Ένας Πόλεμος που Άλλαξε τη Ζωή Μου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΪΚΛ ΜΟΛΙΝΑ

“Η Δημοκρατία του Βιετνάμ απένειμε στον υπαξιωματικό Μολίνα το Βιετναμικό Σταυρό Ανδρείας”, ανέφερε η στρατιωτική εφημερίδα «Τέστερ» (“Tester”) στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. “Αργότερα ο Μολίνα έλαβε μια δεύτερη αναγνώριση με το Μετάλλιο Επαίνου όταν τιμήθηκε με χρυσό αστέρι για τη θαρραλέα και σθεναρή δράση του στη διάρκεια μιας άλλης σφοδρής ανταλλαγής πυρών. Στις 6 Ιουνίου 1968 ο Μολίνα τιμήθηκε με δεύτερο χρυσό αστέρι όταν έσωσε μια σημαντική προφυλακή η οποία κινδύνεψε να πέσει στα χέρια των ανταρτών Βιετκόνγκ ”.

ΣΥΝΟΛΙΚΑ, πέταξα σε 284 πολεμικές αποστολές και τιμήθηκα με 29 μετάλλια. Τώρα υπηρετώ ως Χριστιανός διάκονος σε ένα διαφορετικό είδος πολέμου, για το οποίο η Αγία Γραφή λέει: «Τα όπλα του πολέμου μας δεν είναι σαρκικά». (2 Κορινθίους 10:4) Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς έφτασα στο σημείο να κάνω τέτοια αλλαγή στη ζωή μου.

Το Σικάγο βρίσκεται στο βόρειο Ιλινόις των ΗΠΑ, όπου σχεδόν πάντα φυσάει ένας δυνατός άνεμος από τη λίμνη Μίσιγκαν. Την 1η Φεβρουαρίου 1947, την ημέρα που γεννήθηκα εκεί, όχι μόνο φυσούσε, αλλά είχε και τσουχτερό κρύο. Επειδή ο πατέρας μου είχε υπηρετήσει πρόσφατα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δύο στρατιωτικοί γιατροί βοήθησαν τη μητέρα μου να με φέρει στον κόσμο. Όταν ήμουν δέκα χρονών, μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, όπου οι γονείς μου έστειλαν το μεγαλύτερο αδελφό μου, την αδελφή μου και εμένα σε Καθολικό σχολείο.

Μεγάλωσα παίζοντας μπέιζμπολ και ποδόσφαιρο σε δρόμους και αλάνες, αλλά έπαιζα και πόλεμο με αυτοσχέδια ξύλινα τουφέκια και πολυβόλα. Η δεκαετία του 1960, τότε που άρχισα να πηγαίνω στο γυμνάσιο, ήταν εποχή ριζοσπαστικών αντιλήψεων και αλλαγών στη νοοτροπία. Οι δολοφονίες κοινωνικών και πολιτικών ηγετών, περιλαμβανομένης και αυτής του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών το 1963, καθώς και οι πορείες διαμαρτυρίας, οι πυρπολήσεις της αμερικανικής σημαίας και οι βίαιες διαδηλώσεις βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Ενώ πηγαίναμε στο σχολείο, οι περισσότεροι συμμαθητές μου και εγώ ανησυχούσαμε μήπως μας καλέσουν στο στρατό.

Σύντομα μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο το 1966, έλαβα ειδοποίηση να παρουσιαστώ για ιατρικές εξετάσεις, από τις οποίες κρίθηκα υγιής. Ωστόσο, αντί να καταταχθώ στο στρατό ξηράς, πήγα στο ναυτικό. Επειδή με συνάρπαζαν τα ελικόπτερα, προσφέρθηκα να υπηρετήσω σε μια νέα μοίρα επιθετικών ελικοπτέρων του ναυτικού. Το Νοέμβριο του 1967, λίγο καιρό αφότου έλαβα τη βασική εκπαίδευση, βρέθηκα στην πρωτεύουσα του Βιετνάμ, τη Σαϊγκόν.

