Με Στηρίζει η Πίστη μου Καθώς Ζω με την Ασθένεια ALS

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΖΕΪΣΟΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

«Λυπάμαι, κ. Στιούαρτ. Πάσχετε από πλάγια μυατροφική σκλήρυνση, ή αλλιώς ALS, γνωστή επίσης ως ασθένεια του Λου Γκέριγκ». a Έπειτα, ο γιατρός έκανε τη ζοφερή πρόγνωση: Σύντομα δεν θα μπορούσα να κινούμαι ούτε να μιλάω, και η ασθένεια θα με οδηγούσε τελικά στο θάνατο. «Πόσος καιρός μου απομένει;» ρώτησα. «Ίσως τρία με πέντε χρόνια», απάντησε. Ήμουν μόλις 20 ετών. Παρά τα θλιβερά νέα, δεν μπορούσα να μη νιώθω ευλογημένος με πολλούς τρόπους. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 2 Μαρτίου 1978, στο Ρέντγουντ Σίτι της Καλιφόρνιας, στις ΗΠΑ, και είμαι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του Τζιμ και της Κάθι Στιούαρτ. Οι γονείς μου έτρεφαν ισχυρή αγάπη για τον Θεό και ενστάλαξαν σε εμένα και στα αδέλφια μου​—τον Μάθιου, την Τζένιφερ και τον Τζόναθαν—​βαθύ σεβασμό για τις πνευματικές αξίες.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η συμμετοχή στη διακονία από πόρτα σε πόρτα, η μελέτη της Γραφής και η παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων αποτελούσαν τακτικό μέρος του οικογενειακού μας προγράμματος. Εκείνη η πνευματική ανατροφή με βοήθησε να οικοδομήσω ισχυρή πίστη στον Ιεχωβά Θεό. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ πόσο θα δοκιμαζόταν η πίστη μου.

Ένα Παιδικό μου Όνειρο Πραγματοποιείται

Το 1985 ο πατέρας μου μας πήγε ως οικογένεια στη Νέα Υόρκη για να επισκεφτούμε το Μπέθελ στο Μπρούκλιν, τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μολονότι ήμουν μόλις εφτά ετών, ένιωσα ότι το Μπέθελ ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όλοι έδειχναν χαρούμενοι με την εργασία τους. Σκέφτηκα: “Όταν θα μεγαλώσω, θα έρθω στο Μπέθελ και θα βοηθάω να φτιάχνουμε Γραφές για τον Ιεχωβά”.

Στις 18 Οκτωβρίου 1992, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ήμουν 17 ετών, ο πατέρας μου με πήρε και πάλι για να επισκεφτούμε το Μπέθελ. Όντας μεγαλύτερος, μπορούσα να εκτιμήσω πολύ περισσότερο τη σπουδαιότητα της εργασίας που γίνεται εκεί. Επέστρεψα στο σπίτι πιο αποφασισμένος από ποτέ να πετύχω το στόχο μου να πάω στο Μπέθελ.

Το Σεπτέμβριο του 1996 άρχισα να υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας, δηλαδή ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων. Για να έχω προσηλωμένο το νου μου στο στόχο, αφοσιώθηκα στα πνευματικά πράγματα. Αύξησα το χρόνο που αφιέρωνα στην καθημερινή ανάγνωση της Γραφής και στην προσωπική μου μελέτη. Το βράδυ άκουγα κασέτες με Γραφικές ομιλίες. Μερικές από αυτές τις ομιλίες ανέφεραν εμπειρίες Χριστιανών οι οποίοι είχαν αντιμετωπίσει το θάνατο έχοντας ασάλευτη πίστη στον ερχόμενο Παράδεισο και στην ανάσταση. (Λουκάς 23:43· Αποκάλυψη 21:3, 4) Μέσα σε λίγο διάστημα είχα μάθει όλες τις ομιλίες απέξω. Τότε δεν είχα ιδέα για το πόσο πολύτιμες θα  αποδεικνύονταν τέτοιες εποικοδομητικές πληροφορίες στο κοντινό μέλλον.

