“Θα Σκαρφαλώνω σαν το Ελάφι”

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΑΜΠΑΤΕΜΑΡΚΟ

“Γιατί επέτρεψε ο Θεός να συμβεί αυτό; Γιατί σε εμένα;” Πόσες φορές έκανα αυτά τα ερωτήματα! Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα περνούσα τη ζωή μου σε αναπηρική καρέκλα, ανίκανος να χρησιμοποιήσω τα χέρια και τα πόδια μου.

ΤΟ 1962, σε μια κωμόπολη στην περιοχή Βασιλικάτα της Ιταλίας, η ζωή μου σχεδόν τελείωσε την ημέρα που άρχισε. Η μητέρα μου είχε δύσκολο τοκετό, και ο γιατρός μού χορήγησε ενέσεις που έφεραν σοβαρές παρενέργειες. Έπειτα από τρεις ημέρες, σπασμοί συντάραξαν το μικροσκοπικό μου σώμα. Τα χέρια μου και τα πόδια μου παρέλυσαν και οι φωνητικές μου χορδές υπέστησαν βλάβη.

Καθώς ενηλικιωνόμουν, με κυρίευσε η απογοήτευση για τη σωματική μου κατάσταση. Έγινα ευέξαπτος και συχνά φερόμουν επιθετικά στους γύρω μου. Ένιωθα αποκλεισμένος από όλο τον κόσμο, και τίποτα δεν έδινε νόημα στη ζωή μου. Στα 25 μου, ήμουν συναισθηματικό ράκος. Μη κατανοώντας γιατί ο Θεός επέτρεπε να υποφέρω τόσο πολύ, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα που μου φαινόταν λογικό​—ότι δεν υπάρχει Θεός.

Διαφορετική Προσέγγιση

Κάποιο πρωινό στα τέλη του 1987, ενώ καθόμουν έξω στην αναπηρική μου καρέκλα, με πλησίασαν δύο καλοντυμένοι νεαροί. Υπέθεσα ότι ήθελαν να μιλήσουν στον αδελφό μου και τους είπα, με πολλή δυσκολία, ότι έλειπε από το σπίτι. «Εμείς, όμως, θέλουμε να μιλήσουμε με εσάς», απάντησαν εκείνοι. Αυτό με εξέπληξε επειδή ελάχιστοι άνθρωποι ενδιαφέρονταν να μιλήσουν μαζί μου.

«Πιστεύετε στον Θεό;» ρώτησαν. Εγώ απάντησα κοφτά: «Πώς μπορώ να πιστεύω, στην κατάσταση που βρίσκομαι;» Αρχίσαμε συζήτηση και κατάλαβα ότι ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου πρόσφεραν ένα βιβλίο με τίτλο Ζωή​—Πώς Βρέθηκε Εδώ; Από Εξέλιξη ή από Δημιουργία; a το οποίο δέχτηκα με δισταγμό. Είπαν ότι θα ξανάρχονταν. Έλπιζα ότι δεν το εννοούσαν.

Οι δύο Μάρτυρες ξαναήρθαν όπως είχαν υποσχεθεί, και συνεχίσαμε τη συζήτησή μας. Θυμάμαι ότι μου διάβασαν από τη Γραφή τα εδάφια Ησαΐας 35:5, 6: «Εκείνον τον καιρό τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν και τα αφτιά των κουφών θα πάψουν να είναι κλειστά. Εκείνον τον καιρό ο κουτσός θα σκαρφαλώνει σαν το ελάφι και η γλώσσα του άλαλου θα βγάζει κραυγές ευφροσύνης». Αυτά τα λόγια ήταν όμορφα, αλλά τόσο διαφορετικά από την πραγματικότητα την οποία ζούσα. Δεν μπορούσα καν να σταθώ όρθιος, πόσο μάλλον να σκαρφαλώσω σαν το ελάφι. Εν πάση περιπτώσει, δέχτηκα να μελετήσω τη Γραφή μαζί τους, αλλά δεν πίστευα ότι η Γραφή θα μπορούσε να με βοηθήσει στα τωρινά μου προβλήματα. Όσο για την προοπτική να απαλλαχτώ κάποια μέρα από τις αναπηρίες μου, αυτή η ελπίδα φαινόταν μη ρεαλιστική.