Οι Πρώτες Πολεμικές Εμπειρίες

Έπειτα από λίγο με έστειλαν σε ένα μικρό υποτυπώδες αεροδρόμιο, όπου υπήρχαν τέσσερα  ελικόπτερα τύπου Χιούι. Μερικοί από την ομάδα μας, που αποτελούνταν από 30 ναύτες, κοιμούνταν εκεί, ενώ άλλοι χρησιμοποιούσαμε ως κατάλυμα ένα διώροφο κτίριο 16 χιλιόμετρα μακριά. Την πρώτη μου νύχτα, ξύπνησα απότομα, καθώς σφαίρες άρχισαν να διαπερνούν το κτίριο. Κυλώντας από το ράντζο μου, έπεσα στο πάτωμα όπου παρέμεινα για λίγα δευτερόλεπτα. Όταν άκουσα πυροβολισμούς από πάνω, κατευθύνθηκα στις σκάλες και κατάφερα να φτάσω στη στέγη, όπου κάποιος μου έδωσε ένα τουφέκι. Συνεχίσαμε τη μάχη για το υπόλοιπο της νύχτας, ξυπόλητοι και φορώντας μόνο τα εσώρουχά μας.

Έπειτα από τρεις ημέρες σφοδρών μαχών​—περικυκλωμένοι και εντελώς αποκομμένοι από τους υπόλοιπους—​εξαντλήθηκαν τα τρόφιμα και το νερό μας καθώς και τα περισσότερα από τα πολεμοφόδιά μας. Ο υπεύθυνος αξιωματικός έδωσε τη διαταγή: «Μόλις χαράξει, θα τρέξουμε γρήγορα προς το αεροδρόμιο». Έπρεπε να διασχίσουμε μια μικρή πόλη που είχε τυλιχτεί στις φλόγες. Καθώς προχωρούσαμε, ακούγαμε πυροβολισμούς​—μερικοί προέρχονταν από αυτόματα όπλα. Παντού υπήρχαν πτώματα.

Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στο διάδρομο προσγείωσης, όπου η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη. Σκάψαμε λάκκους γύρω από το διάδρομο προετοιμασμένοι να προβάλουμε σθεναρή αντίσταση. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι Βιετκόνγκ έσπασαν τον κλοιό μας και εισέβαλαν στο διάδρομό μας, σκοτώνοντας πολλούς, μεταξύ των οποίων και το διοικητή μας. Έμεινα στο λάκκο μου αρκετές εβδομάδες χωρίς να αλλάξω ρούχα ή να κάνω μπάνιο. Κατόπιν ένα ελικόπτερο μας μετέφερε σε άλλη προφυλακή.

Έπειτα από εκείνες τις αρχικές ημέρες της μάχης, αποφάσισα να γίνω πυροβολητής ελικοπτέρου. Εκπαιδεύτηκα λίγες ημέρες και κατόπιν έγινα μέλος κάποιου πληρώματος. Οι ανταλλαγές πυρών ήταν συνηθισμένη υπόθεση. Μερικές φορές συμμετείχα σε τρεις ή τέσσερις αποστολές την ημέρα.

Η Επίδραση του Πολέμου

Όλοι αυτοί οι σκοτωμοί με είχαν συγκλονίσει. Συγχρόνως, σκεφτόμουν τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις πίσω στην πατρίδα μου. Μα, δεν πολεμούσαμε για την ελευθερία; Δεν ριψοκινδυνεύαμε τη ζωή μας για να μπορούν οι άλλοι να ζουν καλύτερα; Εντούτοις, αναρωτιόμουν πού υπάρχει δικαιοσύνη στον πόλεμο. Ποιος θα ωφελούνταν από αυτόν; Οι Βιετναμέζοι; Αυτοί είχαν αντέξει πολλά χρόνια πολέμου προτού καν έρθουμε εμείς. Τώρα απλώς συνεχίζονταν οι θάνατοι και τα δεινά.

