Χαρούμενη που Διανύω το “Επιπλέον Μίλι”

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΡ ΒΑΒΙ

ΤΟ ΝΗΣΙ της Μαδαγασκάρης, το οποίο απέχει περίπου 250 μίλια (400 χιλιόμετρα) από τη Μοζαμβίκη, που βρίσκεται στην Ανατολική Αφρική, έχει ορεινό έδαφος και πυκνά βροχερά δάση. Γεννήθηκα στην ανατολική πλευρά του νησιού, στο μικρό χωριό Μπετόκο ΙΙ. Το 1987, σε ηλικία 15 χρονών, μετακόμισα στην παραλιακή πόλη Μαχανόρο για να πάω στο σχολείο.

Ζούσα στο Μαχανόρο με το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Σελεστίν, ο οποίος είχε αρχίσει να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έπειτα από δύο χρόνια έγινα Μάρτυρας. Ήμουν αποφασισμένη να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό όσο πληρέστερα μπορούσα.

Προσπαθώ να Πετύχω τους Στόχους Μου

Ένας από τους πρώτους στόχους μου ήταν να βοηθήσω την οικογένειά μου στο Μπετόκο ΙΙ, και προσευχόμουν τακτικά στον Ιεχωβά σχετικά με αυτή την επιθυμία μου. Ωστόσο, μπορούσα να πηγαίνω εκεί μόνο στις σχολικές μου διακοπές. Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι 65 μιλίων (100 χιλιομέτρων). Τα πρώτα 25 μίλια (40 χιλιόμετρα) καλύπτονταν με κάποιο μηχανοκίνητο όχημα αλλά τα υπόλοιπα 40 μίλια (60 χιλιόμετρα) ήταν σε ένα στενό ορεινό μονοπάτι το οποίο μπορούσε να διασχίσει κανείς μόνο με τα πόδια.

Έπρεπε να σκαρφαλώνω σε πολλούς απότομους λόφους, και μερικά τμήματα του κακοτράχαλου δρόμου ήταν τόσο στενά όσο το μήκος του πέλματός μου. Αν ξεκινούσα νωρίς το πρωί και περπατούσα μέχρι το σούρουπο, συνήθως κατάφερνα να καλύπτω περίπου 25 μίλια (40 χιλιόμετρα). Κουβαλούσα πάνω από 15 κιλά προμήθειες​—μερικές από αυτές στο κεφάλι μου, κάποιες στην πλάτη μου και τις υπόλοιπες στα χέρια μου. Μετέφερα κυρίως Βιβλικά έντυπα, τα οποία έδινα στους συγγενείς μου και σε άλλα άτομα που έδειχναν ενδιαφέρον. Οι άνθρωποι κατά μήκος της διαδρομής που ακολουθούσα με ήξεραν ως «εκείνη με τις πολλές αποσκευές».

Αρχικά, παρά τον ενθουσιασμό μου, η οικογένειά μου αρνούνταν να ακούσει για τις νέες πεποιθήσεις μου. Σύντομα, όμως, άλλαξαν και έκαναν τόσο πολλές ερωτήσεις ώστε μερικές φορές πηγαίναμε για ύπνο στις δύο το πρωί.

Αξιομνημόνευτη Επίσκεψη

Στις 24 Δεκεμβρίου 1990, έφτασα στο σπίτι μου στο Μπετόκο ΙΙ για διακοπές. Η οικογένειά μου χάρηκε που με είδε, πιστεύοντας ότι πήγα για να γιορτάσουμε  μαζί τα Χριστούγεννα. Η χαρά τους μετατράπηκε σε απογοήτευση όταν τους εξήγησα γιατί δεν μπορούσα να συμμετάσχω στους εορτασμούς τους για τα Χριστούγεννα. Ντρέπονταν επειδή θα έπρεπε να το εξηγήσουν αυτό στους συγχωριανούς τους, καθώς η κοινωνία στην οποία ζούσαν ήταν πολύ κλειστή. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι έπρεπε να πάρω την πρωτοβουλία να το κάνω εγώ αυτό. Αλλά πώς;