Στις 11 Ιουλίου 1998 έλαβα μια επιστολή από το Μπρούκλιν. Ναι, με προσκαλούσαν να πάω στο Μπέθελ. Έναν μήνα αργότερα βρισκόμουν στο δωμάτιό μου στο Μπέθελ. Διορίστηκα να εργάζομαι στο βιβλιοδετείο, φτιάχνοντας βιβλία τα οποία αποστέλλονται σε πολλές εκκλησίες. Το παιδικό μου όνειρο είχε πραγματοποιηθεί. Ήμουν στο Μπέθελ, “φτιάχνοντας Γραφές για τον Ιεχωβά”!

Εμφανίζεται η Ασθένεια

Σχεδόν έναν μήνα προτού πάω στο Μπέθελ, ωστόσο, είχα παρατηρήσει ότι δεν μπορούσα να τεντώνω εντελώς το δείκτη του δεξιού μου χεριού. Τον ίδιο καιρό περίπου, έβλεπα ότι καθώς εργαζόμουν καθαρίζοντας πισίνες, εξαντλούμουν γρήγορα. Νόμιζα ότι απλώς δεν προσπαθούσα αρκετά. Εξάλλου, είχα κάνει εργασίες που ήταν πολύ πιο απαιτητικές από σωματική άποψη χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες από την άφιξή μου στο Μπέθελ, τα συμπτώματα χειροτέρεψαν. Δεν μπορούσα να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες με το ρυθμό των άλλων νεαρών. Η εργασία μου στο βιβλιοδετείο περιλάμβανε το να σηκώνω δεσμίδες τυπογραφικών φύλλων. Εκτός του ότι κουραζόμουν εύκολα, το δεξί μου χέρι γύριζε προς τα μέσα. Επίσης, ο μυς του αντίχειρά μου άρχισε να ατροφεί και σύντομα δεν μπορούσα να τον κινώ καθόλου.

Στα μέσα Οκτωβρίου, δύο μόλις μήνες μετά την άφιξή μου στο Μπέθελ, ο γιατρός διέγνωσε ότι έπασχα από ALS. Καθώς έφευγα από το ιατρείο, άρχισα αμέσως να φέρνω στη μνήμη μου εκείνες τις Γραφικές ομιλίες που είχα αποστηθίσει. Το πνεύμα του Ιεχωβά πρέπει να ήταν μαζί μου επειδή η σκέψη του θανάτου δεν με φόβιζε. Βγήκα έξω και περίμενα το αυτοκίνητο που θα με πήγαινε πίσω στο Μπέθελ. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να ενισχύσει την οικογένειά μου όταν θα τους έλεγα τα νέα.

Όπως ανέφερα στην εισαγωγή, δεν μπορούσα να μη νιώθω ευλογημένος. Το παιδικό μου όνειρο, να πάω στο Μπέθελ, είχε γίνει πραγματικότητα. Εκείνο το απόγευμα, καθώς περπατούσα στη Γέφυρα του Μπρούκλιν ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που μου επέτρεψε να πετύχω το στόχο μου. Επίσης ζήτησα ένθερμα τη βοήθειά του για να αντιμετωπίσω αυτή την τρομακτική δοκιμασία.

Πολλοί φίλοι τηλεφωνούσαν για να προσφέρουν υποστήριξη και ενθάρρυνση. Προσπαθούσα να είμαι ευδιάθετος και αισιόδοξος. Εντούτοις, περίπου μια εβδομάδα μετά τη διάγνωση, καθώς μιλούσα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου, μου είπε πως ήταν ωραίο που ήμουν τόσο γενναίος αλλά δεν ήταν κακό να κλάψω. Δεν πρόλαβε να προφέρει αυτές τις λέξεις και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να χάσω όλα όσα είχα ονειρευτεί.

Η μαμά και ο μπαμπάς ήθελαν πάρα πολύ να γυρίσω στο σπίτι, έτσι λοιπόν κάποιο πρωί στα τέλη Οκτωβρίου χτύπησαν απροσδόκητα την πόρτα μου. Στις επόμενες λίγες ημέρες, τους ξενάγησα στο Μπέθελ και τους σύστησα στους φίλους μου καθώς επίσης και σε ηλικιωμένα, παλαίμαχα μέλη της οικογένειας Μπέθελ. Εκείνες οι πολύτιμες ημέρες κατά τις οποίες μοιράστηκα με τους γονείς μου όσα είχα ζήσει στο Μπέθελ είναι από τις πιο ευτυχισμένες αναμνήσεις της ζωής μου.