Ήμουν νέος και δεν καταλάβαινα τα πολιτικά συμφέροντα που κρύβονταν πίσω από τον πόλεμο. Δεν είχα ούτε το χρόνο για να τα σκεφτώ. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να πετάω σε αποστολές και να κάνω τη δουλειά μου εφόσον γι’ αυτόν το σκοπό είχα εκπαιδευτεί. Οι ναύτες έλεγαν: «Εκπαιδευτήκαμε για να πολεμάμε, όχι για να σκεφτόμαστε». Υποσχέθηκα, όμως, στον εαυτό μου πως, αν επιβίωνα, θα έκανα σοβαρή έρευνα προκειμένου να μάθω για ποιο λόγο βρισκόμασταν εκεί.

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ με έφερε μπροστά σε κάτι άλλο το οποίο δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω​—τα ναρκωτικά. Ως έφηβος, κάπνιζα, έπινα μπίρα και ουίσκι τα σαββατοκύριακα και πήγαινα  σε πάρτι. Ποτέ όμως δεν είχα πάρει ναρκωτικά. Στο Βιετνάμ τα πράγματα άλλαξαν. Μερικοί σύντροφοί μου έλεγαν: «Γιατί να μη δοκιμάσεις Μάικ; Έτσι και αλλιώς, αύριο θα πεθάνεις». Ως αποτέλεσμα, μερικές φορές ενέδιδα.

Ωστόσο, στον πόλεμο δεν υπάρχουν περιθώρια για παραισθησιογόνα, και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα έπαιρνα από αυτά πριν από κάποια αποστολή. Όταν όμως γύρισα στο σπίτι μου, η επιθυμία για τα ναρκωτικά εξακολουθούσε να υπάρχει μέσα μου και έτσι βρέθηκα μπλεγμένος σε εκείνον τον κόσμο.

Επιστροφή από τον Πόλεμο

Όταν επέστρεψα στην Καλιφόρνια από το Βιετνάμ τον Οκτώβριο του 1970, η άποψή μου για τη ζωή είχε αλλάξει ριζικά. Αν και είχα καταταχθεί στο στρατό για να υπηρετήσω την υπόθεση της ελευθερίας, ένιωθα ότι με είχαν χρησιμοποιήσει. Γύρισα πίσω γεμάτος πικρία και μίσος. Ήμουν ένας παρείσακτος και δεν ένιωθα πια πατριώτης.

Περνούσα τις ημέρες μου καπνίζοντας μαριχουάνα και παίρνοντας άλλα ναρκωτικά, ενώ συγχρόνως ασχολούμουν με τη μοτοσικλέτα μου στο γκαράζ των γονέων μου. Καθώς συλλογιζόμουν την κατάστασή μου και σκεφτόμουν τα όσα είχαν συμβεί στο Βιετνάμ, το μόνο που κατάφερνα ήταν να βυθίζομαι ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη. Η συνείδησή μου άρχισε να με ενοχλεί. Η επιθυμία μου να διερευνήσω τα αίτια του Πολέμου του Βιετνάμ μεγάλωνε.

Εφόσον η κυβέρνηση πρόσφερε στους βετεράνους επιδόματα σπουδών, γράφτηκα σε κάποιο κρατικό κολέγιο και αργότερα άρχισα να φοιτώ στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες. Εκεί απέκτησα φίλους οι οποίοι είχαν συμμετάσχει σε διαδηλώσεις κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, καθώς και άλλους που είχαν πάει στον πόλεμο. Κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις για τον πόλεμο και τις παγκόσμιες συνθήκες. Κανένας μας δεν είχε ικανοποιητικές απαντήσεις. Ήμασταν όλοι τελείως μπερδεμένοι.

Προσπάθειες να Βοηθήσω και να Βοηθηθώ

Στην πραγματικότητα, πολλοί από εμάς είχαμε συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα. Ένιωθα την υποκίνηση να κάνω κάτι για να βοηθήσω. Έτσι λοιπόν, στη σχολή ειδικεύτηκα στην ψυχοπαθολογία. Εφόσον είχα εμπλακεί τόσο πολύ στον πόλεμο και στους σκοτωμούς, αποφάσισα να κάνω κάτι για να επανορθώσω. Γι’ αυτό, άρχισα να εργάζομαι σε νοσοκομεία για άτομα με ψυχικές διαταραχές.

