Είναι Γραμμένο ότι θα τον Δω

Αφήγηση από τη Ροζαλία Φίλιπς

«Θα φτάσεις πολύ ψηλά! Έχεις ταλέντο και θα τα καταφέρεις!» Καθισμένος στο πιάνο του, ο αρχιμουσικός μας μου είπε αυτά τα λόγια δευτερόλεπτα πριν σηκωθεί η αυλαία. Τα άλλα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος με καλωσόρισαν με ένα νεύμα. Φορώντας ένα κόκκινο φουστάνι με πούλιες, ήμουν η νεότερη τραγουδίστρια του συγκροτήματος. Με κυρίευσε νευρικότητα. Εδώ, σε ένα από τα πιο σπουδαία θέατρα στην Πόλη του Μεξικού, έκανα το ντεμπούτο μου, αρχίζοντας την καριέρα μου στον κόσμο του θεάματος! Ήταν Μάρτιος του 1976, και σε έναν μήνα θα έκλεινα τα 18.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου είχε πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα, και οι αναμνήσεις του γέμιζαν ακόμη την καρδιά και το μυαλό μου. Και το κοινό, επίσης, τον θυμόταν καλά. Τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν ως έναν από τους κορυφαίους κωμικούς στη χώρα, καθώς είχε παίξει σε περισσότερες από 120 ταινίες στη διάρκεια της χρυσής εποχής του μεξικανικού κινηματογράφου, όπως αυτή αποκαλείται συχνά. Το όνομά του, Χερμάν Βαλντές, ή αλλιώς «Τιν-Ταν», δέσποζε στις μαρκίζες των θεάτρων σε όλη την Κεντρική και Νότια Αμερική καθώς και στις ισπανόφωνες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης. Ακόμη και σήμερα, πάνω από 30 χρόνια μετά το θάνατό του, οι ταινίες του προβάλλονται κατ’ επανάληψη στην τηλεόραση.

Από μικρό κορίτσι, το σπίτι μου ήταν τόπος συγκέντρωσης διασημοτήτων. Η μητέρα μου και οι αδελφές της είχαν κάνει ένα μουσικό τρίο, το λεγόμενο Λας Χερμανίτας Χουλιάν (Οι Αδελφές Χουλιάν). Ο αδελφός της, ο Χούλιο Χουλιάν, ήταν φημισμένος τενόρος στην Ευρώπη, ενώ η Ισπανίδα σύζυγός του, η Κοντσίτα Ντομίνγκες, ήταν σοπράνο. Επίσης, τα αδέλφια του πατέρα μου, ο Μανουέλ «Λόκο» (ο τρελός) Βαλντές και ο Ραμόν Βαλντές, πιο γνωστός ως Δον Ραμόν, ήταν πασίγνωστοι κωμικοί της τηλεόρασης.

Τα κινηματογραφικά στούντιο, τα θέατρα και τα στούντιο ηχογράφησης ήταν γνωστά στον αδελφό μου τον Κάρλος και σε εμένα, επειδή ο πατέρας μου μας έπαιρνε συχνά μαζί του στη δουλειά και στις περιοδείες που έκανε. Έτσι κρατούσε την οικογένεια ενωμένη. Τι αντίθεση υπήρχε ανάμεσα σε εκείνο το ρηχό περιβάλλον και στο σπίτι μας, όπου επικρατούσε πραγματική αρμονία και αγάπη! Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου ήταν πολύ τρυφερός άνθρωπος, γεμάτος σφρίγος και αγάπη για τη ζωή. Ήταν πάρα πολύ γενναιόδωρος, σε βαθμό υπερβολικό μερικές φορές. Με δίδαξε ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από το αν έχουμε πράγματα αλλά από το αν δίνουμε.

 Συνταρακτική Αλλαγή

Προς το τέλος του 1971, η μητέρα μου είπε στον αδελφό μου και σε εμένα τα φοβερά νέα ότι ο πατέρας μας έπασχε από ανίατη ασθένεια. Επί ενάμιση χρόνο, τον έβλεπα να υποφέρει, παλεύοντας υπό την επίδραση ισχυρών φαρμάκων.

Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που είδα το ασθενοφόρο να έρχεται στο σπίτι μας για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ήξερα ότι δεν θα ξαναγύριζε ποτέ. Ο πόνος μου ήταν απερίγραπτος. Αποφάσισα ότι αφού υπέφερε εκείνος, θα έπρεπε να υποφέρω και εγώ. Έσβησα ένα τσιγάρο στην παλάμη μου και έκλαψα απαρηγόρητα. Στις 29 Ιουνίου 1973, ο πατέρας μου πέθανε. Άρχισα να αναρωτιέμαι: “Γιατί να φύγει από κοντά μας ένας άνθρωπος τόσο καλός, που σκόρπιζε τη χαρά; Πού βρίσκεται τώρα; Μπορεί να με ακούσει αν του μιλήσω; Τι νόημα έχει τώρα η ζωή μου χωρίς αυτόν;”

Μια Καριέρα Χωρίς Σκοπό

Όταν συνήλθα συναισθηματικά, έπειτα από κάποιο διάστημα, άρχισα να σπουδάζω διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Μέσα μου, όμως, υπήρχε μια επαναστατική διάθεση και εγκατέλειψα το σχολείο. Η μητέρα μου και εγώ αποφασίσαμε να γίνουμε πιο κοινωνικές. Πηγαίναμε σε πολυτελή πάρτι του καλλιτεχνικού κόσμου. Συχνά, ο οικοδεσπότης έλεγε στο τέλος της εκδήλωσης: «Ροζαλία, τραγούδησέ μας τώρα σε παρακαλώ κάποιο από τα τραγούδια σου». Τους άρεσε η φωνή μου και το πάθος με το οποίο τραγουδούσα, και έλεγαν ότι είχα κληρονομήσει το ταλέντο των γονέων μου.

Σε ένα τέτοιο πάρτι, με άκουσε να τραγουδάω ο συνθέτης και αρχιμουσικός του συγκροτήματος Αρτούρο Κάστρο εντ Χις Κάστρος 76 και μου πρότεινε να γίνω μέλος του συγκροτήματός του. Στην αρχή, δεν μου άρεσε η ιδέα. Μολονότι αγαπούσα τη μουσική, και μάλιστα έπαιζα κιθάρα και έγραφα μουσική από τα 14 χρόνια μου, δεν ήθελα να γίνω επαγγελματίας μουσικός. Αλλά η μητέρα μου με παρότρυνε, και η οικογένειά μας χρειαζόταν οικονομική υποστήριξη, γι’ αυτό και τελικά δέχτηκα. Αυτό οδήγησε στο ντεμπούτο που περιέγραψα νωρίτερα.

Από την αρχή της καριέρας μου είχα σταθερή εργασία. Το συγκρότημά μας έκανε περιοδείες στο Μεξικό, δίνοντας κάθε βράδυ δύο παραστάσεις. Εργαστήκαμε στη Γουατεμάλα, στη Βενεζουέλα, στη Νέα Υόρκη και στο Λας Βέγκας. Περιόδευα μαζί με το συγκρότημα επί δύο χρόνια. Κατόπιν μου έγινε η πρόταση να παίξω σε ταινίες. Μου έδωσαν δύο δευτερεύοντες ρόλους σε ταινίες και έναν πρωταγωνιστικό, για τον οποίο μου απονεμήθηκαν δυο σπουδαίες διακρίσεις.

