Είναι η Εξέλιξη Πραγματικότητα;

«Η ΕΞΕΛΙΞΗ είναι τόσο πραγματική όσο η θερμότητα του ήλιου», ισχυρίζεται ο καθηγητής Ρίτσαρντ Ντόκινς, διακεκριμένος εξελικτής επιστήμονας. Ασφαλώς, τα πειράματα και οι άμεσες παρατηρήσεις αποδεικνύουν ότι ο ήλιος είναι καυτός. Παρέχουν, όμως, τα πειράματα και οι άμεσες παρατηρήσεις την ίδια αδιάσειστη υποστήριξη στη διδασκαλία της εξέλιξης;

Προτού απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, χρειάζεται να διασαφηνιστεί κάτι. Πολλοί επιστήμονες έχουν διακρίνει ότι, με την πάροδο του χρόνου, οι απόγονοι των έμβιων όντων μπορεί να παρουσιάσουν μικρές αλλαγές. Ο Κάρολος Δαρβίνος αποκάλεσε αυτή τη διαδικασία «προέλευση με επακόλουθες μεταβολές». Τέτοιες αλλαγές έχουν γίνει αντικείμενο άμεσης παρατήρησης, έχουν καταγραφεί σε πειράματα και έχουν χρησιμοποιηθεί με έξυπνο τρόπο από εκείνους που ασχολούνται με την αναπαραγωγή φυτών και ζώων. a Αυτές οι αλλαγές μπορούν να θεωρηθούν πραγματικότητες. Εντούτοις, οι επιστήμονες προσδίδουν σε τέτοιες μικρές αλλαγές τον όρο «μικροεξέλιξη». Η ίδια η λέξη υποδηλώνει τον ισχυρισμό πολλών επιστημόνων​—ότι αυτές οι ελάχιστες αλλαγές αποτελούν την απόδειξη ενός εντελώς διαφορετικού φαινομένου, ενός φαινομένου το οποίο δεν έχει παρατηρήσει κανένας, και το οποίο αποκαλούν μακροεξέλιξη.

Βλέπετε, ο Δαρβίνος προχώρησε πολύ πιο πέρα από αυτές τις αλλαγές που μπορούν να γίνουν αντικείμενο παρατήρησης. Στο πασίγνωστο βιβλίο του Η Καταγωγή των Ειδών, έγραψε: «Θεωρώ όλα τα όντα, όχι ξεχωριστά δημιουργήματα, αλλά απογόνους κάποιων λιγοστών όντων». Ο Δαρβίνος έλεγε ότι, στη διάρκεια τεράστιων περιόδων χρόνου, αυτά τα αρχικά “λιγοστά όντα”, ή οι λεγόμενες απλές μορφές ζωής, εξελίχθηκαν σταδιακά​—μέσω «εξαιρετικά αμελητέων μεταβολών»—​στις εκατομμύρια διαφορετικές μορφές ζωής που υπάρχουν στη γη. Οι εξελικτές διδάσκουν ότι αυτές οι μικρές αλλαγές συσσωρεύτηκαν και επέφεραν τις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνταν προκειμένου να γίνουν τα ψάρια αμφίβια και οι πίθηκοι άνθρωποι. Αυτές οι υποτιθέμενες μεγάλες αλλαγές αναφέρονται ως μακροεξέλιξη. Σε πολλούς, αυτός ο δεύτερος ισχυρισμός φαίνεται λογικός. Τέτοια άτομα αναρωτιούνται: “Αν μπορούν να συμβούν μικρές αλλαγές μέσα στο ίδιο είδος, γιατί να μην μπορεί η εξέλιξη να επιφέρει μεγάλες αλλαγές στο πέρασμα μακρών χρονικών περιόδων;” b

Η διδασκαλία της μακροεξέλιξης βασίζεται σε τρεις κύριες προϋποθέσεις:

1. Οι μεταλλάξεις παρέχουν τις πρώτες ύλες που απαιτούνται για τη δημιουργία νέων ειδών. c

2. Η φυσική επιλογή οδηγεί στην παραγωγή νέων ειδών.