Έπειτα από λίγο καιρό, οι Μάρτυρες με προσκάλεσαν σε μια συνάθροιση στην τοπική τους Αίθουσα Βασιλείας. Δεν θυμάμαι το θέμα της Γραφικής ομιλίας, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τη ζεστασιά και την αγάπη που μου έδειξαν οι Μάρτυρες. Αντί να μου φερθούν με οίκτο, με έκαναν να νιώσω πολύ ευπρόσδεκτος. Εκείνη την Κυριακή κατάλαβα ότι η θέση μου ήταν στην Αίθουσα Βασιλείας, και άρχισα να παρακολουθώ τακτικά τις συναθροίσεις.

Βουνό στο Οποίο Έπρεπε να Σκαρφαλώσω

Η μελέτη του Λόγου του Θεού είχε καταπληκτική  επίδραση στην καρδιά μου. Ήταν σαν να έρρεαν και πάλι οι χυμοί μέσα σε ένα δέντρο το οποίο είχε ξεραθεί. Ένιωθα αισθήματα που νόμιζα πως είχαν πια πεθάνει. Πόσο ωραίο ήταν που αισθανόμουν πάλι ζωντανός! Είχα την επιθυμία να μιλήσω σε άλλους για τη θαυμάσια ελπίδα που έκανα κτήμα μου. (Ματθαίος 24:14) Πώς θα μπορούσα, όμως, να αρχίσω το κήρυγμα; Προσευχόμουν ένθερμα στον Ιεχωβά για αυτή την επιθυμία μου, ζητώντας του να μου δείξει τον τρόπο.

Το Σεπτέμβριο του 1991, διορίστηκε στην εκκλησία κάποιος σκαπανέας (ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων). Μια μέρα στο σπίτι του, του εκμυστηρεύτηκα την επιθυμία που είχα να κηρύττω. Δεν μπορούσα να μιλήσω καλά, γι’ αυτό συζητήσαμε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιώ γραφομηχανή για να γράφω επιστολές. Τα παράλυτα χέρια μου ήταν εμπόδιο. Με τη βοήθεια του σκαπανέα, δοκίμασα πολλούς τρόπους. Δοκίμασα να κρατάω ένα μολύβι με τα δόντια μου και να πατάω με αυτό τα πλήκτρα. Έπειτα, δοκίμασα να χρησιμοποιήσω κράνος πάνω στο οποίο υπήρχε ένα ξυλάκι και, κουνώντας το κεφάλι μου, να χτυπώ τα πλήκτρα. Τίποτα δεν φαινόταν αποτελεσματικό.

Αργότερα, καθώς συζητούσαμε το πρόβλημα με τον ίδιο σκαπανέα, εκείνος είπε αστειευόμενος: «Έχεις πολύ καλή μύτη». Αμέσως προσπάθησα να πατήσω τα πλήκτρα με τη μύτη μου και είδα ότι είχε αποτέλεσμα. Επιτέλους, μπορούσα να γράφω. Φανταστείτε την προσπάθεια που έπρεπε να κάνω για να διορθώνω τα ορθογραφικά λάθη με τη μύτη μου! Σύντομα καταλάβαμε ότι με ένα κομπιούτερ τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Αλλά πού θα έβρισκα τα χρήματα για να το αγοράσω; Περίμενα την κατάλληλη στιγμή και έπειτα μίλησα στους γονείς μου. Λίγο καιρό αργότερα, χρησιμοποιούσα το κομπιούτερ για να γράφω επιστολές.