Κάποια μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα από το μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό της χώρας. Μου πρόσφεραν ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με προοπτική να με προωθήσουν ως σταρ καθώς και το βασικό ρόλο σε μια σαπουνόπερα που θα είχε ως τίτλο το όνομά μου. Θα έφτανα στην κορυφή του καλλιτεχνικού στερεώματος. Θα έπαιρνα πολύ καλά χρήματα, ακόμη και αν δεν εργαζόμουν συνεχώς. Πιστεύοντας ότι δεν τα άξιζα όλα αυτά, καθώς και από φόβο μήπως χάσω την ελευθερία μου, δεν υπέγραψα το συμβόλαιο. Δέχτηκα, ωστόσο, να συμμετάσχω στη σαπουνόπερα, αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να σπουδάζω θέατρο στο πανεπιστήμιο. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήμουν ευτυχισμένη. Με ενοχλούσε το να βλέπω ηθοποιούς να πασχίζουν για χρόνια να πάρουν έναν βασικό ρόλο, ενώ εγώ ήμουν πρωταγωνίστρια​—κυρίως επειδή ήμουν η κόρη του Τιν-Ταν.

Έπειτα άρχισαν οι ηχογραφήσεις. Η πρώτη αφορούσε τη μουσική επένδυση της σαπουνόπερας, τους στίχους και τη μουσική της οποίας συνέθεσα εγώ. Αργότερα, έκανα ηχογραφήσεις σε ένα φημισμένο στούντιο στο Λονδίνο. Συμμετείχα και σε άλλες ηχογραφήσεις, ταινίες και σαπουνόπερες. Τα πρωτοσέλιδα στο καλλιτεχνικό τμήμα των εφημερίδων άρχισαν να παρουσιάζουν άρθρα για εμένα. Θα πίστευε, λοιπόν, κανείς πως είχα φτάσει στην κορυφή της επιτυχίας. Ωστόσο, κάτι έλειπε. Παρατήρησα πόσο ματαιόδοξοι και ανταγωνιστικοί ήταν οι καλλιτέχνες, ενώ η ανηθικότητα και η ανειλικρίνεια οργίαζαν ανάμεσά τους. Έχασα την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.

Κατόπιν, το φθινόπωρο του 1980, είδα τον θείο Χούλιο σε μια οικογενειακή συγκέντρωση. Είχε αποφασίσει να αφήσει την όπερα, και τον άκουσα να μιλάει για έναν παράδεισο που υποσχέθηκε ο Θεός. Ο θείος Χούλιο είπε ότι η αδικία και η θλίψη θα εξαφανίζονταν από τη γη και θα βασίλευε η αγάπη. Είπε επίσης ότι το όνομα του αληθινού Θεού είναι Ιεχωβά. Αυτό που με έλκυσε περισσότερο ήταν το ότι έμαθα πως στον Παράδεισο οι προσφιλείς μας νεκροί θα ανασταίνονταν. Η προοπτική να ξαναδώ τον πατέρα μου μού έδωσε μεγάλη χαρά. Ποτέ δεν είχα συνηθίσει την απουσία του και  λαχταρούσα την υποστήριξη και τη στοργή του. Πόσο υπέροχο θα ήταν να τον έχω ξανά μαζί μου! Αλλά, βαθιά μέσα μου αυτό μου φαινόταν αδύνατον. Ο θείος Χούλιο μού έδωσε μια Γραφή και προσκάλεσε τη μητέρα μου και εμένα να παρευρεθούμε σε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά η οποία θα διεξαγόταν σε λίγες εβδομάδες. Του είπαμε ότι μπορεί να πηγαίναμε.

Αποφασίζω να Αλλάξω τη Ζωή Μου

Μια νύχτα κάπνιζα στο κρεβάτι καθώς διάβαζα τη Γραφή που μου είχε δώσει ο θείος μου. Τα λόγια που διάβασα στο βιβλίο των Παροιμιών με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το φως, η κατανόηση και η ζωή πήγαζαν από τον Θεό, ενώ το σκοτάδι, η σύγχυση και ο θάνατος προέρχονταν από μια αντίθετη πηγή. Την ίδια εκείνη νύχτα, έσβησα το τελευταίο τσιγάρο που κάπνισα ποτέ και περίμενα να έρθει η μητέρα μου. Κλαίγοντας, της ζήτησα να με υποστηρίξει σε μερικές μεγάλες αποφάσεις. Στη συνέχεια, πήγα στο θέατρο όπου έκανα πρόβες για το ρόλο της Κορντέλια, στο Βασιλιά Ληρ του Σέξπιρ. Παραιτήθηκα από το ρόλο και διέκοψα τη σχέση μου με το φίλο μου, έναν από τους βασικούς ηθοποιούς.