Δεν ήμουν σίγουρη για τον τρόπο, ιδιαίτερα επειδή ήμουν πολύ νέα. Αναρωτήθηκα αν θα ήταν κατάλληλο να εξηγήσω τις πεποιθήσεις μου όταν θα συγκεντρωνόταν το χωριό στην εκκλησία την επόμενη μέρα. Έκανα μια μεγάλη, ένθερμη προσευχή στον Ιεχωβά εκλιπαρώντας τον να μου δώσει κατεύθυνση. Έπειτα, ρώτησα το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Πολ, ο οποίος ήταν κατηχητής στην εκκλησία: «Πιστεύεις ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα αν εξηγήσω αύριο στην εκκλησία το λόγο για τον οποίο δεν γιορτάζω τα Χριστούγεννα;» Εκείνος επικοινώνησε με κάποια άλλα άτομα και συμφώνησαν με την πρότασή μου.

Την επομένη, όταν τελείωσε η λειτουργία στην εκκλησία, με ειδοποίησαν να πάω. Έπειτα από άλλη μια προσευχή στον Ιεχωβά, πήρα μαζί μου μερικά Βιβλικά έντυπα. Μετά τα εισαγωγικά λόγια, τους ευχαρίστησα όλους για το ότι με βοήθησαν να έχω βαθύ σεβασμό για τη Γραφή. Εξήγησα ότι αφότου μετακόμισα στην πόλη συνέχισα να μελετώ τη Γραφή. Είπα ότι είχα ανακαλύψει πολλές Γραφικές αλήθειες τις οποίες δεν είχαμε διδαχτεί πρωτύτερα.

Επωφελήθηκα από την ευκαιρία για να εξηγήσω τη Γραφική ελπίδα που έχουμε να ζήσουμε για πάντα σε μια παραδεισιακή γη (Ψαλμός 37:29· Αποκάλυψη 21:3, 4), το λόγο για τον οποίο λίγοι πιστοί από τη γη πηγαίνουν στον ουρανό (Ιωάννης 14:2, 3· Αποκάλυψη 5:9, 10· 14:1, 3), καθώς και τη Γραφική διδασκαλία ότι οι νεκροί δεν καταλαβαίνουν τίποτα και ότι βρίσκονται σε κατάσταση όμοια με του ύπνου και επομένως δεν υποφέρουν (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 11:11-14, 38-44). Έδειξα επίσης ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν γιόρταζαν Χριστούγεννα και ότι ο εορτασμός τους έχει ειδωλολατρική προέλευση.

Στο τέλος της παρουσίασης, πολλοί παρόντες διέκριναν πόσο αληθινά ήταν όσα είχα πει. Μερικοί μάλιστα έκαναν επιπρόσθετες ερωτήσεις. Έπειτα τους έδειξα τα έντυπα που είχα φέρει μαζί μου και τους εξήγησα ότι ήταν βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής τα οποία εκδίδουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είπα ότι ήμουν πρόθυμη να βοηθήσω οποιονδήποτε θα ήθελε να μελετήσει τη Γραφή. Πολλοί δέχτηκαν Βιβλικά έντυπα.

Μια Απρόσμενη Ανακάλυψη

Κάποια κυρία την οποία δεν είχα ξανασυναντήσει με πλησίασε και μου είπε: «Η αδελφή μου, η οποία μένει σε ένα άλλο χωριό, έχει την ίδια θρησκεία με εσένα». Έκπληκτη, ρώτησα: «Πού μένει;»

«Στην Αντρανομαφάνα», απάντησε. Το χωριό αυτό απέχει περίπου 20 μίλια (30 χιλιόμετρα) από το Μπετόκο ΙΙ.

