτού επιδεινωθεί η υγεία μου, είχα σταθερή εργασία ως πωλητής. Προωθούσα κάποιο οικογενειακό πρόγραμμα ασφάλισης υγείας. Οι προοπτικές μου στον επιχειρηματικό κόσμο διαγράφονταν λαμπρές. Ωστόσο, στα μέσα του 1998, άρχισα να έχω έντονα μουδιάσματα από το θώρακα ως τα πόδια μου. Μέρα με τη μέρα, η υγεία μου χειροτέρευε.

Λίγο καιρό αργότερα, έχασα την εργασία μου μαζί με όλα τα πλεονεκτήματα που τη συνόδευαν. Οι δύο κόρες μας, η Σίλβια και η Βιλχελμίνα, ήταν τότε 13 και 10 χρονών αντίστοιχα. Καθώς εγώ είχα μείνει άνεργος, έπρεπε να βασιστούμε στα χρήματα που έφερνε κάθε μήνα στο σπίτι η σύζυγός μου, η Τζόις. Αντιμέτωποι με τις νέες περιστάσεις, κάναμε προσαρμογές στη ζωή μας περικόπτοντας ό,τι δεν ήταν αναγκαίο. Καταφέρναμε να τα βγάζουμε πέρα.

Αρνητικά Αισθήματα

Πρέπει να παραδεχτώ ότι, καθώς συνειδητοποιούσα την κατάστασή μου, γινόμουν αρνητικός, εγωκεντρικός και ευέξαπτος. Μερικές φορές θύμωνα και ήμουν πικρόχολος, δημιουργώντας θέμα για  το παραμικρό. Ήμουν συνεχώς επιρρεπής στην κατάθλιψη. Όλοι στην οικογένεια ζούσαν μέσα στην ένταση. Η σύζυγός μου και οι κόρες μας βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια μοναδική κατάσταση για την οποία γνώριζαν λίγα πράγματα.

Εκείνον τον καιρό, πίστευα πως τα αισθήματά μου ήταν δικαιολογημένα. Το βάρος μου αυξήθηκε πολύ. Είχα σοβαρά προβλήματα με τις κενώσεις και με τον έλεγχο των ούρων. Συχνά βρισκόμουν σε μεγάλη αμηχανία. Δεν ήταν ασυνήθιστο να κάθομαι μόνος σε μια γωνιά, με μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα. Υπήρχαν φορές που θύμωνα τόσο πολύ, ώστε καταντούσε σχεδόν κωμικό. Καταλάβαινα ότι δεν αντιδρούσα σωστά στην κατάστασή μου.

Ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, συχνά συμβούλευα τους συγχριστιανούς μου να μην επιρρίπτουν ποτέ στον Ιεχωβά την ευθύνη για οποιαδήποτε παθήματα. Ωστόσο, τώρα έπιανα τον εαυτό μου να ρωτάει​—και όχι μόνο μία φορά​—“Γιατί επέτρεψε ο Ιεχωβά να μου συμβεί κάτι τέτοιο;” Αν και είχα χρησιμοποιήσει εδάφια όπως το 1 Κορινθίους 10:13 για να ενισχύσω και να ενθαρρύνω άλλους, ένιωθα ότι αυτό που μου συνέβαινε ξεπερνούσε τις δυνάμεις μου!

Δυσκολίες Ιατρικής Φύσης

Η λήψη αποτελεσματικής ιατρικής θεραπείας αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Έπρεπε να επισκέπτομαι φυσικοθεραπευτή, χειροπρακτικό και βελονιστή την ίδια μέρα. Η ανακούφιση, αν υπήρχε, ήταν πολύ προσωρινή. Πήγα σε αρκετούς γιατρούς, περιλαμβανομένου ενός ορθοπεδικού χειρουργού και ενός νευροχειρουργού. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα σημείο: Για να ανακουφιστώ από τους πόνους και να θεραπευτεί η κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου έπρεπε να υποβληθώ σε εγχείρηση. Λόγω των Γραφικών μου πεποιθήσεων, εξήγησα καθαρά σε αυτούς τους γιατρούς ότι δεν έπρεπε να μου χορηγήσουν αίμα υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις.​—Πράξεις 15:28, 29.

Ο πρώτος χειρουργός είπε ότι θα πραγματοποιούσε την επέμβαση κάνοντας τομή στην πλάτη μου. Μου εξήγησε ότι η διαδικασία ίσως ήταν αρκετά επικίνδυνη. Ωστόσο, αυτός ο χειρουργός δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα χρησιμοποιούνταν αίμα. Δεν τον επισκέφτηκα ξανά.

Ο δεύτερος είπε ότι θα έφτανε στη σπονδυλική στήλη μέσω του αυχένα μου. Μια τέτοια διαδικασία ακουγόταν τρομακτική. Αν και δεν είχε πρόβλημα με την άρνησή μου για αίμα, ήθελε να γίνει η εγχείρηση αμέσως και ανέφερε λίγες λεπτομέρειες. Τον απέρριψα και αυτόν.