3. Το αρχείο των απολιθωμάτων πιστοποιεί ότι συνέβησαν μακροεξελικτικές αλλαγές στα φυτά και στα ζώα.

Είναι τα στοιχεία που υποστηρίζουν τη μακροεξέλιξη τόσο πειστικά ώστε να την καθιστούν πραγματικότητα;

 Μπορούν να Παραγάγουν οι Μεταλλάξεις Νέα Είδη;

Πολλές λεπτομέρειες ενός φυτού ή ζώου καθορίζονται από τις οδηγίες που υπάρχουν στο γενετικό του κώδικα, το σχέδιο που περιέχεται στον πυρήνα κάθε κυττάρου. d Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι μεταλλάξεις​—δηλαδή τυχαίες αλλαγές—​στο γενετικό κώδικα μπορούν να επιφέρουν τροποποιήσεις στους απογόνους φυτών και ζώων. Το 1946, ο Χέρμαν Τζ. Μίλερ, κάτοχος Βραβείου Νόμπελ και θεμελιωτής της μελέτης της γενετικής των μεταλλάξεων, ισχυρίστηκε: «Αυτή η συσσώρευση πολλών σπάνιων, ως επί το πλείστον απειροελάχιστων αλλαγών αποτελεί, όχι μόνο το κύριο μέσο για την τεχνητή βελτίωση ζώων και φυτών, αλλά, πολύ περισσότερο, τον τρόπο με τον οποίο έχει λάβει χώρα η φυσική εξέλιξη, υπό την κατεύθυνση της φυσικής επιλογής».

Πράγματι, η διδασκαλία της μακροεξέλιξης βασίζεται στον ισχυρισμό ότι οι μεταλλάξεις μπορούν να παραγάγουν, όχι μόνο νέα είδη, αλλά και εντελώς νέες οικογένειες φυτών και ζώων. Υπάρχει τρόπος να αποδειχτεί αυτός ο τολμηρός ισχυρισμός; Ας εξετάσουμε τι έχουν αποκαλύψει οι μελέτες που διεξάγονται εδώ και 100 χρόνια περίπου στον τομέα της γενετικής έρευνας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι επιστήμονες δέχτηκαν με ενθουσιασμό την άποψη ότι, αν η φυσική επιλογή μπορούσε να παραγάγει νέα είδη φυτών από τυχαίες μεταλλάξεις, τότε η τεχνητή, δηλαδή η κατευθυνόμενη από τον άνθρωπο, επιλογή μεταλλάξεων θα πρέπει να μπορεί να κάνει το ίδιο ακόμη πιο αποτελεσματικά. «Οι βιολόγοι εν γένει, καθώς και οι γενετιστές και εκείνοι που ασχολούνταν με την αναπαραγωγή φυτών και ζώων ιδιαίτερα, κυριεύτηκαν από ευφορία», είπε ο Βολφ-Έκεχαρτ Λόνιγκ, επιστήμονας από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Έρευνα Σχετικά με την Αναπαραγωγή των Φυτών στη Γερμανία, σε μια συνέντευξη που έδωσε στο Ξύπνα! Γιατί αυτή η ευφορία; Ο Λόνιγκ, ο οποίος μελετά εδώ και 28 χρόνια περίπου τις γενετικές μεταλλάξεις στα φυτά, είπε: «Αυτοί οι ερευνητές νόμιζαν ότι είχε έρθει ο καιρός να γίνει τεχνολογική επανάσταση όσον αφορά την παραδοσιακή μέθοδο αναπαραγωγής φυτών και ζώων. Νόμιζαν ότι προκαλώντας και επιλέγοντας ευνοϊκές μεταλλάξεις, μπορούσαν να παραγάγουν νέα και καλύτερα φυτά και ζώα». e

