Αναγκαστική Προσγείωση!

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΖΑΡ ΜΟΝΙΟΖ

Αφού απόλαυσα τις διακοπές μου στο Μοντερέι του Μεξικού επισκεπτόμενος την οικογένειά μου, ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πόλη του Μεξικού, όπου έχω το προνόμιο να υπηρετώ. Ήταν Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2002. Επιβιβάστηκα στην Πτήση 190 και απογειωθήκαμε στις 7:00 μ.μ.

 ΥΣΤΕΡΑ από μια ήρεμη πτήση σχεδόν μιάμισης ώρας, το αεροπλάνο άρχισε την καθοδική του πορεία. Ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα, και ένας τρομερός θόρυβος από κάτω μάς τρόμαξε όλους. Κατόπιν, ο κυβερνήτης ανακοίνωσε ότι οι θύρες του συστήματος προσγείωσης δεν άνοιξαν. Είχαν κολλήσει! Μερικοί επιβάτες άρχισαν να κλαίνε έντρομοι. Άλλοι προσεύχονταν δυνατά. Αναρωτιόμουν τι επρόκειτο να συμβεί.

Ο κυβερνήτης μάς ενημέρωσε ότι θα προσπαθούσε να ανοίξει τις θύρες του συστήματος προσγείωσης ταρακουνώντας το αεροπλάνο. Γι’ αυτό, ενώ πετούσαμε πάνω από την Πόλη του Μεξικού, τράνταζε το σκάφος πάνω κάτω και πέρα δώθε επί μία ώρα περίπου. Ήταν χειρότερο ακόμα και από το πιο τρομακτικό τρενάκι του λούνα παρκ στο οποίο έχω ανεβεί ποτέ. Σίγουρα δεν ήταν διασκεδαστικό! Ύστερα ο κυβερνήτης ανακοίνωσε: «Είμαστε στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι οι θύρες δεν άνοιξαν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αναγκαστική προσγείωση χωρίς σύστημα προσγείωσης». Κοιτάξαμε όλοι ο ένας τον άλλον με αγωνία και φανταστήκαμε το χειρότερο.

Μας έδωσαν οδηγίες για την αναγκαστική προσγείωση. Βγάλαμε τα παπούτσια μας, απομακρύναμε οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει τραυματισμό και πήραμε τη στάση του σώματος που μας υπέδειξαν. Πίστευα ότι σίγουρα θα συντριβόμασταν στο διάδρομο προσγείωσης! Εκείνη τη στιγμή, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά Θεό και ένιωσα ένα βαθύ αίσθημα γαλήνης.​—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Πάντα άκουγα πως, όταν ένα άτομο πρόκειται να πεθάνει, όλη του η ζωή περνάει από μπροστά του και εύχεται να είχε κάνει το ένα ή το άλλο. Εγώ μετάνιωσα που δεν είχα μιλήσει για τη Βασιλεία στην κοπέλα που καθόταν δίπλα μου και αποφάσισα ότι, αν μου δινόταν άλλη ευκαιρία, θα αξιοποιούσα πάντοτε κάθε περίσταση για να δώσω μαρτυρία. Επίσης, έκανα μια γρήγορη ανάλυση της υπηρεσίας μου στον Ιεχωβά.

Όταν το αεροπλάνο άρχισε την καθοδική του πορεία, διέκρινα πυροσβεστικά οχήματα, ασθενοφόρα και πολλούς ανθρώπους να στέκονται δίπλα τους. Κατόπιν, όταν το αεροπλάνο χτύπησε στο διάδρομο προσγείωσης με την κοιλιά του, νιώσαμε έναν τρομακτικό κραδασμό. Καθώς το αεροπλάνο σερνόταν, πετάγονταν σπίθες από την τριβή του μετάλλου με το οδόστρωμα. Τα πυροσβεστικά οχήματα έριξαν αμέσως άφθονο νερό και από τις δύο πλευρές του διαδρόμου προσγείωσης για να ψύξουν το σκάφος.

Τελικά, ύστερα από μερικές στιγμές μεγάλης αγωνίας, το αεροπλάνο σταμάτησε. Ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, γεμάτοι χαρά και ανακούφιση επειδή ο κυβερνήτης μπόρεσε να χειριστεί αυτή την περίπτωση έκτακτης ανάγκης με επιτυχία. Στη συνέχεια μας είπαν να εκκενώσουμε το αεροπλάνο αμέσως. Σπεύσαμε προς τις εξόδους και κατεβήκαμε από τις τσουλήθρες, καταλήγοντας σώοι και αβλαβείς στο γκαζόν που υπήρχε παραπλεύρως του διαδρόμου.

Καθώς στεκόμουν σε απόσταση ασφαλείας τρέμοντας εξαιτίας της οδυνηρής εμπειρίας, παρατηρούσα το ακινητοποιημένο αεροπλάνο να κείτεται κάθετα στο διάδρομο. Ευτυχώς, μόνο λίγοι επιβάτες τραυματίστηκαν, και αυτοί μόνο ελαφρά. Στα ασθενοφόρα λίγο πιο πέρα, κάποιοι άλλοι λάβαιναν ιατρική φροντίδα λόγω του συναισθηματικού σοκ που είχαν υποστεί.

Υπολόγιζα ότι θα ήμουν στο σπίτι γύρω στις 9:00 μ.μ., αλλά έφτασα τέσσερις ώρες αργότερα. Σε τελική ανάλυση, ήμουν ευγνώμων που ζούσα! Αυτή η εμπειρία με έκανε να σκεφτώ σοβαρά. Αναγκάστηκα να δω κατά πρόσωπο πόσο επισφαλής είναι η ζωή. Το να συνειδητοποιείς ότι όλα μπορούν να χαθούν μέσα σε λίγα λεπτά σε κάνει πιο ταπεινό. Όταν είναι αμφίβολο το αν θα επιζήσεις, ίσως είναι πολύ αργά για να διορθώσεις τον τρόπο ζωής σου ή να προσθέσεις καλά έργα στο υπόμνημά σου ενώπιον του Θεού. Τώρα εκτιμώ πολύ περισσότερο την ευκαιρία που έχω να χρησιμοποιώ τη ζωή μου σοφά και να αξιοποιώ την κάθε μέρα στην υπηρεσία του Θεού μου, του Ιεχωβά.​—Ψαλμός 90:12.