Ωστόσο, με τη βοήθεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά που υπηρετούν στην τοπική μας Επιτροπή Προσέγγισης Νοσοκομείων, μπόρεσα να βρω έναν συνεργατικό γιατρό. Η διαδικασία που πρότεινε ο τρίτος χειρουργός ήταν παρόμοια με αυτήν που σύστησε ο δεύτερος. Περιλάμβανε τομή μέσω του αυχένα. Οι κίνδυνοι, όπως εξήγησε, ήταν ελάχιστοι.

Η γραφική απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο θα γινόταν η εγχείρηση με τρομοκράτησε. Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι γνώριζα πως η εγχείρηση θα έπρεπε να γίνει γύρω από ευαίσθητα όργανα, όπως η καρδιά και οι πνεύμονες. Θα έβγαινα από το χειρουργείο ζωντανός; Ασφαλώς, τέτοιου είδους αρνητικές σκέψεις δεν συνέβαλαν πολύ στην απομάκρυνση των φόβων μου.

Στις 25 Νοεμβρίου 1998, υποβλήθηκα σε επιτυχή τετράωρη επέμβαση σε κάποιο νοσοκομείο του Ναϊρόμπι. Η εγχείρηση περιλάμβανε και την αφαίρεση ενός τμήματος του πυελικού οστού. Το τμήμα αυτό διαμορφώθηκε κατάλληλα και κατόπιν τοποθετήθηκε στην πάσχουσα περιοχή με μεταλλικό έλασμα και βίδες. Αυτό βοήθησε. Δεν έλυσε, όμως, όλα τα προβλήματά μου. Περπατούσα με μεγάλη δυσκολία. Εξακολουθώ να νιώθω ένα διαρκές μούδιασμα.

Θετική Στάση

Όπως προανέφερα, είχα δαπανήσει πολύ χρόνο ανησυχώντας και κάνοντας δυσάρεστες σκέψεις για την κακή μου κατάσταση. Η ειρωνεία είναι ότι πολλά μέλη του ιατρικού προσωπικού με επαινούσαν για την ηρεμία και την αισιοδοξία μου. Γιατί είχαν αυτή την άποψη; Διέκριναν ότι παρά τους έντονους πόνους μου, εξακολουθούσα να τους μιλώ για την πίστη μου στον Θεό.

 Αν και μερικές φορές θύμωνα και πικραινόμουν με την κατάστασή μου, εξακολουθούσα να βασίζομαι στον Ιεχωβά. Εκείνος πάντα με στήριζε σε όλα όσα περνούσα​—σε τέτοιον βαθμό ώστε μερικές φορές ντρεπόμουν για τον εαυτό μου. Πήρα τη σταθερή απόφαση να διαβάζω και να στοχάζομαι εδάφια που ήξερα πως θα ήταν παρηγορητικά για την κατάστασή μου. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:

Αποκάλυψη 21:4: «[Ο Θεός] θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια». Οι συλλογισμοί που έκανα γύρω από την υπόσχεση της Γραφής για έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν πια δάκρυα και πόνος αποδείχτηκαν παρηγορητικοί.

Εβραίους 6:10: «Ο Θεός δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει το έργο σας και την αγάπη που δείξατε για το όνομά του». Αν και είχα πλέον περιορισμένες σωματικές δυνάμεις, γνώριζα ότι ο Ιεχωβά θεωρούσε πολύτιμες τις προσπάθειες που κατέβαλλα στην υπηρεσία του.

Ιακώβου 1:13: «Κανείς όταν περνάει δοκιμασία να μη λέει: “Από τον Θεό δοκιμάζομαι”. Διότι ο Θεός δεν μπορεί να δοκιμαστεί με κακά πράγματα ούτε και αυτός δοκιμάζει κανέναν». Πόσο αληθινά ήταν αυτά τα λόγια! Αν και ο Ιεχωβά επέτρεπε τα παθήματά μου, σε καμία περίπτωση δεν τα προκαλούσε εκείνος.

Φιλιππησίους 4:6, 7: «Μην ανησυχείτε για τίποτα, αλλά στο καθετί με προσευχή και δέηση μαζί με ευχαριστία ας γνωστοποιούνται τα αιτήματά σας στον  Θεό· και η ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη θα περιφρουρήσει τις καρδιές σας και τις διανοητικές σας δυνάμεις μέσω του Χριστού Ιησού». Η προσευχή με βοήθησε να βρω την ειρήνη διάνοιας που χρειαζόμουν τόσο πολύ, η οποία μου έδωσε τη δύναμη να αντιμετωπίσω με περισσότερη σύνεση την κατάστασή μου.

Είχα χρησιμοποιήσει αυτά τα εδάφια για να ενθαρρύνω άλλους που αντιμετώπιζαν θλίψεις​—και ήταν πράγματι υποβοηθητικά! Ωστόσο, διαπίστωσα ότι τότε δεν καταλάβαινα πλήρως την αξία τους. Έπρεπε να αρρωστήσω τόσο βαριά για να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοφροσύνη και να μάθω να εμπιστεύομαι πλήρως στον Ιεχωβά.

