Προσπαθούσα να Υπηρετώ Δύο Κυρίους

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΝ ΠΕΪΝ

Γεννήθηκα το 1938 και μεγάλωσα στο αγρόκτημα του παππού μου στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ, που καταλάμβανε 97.000 στρέμματα αποτελούμενα από ρυάκια και λιβάδια με φόντο τα βουνά. Οι ήχοι που θυμάμαι είναι από πρόβατα, αγελάδες και άλογα, καθώς και το κουδούνισμα από τα σπιρούνια των καουμπόιδων. Μερικές φορές άκουγα το γρασίδι να θροΐζει και αφουγκραζόμουν τις χαρακτηριστικές, δυνατές, διαπεραστικές φωνές των πουλιών που σύχναζαν γύρω από τη στέρνα.

ΟΙ ΑΡΧΙΚΕΣ επιρροές που δέχεται κάποιος στη ζωή του μπορούν να του εντυπωθούν βαθιά και μόνιμα. Περνούσα πολλές ώρες με τον παππού μου ο οποίος μπορούσε να αφηγείται πολλές ιστορίες της Δύσης. Μάλιστα είχε γνωρίσει φίλους του Μπίλι δε Κιντ, ενός επικηρυγμένου νεαρού που έγινε διάσημος όταν ενεπλάκη σε μια σειρά φόνων οι οποίοι κατέληξαν στο θάνατό του το 1881 σε ηλικία 21 χρονών.

Οι γονείς μου ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και με έπαιρναν μαζί τους στη Χριστιανική διακονία σε απομονωμένα αγροκτήματα και σε ταπεινά πλινθόκτιστα σπίτια στις γύρω περιοχές της κοιλάδας Χόντο. Συνήθως χρησιμοποιούσαν έναν φωνογράφο με ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες του Ι. Φ. Ρόδερφορντ οι οποίες εντυπώθηκαν στο μυαλό μου. a Παίζαμε τις ομιλίες για κάθε είδους ανθρώπους​—κτηματίες, Μεξικανούς αγρότες και Ιθαγενείς Αμερικανούς, όπως οι Απάτσι και οι Πουέμπλο. Απολάμβανα το έργο δρόμου με περιοδικά​—ελάχιστοι απέρριπταν ένα μικρό αγόρι, ακόμη και τα χρόνια του πολέμου.

Ναι, είχα καλές βάσεις. Ωστόσο, δεν έδωσα προσοχή στην προειδοποίηση του Ιησού: «Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ως δούλος δύο κυρίους· διότι ή θα μισήσει τον έναν και θα αγαπήσει τον άλλον ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα καταφρονήσει τον άλλον. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε ως δούλοι τον Θεό και τον Πλούτο». (Ματθαίος 6:24) Εύχομαι να μπορούσα να πω ότι έζησα μια απολαυστική ζωή ως ολοχρόνιος διάκονος. Αλλά μια επιρροή που δέχτηκα νωρίς στη ζωή μου, ένας άλλος “κύριος”, με έκανε να παρεκκλίνω από εκείνον το δρόμο, αρχίζοντας από τότε που ήμουν τριών χρονών. Τι συνέβη;

Οι Πτήσεις Έγιναν το Πάθος Μου

Το 1941 ένα αεροσκάφος Πάιπερ Καμπ προσγειώθηκε δίπλα στον αχυρώνα. Το χρησιμοποιούσαν για να κυνηγούν κογιότ τα οποία λυμαίνονταν τα πρόβατά μας. Τότε, σε ηλικία τριών χρονών,  αποφάσισα ότι θα γινόμουν πιλότος. Τα χρόνια της διάπλασης πέρασαν και, όταν έγινα 17 χρονών, έφυγα από το σπίτι και πήγα να εργαστώ σε ένα αεροδρόμιο στο Χομπς, στο Νέο Μεξικό, όπου σκούπιζα το πάτωμα στα υπόστεγα των αεροπλάνων και εργαζόμουν στα αεροπλάνα με αντάλλαγμα μαθήματα πτήσης. Η Χριστιανική διακονία είχε μπει σε δευτερεύουσα θέση στη ζωή μου.

Παντρεύτηκα στα 18 και με τη σύζυγό μου αποκτήσαμε τρία παιδιά. Πώς κέρδιζα τα προς το ζην; Έκανα αεροψεκασμούς και ειδικά ναυλωμένες πτήσεις, χειριζόμουν αεροπλάνα που έλεγχαν τα αρπακτικά ζώα και εκπαίδευα νέους πιλότους. Έπειτα από έξι χρόνια, άρχισα να πετάω για τις Διεθνείς Αερογραμμές του Τέξας, με έδρα το Ντάλας του Τέξας. Αυτό το γεγονός έκανε πιο σταθερή τη ζωή μου, και μάλιστα υπηρετούσα ως πρεσβύτερος στην Εκκλησία Ντέντον. Επίσης διεξήγα αρκετές Γραφικές μελέτες, περιλαμβανομένης και κάποιας με έναν πιλότο, τη σύζυγό του και την οικογένειά τους, οι οποίοι ενστερνίστηκαν τη Γραφική αλήθεια.