Αναλογιζόμενος τις Ευλογίες που Έχω Λάβει

Από τότε, ο Ιεχωβά έχει συνεχίσει να με ευλογεί με πολλούς τρόπους. Το Σεπτέμβριο του 1999 εκφώνησα την πρώτη μου δημόσια ομιλία. Μπόρεσα να εκφωνήσω αρκετές ακόμη ομιλίες σε διάφορες εκκλησίες, αλλά σύντομα η άρθρωσή μου έγινε τόσο δυσνόητη ώστε αναγκάστηκα να σταματήσω την εκφώνηση δημόσιων ομιλιών.

Μια άλλη ευλογία είναι η ακλόνητη αγάπη και υποστήριξη τόσο της οικογένειάς μου όσο και της πνευματικής μου οικογένειας, η οποία αποτελείται από αδελφούς και αδελφές. Καθώς τα πόδια μου εξασθενούσαν, οι αδελφοί με υποβάσταζαν για να περπατάω στη διακονία. Μερικοί έρχονταν ακόμη και στο σπίτι μας για να συμβάλλουν στη φροντίδα μου.

Ανάμεσα στις μεγαλύτερες ευλογίες είναι η σύζυγός μου, η Αμάντα. Όταν έφυγα από το Μπέθελ,  γίναμε φίλοι και εντυπωσιάστηκα από την πνευματική της ωριμότητα. Της είπα τα πάντα για την ασθένειά μου και την πρόγνωση του γιατρού. Αφιερώσαμε πολύ χρόνο μαζί στη διακονία προτού αρχίσουμε στενή γνωριμία. Παντρευτήκαμε στις 5 Αυγούστου 2000.

Η Αμάντα εξηγεί: «Ελκύστηκα από τον Τζέισον λόγω της αγάπης του για τον Θεό και του ζήλου του για τα πνευματικά πράγματα. Νέοι και ηλικιωμένοι τον συμπαθούσαν εύκολα. Εγώ είμαι εκ φύσεως ήσυχη και συνεσταλμένη, και εκείνος ήταν όλο κέφι και ζωντάνια, πολύ εκδηλωτικός. Και οι δύο έχουμε αίσθηση του χιούμορ, έτσι λοιπόν γελούσαμε πολύ μαζί. Ένιωθα τόσο άνετα κοντά του που ήταν σαν να γνωριζόμασταν ανέκαθεν. Ο Τζέισον φρόντισε να μου πει τα πάντα για την ασθένειά του και για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Αλλά σκέφτηκα ότι θα απολαμβάναμε μαζί όσο χρόνο είχαμε στη διάθεσή μας. Εκτός αυτού, τίποτα δεν είναι σίγουρο στο παρόν σύστημα πραγμάτων. “Καιρός και απρόβλεπτη περίσταση” βρίσκουν ακόμη και εκείνους που έχουν καλή υγεία».​—Εκκλησιαστής 9:11.

Εφευρίσκοντας Τρόπους Επικοινωνίας

Καθώς η ομιλία μου γινόταν όλο και πιο δυσνόητη, η Αμάντα άρχισε να με εξυπηρετεί ως διερμηνέας μου. Όταν δεν μπορούσα πλέον να μιλάω καθόλου, επινοήσαμε ένα ειδικό σύστημα επικοινωνίας. Η Αμάντα λέει τα γράμματα της αλφαβήτου και όταν φτάνει στο γράμμα που θέλω, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Θυμάται αυτό το γράμμα και ύστερα προχωρούμε στο επόμενο. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να σχηματίζω ολόκληρες προτάσεις. Η Αμάντα και εγώ έχουμε γίνει αρκετά επιδέξιοι σε αυτή τη μέθοδο επικοινωνίας.