Επιστήμονες στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ασία και στην Ευρώπη έθεσαν σε εφαρμογή ερευνητικά προγράμματα που έτυχαν μεγάλης οικονομικής υποστήριξης, χρησιμοποιώντας μεθόδους οι οποίες υπόσχονταν να επιταχύνουν την εξέλιξη. Έπειτα από 40 και πλέον χρόνια εντατικής έρευνας, ποια ήταν τα αποτελέσματα; «Παρά την τεράστια οικονομική δαπάνη», λέει ο ερευνητής Πέτερ φον Ζένγκμπους, «η προσπάθεια για καλλιέργεια ολοένα και πιο παραγωγικών ποικιλιών μέσω ακτινοβολίας αποδείχτηκε παταγώδης αποτυχία». Ο Λόνιγκ είπε: «Τη δεκαετία του 1980, οι ελπίδες και η ευφορία των επιστημόνων είχαν μετατραπεί σε παγκόσμια αποτυχία. Η αναπαραγωγή μέσω μεταλλάξεων ως χωριστός κλάδος έρευνας εγκαταλείφθηκε στις Δυτικές χώρες. Σχεδόν όλα τα μεταλλάγματα παρουσίασαν “αρνητικές τιμές επιλογής”, δηλαδή πέθαναν ή ήταν ασθενέστερα από τις φυσικές ποικιλίες». f

 Παρ’ όλα αυτά, οι πληροφορίες που έχουν συγκεντρωθεί τώρα από τη σχεδόν 100ετή έρευνα για τις μεταλλάξεις γενικά και την 70ετή ενασχόληση με την αναπαραγωγή μέσω μεταλλάξεων ειδικότερα παρέχουν στους επιστήμονες τη δυνατότητα να βγάλουν συμπεράσματα σχετικά με το αν οι μεταλλάξεις μπορούν να παραγάγουν νέα είδη. Ο Λόνιγκ, έχοντας εξετάσει τα στοιχεία, συμπέρανε: «Οι μεταλλάξεις δεν μπορούν να μεταβάλουν ένα αρχικό είδος [φυτού ή ζώου] σε ένα εντελώς νέο είδος. Αυτό το συμπέρασμα συμφωνεί με όλες τις εμπειρίες και τα αποτελέσματα των ερευνών του 20ού αιώνα για τις μεταλλάξεις καθώς και με το νόμο των πιθανοτήτων. Συνεπώς, ο νόμος της επανεμφανιζόμενης παραλλαγής υποδηλώνει ότι τα είδη που είναι κατάλληλα προσδιορισμένα βάσει των γενετικών τους χαρακτηριστικών έχουν σαφή όρια τα οποία δεν μπορούν να καταργηθούν ή να παραβιαστούν από τυχαίες μεταλλάξεις».

Σκεφτείτε τις προεκτάσεις των παραπάνω δεδομένων. Αν επιστήμονες με υψηλή μόρφωση δεν μπορούν να παραγάγουν νέα είδη προκαλώντας και επιλέγοντας με τεχνητό τρόπο ευνοϊκές μεταλλάξεις, θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι καλύτερο χάρη σε μια διαδικασία που δεν κατευθύνεται από νοήμονα πηγή; Αν η έρευνα δείχνει ότι οι μεταλλάξεις δεν μπορούν να μεταβάλουν ένα αρχικό είδος σε ένα εντελώς νέο είδος, τότε πώς ακριβώς υποτίθεται ότι έλαβε χώρα η μακροεξέλιξη;

Οδηγεί η Φυσική Επιλογή στη Δημιουργία Νέων Ειδών;

Ο Δαρβίνος πίστευε ότι η φυσική επιλογή, όπως την αποκαλούσε, ευνοούσε τις μορφές ζωής που ήταν καλύτερα προσαρμοσμένες στο περιβάλλον ενώ οι λιγότερο κατάλληλες μορφές ζωής τελικά θα πέθαιναν. Οι σύγχρονοι εξελικτές διδάσκουν ότι καθώς τα είδη εξαπλώνονταν και απομονώνονταν, η φυσική επιλογή διάλεγε εκείνα των οποίων οι γονιδιακές μεταλλάξεις τα καθιστούσαν πιο καλά προσαρμοσμένα στο νέο τους περιβάλλον. Ως αποτέλεσμα, συμπεραίνουν οι εξελικτές, αυτές οι απομονωμένες ομάδες τελικά αποτέλεσαν εντελώς νέα είδη.

