Το Μήνυμα Πρέπει να Μεταδοθεί

ΠΡΟΤΟΥ εφευρεθεί ο τηλέγραφος, η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονταν πολύ μακριά ήταν συνήθως αργή και δύσκολη, επειδή εξαρτόταν από τα μέσα μεταφοράς και τη μορφολογία του εδάφους. Εξετάστε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Ίνκα, οι οποίοι είχαν μια αχανή αυτοκρατορία στη Νότια Αμερική.

Όταν βρισκόταν στο ζενίθ της, στα τέλη του 15ου και στις αρχές του 16ου αιώνα Κ.Χ., η Αυτοκρατορία των Ίνκα περιλάμβανε εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Αργεντινή, στη Βολιβία, στον Ισημερινό, στην Κολομβία, στη Χιλή και στο Περού, όπου και βρισκόταν η αρχαία πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, το Κούσκο. Οι μετακινήσεις παρεμποδίζονταν από τις ψηλές οροσειρές, τις πυκνές ζούγκλες και τις τεράστιες αποστάσεις. Επιπλέον, τα μόνα υποζύγια που είχαν οι Ίνκα ήταν τα λάμα, ενώ δεν διέθεταν ούτε τροχοφόρα οχήματα ούτε σύστημα γραφής. Πώς, λοιπόν, επικοινωνούσαν μεταξύ τους σε αυτή τη μεγάλη, ποικιλόμορφη επικράτεια;

Οι Ίνκα καθιέρωσαν τη γλώσσα τους, την κέτσουα, ως γλώσσα της αυτοκρατορίας. Επίσης κατασκεύασαν πολλούς δρόμους. Ο βασιλικός τους δρόμος, δηλαδή η κύρια λεωφόρος τους, εκτεινόταν πάνω από 5.000 χιλιόμετρα μέσα από τα υψίπεδα των Άνδεων, ενώ ένας παράλληλος δρόμος εκτεινόταν περίπου 4.000 χιλιόμετρα κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού. Παράπλευροι δρόμοι συνέδεαν τις δύο οδούς. Οι Ίνκα κατασκεύασαν επίσης λιθόστρωτους, κλιμακωτούς δρόμους σε ορεινά περάσματα, πλωτές γέφυρες πάνω από βάλτους και επικίνδυνες κρεμαστές γέφυρες πάνω από χαράδρες. Μια κρεμαστή γέφυρα μήκους 45 μέτρων είχε τόσο παχιά καλώδια όσο το σώμα ενός ανθρώπου και χρησιμοποιούνταν επί 500 χρόνια μέχρι το 1880!

Το κλειδί για την επικοινωνία των Ίνκα ήταν η οργάνωση δρομέων οι οποίοι αποκαλούνταν τσάσκι και ήταν εγκατεστημένοι ανά διαστήματα σε κύριες διαδρομές. Οι δρομείς έτρεχαν αποστάσεις τριών ή τεσσάρων χιλιομέτρων ο καθένας και, όπως αναφέρεται, κάλυπταν πάνω από 150 χιλιόμετρα όσο διαρκούσε το φως της μέρας. Μεταβίβαζαν πολλά προφορικά μηνύματα αλλά μετέφεραν και στατιστικές πληροφορίες σχετικά με κυβερνητικά θέματα μέσω μιας αξιόλογης επινόησης η οποία ονομαζόταν κίπου. Στην ουσία, το κίπου ήταν ένα περίπλοκο βοήθημα μνήμης φτιαγμένο από σχοινί και κορδόνια με χρώματα που αντιστοιχούσαν σε κωδικούς. Οι κόμποι στα κορδόνια αντιπροσώπευαν μονάδες, δεκάδες και εκατοντάδες. Όταν οι Ισπανοί κατέκτησαν τους Ίνκα, το κίπου έπαψε να χρησιμοποιείται και οι κωδικοί ξεχάστηκαν.

“Ωραία Πόδια Πάνω στα Βουνά”

Σήμερα, μεταδίδεται το πιο σημαντικό από όλα τα μηνύματα ή αγγέλματα σε εκατομμύρια ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα κέτσουα​—τα καλά νέα για τη Βασιλεία του Θεού, μια παγκόσμια κυβέρνηση η οποία θα φέρει ειρήνη σε όλους όσους υποτάσσονται στη διακυβέρνησή της. (Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 24:14) Οι μετακινήσεις στη γη που κάποτε κυβερνούσαν οι Ίνκα παραμένουν δύσκολες, και η κέτσουα εξακολουθεί να είναι κυρίως γλώσσα που δεν γράφεται. Αλλά οι Μάρτυρες του Ιεχωβά​—πολλοί από τους οποίους έχουν μάθει να μιλούν την κέτσουα—​διανέμουν με χαρά βοηθήματα σε έντυπη ή ηχητική μορφή σε αρκετές σύγχρονες διαλέκτους της συγκεκριμένης γλώσσας.

Το έργο αυτών των ευαγγελιστών φέρνει στο νου τα θεόπνευστα λόγια: «Πόσο ωραία είναι πάνω στα βουνά τα πόδια εκείνου που φέρνει καλά νέα, εκείνου που διαγγέλλει ειρήνη, εκείνου που φέρνει καλά νέα για κάτι καλύτερο».​—Ησαΐας 52:7.