Η Πίστη ενός Παιδιού

Ο ΝΤΑΣΤΙΝ άρχισε να παρακολουθεί περιστασιακά τη Γραφική μελέτη που έκανε η μητέρα του με κάποια Μάρτυρα του Ιεχωβά. Αν και ήταν μόνο 11 χρονών, σκεφτόταν βαθιά και έθετε πολλά εύστοχα ερωτήματα. Σε λίγο ζήτησε να κάνει και ο ίδιος Γραφική μελέτη με την πρώην ιεραπόστολο που μελετούσε με τη μητέρα του. Επίσης, μετέδιδε αυτά που μάθαινε στους συμμαθητές του.

Ο Ντάστιν άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας, και μάλιστα απαντούσε σε ερωτήσεις όταν ζητούνταν η συμμετοχή του ακροατηρίου. Όταν επισκέφτηκε τον πατέρα του μαζί με τα μικρότερα αδέλφια του, εκείνος επέμενε να πάνε όλοι μαζί στην εκκλησία. Ο Ντάστιν τού εξήγησε για ποιο λόγο προτιμούσε να πάει στην Αίθουσα Βασιλείας. Ο πατέρας του υποχώρησε λέγοντας ότι θα του επέτρεπε να πάει.

Κάποιο βράδυ, στο τέλος μιας συνάθροισης στην Αίθουσα Βασιλείας, η μητέρα του Ντάστιν δεν μπορούσε να τον βρει. Χωρίς να της πει τίποτα, ο Ντάστιν είχε πλησιάσει τον επίσκοπο της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας και του είχε ζητήσει να γραφτεί στη σχολή. Η μητέρα του συμφώνησε. Γεμάτος ενθουσιασμό, περίμενε τη μέρα που θα έκανε την πρώτη του ομιλία. Ωστόσο, το ίδιο διάστημα, άρχισε να έχει πολύ δυνατό πόνο στο γοφό του και γι’ αυτόν το λόγο επισκέφτηκε διάφορους γιατρούς για να τον εξετάσουν. Τελικά, έφτασε η μεγάλη βραδιά για την ομιλία του Ντάστιν στην Αίθουσα Βασιλείας. Ήδη τότε περπατούσε με πατερίτσες. Αν και ήταν ολοφάνερο ότι πονούσε, πήγε χωρίς αυτές στο βήμα.

Λίγο καιρό αργότερα, διαγνώστηκε ότι ο Ντάστιν έπασχε από το σάρκωμα του Γιούινγκ, μια σπάνια μορφή καρκίνου των οστών. Το μεγαλύτερο  μέρος της επόμενης χρονιάς το πέρασε στο νοσοκομείο παίδων στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας. Η χημειοθεραπεία, η ακτινοβολία και, τελικά, ο ακρωτηριασμός του δεξιού ποδιού και του πυελικού οστού του δεν εξασθένισαν ποτέ την ισχυρή του πίστη και την αγάπη του για τον Ιεχωβά. Όταν ήταν τόσο αδύναμος ώστε δεν μπορούσε πια να διαβάσει, η μητέρα του, η οποία δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό του, του διάβαζε μεγαλόφωνα.

Μολονότι η κατάσταση του Ντάστιν χειροτέρευε, δεν παραπονέθηκε ποτέ. Πηγαινοερχόταν συνεχώς με την αναπηρική του καρέκλα, ενθαρρύνοντας άλλα άρρωστα παιδιά, μεταξύ των οποίων ήταν και ένας Μάρτυρας, καθώς και τους γονείς τους. Το προσωπικό του νοσοκομείου διέκρινε ότι ο Ντάστιν και αυτός ο νεαρός Μάρτυρας ήταν διαφορετικοί​—ότι η πίστη τους τούς στήριζε.

Ο Ντάστιν ήθελε να βαφτιστεί. Έτσι λοιπόν, ενώ εκείνος ήταν ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, ανήμπορος και να καθήσει ακόμη, οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι εξέτασαν μαζί του τις ερωτήσεις για τους υποψηφίους για βάφτισμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στις 16 Οκτωβρίου 2004, σε ηλικία δωδεκάμισι ετών, ο Ντάστιν βαφτίστηκε σε μια συνέλευση περιοχής.