Τώρα, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία, έχω ένα φορητό κομπιούτερ το  οποίο μου επιτρέπει να επικοινωνώ. «Δακτυλογραφώ» ό,τι θέλω να πω και το κομπιούτερ εκφωνεί αυτό που έχω «δακτυλογραφήσει». Επειδή δεν μπορώ πλέον να χρησιμοποιώ τα χέρια μου, ένας υπέρυθρος αισθητήρας είναι στραμμένος προς το μάγουλό μου και εντοπίζει οποιαδήποτε κίνηση. Στη γωνία της οθόνης του κομπιούτερ εμφανίζεται ένα πλαίσιο που περιέχει το αλφάβητο. Κουνώντας το μάγουλό μου μπορώ να επισημαίνω το γράμμα που θέλω και έτσι να «δακτυλογραφώ» λέξεις.

Με αυτό το κομπιούτερ μπορώ να γράφω επιστολές σε άτομα που ενδιαφέρονται για την Αγία Γραφή​—σε εκείνα που βρίσκει η σύζυγός μου στη διακονία. Χρησιμοποιώντας τη φωνή του κομπιούτερ μπορώ να κάνω προετοιμασμένες παρουσιάσεις από πόρτα σε πόρτα και να διεξάγω Γραφικές μελέτες. Με αυτούς τους τρόπους καταφέρνω να συνεχίζω να υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας. Τελευταία, μπορώ και πάλι να εκφωνώ ομιλίες και να χειρίζομαι άλλους διορισμούς διδασκαλίας στην εκκλησία, όπου είμαι διακονικός υπηρέτης.

Διατηρώντας την Αίσθηση του Χιούμορ

Έχουμε ζήσει αρκετές βασανιστικές δοκιμασίες. Καθώς τα πόδια μου εξασθενούσαν, οι πτώσεις έγιναν επαναλαμβανόμενο πρόβλημα. Περισσότερες από μία φορές, έπεσα προς τα πίσω και άνοιξε το κεφάλι μου. Οι μύες μου έχαναν την ευλυγισία τους με αποτέλεσμα να πέφτω κάτω όπως ένα δέντρο. Εκείνοι που ήταν γύρω μου τρομοκρατούνταν και έσπευδαν να με βοηθήσουν. Αλλά συχνά τους έλεγα κάποιο αστείο για να εκτονωθεί η ένταση. Προσπαθούσα πάντα να διατηρώ την αίσθηση του χιούμορ. Τι άλλο να έκανα; Θα μπορούσα να θυμώνω για το πόσο δύσκολη γινόταν η ζωή μου, αλλά σε τι θα ωφελούσε;

Κάποιο βράδυ που ήμασταν έξω με την Αμάντα και με δύο φίλους, έπεσα ξαφνικά προς τα πίσω και χτύπησα το κεφάλι μου. Θυμάμαι ότι τα πρόσωπα και των τριών τους με κοιτούσαν ανήσυχα και ο ένας από τους φίλους μου με ρώτησε αν ήμουν καλά.

«Ναι», είπα, «αλλά βλέπω αστεράκια».

«Σοβαρά μιλάς;» ρώτησε ο φίλος μου.

«Αλήθεια, κοίτα», απάντησα δείχνοντας προς τον ουρανό. «Είναι πανέμορφα». Όλοι γέλασαν.

Πώς τα Βγάζουμε Πέρα με τις Καθημερινές Δυσκολίες

Καθώς οι μύες μου συνέχισαν να ατροφούν, άρχισα να αντιμετωπίζω όλο και περισσότερες δυσκολίες. Απλά πράγματα, όπως το να φάω, να κάνω μπάνιο, να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα και να κουμπώσω τα ρούχα μου, έγιναν σύντομα εξαντλητικές και βασανιστικές καθημερινές διαδικασίες. Τώρα η κατάστασή μου έχει επιδεινωθεί σε βαθμό που να μην μπορώ πλέον να κινούμαι, να μιλάω, να τρώω ή να αναπνέω χωρίς βοήθεια. Λαβαίνω τροφή σε υγρή μορφή μέσω ενός σωλήνα σίτισης που συνδέεται με το στομάχι μου. Αναπνέω με τη βοήθεια αναπνευστήρα ο οποίος είναι συνδεδεμένος με σωλήνα που έχει τοποθετηθεί στο λάρυγγά μου.