Της είπα ότι η αδελφή της ανήκε πιθανότατα σε διαφορετική θρησκεία, εφόσον οι Μάρτυρες στην περιοχή γνωρίζονται μεταξύ τους. Εκείνη, όμως, επέμενε ότι η αδελφή της την είχε διδάξει τα ίδια πράγματα με αυτά που είχα εξηγήσει στην ομιλία μου στην εκκλησία. Ζήτησα το όνομα και τη διεύθυνση της αδελφής της, ανυπομονώντας να ξεκινήσω για εκείνο το χωριό αμέσως. Η μητέρα μου, όμως, με παρότρυνε να περιμένω μια δυο μέρες, εφόσον επρόκειτο για επίπονο ταξίδι που έπρεπε να το κάνω όλο με τα πόδια. Έπειτα από δύο μέρες ξεκινήσαμε με τον αδελφό μου, τον Τσαρλς, για την Αντρανομαφάνα.

Όταν φτάσαμε, ρωτήσαμε κάποιους χωρικούς: «Υπάρχουν Μάρτυρες του Ιεχωβά εδώ;» Απογοητεύτηκα όταν απάντησαν: «Υπάρχουν μόνο  Καθολικές, Πεντηκοστιανές και Ανεξάρτητες εκκλησίες σε αυτό το χωριό».

Τότε μια κυρία πήρε το λόγο και είπε: «Αν ψάχνετε για Μάρτυρες του Ιεχωβά, πιθανότατα θα θέλετε τη Μαρσελίν και την οικογένειά της». Αυτό ακριβώς ήταν το όνομα που μου είχαν δώσει!

Κάποιος πήγε να φωνάξει τη Μαρσελίν. Εκείνη ήρθε γρήγορα αλλά φαινόταν κάπως φοβισμένη. Μαζεύτηκε ολόκληρο το χωριό επειδή πίστευαν ότι ήμασταν κάποιοι αξιωματούχοι που ήρθαμε για να της υποβάλουμε ερωτήματα. Αργότερα έμαθα ότι αυτή και η οικογένειά της είχαν υποστεί διωγμό στο χωριό λόγω της “παράξενης θρησκείας” της.

Η Μαρσελίν μάς πήρε κάπως παράμερα από το πλήθος σε ένα μέρος όπου μπορούσαμε να μιλήσουμε. Όταν τη ρώτησα αν ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, εκείνη είπε ότι ήταν. Τότε, πήγε και έφερε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, ένα βιβλίο το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο παρελθόν ως βοήθημα για μελέτη της Γραφής, καθώς και παλαιότερα τεύχη της Σκοπιάς. Όλα τα έντυπα ήταν φθαρμένα και σκισμένα. «Ποιο περιοδικό μελετήσατε την περασμένη Κυριακή;» ρώτησα.

«Αυτά τα τεύχη έχουμε μόνο», απάντησε, «και τα μελετάμε ξανά και ξανά». Μόνο τότε είπα στη Μαρσελίν ότι ήμουν και εγώ Μάρτυρας. Χάρηκε τόσο πολύ! Όταν είπα ότι ήθελα να συναντήσω τον άνθρωπο που διεξήγε τις συναθροίσεις τους, εκείνη μου εξήγησε ότι αυτός έμενε σε άλλη περιοχή, ακόμη πιο μακριά.

Άλλη μια Ευχάριστη Ανακάλυψη

Την επομένη ξεκίνησα με τη Μαρσελίν για να επισκεφτούμε εκείνον τον άνθρωπο. Όταν φτάσαμε, αυτός ένιωσε μεγάλη έκπληξη και χαρά που μας είδε. Αποδείχτηκε ότι, στην πραγματικότητα, ήταν ένας Μάρτυρας ο οποίος είχε έρθει από την παραλιακή πόλη Τοαμασίνα, 120 και πλέον μίλια (200 χιλιόμετρα) βορειοανατολικά. Αυτός και η οικογένειά του υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν εδώ πριν από χρόνια όταν έχασε αναπάντεχα την εργασία του. Μόλις επέστρεψε, άρχισε να κηρύττει και να διεξάγει Γραφικές μελέτες και συναθροίσεις.