Ωστόσο, δεν είχα μάθει ακόμη να υπηρετώ τον Θεό, και έτσι δεν είχα πουθενά να στηριχτώ. Έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Προσευχήθηκα στον Θεό να με βοηθήσει να αισθανθώ ότι μπορούσα πραγματικά να ανήκω κάπου μόνο και μόνο για αυτό που ήμουν, και όχι επειδή είχα κληρονομήσει κάποιο ταλέντο ή είχα διάσημο όνομα. Εγκατέλειψα όλες τις συνηθισμένες παρέες και τις δραστηριότητές μου.

Ο Δρόμος της Πραγματικής Επιτυχίας

Μέσα στη σύγχυσή μου, θυμήθηκα την πρόσκληση του θείου μου να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση. Του τηλεφώνησα και με πήγε στο στάδιο. Όσα είδα εκεί με συγκίνησαν. Είδα ευπρεπείς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούσαν άσχημη γλώσσα ούτε κάπνιζαν και δεν προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν κανέναν. Αυτά που άκουσα από τη Γραφή μού θύμισαν όσα είχα διαβάσει σε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού; * το οποίο βρήκα στο σπίτι μου λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου.

Τον ίδιο περίπου καιρό μού πρόσφεραν έναν άλλον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σαπουνόπερα. Ο ρόλος μού άρεσε επειδή φαινόταν να υποστηρίζει τις θεϊκές αρχές που είχα μάθει στη συνέλευση. Έτσι λοιπόν, τον δέχτηκα. Από την άλλη μεριά, ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου η εξής σκέψη από τη Γραφή: «Μην μπαίνετε άνισα κάτω από τον ίδιο ζυγό με απίστους. Διότι . . . τι συμμετοχή έχει το φως με το σκοτάδι;»​—2 Κορινθίους 6:14.

Μέσα μου αναπτυσσόταν η επιθυμία να ευαρεστώ τον Θεό. Ήθελα να παρακολουθήσω κάποια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας μαζί με το θείο και τη θεία μου. Η εκκλησία τους απείχε μία ώρα από το σπίτι μου, αλλά πήγα τις επόμενες τρεις Κυριακές. Ο θείος μου αποφάσισε να με πάει σε κάποια εκκλησία στην περιοχή μου. Φτάσαμε την ώρα που τελείωνε η συνάθροιση, και εκεί συνάντησα την Ισαμπέλ, μια νεαρή κοπέλα συνομήλική μου. Ήταν απλή και ευγενική. Όταν ο θείος μου με σύστησε σε αυτήν ως Ροζαλία Βαλντές, εκείνη δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στο όνομά μου. Αυτό με ευχαρίστησε πάρα πολύ. Προθυμοποιήθηκε να μελετήσει τη Γραφή μαζί μου στο δικό μου σπίτι.

Αρχίσαμε να μελετάμε με τη βοήθεια του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. * Η Ισαμπέλ προσαρμόστηκε πρόθυμα στο πρόγραμμά μου. Μερικές φορές αναγκαζόταν να περιμένει ως πολύ αργά τη νύχτα, όταν τελείωνα τα γυρίσματα της σαπουνόπερας. Πόσο ευγνώμων ήμουν που εδώ υπήρχε κάποιο άτομο το οποίο ενδιαφερόταν για εμένα απλώς και μόνο επειδή ήθελα να μάθω τις αλήθειες της Γραφής! Ήταν ειλικρινής, έντιμη και καλλιεργημένη, ιδιότητες που πίστευα ότι μπορούσαν να αποκτηθούν μόνο σπουδάζοντας φιλοσοφία και καλές τέχνες. Διευθετήσαμε να μελετάμε για πολλή ώρα, και μερικές φορές αρκετές μέρες την εβδομάδα.