Μολονότι ήμουν αποφασισμένος να αυτοεξυπηρετούμαι για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, η Αμάντα ήταν πάντα πρόθυμη να με βοηθάει. Καθώς εξαρτώμαι περισσότερο από εκείνη, δεν με έχει κάνει ποτέ να νιώσω ανεπαρκής. Σέβεται πάντα την αξιοπρέπειά μου. Η δουλειά που κάνει τώρα φροντίζοντας εμένα είναι πράγματι εκπληκτική, αλλά ξέρω ότι δεν είναι εύκολη.

Η Αμάντα περιγράφει τα αισθήματά της: «Η  επιδείνωση της υγείας του Τζέισον είναι σταδιακή, και έτσι έχω μάθει πώς να τον φροντίζω καθώς εξελίσσονται τα πράγματα. Εφόσον εξαρτάται από τον αναπνευστήρα, χρειάζεται 24ωρη φροντίδα. Στους πνεύμονές του συγκεντρώνονται πολλά φλέγματα και σάλιο, τα οποία πρέπει να αποβάλλονται μέσω μιας συσκευής αναρρόφησης. Ως αποτέλεσμα, είναι δύσκολο και για τους δυο μας να κοιμηθούμε καλά τη νύχτα. Κάποιες φορές αισθάνομαι μόνη και απογοητευμένη. Μολονότι είμαστε πάντα μαζί, είναι δύσκολο να επικοινωνούμε. Ήταν τόσο ζωντανός, και τώρα μόνο τα μάτια του έχουν ζωντάνια. Εξακολουθεί να είναι πολύ ευχάριστος, και έχει κοφτερό μυαλό. Αλλά μου λείπει η φωνή του. Επίσης μου λείπει το αγκάλιασμά του και το να μου κρατάει απλώς το χέρι.

»Μερικές φορές με ρωτάνε πώς τα καταφέρνω. Αυτή η δοκιμασία με έχει διδάξει πόσο πολύ χρειάζεται να βασίζομαι στον Ιεχωβά. Αν βασιστώ στον εαυτό μου, με καταβάλλει τόσο πολύ η κατάστασή μου ώστε αισθάνομαι ότι δεν μπορώ ούτε καν να αναπνεύσω. Η προσευχή βοηθάει επειδή ο Ιεχωβά είναι ο μόνος που καταλαβαίνει πραγματικά εμένα και τα όσα περνάω. Οι γονείς του Τζέισον παρέχουν μεγάλη βοήθεια. Είναι πάντα διαθέσιμοι όποτε χρειάζομαι κάποια ανάπαυλα ή όποτε θέλω να βγω στη διακονία αγρού. Εκτιμώ τη βοήθεια και την υποστήριξη που έχουμε λάβει από τους αδελφούς και τις αδελφές στην εκκλησία μας. Κάτι άλλο που με βοηθάει είναι το να θυμάμαι ότι οποιοδήποτε πάθημα σε αυτό το σύστημα είναι “στιγμιαίο και ελαφρύ”. (2 Κορινθίους 4:17) Προσπαθώ να εστιάζω την προσοχή μου στον ερχόμενο νέο κόσμο όπου ο Ιεχωβά θα διορθώσει τα πάντα. Πιθανότατα, θα γελάω και θα κλαίω μαζί όταν όλη αυτή η πίεση θα έχει περάσει και ο Τζέισον θα είναι και πάλι αυτός που γνώρισα».