Το 1973, πετούσα ήδη τρία περίπου χρόνια με ελικοφόρα αεροπλάνα, αλλά άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου όταν το DC-3 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Στην πραγματικότητα, νοσταλγούσα το Νέο Μεξικό. Αλλά αν σταματούσα τις πτήσεις, πώς θα κέρδιζα τα προς το ζην;

Η Τέχνη Έγινε το Πάθος Μου

Από το 1961, είχα το χόμπι να ζωγραφίζω πίνακες με θέμα την Αμερικανική Δύση, και οι πωλήσεις τους πήγαιναν καλά. Έτσι λοιπόν, παραιτήθηκα από την αεροπορική εταιρία και επέστρεψα στο Νέο Μεξικό, τη μαγική χώρα, όπως αποκαλείται. Εντούτοις, δεν κράτησα την ισορροπία μου. Άφησα την αγάπη μου για την τέχνη να με απορροφήσει. Η ζωγραφική και αργότερα η γλυπτική, μαζί με κάποιες περιστασιακές πτήσεις, έπαιρναν όλο το χρόνο μου. Εργαζόμουν από 12 ως και 18 ώρες τη μέρα. Αυτό οδήγησε στο να παραμελήσω σε σοβαρό βαθμό την οικογένειά μου και τον Θεό μου. Τι έγινε στη συνέχεια;

Ο γάμος μου κατέρρευσε καταλήγοντας σε διαζύγιο. Μετακόμισα βόρεια, στη Μοντάνα, και κατέφυγα στο ποτό. Ο μη Χριστιανικός τρόπος ζωής μου με οδήγησε στον ίδιο ανόητο δρόμο τον οποίο ακολούθησε ο άσωτος γιος της παραβολής του Ιησού. (Λουκάς 15:11-32) Τότε, κάποια μέρα κατάλαβα ότι δεν είχα ούτε έναν αληθινό φίλο. Όταν συναντούσα ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, τους έλεγα: «Βρείτε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνοι μπορούν πράγματι να σας βοηθήσουν». Η απάντηση ήταν: «Τότε γιατί εσύ δεν είσαι Μάρτυρας;» Παραδεχόμουν ότι δεν μπορούσε κάποιος να είναι Μάρτυρας και να ζει όπως ζούσα εγώ.

Τελικά, το 1978, επέστρεψα στο Νέο Μεξικό, στην εκκλησία όπου οι Μάρτυρες με γνώριζαν. Ήταν η πρώτη μου φορά σε Αίθουσα Βασιλείας έπειτα από αρκετά χρόνια, και το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω. Ο Ιεχωβά μού είχε δείξει πολύ  έλεος. Οι αδελφοί στην εκκλησία ήταν πολύ στοργικοί και με βοήθησαν να επιστρέψω στο δρόμο του Ιεχωβά.

Καινούρια Σύντροφος, Καινούριο Ξεκίνημα

Το 1980 παντρεύτηκα την Κάρεν, μια όμορφη Μάρτυρα του Ιεχωβά την οποία γνώριζα από παλιά. Είχε δύο γιους, τον Τζέισον και τον Τζόναθαν, από τον προηγούμενο γάμο της. Με τη βαθιά αγάπη της για τον Ιεχωβά έφερε σταθερότητα στη ζωή μου, καθώς και άλλους δύο θαυμάσιους γιους, τον Μπεν και τον Φίλιπ. Η ζωή όμως δεν θα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Το μέλλον μάς επιφύλασσε μια τραγωδία.

Έκανα καλλιτεχνικές σπουδές και δαπάνησα πολλές ώρες μαθαίνοντας ανατομία ανθρώπων και ζώων​—ιδιαίτερα των αλόγων—​καθώς και σύνθεση, συμμετρία και προοπτική. Ξεκίνησα να κάνω γλυπτά από πηλό, κυρίως αναπαραστάσεις της Παλιάς Δύσης​—άλογα, Ινδιάνους πάνω σε άλογα, καουμπόιδες, ακόμη και γιατρό της παλιάς εποχής πάνω σε άμαξα. Άρχισα να έχω επιτυχία. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ανοίξουμε μια έκθεση. Η Κάρεν πρότεινε το όνομα Γκαλερί Ορεινά Μονοπάτια.

