Ημερήσια Επίσκεψη στο Τσερνόμπιλ

ΑΠΟ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Το ατύχημα στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ πριν από 20 χρόνια ήταν πρωτοφανές. Στις 26 Απριλίου 1986, καταστράφηκε ένας από τους τέσσερις αντιδραστήρες που υπήρχαν εκεί. Έπειτα από τις περισσότερες καταστροφές​—είτε τις προκαλεί ο άνθρωπος είτε η φύση—​είναι εφικτός ο καθαρισμός και η αποκατάσταση της περιοχής. Ωστόσο, αυτό το ατύχημα άφησε πίσω του μόλυνση η οποία είχε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια, κάθε 9 Μαΐου, πρώην κάτοικοι των πόλεων οι οποίες βρίσκονται κοντά σε αυτή την τοποθεσία​—μερικές φορές μαζί με φίλους και συγγενείς—​κάνουν το νοσταλγικό ταξίδι προς τα εγκαταλειμμένα σπίτια όπου έμεναν κάποτε. Άλλες φορές πηγαίνουν για κηδείες. Το μέρος επισκέπτονται επίσης και επιστήμονες για να μελετήσουν τις συνέπειες της ακτινοβολίας. Επιπλέον, ουκρανικά τουριστικά γραφεία άρχισαν πρόσφατα να προσφέρουν μονοήμερες περιηγήσεις στην περιοχή με ξεναγό.

Τον Ιούνιο του 2005 σε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο, η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) αναφέρθηκε σε σύντομες «περιηγήσεις με οδηγό» στο Πριπέτ «οι οποίες δεν εγκυμονούν κινδύνους για την υγεία». a Το Πριπέτ​—μια πόλη περίπου 45.000 κατοίκων, που βρισκόταν σχεδόν τρία χιλιόμετρα μακριά από τους αντιδραστήρες—​ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1970. Αλλά μετά την πυρηνική καταστροφή εγκαταλείφθηκε​—όπως έγινε και με πολλές άλλες πόλεις. Αυτά τα μέρη κηρύχτηκαν έκτοτε απαγορευμένες περιοχές εξαιτίας της ραδιενέργειας. Όταν συνέβη το πυρηνικό ατύχημα, η Άννα και ο Βίκτορ Ρούντνικ ζούσαν στο Πριπέτ έναν χρόνο. b

Η πολύ μικρότερη πόλη του Τσερνόμπιλ (έτσι ονομάζεται και το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας) απέχει περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα από τους αντιδραστήρες. Εδώ και λίγα χρόνια έχει επιτραπεί στους πρώην κατοίκους του να το επισκέπτονται κάθε χρόνο. Εφόσον η οικογένεια Ρούντνικ στην πραγματικότητα προέρχεται από το Τσερνόμπιλ το έχουν επισκεφτεί αυτό το διάστημα. Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω την επίσκεψη που κάναμε η σύζυγός μου και εγώ μαζί με αυτή την οικογένεια πριν από λίγα χρόνια.

Η Μελαγχολική μας Εκδρομή

Από το Κίεβο, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, πήραμε έναν δρόμο με δύο λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση προς τα βόρεια. Περάσαμε μέσα από μικρές πόλεις όπου υπήρχαν σπίτια κατά μήκος του δρόμου, τουλίπες στόλιζαν τις μπροστινές αυλές και άνθρωποι περιποιούνταν λαχανόκηπους. Ανάμεσα στις πόλεις, μπορούσε κάποιος να δει να απλώνονται στον ορίζοντα χωράφια με καλαμπόκι, σιτάρι και ηλίανθους.

Ωστόσο, από κάποιο σημείο και έπειτα, ήταν σαν να περάσαμε ένα αόρατο σύνορο. Καμιά ταμπέλα στο δρόμο δεν έδειχνε την αλλαγή, αλλά εμείς την αισθανθήκαμε. Οι πόλεις που συναντούσαμε καθ’ οδόν ήταν βυθισμένες σε μια απόκοσμη σιωπή. Στα ρημαγμένα σπίτια, τα παράθυρα ήταν σπασμένα και οι πόρτες κλειδαμπαρωμένες. Αγριόχορτα σκέπαζαν τις μπροστινές αυλές, και οι κήποι είχαν θεριέψει.

Είχαμε μπει στην απαγορευμένη ζώνη​—περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από τους αντιδραστήρες. «Οι πόλεις σε αυτή την περιοχή περιέχουν υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας», μας είπε η Άννα. «Πάνω από 150.000 άνθρωποι από δεκάδες πόλεις και χωριά αυτής της περιοχής μετακόμισαν σε καινούρια σπίτια σε όλη την πρώην Σοβιετική Ένωση».