 Στην αρχή ήταν δύσκολο να απαλλαχτώ από τις εσφαλμένες μου απόψεις, αλλά σιγά σιγά τις αντικατέστησαν οι αλήθειες της Γραφής. Θυμάμαι πόση ενθάρρυνση μου έδινε η υπόσχεση του Θεού: «Λίγο ακόμη και ο πονηρός δεν θα υπάρχει πια· και θα παρατηρήσεις τον τόπο του, και εκείνος δεν θα υπάρχει. Οι πράοι όμως θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα βρίσκουν εξαιρετική ευχαρίστηση στην αφθονία της ειρήνης». (Ψαλμός 37:10, 11) Τότε, επίσης, άρχισε να γίνεται πραγματική για εμένα η ελπίδα ότι θα ξαναδώ τον πατέρα μου στον Παράδεισο. Σκεφτόμουν συχνά τα λόγια του Ιησού: «Μη θαυμάζετε για αυτό, επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του και θα βγουν, όσοι έκαναν καλά πράγματα σε ανάσταση ζωής».​—Ιωάννης 5:28, 29.

Τελείωσα τα γυρίσματα της σαπουνόπερας, και αμέσως άρχισαν άλλες προτάσεις. Αν και το πιθανότερο ήταν πως η συμμετοχή μου σε τέτοιες παραγωγές θα με έκανε πιο διάσημη, αυτό θα σήμαινε επίσης ότι επιδοκίμαζα την ανηθικότητα, την ειδωλολατρία και άλλες εσφαλμένες απόψεις. Είχα μάθει ότι ο Σατανάς ήταν πραγματικός και ότι δεν θέλει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, απέρριψα τις προτάσεις και άρχισα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις. Όπως ήταν φυσικό, η μητέρα μου και ο αδελφός μου δεν καταλάβαιναν για ποιο λόγο απαρνιόμουν τόσο πολλές ευκαιρίες και τόσο πολλά χρήματα. Ταυτόχρονα, διέκριναν μια μεταμόρφωση σε εμένα. Από δυστυχισμένο και αποθαρρυμένο άτομο που ήμουν πριν, τώρα έβρισκα λίγη ζωντάνια και χαρά. Επιτέλους, είχα σκοπό στη ζωή!

Ένιωθα την επιθυμία να μοιραστώ αυτά που μάθαινα με άλλους και σύντομα άρχισα να μεταδίδω το όμορφο άγγελμα της Βασιλείας του Θεού. Όταν κήρυττα, μερικές φορές ήταν δύσκολο να κρατήσω την προσοχή του οικοδεσπότη σε αυτά που του έλεγα. Πολλοί με αναγνώριζαν. Σε αρκετές περιπτώσεις, φτάσαμε με τη συνεργάτιδά μου στην πόρτα των ανθρώπων την ώρα που προβαλλόταν στην τηλεόραση η σαπουνόπερα στην οποία έπαιζα. Οι οικοδεσπότες δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι βρισκόμουν στο κατώφλι τους!

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1982, βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά. Η ζωή μου είχε τώρα πραγματικό σκοπό, και μπροστά μου βρισκόταν μια διαφορετική καριέρα. Ο ζήλος της Ισαμπέλ για τη διακονία με υποκίνησε. Εκείνη υπηρετούσε ως τακτική σκαπάνισσα, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σύντομα, άρχισα να τη συνοδεύω όταν μελετούσε την Αγία Γραφή με άλλους. Η Ισαμπέλ έγινε η καλύτερη φίλη μου.