Το 1987 αγοράσαμε έναν εκθεσιακό χώρο στη Σεντόνα της Αριζόνας και του δώσαμε αυτό το όνομα. Ενώ η Κάρεν πήγαινε στην έκθεση, εγώ έμενα στο σπίτι, εργαζόμουν στο εργαστήριο και φρόντιζα τα παιδιά. Ωστόσο, τα παιδιά αρρώσταιναν και οι πωλήσεις δεν πήγαιναν καλά. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε θέσεις έτσι ώστε να μπορεί η Κάρεν να φροντίζει τα παιδιά στο σπίτι. Εγώ πήρα τον πηλό μου στο κατάστημα και άρχισα να κάνω γλυπτά εκεί μπροστά στους πελάτες. Αυτή η κίνηση έφερε μεγάλες αλλαγές!

Ο κόσμος άρχισε να με ρωτάει για τα μπρούντζινα γλυπτά που έφτιαχνα. Καθώς τους εξηγούσα την εργασία μου και τους μιλούσα για τα αντικείμενα που χρησιμοποιώ ως βάση για τα σχέδιά μου, τους έκανα μαθήματα ιστορίας για την Παλιά Δύση με ονόματα, τοποθεσίες και γεγονότα, πράγματα που είχα μάθει έπειτα από πολύ διάβασμα. Οι άνθρωποι έδειχναν γνήσιο ενδιαφέρον για τα μοντέλα που επεξεργαζόμουν ενώ μερικοί ήθελαν να δώσουν προκαταβολή για το αντικείμενο που έβλεπαν να διαμορφώνεται και θα πλήρωναν τα υπόλοιπα χρήματα όταν θα κατασκευαζόταν το μπρούντζινο χυτό ομοίωμα. Η επιτυχία ήταν άμεση. Η επιχείρησή μου μεγάλωσε τόσο ώστε αποκτήσαμε τρεις εκθέσεις και ένα μεγάλο χυτήριο με 32 υπαλλήλους. Αλλά αυτά απαιτούσαν μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς μου! Με την Κάρεν αναρωτιόμασταν πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από αυτόν το φαύλο κύκλο. Προσευχηθήκαμε σχετικά με αυτό. Τώρα ήμουν πρεσβύτερος στην εκκλησία και ήξερα ότι μπορούσα να κάνω περισσότερα για τον Ιεχωβά.

Υπηρετούμε και Πάλι Έναν Κύριο

Το 1996, ο επίσκοπος περιοχής μας ήρθε στην εκκλησία και μας ζήτησε να γευματίσουμε μαζί του. Δεν είχαμε αρχίσει να τρώμε καλά καλά όταν έσκασε η βόμβα​—πώς θα βλέπαμε την ιδέα να μετακομίσουμε στον καταυλισμό των Ινδιάνων Ναβάχο για να βοηθήσουμε στη δημιουργία μιας νέας εκκλησίας στην Τσινλί; Τι πρόκληση! Είχαμε επισκεφτεί τον καταυλισμό σε διάφορες περιστάσεις και είχαμε κηρύξει σε κάποια μέρη εκείνου του απομακρυσμένου τομέα, έτσι λοιπόν, μπροστά μας ανοιγόταν τώρα μια νέα προοπτική. Μας δινόταν η ευκαιρία να ξεφύγουμε από τον αδυσώπητο φαύλο κύκλο του υλισμού και να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στον Ιεχωβά και στο λαό του. Θα αρχίζαμε να υπηρετούμε και πάλι έναν κύριο!

Ένας άλλος πρεσβύτερος ονόματι Καρουσέτα και η οικογένειά του, οι οποίοι ήταν καλοί φίλοι μας, έλαβαν την πρόσκληση να μας συνοδεύσουν σε αυτό το εγχείρημα. Και οι δύο πουλήσαμε τα άνετα σπίτια μας και αγοράσαμε τροχόσπιτα τα οποία μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε στον καταυλισμό. Πούλησα τις εκθέσεις και τελικά και το χυτήριο. Είχαμε απλοποιήσει τη ζωή μας και τώρα ήμασταν ελεύθεροι να επεκτείνουμε τη Χριστιανική μας διακονία.

Τον Οκτώβριο του 1996, η νέα μας εκκλησία, η Εκκλησία Τσινλί έκανε την πρώτη της συνάθροιση. Από τότε, το έργο κηρύγματος έχει εξαπλωθεί στους Ναβάχο, και η εκκλησία μας έχει θαυμάσιους σκαπανείς Ναβάχο οι οποίοι μιλούν την τοπική γλώσσα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε αυτή τη δύσκολη γλώσσα για να γινόμαστε αποδεκτοί παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε Ναβάχο. Αποκτήσαμε γη με την άδεια των Ινδιάνικων αρχών και χτίσαμε μια Αίθουσα Βασιλείας στην Τσινλί, της οποίας η αφιέρωση έγινε τον Ιούνιο αυτού του έτους.