Η Επιθυμία μου Εκπληρώνεται

Στην αρχή έγραφα σε φίλους και συγγενείς και έπειτα σε ανθρώπους που ζούσαν στην πόλη μου και σε γειτονικές πόλεις. Σύντομα αλληλογραφούσα με ανθρώπους σε όλη την Ιταλία. Είναι δύσκολο να περιγράψω τη χαρά που ένιωθα κάθε φορά που έπαιρνα απάντηση σε μια επιστολή. Το Δεκέμβριο του 1991 έγινα αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος των καλών νέων. Επίσης, γράφτηκα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, η οποία διεξάγεται κάθε εβδομάδα στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν λάβαινα διορισμό για ομιλία, προετοιμαζόμουν προσεκτικά στο σπίτι με τη βοήθεια του κομπιούτερ μου. Στη συνάθροιση, κάποιος αδελφός ανέβαινε στο βήμα και διάβαζε την ύλη που είχα ετοιμάσει.

Καθώς η ευγνωμοσύνη μου για την αγάπη που μου έδειχνε ο Ιεχωβά αυξανόταν, ήξερα ότι τα επόμενα βήματα πνευματικής προόδου ήταν να αφιερώσω τη ζωή μου στον Θεό και να βαφτιστώ. Πήρα θάρρος και μίλησα στους γονείς μου για την απόφασή μου. Δεν χάρηκαν, αλλά η επιθυμία που είχα να βαφτιστώ ήταν μεγαλύτερη από το φόβο μου. Με την υποστήριξη του Ιεχωβά και των ομοπίστων μου, βαφτίστηκα τον Αύγουστο του 1992. Πόσο ευτυχισμένος ήμουν που παρευρέθηκαν στο βάφτισμά μου ο αδελφός μου και η νύφη μου!

Αλλαγές στον Τρόπο Σκέψης Μου

Καθώς καταλάβαινα όλο και πιο ξεκάθαρα τις αρχές του Λόγου του Θεού, διέκρινα την ανάγκη για αλλαγές στα αρνητικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου. Συνειδητοποίησα ότι, λόγω της σωματικής μου κατάστασης, είχα γίνει ατομιστής και ιδιοτελής. Έπρεπε να παλέψω για να απαλλαχτώ από τέτοια ελαττώματα. Ήταν ανάγκη να είμαι πιο ταπεινός και να καταπολεμώ τη διαρκή απογοήτευση που ένιωθα για το γεγονός ότι έπρεπε να εξαρτώμαι από άλλους.

Επίσης προσπάθησα να πάψω να λυπάμαι τον εαυτό μου και να τον θεωρώ θύμα. Άρχισα να  απολαμβάνω την αστεία πλευρά ορισμένων καταστάσεων. Μια μέρα καθώς κήρυττα από σπίτι σε σπίτι, άνοιξε την πόρτα ένα μικρό κοριτσάκι. Ο ένας από τους Μάρτυρες που ήταν μαζί μου τη ρώτησε αν ήταν μέσα οι γονείς της. Το κοριτσάκι φώναξε: «Μαμά, στην πόρτα είναι δύο άντρες και ένας άρρωστος». Η μητέρα, βλέποντάς με, ήρθε σε τόση αμηχανία ώστε δεν ήξερε τι να πει. Ο ένας από τους φίλους μου είπε: «Στην πραγματικότητα, είμαστε δύο άρρωστοι και ένας υγιής». Όλοι γελάσαμε, και ακολούθησε μια ευχάριστη συζήτηση.

Επιθυμώ να Υπηρετώ Πληρέστερα

Μετά το βάφτισμά μου υπηρέτησα ως βοηθητικός σκαπανέας εννιά μήνες, δαπανώντας 60 ώρες κάθε μήνα στο έργο κηρύγματος. Ωστόσο, ήθελα να κάνω περισσότερα. Σύντομα άρχισα να υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας, αφιερώνοντας ακόμη περισσότερο χρόνο στο έργο κηρύγματος. Οι πρώτοι μήνες στην υπηρεσία σκαπανέα ήταν δύσκολοι. Πολλοί πίστευαν ότι ήμουν στην πόρτα τους για να τους ζητήσω χρήματα, και αυτό έφερνε σε δύσκολη θέση τόσο εμένα όσο και τους Μάρτυρες που με συνόδευαν.