 Συνεχίζοντας το ταξίδι μας, φτάσαμε σύντομα σε μια άλλη ζώνη, περιφραγμένη με πανύψηλο αγκαθωτό σύρμα που τη διαχώριζε από τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί κοντά, κάποιοι φύλακες σε ένα ξύλινο κτίσμα​—που έμοιαζε με σταθμό τελωνειακού ελέγχου—​παρακολουθούσαν την κυκλοφορία. Ένας φύλακας έλεγξε τα διαβατήριά μας, κατέγραψε το όχημά μας και έπειτα άνοιξε την πύλη.

Τώρα βρισκόμασταν εντός της απαγορευμένης ζώνης. Δέντρα, με καινούρια, τρυφερά φυλλαράκια, σχημάτιζαν έναν πράσινο θόλο πάνω από το δρόμο. Πυκνά χαμόκλαδα κάλυπταν το δάσος​—σίγουρα όχι η εικόνα των καμένων δέντρων και των μαραμένων θάμνων που είχα φανταστεί. Μπροστά, μια επιγραφή με μπλε γράμματα πάνω σε ένα άσπρο πλίθινο τοιχίο προσδιόριζε την πόλη του Τσερνόμπιλ.

Στις παρυφές του Τσερνόμπιλ υπήρχε ένα φαρμακείο. Η μητέρα του Βίκτορ εργαζόταν κάποτε εδώ. Στο σκονισμένο και μουντζουρωμένο παράθυρο εξακολουθούσε να κρέμεται μια ξεθωριασμένη ταμπέλα με τις ώρες λειτουργίας του καταστήματος. Κοντά στο κεντρικό πάρκο της πόλης υπήρχε το κτίριο πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η Άννα αναπολούσε πώς η ίδια καθώς και άλλοι κάτοικοι χαλάρωναν εκεί μετά την εργασία, παρακολουθώντας παραστάσεις από διάφορους καλλιτέχνες. Κάπου κοντά ήταν και ο κινηματογράφος Ουκραΐνα​—εκεί όπου πήγαιναν κάποτε τα παιδιά για να ξεφύγουν από την αφόρητη ζέστη και να παρακολουθήσουν τις καινούριες ταινίες στο δροσερό περιβάλλον του. Ο ήχος του γέλιου που ερχόταν μέσα από τη σκοτεινή αίθουσα έχει σιγήσει από καιρό. Η Άννα και ο Βίκτορ μάς οδήγησαν στο σπίτι τους​—λίγο πιο πέρα από το κέντρο της πόλης. Ακλάδευτα δέντρα εμπόδιζαν την είσοδο από την μπροστινή πόρτα, και έτσι προχωρήσαμε ένας ένας μέσα από τα αγριόχορτα που είχαν θεριέψει για να μπούμε από την πίσω πόρτα​—η οποία είχε καταντήσει μια ακανόνιστη τρύπα στον τοίχο.

Στο εσωτερικό, επικρατούσε πλήρης ερήμωση. Ένα μουχλιασμένο, σκεβρωμένο στρώμα βρισκόταν πάνω στο σκουριασμένο πλαίσιο ενός κρεβατιού. Λωρίδες από τη σκισμένη ταπετσαρία κρέμονταν σαν βρώμικοι παγοκρύσταλλοι. Η Άννα έσκυψε για να μαζέψει μια παλιά φωτογραφία από τα σκουπίδια που είχαν συσσωρευτεί στο δωμάτιο. «Πάντοτε ήθελα να επιστρέψω και να βρω το καθετί να μας περιμένει έτσι όπως ήταν πριν», είπε με λυπημένη φωνή. «Πόσο οδυνηρό μου είναι να βλέπω το σπίτι μας να έχει γίνει σκουπιδότοπος και τα υπάρχοντά μας να έχουν κλαπεί στο πέρασμα των ετών!»

Φύγαμε από το σπίτι της οικογένειας Ρούντνικ και κατηφορίσαμε το δρόμο. Σε μια γωνιά, κάποιοι συζητούσαν ζωηρά. Περπατήσαμε περίπου μισό χιλιόμετρο ως εκεί όπου τελείωνε ο δρόμος, σε κάποιο πάρκο που οδηγούσε σε μια προεξοχή πάνω από ένα  ήρεμο ποτάμι. Το αεράκι λίκνιζε τα λευκά άνθη από τις καστανιές. Εκεί, στα σκαλιά που οδηγούσαν κάτω στο μόλο, εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν το 1986 για να μεταφερθούν σε άλλα μέρη με πλοίο.