Ο Μάρτυρας και η οικογένειά του ενθουσιάστηκαν βλέποντας τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς που είχα μαζί μου. Επίσης τους έδειξα το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, το οποίο χρησιμοποιούσαμε τότε ως βασικό βοήθημα για μελέτη της Γραφής. Το έβλεπαν για πρώτη φορά. Την επόμενη Κυριακή ξαναπήγα στην Αντρανομαφάνα για να παρακολουθήσω μαζί τους τις συναθροίσεις. Τους πρότρεψα να έρθουν σε επαφή με το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων  στην πρωτεύουσα, το Ανταναναρίβο, επειδή οι αδελφοί εκεί δεν γνώριζαν την ύπαρξη αυτού του μικρού ομίλου.

Αρχίζοντας από τον Ιανουάριο του 1991, ταξίδευα στην Αντρανομαφάνα από το Μαχανόρο σχεδόν κάθε μήνα, πηγαίνοντάς τους τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και άλλα έντυπα. Ήταν ένα ταξίδι περίπου 80 μιλίων (130 χιλιομέτρων) η κάθε διαδρομή, και από αυτά 55 μίλια (90 χιλιόμετρα) και πλέον τα κάλυπτα με τα πόδια​—ανεβοκατεβαίνοντας απότομους, κακοτράχαλους λόφους, περνώντας μέσα από πυκνά δάση και, όταν έβρεχε, προσπαθώντας να περπατήσω πάνω σε ένα παχύ στρώμα γλιστερής λάσπης.

Οι αποσκευές μου γίνονταν ολοένα και πιο βαριές καθώς ο αριθμός εκείνων που χρειάζονταν έντυπα και περιοδικά αυξανόταν. Στο τέλος κάθε ταξιδιού, όμως, η αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης και ευτυχίας αντιστάθμιζε με το παραπάνω την κούραση και τους πόνους που ένιωθα στους μυς μου. Πόσο ευχάριστο ήταν να βλέπω τη συγκίνηση των ατόμων του ομίλου όταν λάβαιναν κάθε νέο έντυπο και να παρατηρώ την ανταπόκρισή τους στις Γραφικές αλήθειες!

Αναλαμβάνω την Ολοχρόνια Διακονία

Την 1η Σεπτεμβρίου 1992, διορίστηκα σκαπάνισσα, όπως αποκαλούν οι Μάρτυρες τους ολοχρόνιους διακόνους τους. Έκανα σκαπανικό στο Μαχανόρο αλλά κρατούσα επαφές με τους συγγενείς μου στο Μπετόκο ΙΙ στέλνοντας επιστολές. Με τον καιρό, αρχίσαμε να μελετάμε μέσω αλληλογραφίας, και μου ζήτησαν να επιστρέψω στο χωριό για να τους βοηθήσω. Ήμουν πρόθυμη να το κάνω αυτό αλλά πρώτα ήθελα να βεβαιωθώ ότι είχαν πάρει στα σοβαρά την απόφαση να μελετήσουν τη Γραφή και να προοδεύσουν πνευματικά. Έτσι λοιπόν, παρέμεινα για λίγο καιρό στο Μαχανόρο κάνοντας σκαπανικό.

Στα τέλη του 1993, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω στο Ανταναναρίβο μια σχολή για σκαπανείς διάρκειας δύο εβδομάδων. Έπειτα, μου πρότειναν να κάνω αίτηση για ειδικό σκαπανικό, πράγμα που θα μπορούσε να περιλαμβάνει κάποιον διορισμό οπουδήποτε στη χώρα. Δίσταζα να δεχτώ την πρόταση, όμως, επειδή ήθελα να βοηθήσω τους συγγενείς μου στο Μπετόκο ΙΙ, οι οποίοι ζούσαν σε μεγάλη απόσταση από την πιο κοντινή εκκλησία. Επέστρεψα, λοιπόν, στο διορισμό που είχα ως σκαπάνισσα στο Μαχανόρο.