Επιπλέον, πολλοί στην εκκλησία δυσκολεύονταν να καταλάβουν αυτά που έλεγα και δεν ήξεραν πώς να με βοηθήσουν. Αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά και με την ανιδιοτελή υποστήριξη που μου πρόσφεραν οι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου, η κατάσταση με τον καιρό βελτιώθηκε. Οι άνθρωποι δεν με βλέπουν τώρα απλώς σαν κάποιον που είναι σε αναπηρική καρέκλα αλλά ως έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά που προσπαθεί να βοηθήσει άλλους να μάθουν τους σκοπούς του Θεού.

Τον Ιούλιο του 1994 παρακολούθησα μια ειδική εκπαίδευση για σκαπανείς, διάρκειας δύο εβδομάδων. Εκεί, μελετήσαμε τις Γραφικές αρχές που αφορούν το έργο κηρύγματος και μαθήτευσης. Επίσης, λάβαμε πρακτική εκπαίδευση στη διακονία. Έπρεπε να ξεπεράσω εμπόδια για να παρευρεθώ, εφόσον η σχολή διεξάχθηκε περίπου 60 χιλιόμετρα μακριά από το μέρος όπου ζω. Επειδή μου ήταν αδύνατον να διανυκτερεύσω σε άλλο μέρος εκτός από το σπίτι μου, διάφοροι Μάρτυρες με πήγαιναν στη σχολή το πρωί και με γυρνούσαν στο σπίτι το απόγευμα. Την ώρα του γεύματος, κάποιος με μετέφερε στο δεύτερο όροφο, όπου τρώγαμε όλοι μαζί.

Μεγάλη Ευθύνη

Το Μάρτιο του 2003, διορίστηκα πρεσβύτερος. Αυτός ο διορισμός απαιτεί να εργάζομαι σκληρά προς όφελος των άλλων. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα τι εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Υπάρχει περισσότερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά στο να λαβαίνει». (Πράξεις 20:35) Συνεργάζομαι με ένα θαυμάσιο πρεσβυτέριο, το οποίο με έχει βοηθήσει να προσαρμοστώ στο ρόλο μου. Νιώθω ότι χαίρω εκτίμησης από ολόκληρη την εκκλησία​—ιδιαίτερα από τα νεαρά άτομα—​και τα μέλη της με συμπεριλαμβάνουν στις δραστηριότητές τους. Βλέπουν πώς έχω ξεπεράσει εμπόδια για να υπηρετώ τον Ιεχωβά, και πολλοί μου ζητούν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα.

Έχω μάθει ότι η σωματική κατάσταση κάποιου δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για ευτυχία. Αντίθετα, αυτό που μετράει είναι η επιδοκιμασία του Ιεχωβά και η επιτέλεση του θελήματός του. Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων σε αυτόν για τη θαυμάσια ελπίδα που έχω να απαλλαχτώ σύντομα από την αναπηρική μου καρέκλα. Ναι, αποβλέπω στον καιρό που “θα σκαρφαλώνω σαν το ελάφι” και θα υπηρετώ τον αληθινό Θεό σε όλη την αιωνιότητα.​—Ησαΐας 35:5, 6.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 22]

Οι άνθρωποι δεν με βλέπουν τώρα απλώς σαν κάποιον που είναι σε αναπηρική καρέκλα αλλά ως έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά που προσπαθεί να βοηθήσει άλλους να μάθουν τους σκοπούς του Θεού

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Ενώ προετοιμάζομαι για τη συνάθροιση χρησιμοποιώντας τη μύτη μου για να γράψω