Παρέχοντας Τροφή και Ανατροφή στον Κόσμο των Ζώων

Από αρθρογράφο του Ξύπνα! στην Ισπανία

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ γονείς αφιερώνουν συνήθως δύο δεκαετίες περίπου για την ανατροφή των παιδιών τους. Πολλά ζώα, από την άλλη πλευρά, πρέπει να παράσχουν στους απογόνους τους ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διατροφής και εκπαίδευσης μέσα σε λίγους καλοκαιρινούς μήνες. Μερικά παραδείγματα περιγράφουν το δύσκολο έργο που επωμίζονται κάθε χρόνο ορισμένοι γονείς στον κόσμο των ζώων.

1. Λευκοπελαργός Ο πελαργός της συνοδευτικής φωτογραφίας δεν έχει χρόνο για καλοκαιρινές διακοπές. Έχοντας να ταΐσει πεινασμένα πουλιά εφηβικής ηλικίας, πρέπει να πηγαίνει συνέχεια σε κάποια κοντινή λίμνη ψάχνοντας για βατράχους, μικρά ψάρια, σαύρες ή ακρίδες, εκτός του ότι από καιρό σε καιρό πρέπει να επισκευάζει τη φωλιά. Και οι δύο γονείς πηγαινοέρχονται συνεχώς όλη τη μέρα. Τα νεαρά πουλιά τρώνε τεράστιες ποσότητες φαγητού. Μάλιστα τις πρώτες λίγες εβδομάδες μπορούν να καταναλώνουν τροφή ίση με το μισό βάρος του σώματός τους κάθε μέρα! Ακόμη και όταν μάθουν να πετάνε, οι νεαροί πελαργοί συνεχίζουν να εξαρτώνται από τους γονείς τους για αρκετές εβδομάδες.

2. Γατόπαρδος Οι γατόπαρδοι μεγαλώνουν σχεδόν πάντα σε μονογονεϊκές οικογένειες και η μητέρα είναι αυτή που φροντίζει τα μικρά. Πρέπει να βρίσκει θηράματα σχεδόν καθημερινά για να τρέφεται επαρκώς η ίδια όταν θηλάζει τα μικρά της​—που είναι συνήθως από τρία μέχρι πέντε. Δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά εφόσον οι περισσότερες από τις κυνηγετικές της απόπειρες αποτυχαίνουν. Επιπλέον, κάθε λίγες μέρες πρέπει να μεταφέρει την οικογένειά της σε άλλη φωλιά επειδή τα λιοντάρια πάντοτε παραμονεύουν για τα ευάλωτα μικρά. Όταν αυτά γίνουν εφτά μηνών, η μητέρα αρχίζει να τα εκπαιδεύει να κυνηγούν μόνα τους, μια χρονοβόρα διαδικασία που απαιτεί έναν ακόμη χρόνο περίπου. Συνήθως τα μικρά μένουν μαζί με τη μητέρα τους για έναν ως και ενάμιση χρόνο.

3. Νανοβουτηχτάρα Οι βουτηχτάρες είναι σχεδόν αχώριστες από τα μικρά τους. Από τη στιγμή που θα εκκολαφτούν, οι νεοσσοί εγκαταλείπουν την πλωτή φωλιά τους προτιμώντας την άνεση της πλάτης των γονέων τους. Σκαρφαλώνουν στη ράχη του ενηλίκου ανάμεσα στο φτερό και στα ραχιαία πούπουλα. Εκεί βρίσκουν ζεστασιά και προστασία καθώς η μητέρα ή ο πατέρας κολυμπούν τριγύρω. Οι γονείς εναλλάσσονται κάνοντας καταδύσεις για τροφή και μεταφέροντας τα μικρά. Αν και οι νεοσσοί μαθαίνουν σύντομα να βουτάνε και να τρώνε μόνοι τους, ο δεσμός με τους γονείς τους συνεχίζεται για κάποιο διάστημα.

4. Καμηλοπάρδαλη Οι καμηλοπαρδάλεις σπανίως γεννούν περισσότερα από ένα μικρό κάθε φορά και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί. Μια νεογέννητη καμηλοπάρδαλη, όπως αυτή που φαίνεται στη συνοδευτική φωτογραφία, μπορεί να ζυγίζει μέχρι και 60 κιλά και να έχει ύψος δύο μέτρα! Μία ώρα μετά τη γέννησή της, η μικρή καμηλοπάρδαλη στέκεται στα πόδια της και σύντομα θηλάζει από τη μητέρα της. Γαλουχείται επί εννέα μήνες, αν και αρχίζει να βόσκει λίγο καιρό μετά τη γέννησή της. Όταν κινδυνεύει, η μικρή καμηλοπάρδαλη παίρνει θέση ανάμεσα στα πόδια της μητέρας της επειδή οι δυνατές κλωτσιές της παρέχουν εξαιρετική προστασία από τα περισσότερα αρπακτικά.

5. Αλκυόνα Οι αλκυόνες πρέπει να είναι τόσο αποτελεσματικές όσο και επιλεκτικές όταν πιάνουν ψάρια για τους νεοσσούς τους. Οι ορνιθολόγοι έχουν ανακαλύψει ότι και οι δύο γονείς ταΐζουν τα νεογέννητα με μικρά ψάρια που έχουν μήκος ένα ή δύο εκατοστά. Ο γονέας μεταφέρει προσεκτικά στο ράμφος του το ψάρι με το κεφάλι τοποθετημένο προς τα έξω. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνουν  τους πεινασμένους νεοσσούς, οι οποίοι μπορούν να καταπιούν ευκολότερα την τροφή τους αρχίζοντας από το κεφάλι. Καθώς αναπτύσσονται τα μικρά, οι γονείς φέρνουν λίγο μεγαλύτερα ψάρια. Οι γονείς, επίσης, αυξάνουν σταδιακά τη συχνότητα των γευμάτων που τρώνε τα μικρά τους. Αρχικά, οι νεοσσοί τρέφονται κάθε 45 λεπτά περίπου. Αλλά όταν γίνονται σχεδόν 18 ημερών, έχουν μεγάλη όρεξη, και τρώνε ψάρια κάθε 15 λεπτά! Το νεαρό πουλί που φαίνεται στην εικόνα έχει ήδη αφήσει τη φωλιά και σύντομα θα ψαρεύει μόνο του. Σε αυτό το σημείο ίσως υποθέσετε ότι οι γονείς θα κάνουν ένα ευχάριστο διάλειμμα από την ευθύνη της ανατροφής παιδιών. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τις αλκυόνες! Συνήθως ξαναρχίζουν ολόκληρη τη διαδικασία με μια δεύτερη γενιά νεοσσών μέσα στο ίδιο καλοκαίρι.

Ασφαλώς, εξακολουθούμε να μη γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο φροντίζουν διάφορα ζώα τα μικρά τους. Ωστόσο, όσο περισσότερα ανακαλύπτουν οι φυσιοδίφες, τόσο περισσότερο γίνεται φανερό ότι το ένστικτο των γονέων αποτελεί ισχυρή δύναμη στον κόσμο των ζώων. Αν ο Θεός προίκισε με αυτόν τον τρόπο τη ζωική δημιουργία του, είναι βέβαιο ότι θέλει και οι ανθρώπινοι γονείς να παρέχουν στα παιδιά τους την τροφή και την ανατροφή που τους αξίζει.