Ναρκωτικά υπήρχαν παντού στην πανεπιστημιούπολή μας, και κατάλαβα ότι αυτά βρίσκονταν στη ρίζα πολλών προβλημάτων. Ήθελα να προοδεύσω στις σπουδές μου και να βοηθήσω τους ασθενείς στο νοσοκομείο που είχαν ψυχολογικά προβλήματα. Έτσι λοιπόν, σταμάτησα εντελώς τα ναρκωτικά και αφιέρωσα το χρόνο και τις δυνάμεις μου στη μελέτη και στην εργασία. Ωστόσο, ως ψυχοθεραπευτής, έβλεπα ότι η πρόοδος των ασθενών μου ήταν περιορισμένη.

Τελείως απογοητευμένος από το σύστημα πραγμάτων και από τη δική μου ταραγμένη συνείδηση, αναζητούσα ανακούφιση από την οδύνη που ένιωθα. Άρχισα να προσεύχομαι και να πηγαίνω στην εκκλησία. Η Λειτουργία στην Καθολική Εκκλησία δεν με δίδασκε πολλά πράγματα. Έτσι λοιπόν, άρχισα να πηγαίνω στην εκκλησία τη νύχτα. Έμπαινα μέσα, άναβα ένα κερί και προσευχόμουν μπροστά στα ομοιώματα, στα οποία περιλαμβάνονταν ο Ιησούς κρεμασμένος σε σταυρό, η Μαρία με μια λόγχη στην καρδιά καθώς και άλλα ομοιώματα λεγόμενων αγίων.

Άρχισα να σκέφτομαι: “Τι παγερό και καταθλιπτικό μέρος είναι η εκκλησία! Είναι δυνατόν να βρίσκεται εδώ το πνεύμα του Θεού;” Χρειαζόμουν απαντήσεις και ενθάρρυνση. Είχα δει αρκετά παθήματα. Μια νύχτα λοιπόν έφυγα από την εκκλησία και πήγα να προσευχηθώ στο πάρκο. Κοίταξα τα άστρα και πιθανότατα για πρώτη φορά στη ζωή μου προσπάθησα ένθερμα να επικοινωνήσω με τον Δημιουργό μου.

Μαθαίνω την Αλήθεια της Αγίας Γραφής

Ξέφυγα από το άγχος της δουλειάς στο νοσοκομείο και πήγα να επισκεφτώ έναν παλιό μου φίλο, τον Γκάρι, για ένα σαββατοκύριακο. Κάποια μέρα, καθήσαμε για λίγο στο σαλόνι του παρακολουθώντας τηλεόραση. Στις ειδήσεις ακούσαμε για τις προσπάθειες που γίνονταν να παραπεμφθεί σε δίκη ο Πρόεδρος Νίξον. Μιλήσαμε για τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της ζωής, και εγώ ανέφερα ότι ένιωθα εξαπατημένος σε σχέση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Η Άλβα, η σύζυγος του φίλου μου, άκουσε τι λέγαμε και βγήκε από την κουζίνα. Είπε ότι καταστάσεις όπως αυτές που συζητούσαμε εκπλήρωναν Γραφικές προφητείες. «Τι σχέση μπορεί να έχουν  τα προβλήματα ενός προέδρου με τις προφητείες της Γραφής;» ρώτησα εγώ. Η Άλβα εξήγησε ότι σύντομα η Βασιλεία του Θεού στα χέρια του Χριστού Ιησού θα αντικαταστήσει όλες τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και ότι οι άνθρωποι θα ζουν για πάντα με ειρήνη στη γη, η οποία θα μεταμορφωθεί σε παράδεισο. (Δανιήλ 2:44· Αποκάλυψη 21:3, 4) Η Άλβα μίλησε για την Κυριακή Προσευχή, στην οποία ζητάμε να έρθει η Βασιλεία του Θεού και να γίνει το θέλημά Του στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.​—Ματθαίος 6:9, 10.