Όπως προαναφέρθηκε, τα στοιχεία από τις έρευνες δείχνουν καταφανώς ότι οι μεταλλάξεις δεν μπορούν να παραγάγουν εντελώς νέα είδη φυτών ή ζώων. Ωστόσο, τι αποδείξεις παραθέτουν οι εξελικτές για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό ότι η φυσική επιλογή διαλέγει ωφέλιμες μεταλλάξεις για να παραγάγει νέα είδη; Κάποιο φυλλάδιο που εξέδωσε το 1999 η Εθνική Ακαδημία Επιστημών (NAS) στις Ηνωμένες Πολιτείες λέει: «Ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό παράδειγμα ειδογένεσης [εξέλιξης νέων ειδών] περιλαμβάνει τα 13 είδη του πουλιού σπίζα που μελέτησε ο Δαρβίνος στα Νησιά Γκαλαπάγκος, τα οποία τώρα είναι γνωστά ως σπίζες του Δαρβίνου».

Τη δεκαετία του 1970, μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Πίτερ και τη Ρόζμαρι Γκραντ άρχισαν να μελετούν αυτές τις σπίζες και ανακάλυψαν ότι, έπειτα από έναν χρόνο ξηρασίας, οι σπίζες που είχαν ελαφρώς μακρύτερο ράμφος επιβίωναν πιο εύκολα από αυτές που είχαν μικρότερο ράμφος. Εφόσον το μέγεθος και το σχήμα του ράμφους είναι ένας από τους βασικούς τρόπους προσδιορισμού των 13 ειδών σπίζας, αυτά τα ευρήματα θεωρήθηκαν σημαντικά. «Το ζεύγος Γκραντ υπολόγισε», συνεχίζει το φυλλάδιο, «ότι αν παρουσιάζονται ξηρασίες περίπου μία φορά κάθε 10 χρόνια στα νησιά, τότε μπορεί να εμφανιστεί ένα νέο είδος σπίζας μέσα σε μόλις 200 περίπου χρόνια».

Ωστόσο, το φυλλάδιο της NAS παραλείπει να αναφέρει μερικές σημαντικές πραγματικότητες που όμως προκαλούν αμηχανία. Τα χρόνια μετά την ξηρασία, οι σπίζες με το μικρότερο ράμφος  επικράτησαν πάλι στον πληθυσμό. Γι’ αυτό, ο Πίτερ Γκραντ και ο τελειόφοιτος Λάιλ Γκιμπς έγραψαν στο επιστημονικό περιοδικό Φύση (Nature) το 1987 ότι είχαν παρατηρήσει «μια αντιστροφή ως προς την κατεύθυνση της επιλογής». Το 1991, ο Γκραντ έγραψε ότι «ο πληθυσμός, ο οποίος υπόκειται στη φυσική επιλογή, παρουσιάζει διακυμάνσεις» κάθε φορά που αλλάζει το κλίμα. Οι ερευνητές πρόσεξαν επίσης ότι μερικά από τα διαφορετικά «είδη» σπίζας διασταυρώνονταν μεταξύ τους και παρήγαν απογόνους οι οποίοι επιβίωναν καλύτερα από τους γονείς. Ο Πίτερ και η Ρόζμαρι Γκραντ συμπέραναν ότι, αν συνεχιζόταν η διασταύρωση, θα μπορούσε να οδηγήσει στη συγχώνευση δύο «ειδών» μέσα σε 200 χρόνια.

Το 1966, ο εξελικτής βιολόγος Τζορτζ Κρίστοφερ Γουίλιαμς έγραψε: «Πιστεύω πως είναι ατυχές το γεγονός ότι η θεωρία της φυσικής επιλογής προβλήθηκε αρχικά ως ερμηνεία για τις εξελικτικές αλλαγές. Είναι πολύ πιο σημαντική ως ερμηνεία για τη διατήρηση της διαδικασίας της προσαρμογής». Ο εξελικτής θεωρητικός Τζέφρι Σουόρτζ έγραψε το 1999 ότι αν τα συμπεράσματα του Γουίλιαμς είναι ορθά, τότε η φυσική επιλογή ίσως βοηθάει τα είδη να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες ανάγκες για την επιβίωση, αλλά «δεν δημιουργεί τίποτα νέο».