Λίγο προτού αρχίσει η ομιλία βαφτίσματος, ο Ντάστιν κατηφόρισε το διάδρομο καθισμένος στην αναπηρική του καρέκλα για να πάρει τη θέση του μαζί με τους άλλους υποψηφίους για βάφτισμα. Όταν τους ζητήθηκε να σηκωθούν όρθιοι, ο Ντάστιν σηκώθηκε στο ένα του πόδι, ντυμένος με το καλύτερο κουστούμι του, κρατώντας το μπράτσο της καρέκλας του για να στηριχτεί. Απάντησε στις ερωτήσεις για το βάφτισμα με δυνατή και καθαρή φωνή. Όλα τα μέλη της οικογένειας του Ντάστιν ήταν εκεί, περιλαμβανομένου του βιολογικού του πατέρα και της συζύγου του. Παρόντες ήταν και μέλη του προσωπικού του νοσοκομείου καθώς και γονείς άλλων καρκινοπαθών παιδιών από το νοσοκομείο.

Την επομένη του βαφτίσματός του, ο Ντάστιν ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Ο καρκίνος είχε ήδη εξαπλωθεί σε όλα τα κόκαλα του σώματός του. Καθώς ένιωθε όλο και πιο αδύναμος και καταλάβαινε ότι πέθαινε, ρώτησε τη μητέρα του αν ήταν πράγματι έτσι. «Γιατί ρωτάς;» απάντησε εκείνη, «φοβάσαι να πεθάνεις;»

«Όχι», είπε αυτός. «Απλώς θα κλείσω τα μάτια μου, και όταν τα ανοίξω πάλι στην ανάσταση, θα είναι σαν να τα έκλεισα πριν από ένα δευτερόλεπτο. Δεν θα πονάω πια». Κατόπιν εξήγησε: «Απλώς ανησυχώ για την οικογένειά μου».

Ο Ντάστιν πέθανε τον επόμενο μήνα. Στην ομιλία της κηδείας του παρευρέθηκαν γιατροί, νοσηλευτές, οικογένειες υπαλλήλων του νοσοκομείου, δάσκαλοι, γείτονες και, ασφαλώς, η οικογένεια του Ντάστιν​—τόσο αυτοί που ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά όσο και εκείνοι που δεν ήταν. Ο Ντάστιν ζήτησε να λάβουν καλή μαρτυρία για τα πιστεύω του όλοι όσοι θα παρευρίσκονταν στην κηδεία του. Ο εκπαιδευτής της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, εκείνος που του είχε αναθέσει τη μοναδική ομιλία σπουδαστή την οποία μπόρεσε να κάνει, εκφώνησε σε κάποια αίθουσα μια θαυμάσια, ενισχυτική για την πίστη ομιλία ενώπιον ενός πλήθους που μόνο όρθιο μπορούσε να χωρέσει.

Δύο από τα αγαπημένα εδάφια του Ντάστιν είχαν τυπωθεί για όσους παρακολούθησαν την ομιλία της κηδείας του​—Ματθαίος 24:14 και 2 Τιμόθεο 4:7. Η ισχυρή του πίστη και η ακεραιότητά του ενθάρρυναν όλους όσους τον γνώριζαν. Αποβλέπουμε στον καιρό που θα τον καλωσορίσουμε στην ανάσταση.​—Αφήγηση από τη Μάρτυρα του Ιεχωβά που έκανε μελέτη με τον Ντάστιν.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 27]

«Έχω αγωνιστεί τον καλό αγώνα, έχω τρέξει τη διαδρομή μέχρι το τέρμα, έχω τηρήσει την πίστη».​—2 Τιμόθεο 4:7

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Επάνω: Ο Ντάστιν, όταν ήταν ακόμη υγιής

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Κάτω: Ο Ντάστιν βαφτίζεται, σε ηλικία δωδεκάμισι ετών