Καταλάβαινα ότι χρειαζόμαστε πραγματικά τη θεϊκή κατεύθυνση για να έχουμε καλύτερη διακυβέρνηση και αληθινή ειρήνη στη γη. (Εκκλησιαστής 8:9· Ιερεμίας 10:23) Σχετικά με τη δυνατότητα για αιώνια ζωή, θυμήθηκα κάτι που είχα μάθει, ότι τα κύτταρα που απαρτίζουν το σώμα μας αντικαθίστανται σε σχετικά σύντομες χρονικές περιόδους. Μολονότι μερικά πράγματα που είπε η Άλβα μού φάνηκαν απίθανα, κέντρισαν την περιέργειά μου. Ήθελα να επανορθώσω για τη μεγάλη βλάβη που είχα προξενήσει και να καταπραΰνω τα παθήματα των άλλων. Η Άλβα μού πρότεινε να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας, όπου θα μπορούσα να μάθω περισσότερα.

Ο Μπιλ Ακίνα ήταν ολοχρόνιος διάκονος στην εκκλησία. Είχε υπηρετήσει στο ναυτικό στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, και έτσι είχαμε πολλά κοινά. Πάνω από όλα, γνώριζε την Αγία Γραφή, και με τη βοήθειά της απαντούσε μαζί με τη σύζυγό του στις πολλές ερωτήσεις μου. Καθώς η μελέτη μου με τον Μπιλ προόδευε, καταλάβαινα ότι, αν και οι προσπάθειες που έκανα για να βοηθήσω τους ασθενείς στο νοσοκομείο ήταν καλοπροαίρετες, η ανακούφιση που μπορούσα να τους προσφέρω ήταν απλώς προσωρινή. Από την άλλη μεριά, το να βοηθώ ανθρώπους να αποκτούν ακριβή γνώση της Γραφής θα σήμαινε αιώνια ζωή για εκείνους αν είχαν πίστη και αν ζούσαν σε αρμονία με αυτή τη γνώση.​—Ιωάννης 17:3.

Ο Μπιλ μελέτησε τη Γραφή μαζί μου χρησιμοποιώντας το βοήθημα μελέτης Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Θεό τον Ιούλιο του 1974. Έξι μήνες αργότερα έγινα σκαπανέας, όπως ονομάζονται οι ολοχρόνιοι κήρυκες ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στο μεταξύ, εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και σταμάτησα να εργάζομαι στο νοσοκομείο. Για να συντηρούμαι στη διακονία, καθάριζα τράπεζες τη νύχτα. (1 Θεσσαλονικείς 4:11) Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου νόμιζαν ότι είχα τρελαθεί.

Αφού έκανα σκαπανικό στην Καλιφόρνια επί έναν χρόνο περίπου, άρχισα να διερωτώμαι πώς θα μπορούσα να χρησιμοποιηθώ πληρέστερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αποφάσισα να θέσω στόχο μου το ιεραποστολικό έργο σε ξένο τομέα. Αφού υπηρέτησα ως σκαπανέας λίγα χρόνια, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία τότε έδρευε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ήμουν στην 66η τάξη εκείνης της σχολής και αποφοίτησα στις 11 Μαρτίου 1979, στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης.

Αλλαγές Διορισμού

Διορίστηκα στη Γουατεμάλα της Κεντρικής Αμερικής, όπου υπηρέτησα ως ιεραπόστολος επί έναν χρόνο περίπου. Κατόπιν προσκλήθηκα να εργαστώ στο μικρό τυπογραφείο του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πρωτεύουσα, την Πόλη της Γουατεμάλας. Το 1981, παντρεύτηκα τη Λουπίτα, μια ντόπια σκαπάνισσα, η οποία προσκλήθηκε να υπηρετήσει μαζί μου στο γραφείο τμήματος. Αργότερα, το 1996, όταν αρχίσαμε να λαβαίνουμε όλα τα έντυπά μας από το γραφείο τμήματος του Μεξικού, σταμάτησε η εκτύπωση στη Γουατεμάλα.