Ουσιαστικά είχα εγκαταλείψει την εργασία της ηθοποιού, και έτσι η μητέρα μου και εγώ έπρεπε να αρκεστούμε σε ένα κατώτερο επίπεδο διαβίωσης. Στο μεταξύ, έγραφα τη μουσική για το τέταρτο άλμπουμ μου, το οποίο εμπεριείχε μερικά τραγούδια για τις νέες μου αξίες και πεποιθήσεις. Έγραψα ένα τραγούδι για τη βέβαιη ελπίδα που είχα να ξαναδώ τον πατέρα μου. Έδωσα στο τραγούδι τον τίτλο «Είναι Γραμμένο​—Θα τον Δω». Όταν το πρωτοτραγούδησα στη μητέρα μου, συγκινήθηκε πολύ. Κατάλαβε πόσο ειλικρινής ήταν η πεποίθησή μου. Ενθουσιάστηκα όταν εξέφρασε την επιθυμία να μελετήσει τη Γραφή. Δύο χρόνια αργότερα, βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Παραμένει δραστήρια στη διακονία μέχρι σήμερα.

Με το πέρασμα του χρόνου, μου ήταν ευκολότερο να απορρίπτω προτάσεις εργασίας. Όταν μάλιστα αντιμετώπιζα κάποια δοκιμασία ή πειρασμό, οραματιζόμουν τον πατέρα μου να είναι μαζί μας σε έναν όμορφο παράδεισο, και αυτή η υπέροχη εικόνα ενίσχυε την πεποίθηση και την αποφασιστικότητα που ένιωθα να εξακολουθώ να υπηρετώ τον Ιεχωβά.

Μια μέρα μού ζητήθηκε να ενωθώ με την ομάδα των ηθοποιών που θα έπαιζαν στην ισπανόφωνη παραγωγή του παιδικού προγράμματος Σουσάμι Άνοιξε. Πίστευα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό και είπα στον παραγωγό ότι οι Γραφικές αρχές μου δεν μου επέτρεπαν να προωθήσω πράγματα όπως γιορτές και γενέθλια. Ο παραγωγός απάντησε ότι, αν δεχόμουν το ρόλο, θα σεβόταν τις πεποιθήσεις μου και μπορούσαμε να υπογράψουμε ένα συμβόλαιο που θα προσδιόριζε τη θέση μου λεπτομερώς. Έτσι λοιπόν, δέχτηκα και γύρισα 200 επεισόδια. Αυτή ήταν η τελευταία εργασία που ανέλαβα ως ηθοποιός.

Υπήρχε ένα ακόμη συμβόλαιο που εκκρεμούσε με τη δισκογραφική εταιρία. Γι’ αυτό, ηχογράφησα δέκα συνθέσεις μου, περιλαμβανομένου και του τραγουδιού που έγραψα για τον πατέρα μου και την ανάσταση. Είχα την ευκαιρία να τραγουδήσω  αυτό το τραγούδι στην τηλεόραση και σε προσωπικές εμφανίσεις, στη διάρκεια των οποίων ανέφερα πάντα τα πιστεύω μου. Ωστόσο, η δισκογραφική εταιρία άρχισε να με πιέζει να προωθήσω μια πιο αισθησιακή εικόνα. Τους υπέβαλα την παραίτησή μου.

Ευλογίες στην Υπηρεσία του Θεού

Το Δεκέμβριο του 1983, η Ισαμπέλ και εγώ ξεναγηθήκαμε στις εγκαταστάσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Εκεί γνώρισα τον άντρα που θα γινόταν αργότερα σύζυγός μου, τον Ράσελ Φίλιπς. Αλληλογραφούσαμε επί δύο σχεδόν χρόνια. Πόσο έντονα θυμάμαι τη μέρα που άρχισα την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα​—ο Ράσελ μού έστειλε τριαντάφυλλα από τη μακρινή Νέα Υόρκη!

Επί έναν χρόνο έκανα σκαπανικό μαζί με την Ισαμπέλ. Κατόπιν, την προσκάλεσαν να υπηρετήσει στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό. Οι συζητήσεις της για τον καινούριο της διορισμό ξύπνησαν μέσα μου την επιθυμία να επεκτείνω τη διακονία μου και, αν ο Ιεχωβά το ήθελε, να υπηρετήσω και εγώ στο Μπέθελ.

