Αποφασισμένος Παρά τις Αναπηρίες

Αφήγηση από τον Κουαμέ Νγκέσαν

Μαζί με το φίλο μου πασχίζαμε να ανεβούμε με το ποδήλατό μας σε έναν ακόμη λόφο. Ήταν Νοέμβριος του 2002 και οι εμφύλιες συρράξεις μαίνονταν στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Αφρική. Ως εκ τούτου, ο ερημικός δρόμος έκρυβε πολλούς κινδύνους. Στον ορίζοντα φαινόταν το επόμενο στρατιωτικό σημείο ελέγχου. Γιατί έκανα ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι σε αυτή την περίοδο συρράξεων;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1978 με μια επιδεινούμενη ασθένεια. Άρχισε με ένα πρόβλημα ακοής και εξουθενωτικό πόνο στα πόδια μου. Καθώς μεγάλωνα, η οικογένειά μου με υποτιμούσε λέγοντας ότι είχα “άχρηστα πόδια και αφτιά βουλωμένα με σκουπίδια”. Οι μεγαλύτεροι με περιφρονούσαν και τα παιδιά φώναζαν ότι ήμουν κουτσός και ότι είχα σπασμένα πόδια.

Πήγα στο σχολείο σε ηλικία οχτώ χρονών και αμέσως έπεσα θύμα εκφοβισμού τόσο από συμμαθητές όσο και από δασκάλους. Συχνά ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Όταν οι άλλοι καταλάβαιναν ότι είχα τρομοκρατηθεί, με κορόιδευαν. Έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω σχολείο.

“Γιατί έπαθα αυτή την ασθένεια;” αναρωτιόμουν. Η μητέρα μου έλεγε ότι ο λόγος ήταν πως κάποιος μου είχε κάνει μάγια. Μερικές φορές έβλεπα άλλους με παρόμοιες παθήσεις και διερωτόμουν: “Μήπως αυτό σήμαινε ότι και εκείνοι ήταν θύματα μαγείας;”

Το 1992 άρχισα να υποφέρω από βασανιστικούς πόνους στους αγκώνες μου. Όταν υποχωρούσε ο πόνος, δεν μπορούσα να ισιώσω τα χέρια μου. Δύο χρόνια αργότερα έχασα την όρασή μου από το αριστερό μου μάτι. Οι γονείς μου με πήγαν σε πολλούς αποκαλούμενους θεραπευτές, αλλά μάταια. Η επιδείνωση της υγείας μου με ανάγκασε να σταματήσω το σχολείο.

Ψάχνω για Απαντήσεις

Ένας θρησκευόμενος συμμαθητής μου με προσκάλεσε να πάω μαζί του στην εκκλησία. Είχα ανατραφεί ως ανιμιστής. Ωστόσο, παρακολούθησα τις λειτουργίες στην εκκλησία επί έναν χρόνο. a Εκεί έμαθα ελάχιστα πράγματα για την Αγία Γραφή και έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι αν υπήρχε κάτι καλό στην οργανωμένη θρησκεία.

Ορισμένα δόγματα της εκκλησίας με φόβιζαν, ιδιαίτερα η κόλαση. Δεν πίστευα ότι ήμουν τόσο κακός ώστε να αξίζω αιώνια βάσανα. Παράλληλα, όμως, δεν πίστευα ότι ήμουν τόσο καλός για να λάβω αιώνια ευτυχία στον παράδεισο. Εφόσον δεν έβρισκα ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου, άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου για τη θρησκεία.

Τον επόμενο χρόνο με κάλεσαν σε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα στο Αμπιτζάν, την πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού, περίπου 150 χιλιόμετρα από τη μικρή μας πόλη, τη Βαβουά. Πριν από την αναχώρησή μας, είπα στους υπευθύνους της εκκλησίας ότι  δεν είχα αρκετά χρήματα για το εισιτήριο ή για φαγητό. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι θα με φρόντιζαν στο Αμπιτζάν, αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Αν και περιβαλλόμουν από ένα μεγάλο πλήθος 40.000 ως 50.000 περίπου ανθρώπων, ένιωθα μόνος και αποκαρδιωμένος. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για εμένα.

Επέστρεψα στη Βαβουά το ίδιο άρρωστος όπως πριν, αλλά τώρα ήμουν και απογοητευμένος. Οι τοπικοί εκκλησιαστικοί ηγέτες μού είπαν ότι ο Θεός δεν με είχε θεραπεύσει επειδή δεν είχα αρκετή πίστη. Έπειτα από αυτό, έκοψα κάθε επαφή με τη θρησκεία.