Καταπολεμώντας την Κατάθλιψη

Πρέπει να παραδεχτώ ότι κάποιες φορές είναι πολύ αποθαρρυντικό για εμένα, ως άντρας που είμαι, να κάθομαι στην αναπηρική καρέκλα, εντελώς ανήμπορος. Θυμάμαι κάποτε όταν ήμασταν στο σπίτι της αδελφής μου για μια οικογενειακή συγκέντρωση. Δεν είχα φάει ακόμη και πεινούσα. Όλοι απολάμβαναν τα χάμπουργκερ στη σχάρα και το καλαμπόκι. Καθώς παρακολουθούσα τους άλλους να τρώνε και να παίζουν με τα μωρά, ένιωσα πολύ καταθλιμμένος. Άρχισα να σκέφτομαι: “Δεν είναι καθόλου δίκαιο αυτό! Γιατί πρέπει εγώ να στερούμαι όλα αυτά τα πράγματα;” Δεν ήθελα να τους χαλάσω τη βραδιά, και έτσι ικέτευσα τον Ιεχωβά να με βοηθήσει να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι παραμένοντας πιστός μπορώ να δώσω στον Ιεχωβά την ευκαιρία “να απαντήσει στον Σατανά που τον εμπαίζει”. (Παροιμίες 27:11) Αυτό μου έδωσε δύναμη, επειδή συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολύ πιο σπουδαία ζητήματα από το αν μπορώ να φάω καλαμπόκι ή να παίξω με τα μωρά.

Γνωρίζω πολύ καλά πόσο εύκολο είναι για έναν ασθενή σαν εμένα να απορροφηθεί από τα δικά του προβλήματα. Αλλά έχω βρει υποβοηθητικό το να έχω “πολλά να κάνω στο έργο του Κυρίου”. (1 Κορινθίους 15:58) Παραμένοντας απασχολημένος στη διακονία, δεν έχω καιρό να ανησυχώ για τα δικά μου προβλήματα. Το να είμαι προσηλωμένος στο να βοηθάω άλλους να αναπτύξουν πίστη στον Ιεχωβά είναι το κλειδί για να νιώθω ευτυχισμένος.

Υπάρχει και κάτι άλλο που με έχει βοηθήσει να καταπολεμώ την κατάθλιψη. Στοχάζομαι τις εμπειρίες πιστών ατόμων οι οποίοι έχουν φυλακιστεί, μερικοί στην απομόνωση, επειδή αρνήθηκαν να σταματήσουν να κηρύττουν για τη Βασιλεία του Θεού. Παριστάνω ότι το δωμάτιό μου είναι το κελί της φυλακής και ότι βρίσκομαι εκεί για την πίστη μου. Συλλογίζομαι τα πλεονεκτήματα που έχω σε σχέση με μερικά από αυτά τα άτομα. Έχω πρόσβαση σε Γραφικά έντυπα. Μπορώ να παρακολουθώ Χριστιανικές συναθροίσεις, είτε με το να είμαι σωματικά παρών είτε μέσω τηλεφώνου. Είμαι ελεύθερος να επιτελώ τη διακονία μου. Έχω την πολύτιμη σύζυγό μου για να μου κρατάει συντροφιά. Τέτοιοι στοχασμοί με βοηθούν να εκτιμάω πόσο ευλογημένος είμαι.

Τα ακόλουθα λόγια του αποστόλου Παύλου έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου: «Δεν παραιτούμαστε, αλλά ακόμη και αν ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, σίγουρα ο εσωτερικός μας άνθρωπος ανανεώνεται από ημέρα σε ημέρα». Είναι ολοφάνερο ότι είμαι άνθρωπος που φθείρεται εξωτερικά. Αλλά είμαι αποφασισμένος να μην παραιτηθώ. Αυτό που με στηρίζει είναι το ότι κρατάω τα μάτια της πίστης μου προσηλωμένα σε «αυτά που δεν βλέπονται», μεταξύ των οποίων είναι και οι ευλογίες του ερχόμενου νέου κόσμου, όπου ξέρω ότι ο Ιεχωβά θα με κάνει αρτιμελή ξανά.​—2 Κορινθίους 4:16, 18.