Ο Ράσελ έχει αποδειχτεί άλλη μία ευλογία στη ζωή μου. Χάρη στην αγάπη του για τον Ιεχωβά και την οργάνωσή Του, έμαθα να θεωρώ πολύτιμη την ολοχρόνια υπηρεσία. Ο Ράσελ αγαπούσε το Μπέθελ και είχε υπηρετήσει στο Μπέθελ του Μπρούκλιν τρία χρόνια. Μετά το γάμο μας, υπηρετήσαμε μαζί ως τακτικοί σκαπανείς στο Κολοράντο των ΗΠΑ. Αργότερα, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο διεθνές έργο οικοδόμησης νέων εγκαταστάσεων γραφείων τμήματος σε άλλες χώρες. Πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξή μας όταν μάθαμε ότι είχαμε διοριστεί στο Μεξικό! Τον Απρίλιο του 1990, δεχτήκαμε με χαρά το ευλογητό προνόμιο να γίνουμε μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Μεξικό. Το παράδειγμα του Ράσελ με ενθάρρυνε πολύ. Θαύμαζα το αυτοθυσιαστικό πνεύμα που τον υποκίνησε να αφήσει τη χώρα του και την οικογένειά του για να προωθήσει τα συμφέροντα της Βασιλείας εδώ στο Μεξικό.

Ο Ράσελ και εγώ απολαμβάναμε πολύ το προνόμιο που είχαμε να υπηρετούμε στο γραφείο τμήματος στο Μεξικό. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά όταν έμεινα έγκυος. Τα νέα μάς κατέλαβαν εξ απροόπτου. Ωστόσο, ανέκαθεν θαυμάζαμε τους γονείς που ανατρέφουν τα παιδιά τους στην οδό της αλήθειας, και δεχτήκαμε αυτό το γεγονός με ευγνωμοσύνη ως το νέο μας διορισμό. Τον Οκτώβριο του 1993 γεννήθηκε ο Έβαν, ενώ δυόμισι χρόνια αργότερα γεννήθηκε η Γιάννα. Μολονότι η ανατροφή παιδιών απαιτεί συνεχή προσπάθεια, νιώθουμε ότι ανταμειβόμαστε κάθε φορά που ο 11χρονος γιος μας και η 8χρονη κόρη μας εκφράζουν την πίστη τους συμμετέχοντας στη διακονία.

Ο Ράσελ υπηρετεί τώρα ως μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Οικοδόμησης Αιθουσών Βασιλείας, και εγώ πρόσφατα ανέλαβα και πάλι την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα. Στη διάρκεια των περασμένων 20 ετών, ήμουν σε θέση να βοηθήσω 12 συγγενείς μου, καθώς και 8 άλλα άτομα, να μάθουν τη Γραφική αλήθεια και να υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Όταν τα παιδιά μου με ρωτούν: «Μαμά, σου ήταν δύσκολο να αφήσεις τη ζωή σου στον κόσμο του θεάματος;» τους αναφέρω τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού του Κυρίου μου. Για χάρη του έχω ζημιωθεί τα πάντα και τα θεωρώ σκουπίδια, για να κερδίσω τον Χριστό». (Φιλιππησίους 3:8) Πόσο ευγνώμων είμαι που ο Ιεχωβά με γλίτωσε από μια μάταιη και άσκοπη ζωή και μου επέτρεψε να γίνω μέρος του θαυμάσιου λαού του! Ποτέ δεν κουράζομαι να τον ευχαριστώ για τις αναρίθμητες ευλογίες που παρέχει μέσω του Γιου του, του Ιησού Χριστού. Συχνά τραγουδώ χαρούμενα το τραγούδι που έγραψα για τον πατέρα μου. Έχω την πεποίθηση ότι θα τον ξαναδώ.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Μαζί με τους γονείς μου και τον αδελφό μου όταν ήμουν ενός έτους

[Εικόνα στη σελίδα 12, 13]

Τραγουδώντας με τους Αρτούρο Κάστρο εντ Χις Κάστρος 76

[Ευχαριστίες]

Angel Otero

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Με την οικογένειά μου σήμερα

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 10]

Activa, 1979