Πράγματι, οι σπίζες του Δαρβίνου δεν γίνονται «τίποτα νέο». Εξακολουθούν να είναι σπίζες. Και το γεγονός ότι διασταυρώνονται δημιουργεί ερωτηματικά όσον αφορά τις μεθόδους που χρησιμοποιούν μερικοί εξελικτές για να προσδιορίσουν ένα είδος. Επιπλέον, καθιστούν φανερό το γεγονός ότι ακόμη και αναγνωρισμένα επιστημονικά ιδρύματα είναι δυνατόν να παρουσιάζουν τα στοιχεία με τρόπο μεροληπτικό.

Πιστοποιεί το Αρχείο των Απολιθωμάτων ότι Συνέβησαν Μακροεξελικτικές Αλλαγές;

Το φυλλάδιο της NAS στο οποίο προαναφερθήκαμε δίνει στον αναγνώστη την εντύπωση ότι τα απολιθώματα που έχουν βρει οι επιστήμονες παρέχουν υπεραρκετές αποδείξεις μακροεξέλιξης, καθώς δηλώνει: «Έχουν ανακαλυφτεί τόσο πολλές ενδιάμεσες μορφές ανάμεσα στα ψάρια και στα αμφίβια, στα αμφίβια και στα ερπετά, στα ερπετά και στα θηλαστικά, καθώς και στη γραμμική σειρά καταγωγής των θηλαστικών, ώστε συχνά είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε ταξινομικά πότε λαβαίνει χώρα η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο».

Αυτή η τολμηρή δήλωση προξενεί μεγάλη έκπληξη. Γιατί; Το 2004, το περιοδικό Νάσιοναλ Τζεογκράφικ (ελληνική έκδοση) περιέγραψε το αρχείο των απολιθωμάτων ως «ταινία από την οποία σε κάθε 1.000 καρέ τα 999 έχουν χαθεί». Κατορθώνει άραγε το εναπομείναν ένα από τα χίλια «καρέ» να τεκμηριώσει τη διαδικασία της μακροεξέλιξης; Τι δείχνει στ’ αλήθεια το αρχείο των απολιθωμάτων; Ο Νάιλς Έλντρετζ, ένθερμος εξελικτής, παραδέχεται πως το αρχείο δείχνει ότι επί μακρές χρονικές περιόδους «έχουν γίνει λίγες ή και καθόλου εξελικτικές αλλαγές στα περισσότερα είδη».

Μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες ανά τον κόσμο έχουν φέρει στο φως και έχουν ταξινομήσει περίπου 200 εκατομμύρια μεγάλα απολιθώματα και δισεκατομμύρια μικροαπολιθώματα. Πολλοί ερευνητές συμφωνούν ότι αυτό το τεράστιο και λεπτομερές αρχείο δείχνει πως όλες οι βασικές ομάδες ζώων εμφανίστηκαν ξαφνικά και παρέμειναν ουσιαστικά  αναλλοίωτες, ενώ πολλά είδη χάθηκαν το ίδιο ξαφνικά όσο εμφανίστηκαν. Έχοντας ανασκοπήσει τα στοιχεία που παρέχει το αρχείο των απολιθωμάτων, ο βιολόγος Τζόναθαν Γουέλς γράφει: «Σε επίπεδο βασιλείων, φύλων και τάξεων, η προέλευση με μεταβολές από κοινούς προγόνους είναι προφανές πως δεν αποτελεί παρατηρημένο γεγονός. Κρίνοντας με βάση τα απολιθώματα και τα μοριακά συστήματα, δεν είναι καν μια καλά τεκμηριωμένη θεωρία».