Τελικά, όταν μας επισκέφτηκε ο περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, του ζήτησα να επιστρέψω για να βοηθήσω τους συγγενείς μου. Στο μεταξύ, είχε σχηματιστεί μια εκκλησία στην Αντρανομαφάνα, και αυτός μου πρότεινε να πάω εκεί ώστε να είμαι σε εκείνη την εκκλησία και να κηρύττω στην περιοχή του Μπετόκο ΙΙ. Ξεκίνησα σε αυτόν το διορισμό την 1η Σεπτεμβρίου 1994. Τον ίδιο εκείνο μήνα ο αδελφός μου, ο Πολ, ο οποίος ήταν κατηχητής, παρακολούθησε μια συνέλευση περιφερείας μαζί μου. Σύντομα, 30 άτομα συμμετείχαμε στο έργο κηρύγματος στην Αντρανομαφάνα, και την Κυριακή παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις μας κατά μέσο όρο 65 άτομα.

Δεν Σταμάτησα να Περπατάω

Λίγο καιρό αφότου επέστρεψα στο Μπετόκο ΙΙ, τέσσερις από τους σαρκικούς αδελφούς και αδελφές μου απέκτησαν τα προσόντα για να συμμετέχουν στη διακονία ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, και σύντομα βαφτίστηκαν. Μετά την επιστροφή μου στο Μπετόκο ΙΙ, ταξίδευα τακτικά στην Ανουσίμπε Αν’άλα για να παίρνω βιβλία και περιοδικά​—μια απόσταση 30 μιλίων (50 χιλιομέτρων) η κάθε διαδρομή την οποία κάλυπτα με τα πόδια. Αν και ήταν εξαντλητικό ταξίδι, η χαρά που ένιωθα καθώς έβλεπα την πνευματική ανάπτυξη στην περιοχή άξιζε τον κόπο.

Σήμερα υπάρχει μια ακμάζουσα εκκλησία στο Μπετόκο ΙΙ, όπου κάθε Κυριακή παρακολουθούν τη συνάθροιση κατά μέσο όρο 45 άτομα. Όλοι οι στενοί μου συγγενείς στην περιοχή είναι τώρα Μάρτυρες και οι περισσότεροι υπηρετούν ως τακτικοί σκαπανείς. Ένας μικρότερος αδελφός μου είναι ειδικός σκαπανέας. Την 1η Νοεμβρίου 2001 διορίστηκα και εγώ ειδική σκαπάνισσα και στάλθηκα στο χωριό Ανταναμπάο-Μαναμπότσι. Αλλά έφυγα από το Μπετόκο ΙΙ με χαρούμενη καρδιά.

Όταν άρχισα να μαθαίνω τις Γραφικές αλήθειες το 1987, υπήρχαν λιγότεροι από 3.000 Μάρτυρες στη Μαδαγασκάρη. Τώρα, υπάρχουν πάνω από 14.000. Όπως τόσο πολλοί από αυτούς, έτσι και εγώ είμαι ευγνώμων για το προνόμιο που έχω να μπορώ να χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου προκειμένου να διανύω το “επιπλέον μίλι” και να βοηθάω άλλους. Ευχαριστώ δε τον Ιεχωβά που έχει ευλογήσει τις προσπάθειές μου σε αυτόν τον τομέα.

[Εικόνες στη σελίδα 24, 25]

Συχνά μετέφερα πάνω από 15 κιλά προμήθειες ως το χωριό μου που ήταν 40 μίλια (60 χιλιόμετρα) μακριά

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Πολ

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο αδελφός μου, ο Τσαρλς

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με μερικά μέλη της οικογένειάς μου. Όλοι αυτοί είναι τώρα Μάρτυρες του Ιεχωβά