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 27]

Πληροφορίες για την ALS

◼ Τι είναι η ALS; Η ALS (αγγλική συντομογραφία για την πλάγια μυατροφική σκλήρυνση) είναι μια ασθένεια που εξελίσσεται ραγδαία και προσβάλλει τους κινητικούς νευρώνες (νευρικά κύτταρα) στο νωτιαίο μυελό και στο χαμηλότερο τμήμα του εγκεφάλου. Οι κινητικοί νευρώνες είναι υπεύθυνοι για τη μεταφορά μηνυμάτων από τον εγκέφαλο προς τους εκούσιους μυς σε ολόκληρο το σώμα. Η ALS προκαλεί τον εκφυλισμό ή το θάνατο των κινητικών νευρώνων, οδηγώντας σε σταδιακή παράλυση. b

◼ Γιατί η ALS ονομάζεται επίσης και ασθένεια του Λου Γκέριγκ; Ο Λου Γκέριγκ ήταν διάσημος Αμερικανός παίκτης του μπέιζμπολ ο οποίος διαπιστώθηκε ότι έπασχε από ALS το 1939 και πέθανε το 1941 στα 38 του χρόνια. Σε μερικές χώρες η ALS αποκαλείται ασθένεια των κινητικών νευρώνων​—μια πιο ευρεία κατηγορία ασθενειών που περιλαμβάνει και την ALS. Μερικές φορές η ALS αναφέρεται και ως νόσος του Σαρκό, από τον Ζαν-Μαρτέν Σαρκό, το Γάλλο νευρολόγο ο οποίος την περιέγραψε για πρώτη φορά το 1869.

◼ Τι προκαλεί την ALS; Η αιτία είναι άγνωστη. Σύμφωνα με ερευνητές, στις πιθανές αιτίες περιλαμβάνονται ιοί, ελλείψεις σε πρωτεΐνες, γενετικές ανωμαλίες (ιδιαίτερα στην οικογενή ALS), βαρέα μέταλλα, νευροτοξίνες (ιδιαίτερα στην ALS του Γκουάμ), καθώς και ανωμαλίες στο ανοσολογικό σύστημα και στα ένζυμα.

◼ Ποια είναι η πρόγνωση; Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται, η αδυναμία και η ατροφία των μυών εξαπλώνονται σε ολόκληρο το σώμα. Στα τελευταία στάδια η ασθένεια αποδυναμώνει τους μυς του αναπνευστικού συστήματος και τελικά οι ασθενείς εξαρτώνται από αναπνευστήρα. Λόγω του ότι η ασθένεια επηρεάζει μόνο τους κινητικούς νευρώνες, δεν επιδρά στη διάνοια, στην προσωπικότητα, στη νοημοσύνη ή στη μνήμη του ασθενούς. Ούτε επιδρά στις αισθήσεις​—οι ασθενείς είναι σε θέση να βλέπουν, να οσφραίνονται, να γεύονται, να ακούν και να αναγνωρίζουν το άγγιγμα. Η ασθένεια αυτή αποβαίνει συνήθως θανατηφόρα μέσα σε τρία με πέντε χρόνια από την εμφάνιση των αρχικών συμπτωμάτων, αλλά έως και το 10 τοις εκατό των ασθενών μπορεί να ζήσουν για δέκα ή περισσότερα χρόνια.

◼ Τι γίνεται για να αντιμετωπιστεί η ασθένεια; Δεν υπάρχει κάποια γνωστή θεραπεία για την ALS. Ο γιατρός ίσως συνταγογραφήσει φάρμακα τα οποία θα βοηθήσουν στη μείωση των ενοχλήσεων που συνδέονται με ορισμένα συμπτώματα. Ανάλογα με τα συμπτώματα και το στάδιο εξέλιξης της ασθένειας, ο ασθενής μπορεί να ωφεληθεί από ορισμένες υπηρεσίες αποκατάστασης, μεταξύ των οποίων φυσιοθεραπεία, εργασιοθεραπεία, λογοθεραπεία, καθώς επίσης και από διάφορες συσκευές υποβοήθησης.

[Υποσημείωση]

[Ευχαριστίες]

Lou Gehrig: Photo by Hulton Archive/​Getty Images

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ξενάγηση στο Μπέθελ το 1985

[Εικόνα στη σελίδα 26, 27]

Με την Αμάντα την ημέρα του γάμου μας

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Ένα ειδικό φορητό κομπιούτερ με βοηθάει να επικοινωνώ

[Εικόνα στη σελίδα 28, 29]

Χαίρομαι να εκφωνώ ομιλίες στην εκκλησία μας