Επιτέλους, Πνευματική Παρηγοριά

Το 1996 ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά επισκέφτηκε την οικογένειά μας. Δεν είχα ξαναμιλήσει με Μάρτυρα αλλά άκουσα τη ζωηρή συζήτηση που είχε ο μεγαλύτερος αδελφός μου με τον επισκέπτη. Ο αδελφός μου δεν ενδιαφερόταν αλλά ενδιαφερόμουν εγώ. Κάθε λέξη που είπε ο Μάρτυρας μπήκε κατευθείαν στην καρδιά μου.

Ο Μάρτυρας εξήγησε ότι η αμαρτία μόλυνε την ανθρώπινη οικογένεια ως αποτέλεσμα της ανυπακοής του πρώτου ανθρώπου. Αυτός ο στασιασμός έφερε ατέλεια και θάνατο σε όλη την ανθρωπότητα. Ωστόσο, ο Ιησούς προμήθευσε τη ζωή του ως λύτρο ώστε να μπορούν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να απολαύσουμε αιώνια ζωή. (Ρωμαίους 3:23· 5:12, 17-19) Επιπλέον, ο Μάρτυρας έδειξε από τη Γραφή ότι ο Ιεχωβά Θεός, μέσω της Βασιλείας του, θα μεταμορφώσει σύντομα τη γη σε παράδεισο και θα αφαιρέσει την αμαρτία μαζί με όλες τις οδυνηρές συνέπειές της.​—Ησαΐας 33:24· Δανιήλ 2:44· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Η λογική που είχαν οι Γραφικές διδασκαλίες με επηρέασε βαθιά. Ο Μάρτυρας, που όπως έμαθα αργότερα λεγόταν Ρομπέρ, έκανε διευθετήσεις για να μελετάει τη Γραφή μαζί μου δύο φορές την εβδομάδα. Μέσα σε μερικούς μήνες, εφοδιασμένος με τις καινούριες Γραφικές μου γνώσεις, απέκτησα τα προσόντα να συνοδεύω τους Μάρτυρες στη διακονία τους από πόρτα σε πόρτα. Αυτό ήταν δύσκολο για εμένα, εφόσον έπρεπε να ξεπεράσω το δισταγμό που είχα να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους.

Ανακύπτουν Εμπόδια

Στην οικογένειά μου δεν άρεσε που μελετούσα τη Γραφή. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, για να με ενοχλεί, κάπνιζε μέσα στο υπνοδωμάτιό μου τη νύχτα. Το πρωί είχα πονοκέφαλο και ένιωθα άρρωστος. Μια άλλη δυσκολία σχετιζόταν με το φαγητό που τρώγαμε. Ο πατέρας μου ήταν δεινός κυνηγός και το κρέας που έφερνε ήταν το κύριο φαγητό μας. Του εξήγησα ότι η Γραφή απαγορεύει να τρώμε κρέας ζώων των οποίων το αίμα δεν έχει στραγγιστεί. (Πράξεις 15:28, 29) Εκείνος, όμως, αρνήθηκε να στραγγίζει αυτό το αίμα. Μερικές φορές η μητέρα μου ξεχώριζε για εμένα σκέτο ρύζι, αλλά συνήθως δεν είχα αρκετό φαγητό.

Αν και η Αίθουσα Βασιλείας στη Βαβουά ήταν στην άλλη άκρη της πόλης, ποτέ δεν επέτρεψα στην απόσταση ή στον κακό καιρό να με εμποδίσει να παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Βαφτίστηκα το Σεπτέμβριο του 1997 στη Συνέλευση Περιφερείας «Πίστη στο Λόγο του Θεού» στην Ακτή Ελεφαντοστού. Με τον καιρό, αύξησα τη συμμετοχή μου στη Χριστιανική διακονία σε σημείο που απέκτησα τα προσόντα να γίνω σκαπανέας, όπως αποκαλούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τους ολοχρόνιους διακόνους τους.

Περαιτέρω Δυσκολίες

Η πολιτική αναταραχή στη χώρα κορυφώθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο το Σεπτέμβριο του 2002. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο εθνικός στρατός πλησίαζε τη Βαβουά. Μερικοί, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά, τράπηκαν σε φυγή, φοβούμενοι για τη ζωή τους. Πέντε ημέρες έπειτα από αυτή την αναχώρηση, οι στρατιώτες κατέλαβαν την πόλη και αμέσως απαγόρευσαν όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Τότε, οι περισσότεροι από τους κατοίκους της Βαβουά διασκορπίστηκαν, περιλαμβανομένων και των Μαρτύρων που είχαν απομείνει.

Εφόσον δεν υπήρχαν δημόσιες συγκοινωνίες, οι άνθρωποι έπρεπε να περπατήσουν πολλά χιλιόμετρα για να πάνε σε γειτονικές πόλεις. Εγώ δεν  μπορούσα να διανύσω τόσο μεγάλες αποστάσεις περπατώντας, γι’ αυτό και ήμουν ο μόνος Μάρτυρας που είχε μείνει στη Βαβουά. Συνέχισα να κηρύττω και διεξήγα συναθροίσεις στις οποίες έρχονταν μερικοί από τους ντόπιους.