Η μικρή μας Στέφανι γεννήθηκε το 1984, αλλά μπόρεσα να συνεχίσω να υπηρετώ στο γραφείο τμήματος. Το ίδιο συνέβη και μετά τη γέννηση του Μίτσελ το 1987. Δεν είναι εύκολο να ζούμε σε ένα σπίτι μακριά από το γραφείο τμήματος και να διανύω καθημερινά γύρω στα δέκα χιλιόμετρα για να πηγαίνω εκεί. Αλλά αποτελεί προνόμιο το να υπηρετώ με αυτόν τον τρόπο, και η οικογένειά μου μού προσφέρει μεγάλη υποστήριξη.

 Η Λουπίτα και η Στέφανι είναι τώρα σκαπάνισσες, και ο Μίτσελ είναι βαφτισμένος διάκονος. Φέτος, θα τελειώσει τις σπουδές του σε μια επαγγελματική σχολή, και ο στόχος του είναι να αναλάβει την ολοχρόνια διακονία. Ξέρω ότι απολαμβάνουμε αυτά τα ειδικά προνόμια, όχι λόγω των προσωπικών μας ικανοτήτων, αλλά λόγω της παρ’ αξία καλοσύνης του Ιεχωβά. Αυτός είναι στοργικός Θεός, και χρησιμοποιεί οποιονδήποτε έχει πρόθυμο πνεύμα και αποβλέπει σε αυτόν για καθοδηγία.

Μερικές φορές μας ρωτούν πώς καταφέρνουμε ως οικογένεια να συμμετέχουμε με τόσο πλήρη τρόπο στη διακονία και συγχρόνως να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Βέβαια στη διάρκεια των διακοπών μας κάνουμε κάποια κοσμική εργασία. Πέρα, όμως, από αυτό, ανέκαθεν προσπαθούσαμε να έχουμε “απλό μάτι” όσον αφορά τα υλικά πράγματα, αποβλέποντας στον Ιεχωβά για βοήθεια, εμπιστευόμενοι σε αυτόν και επιζητώντας διαρκώς την καθοδηγία του.​—Ματθαίος 6:25-34· Παροιμίες 3:5.

Το γεγονός ότι οπλοφορούσα μου είχε δώσει μια αίσθηση δύναμης, και γι’ αυτόν το λόγο διακρίνω ότι χρειάζεται να προσπαθώ διαρκώς να καλλιεργώ ταπεινοφροσύνη. Το σύστημα πραγμάτων του Σατανά με δίδαξε να μισώ και να σκοτώνω καθώς και να είμαι καχύποπτος, να επιτίθεμαι και να αμύνομαι. Αλλά ο Ιεχωβά μού έχει δείξει έλεος και στοργική καλοσύνη, πράγμα για το οποίο νιώθω πολύ ευγνώμων. Τώρα είμαι αποφασισμένος να εξακολουθήσω να μη μαθαίνω πια τον πόλεμο και να έχω αγάπη και συμπόνια για όλους.​—Ματθαίος 5:43-45· Ησαΐας 2:4.

Δεν ήταν εύκολο για εμένα να κάνω αλλαγές. Ωστόσο, έχω μάθει να ζω πιο ειρηνικά. Με τη βοήθεια του Θεού, έχω καταφέρει επίσης να αντιμετωπίζω τους εφιάλτες που μου φέρνουν οι πολεμικές μου εμπειρίες. Πραγματικά αποβλέπω στον καιρό κατά τον οποίο θα πάψουν οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις. (Ψαλμός 46:9) Μέχρι να έρθει αυτός ο καιρός, είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που έχω να υπηρετώ στο ζωοσωτήριο έργο της υποβοήθησης ανθρώπων ώστε να μάθουν για τον μεγάλο Ζωοδότη μας, τον Ιεχωβά Θεό.

[Εικόνες στη σελίδα 12]

Ήμουν πυροβολητής ελικοπτέρου

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Με τον Μπιλ Ακίνα και τη σύζυγό του την Ελοΐζ, 1978

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ενώ εργαζόμουν στο τυπογραφείο στο γραφείο τμήματος της Γουατεμάλας, 1982

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ενώ κηρύττω με τη σύζυγό μου

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Σήμερα με τη Λουπίτα, τον Μίτσελ και τη Στέφανι