Άλλα Ενισχυτικά Βοηθήματα

Πολλοί αναφέρονται στη Χριστιανική αδελφότητα ως στύλο και στήριγμα σε καιρούς δυσκολιών. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να λάβουμε ως δεδομένους τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας! Βέβαια ίσως είναι περιορισμένα αυτά που μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν, αλλά βρίσκονται πάντα στο πλευρό μας. Αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου. Δεν ήταν ασυνήθιστο να τους βρίσκω δίπλα στο κρεβάτι μου στο νοσοκομείο, μερικές φορές πολύ νωρίς το πρωί. Μάλιστα προσφέρθηκαν να συνεισφέρουν για την κάλυψη των ιατρικών μου εξόδων. Είμαι ευγνώμων από την καρδιά μου σε όλους όσους υποκινήθηκαν από τη δύσκολη κατάστασή μου και έσπευσαν να βοηθήσουν.

Στην εκκλησία μας, οι Μάρτυρες γνωρίζουν ότι τώρα υπάρχουν περιορισμοί σε σχέση με αυτά που μπορώ να κάνω. Σήμερα υπηρετώ ως προεδρεύων επίσκοπος και συνεργάζομαι με μια ομάδα Χριστιανών πρεσβυτέρων που προσφέρουν μεγάλη υποστήριξη. Ποτέ δεν έγινα μη τακτικός στο έργο κηρύγματος. Την περίοδο που αντιμετώπιζα τις μεγαλύτερες δυσκολίες, βοήθησα δύο ανθρώπους να φτάσουν στο σημείο να αφιερώσουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Ο ένας υπηρετεί τώρα ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ναϊρόμπι.

Δεν βρίσκω κατάλληλα λόγια για να ευχαριστήσω τη σύζυγό μου που με φροντίζει όλη αυτή την περίοδο της δοκιμασίας. Υπέμεινε το θυμό μου, τις μεταπτώσεις της διάθεσής μου, τους παραλογισμούς μου και τις απογοητεύσεις μου. Οποτεδήποτε έκλαιγα και πονούσα, εκείνη με καθησύχαζε και με παρηγορούσε. Εξακολουθώ να θαυμάζω τη δύναμη και την αντοχή της απέναντι στις δυσκολίες. Έχει αποδειχτεί «αληθινός σύντροφος . . . πάντοτε».​—Παροιμίες 17:17.

Οι κόρες μας έχουν μάθει να τα βγάζουν πέρα με την κατάστασή μου. Κάνουν ό,τι μπορούν για να με βοηθούν. Καταλαβαίνουν τις ανάγκες μου και ανταποκρίνονται γρήγορα, φροντίζοντας να είμαι καλά όταν η μητέρα τους απουσιάζει. Η Σίλβια είναι το «μπαστούνι» μου, βοηθώντας με να κυκλοφορώ στο σπίτι όποτε νιώθω αδύναμος.

Και τι να πω για τη Μίνα, τη μικρότερη; Θυμάμαι κάποια φορά που έπεσα μέσα στο σπίτι και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Δεν υπήρχε κανένας άλλος στο σπίτι. Επιστρατεύοντας όση δύναμη είχε, εκείνη με σήκωσε και με οδήγησε σιγά σιγά στο δωμάτιό μου. Ακόμη και τώρα δεν μπορεί να καταλάβει πώς τα κατάφερε. Αυτή η ξεχωριστή θαρραλέα πράξη είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου.

Ο αγώνας για να ξεπεράσω αυτόν τον τραυματισμό είναι ο δυσκολότερος της ζωής μου. Είναι ένας αγώνας που εξακολουθώ να διεξάγω. Τίποτε άλλο δεν έχει δοκιμάσει σε τέτοιον βαθμό τη ζωή μου και την πίστη μου. Έχω μάθει πολλά για την ταπεινοφροσύνη, τη λογικότητα και τη συμπόνια. Η πλήρης εμπιστοσύνη και πεποίθηση στον Ιεχωβά με έχουν βοηθήσει να αντεπεξέρχομαι στο πρόβλημα.

Έχω διαπιστώσει πόσο αληθινά είναι τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Έχουμε αυτόν το θησαυρό σε χωμάτινα σκεύη, ώστε η δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό να είναι του Θεού και όχι από εμάς». (2 Κορινθίους 4:7) Βρίσκω τεράστια παρηγοριά στην υπόσχεση του Θεού για τους ερχόμενους «νέους ουρανούς και νέα γη». (2 Πέτρου 3:13) Προσεύχομαι ώστε ο Ιεχωβά να συνεχίσει να με υποστηρίζει ωσότου έρθει αυτός ο νέος κόσμος, επειδή εξακολουθώ να είμαι αδύναμος και είναι λίγα αυτά που μπορώ να κάνω με τη δική μου δύναμη.

[Εικόνες στη σελίδα 20]

Η συμμετοχή στις Χριστιανικές δραστηριότητες μαζί με την οικογένειά μου με έχει βοηθήσει να υπομείνω