Πέρσι η οικογένεια Ρούντνικ επισκέφτηκε για πρώτη φορά το παλιό της σπίτι στο Πριπέτ. Είχαν φύγει από την πόλη 19 χρόνια νωρίτερα, όταν έγινε το πυρηνικό ατύχημα.

Καιρός για Περισυλλογή

Τον Απρίλιο του 2006, τηρείται η 20ή επέτειος της πυρηνικής καταστροφής με διάφορες εκδηλώσεις. Για πολλούς, αυτές αποτελούν θλιβερή υπενθύμιση του ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός​—παρά τις ειλικρινείς του προσπάθειες—​να διαχειρίζεται με επιτυχία τις υποθέσεις της γης χωρίς τη θεϊκή επίβλεψη.​—Ιερεμίας 10:23.

Πέρσι το Σεπτέμβριο, δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα μιας επιστημονικής μελέτης που επαναξιολογούσε την τραγωδία. Η μελέτη, που έγινε κατ’ εντολήν των Ηνωμένων Εθνών, ανέφερε ότι το ατύχημα προκάλεσε αρχικά το θάνατο 56 ατόμων και πρόβλεψε ότι τελικά μόνο 4.000 θάνατοι θα οφείλονταν άμεσα στην ασθένεια της ακτινοβολίας. Προηγούμενες προβλέψεις μιλούσαν γενικά για το θάνατο 15.000 ως 30.000 ατόμων. Ένα κύριο άρθρο στην εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου 2005 ανέφερε ότι η έκθεση του ΟΗΕ «δέχτηκε επικρίσεις από αρκετές περιβαλλοντικές ομάδες επειδή θεωρήθηκε κατευθυνόμενη προσπάθεια για υποβάθμιση των πιθανών κινδύνων της πυρηνικής ενέργειας».

Ο Βίκτορ, ο οποίος έμαθε για τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό, μετά την καταστροφή, επισήμανε: «Δεν νιώθουμε πια θλίψη, εφόσον γνωρίζουμε πως όταν έρθει η Βασιλεία του Θεού δεν θα ξανασυμβούν ποτέ τέτοια τρομερά ατυχήματα. Αποβλέπουμε στον καιρό κατά τον οποίο η ύπαιθρος γύρω από το αγαπημένο μας σπίτι κοντά στο Τσερνόμπιλ θα ανακάμψει από την τωρινή κατάστασή της και θα γίνει μέρος ενός πανέμορφου παραδείσου».

Η υπόσχεση της Αγίας Γραφής σχετικά με την αποκατάσταση του αρχικού Παραδείσου της γης και την επέκτασή του σε όλη την υφήλιο έχει γίνει ακλόνητη πεποίθηση για εκατομμύρια ανθρώπους από τότε που συνέβη η καταστροφή του Τσερνόμπιλ. (Γένεση 2:8, 9· Αποκάλυψη 21:3, 4) Στην Ουκρανία και μόνο, πάνω από 100.000 άτομα έχουν ενστερνιστεί αυτή την ελπίδα τα τελευταία 20 χρόνια! Ευχόμαστε να υποκινηθείτε και εσείς να εξετάσετε το λαμπρό μέλλον που υπόσχεται ο Θεός για όσους επιζητούν να μάθουν τους σκοπούς του.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 16]

Μνημείο για τους Εκκαθαριστές

Αυτό το μνημείο, με διαστάσεις μεγαλύτερες από τις φυσικές, αποτελεί φόρο τιμής σε όσους εργάστηκαν για τον καθαρισμό έπειτα από την καταστροφή του Τσερνόμπιλ, τους εκκαθαριστές. Αυτοί έσβησαν τη φωτιά, έθαψαν τα υπολείμματα του πυρηνικού αντιδραστήρα και απομάκρυναν τη μόλυνση. Ο αριθμός αυτών των εργατών ανήλθε τελικά σε εκατοντάδες χιλιάδες. Προβλέπεται ότι περίπου 4.000 θάνατοι μπορούν να αποδοθούν άμεσα στο ατύχημα και ότι οι περισσότεροι θα αφορούν αυτούς τους εργάτες.

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Η επιγραφή της πόλης του Τσερνόμπιλ και ο κινηματογράφος της

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Η οικογένεια Ρούντνικ και το σπίτι τους στο Τσερνόμπιλ

[Εικόνες στη σελίδα 16]

Το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας όπου συνέβη το ατύχημα, περίπου τρία χιλιόμετρα από το σπίτι της οικογένειας Ρούντνικ στο Πριπέτ (ένθετο)