Πλήττει η Τραγωδία!

Το Δεκέμβριο του 1996, η Κάρεν έκανε ένα σύντομο ταξίδι μαζί με τα παιδιά στο Ρουιντόσο, στο Νέο Μεξικό. Εγώ έπρεπε να μείνω πίσω στην Τσινλί. Φανταστείτε πόσο συγκλονιστικό και οδυνηρό ήταν για εμάς όταν ο 14χρονος γιος μας, ο Μπεν, χτύπησε πάνω σε έναν βράχο ενώ έκανε σκι  και σκοτώθηκε! Ήταν μια τρομερή δοκιμασία για όλους μας. Η Γραφική ελπίδα της ανάστασης μας έχει στηρίξει σε αυτή την τραγωδία. Η υποστήριξη των Χριστιανών αδελφών μας μάς βοήθησε επίσης σε εκπληκτικό βαθμό. Όταν έγινε η κηδεία στην Αίθουσα Βασιλείας στη Σεντόνα, όπου είχαμε ζήσει αρκετά χρόνια, οι γείτονες είδαν περισσότερους Ναβάχο από όσους είχαν δει ποτέ στη ζωή τους. Οι αδελφοί και οι αδελφές από τον καταυλισμό είχαν κάνει όλη αυτή τη διαδρομή των 300 και πλέον χιλιομέτρων για να μας συμπαρασταθούν.

Είναι ευλογία να βλέπουμε την πνευματική πρόοδο που έχει κάνει ο μικρότερος αδελφός του Μπεν, ο Φίλιπ. Έχει θέσει καλούς πνευματικούς στόχους και μας φέρνει μεγάλη χαρά. Έχει διεξαγάγει πολλές Γραφικές μελέτες, μεταξύ των οποίων μία με κάποιον καθηγητή. Αλλά όλοι ποθούμε να δούμε και πάλι τον Μπεν στο νέο κόσμο που έχει υποσχεθεί ο Ιεχωβά.​—Ιώβ 14:14, 15· Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψη 21:1-4.

Έχουμε ευλογηθεί με μια στοργική οικογένεια που είναι πηγή ενίσχυσης για εμάς. Ο θετός μου γιος, ο Τζόναθαν, υπηρετεί τον Ιεχωβά με τη σύζυγό του, την Κένα, όπως επίσης ο νεότερος γιος μου από τον πρώτο μου γάμο, ο Κρις, με τη σύζυγό του τη Λόρι. Τα εγγόνια μας, ο Γούντροου και ο Τζόνα, κάνουν ομιλίες στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ο πατέρας μου πέθανε το 1987, αλλά η μητέρα μου, σε ηλικία 84 χρονών, εξακολουθεί να είναι δραστήρια στην υπηρεσία του Ιεχωβά, όπως είναι και ο αδελφός μου, ο Τζον, και η σύζυγός του, η Τσέρι.

Η πείρα με δίδαξε ότι τα λόγια του Ιησού είναι αληθινά: «Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ως δούλος δύο κυρίους . . . Δεν μπορείτε να υπηρετείτε ως δούλοι τον Θεό και τον Πλούτο». Ακόμη και τώρα, η τέχνη μπορεί να αποδειχτεί πολύ ανταγωνιστικός κύριος. Γι’ αυτό, έχω μάθει τη σπουδαιότητα της ισορροπίας και της επαγρύπνησης, ώστε να μη με απορροφήσει και πάλι η τέχνη μου. Είναι πολύ καλύτερο να κάνουμε αυτό που συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος: «Αγαπητοί μου αδελφοί, να γίνεστε σταθεροί, αμετακίνητοι, έχοντας πάντοτε πολλά να κάνετε στο έργο του Κυρίου, γνωρίζοντας ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος σε σχέση με τον Κύριο».​—1 Κορινθίους 15:58.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 18, 19]

Το αεροπλάνο μου το 1996 στην Τσινλί

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Μπρούντζινο γλυπτό με το όνομα «Δεν Υπάρχει Καιρός για Χάσιμο»

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Συνάντηση για Γραφική μελέτη στο μέρος όπου έχει χτιστεί τώρα η Αίθουσα Βασιλείας μας

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τη σύζυγό μου, την Κάρεν

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Κήρυγμα σε χόγκαν, παραδοσιακό σπίτι των Ναβάχο