Προσπάθειες για να Παρακολουθήσω μια Συνέλευση

Είχε προγραμματιστεί μια ημέρα ειδικής συνέλευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά για το Νοέμβριο στην πόλη Νταλόα. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά εκφράζοντας την επιθυμία που είχα να την παρακολουθήσω. Ένας Μάρτυρας ο οποίος πρωτύτερα είχε εγκαταλείψει την πόλη επέστρεψε απρόσμενα. Τον ρώτησα αν μπορούσε να με μεταφέρει με το ποδήλατό του στον τόπο της συνέλευσης, 50 περίπου χιλιόμετρα μακριά. Συμφώνησε πρόθυμα, παρά το γεγονός ότι και εκείνος υπέφερε από σοβαρές παθήσεις.

Επικρατούσε ένταση και γι’ αυτό δεν ήταν ιδανικός καιρός για ένα τέτοιο ταξίδι. Η μετακίνηση οχημάτων από τη Βαβουά προς την Νταλόα απαγορευόταν. Οι στρατιώτες κάποιας από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μπορεί να θεωρούσαν ύποπτο έναν άγνωστο ταξιδιώτη και να τον πυροβολούσαν. Ωστόσο, το Σάββατο το πρωί, στις 9 Νοεμβρίου 2002, φύγαμε από τη Βαβουά με το ποδήλατο και κατευθυνθήκαμε στην Νταλόα, όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή.

Σύντομα φτάσαμε στο πρώτο από τα πολλά στρατιωτικά σημεία ελέγχου. Μας έψαξαν εξονυχιστικά και μας άφησαν να συνεχίσουμε. Το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό. Περπατούσαμε ως την κορυφή ενός λόφου και όταν φτάναμε εκεί καθόμασταν και οι δύο στο ποδήλατο που κυλούσε προς τα κάτω.

Κάποια στιγμή ένας άλλος ποδηλάτης προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Κάθησα στη μικρή σχάρα στο πίσω μέρος του ποδηλάτου του. Καθώς εκείνος ο καλοσυνάτος άγνωστος οδηγούσε, εγώ αξιοποίησα την ευκαιρία για να του μιλήσω σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. Του εξήγησα ότι η κυβέρνηση του Θεού είναι ουράνια και ότι σύντομα θα φέρει διαρκή ειρήνη στη γη. Εντυπωσιασμένος από αυτά που του έλεγα, με βομβάρδισε με ερωτήσεις. Όταν φτάσαμε στην Νταλόα, μας αγόρασε τρόφιμα και υποσχέθηκε να παρακολουθήσει την ημέρα ειδικής συνέλευσης το επόμενο πρωί.

Καταλήξαμε στην Νταλόα αργά το βράδυ, πολύ κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι που είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Το εννιάωρο ταξίδι μας δεν ήταν εύκολο. Μια οικογένεια ντόπιων Μαρτύρων μάς καλωσόρισαν θερμά και πρότειναν να μείνουμε μαζί τους έως ότου ηρεμήσει κάπως το πολιτικό κλίμα. Δυστυχώς, η συνέλευση έπρεπε να αναβληθεί λόγω της πολιτικής αναταραχής. Ωστόσο, το ταξίδι δεν έγινε μάταια. Οδήγησε στο να λάβω επιπρόσθετα προνόμια με τα οποία υπηρετώ τους συγχριστιανούς μου στην Νταλόα.

Η Αποφασιστικότητα Έχει Φέρει Ευλογίες

Τώρα υπηρετώ ως διακονικός υπηρέτης και τακτικός σκαπανέας σε μια εκκλησία στην Νταλόα. Επίσης βοηθάω στη συντήρηση της Αίθουσας Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά που υπάρχει εκεί. Για να καλύπτω τις υλικές μου ανάγκες, κατασκευάζω και πουλάω ξύλινες διακοσμητικές πεταλούδες και επίσης φτιάχνω επιγραφές.

Επί πολλά χρόνια, έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω στο σχολείο, αλλά από τότε έχω διανύσει πολλά χιλιόμετρα αναζητώντας εκείνους που διψούν να μάθουν την αλήθεια όσον αφορά το γιατί υπάρχουν αρρώστιες και παθήματα. Ενώ περιμένω τη Βασιλεία του Θεού να εξαλείψει όλες τις παθήσεις, συνεχίζω να μεταδίδω στους ανθρώπους στην Ακτή Ελεφαντοστού τα παρηγορητικά καλά νέα σχετικά με τους σκοπούς του Θεού.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Καθ’ οδόν για τη συνέλευση στην Νταλόα

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Βοηθάω στη φροντίδα της Αίθουσας Συνελεύσεών μας στην Νταλόα

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Κατασκευάζω και πουλάω ξύλινες διακοσμητικές πεταλούδες για να συντηρούμαι