Εξέλιξη​—Πραγματικότητα ή Μύθος;

Γιατί επιμένουν πολλοί επιφανείς εξελικτές ότι η μακροεξέλιξη αποτελεί πραγματικότητα; Ο διακεκριμένος εξελικτής Ρίτσαρντ Λεγουοντίν, αφού άσκησε κριτική σε μερικά επιχειρήματα του Ρίτσαρντ Ντόκινς, έγραψε ότι πολλοί επιστήμονες είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν επιστημονικούς ισχυρισμούς που αντιτίθενται στην κοινή λογική «επειδή έχουμε μια πρότερη δέσμευση, τη δέσμευση απέναντι στον υλισμό». g Πολλοί επιστήμονες αρνούνται ακόμη και να σκεφτούν την πιθανότητα ύπαρξης ενός νοήμονος Σχεδιαστή επειδή, όπως γράφει ο Λεγουοντίν, «δεν μπορούμε να αφήσουμε το Πόδι του Θεού να πατήσει στο κατώφλι μας».

Σε σχέση με αυτό, το περιοδικό Σαϊεντίφικ Αμέρικαν (ελληνική έκδοση) παραθέτει τα λόγια του κοινωνιολόγου Ρόντνι Σταρκ: «Για 200 χρόνια κυκλοφορούσε η άποψη ότι, εάν επιθυμούσες να είσαι επιστήμονας, θα έπρεπε να διατηρείς το μυαλό σου ελεύθερο από τα δεσμά της θρησκείας». Ο Σταρκ επισημαίνει επίσης ότι στα ερευνητικά πανεπιστήμια «οι θρησκευόμενοι κρατάνε το στόμα τους κλειστό» ενώ «εκείνοι που δεν θρησκεύονται εφαρμόζουν διακρίσεις». Σύμφωνα με τον Σταρκ, υπάρχει ένα σύστημα επιβράβευσης εκείνων που δεν είναι θρησκευόμενοι στα ανώτερα κλιμάκια της επιστημονικής κοινότητας.

Για να δεχτείτε τη διδασκαλία της μακροεξέλιξης ως αληθινή, πρέπει να πιστέψετε ότι οι αγνωστικιστές ή οι άθεοι επιστήμονες δεν θα επιτρέψουν στις προσωπικές τους πεποιθήσεις να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουν τα επιστημονικά ευρήματα. Πρέπει να πιστέψετε ότι οι μεταλλάξεις και η φυσική επιλογή παρήγαγαν όλες τις περίπλοκες μορφές ζωής, παρά το γεγονός ότι ένας αιώνας ερευνών—η μελέτη δισεκατομμυρίων μεταλλάξεων—δείχνει ότι οι μεταλλάξεις δεν έχουν μεταβάλει ούτε ένα κατάλληλα προσδιορισμένο είδος σε κάτι εντελώς νέο. Πρέπει να πιστέψετε ότι όλα τα πλάσματα εξελίχθηκαν σταδιακά από έναν κοινό πρόγονο, παρότι το αρχείο των απολιθωμάτων δείχνει καταφανώς ότι τα βασικά είδη φυτών και ζώων εμφανίστηκαν ξαφνικά και ότι δεν εξελίχθηκαν σε άλλα είδη, ακόμη και κατά την παρέλευση απροσμέτρητου χρόνου. Σας φαίνεται ότι ένα τέτοιο είδος πίστης βασίζεται στην πραγματικότητα ή μήπως σε έναν μύθο;

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Οι μεταλλάξεις δεν μπορούν να μεταβάλουν ένα αρχικό είδος [φυτού ή ζώου] σε ένα εντελώς νέο είδος»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 16]

Στην καλύτερη περίπτωση, οι σπίζες του Δαρβίνου δείχνουν ότι ένα είδος μπορεί να προσαρμοστεί σε μεταβαλλόμενες κλιματικές συνθήκες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 17]

Σύμφωνα με το αρχείο των απολιθωμάτων, όλες οι βασικές ομάδες ζώων εμφανίστηκαν ξαφνικά και παρέμειναν ουσιαστικά αναλλοίωτες

[Πίνακας στη σελίδα 14]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΠΩΣ ΤΑΞΙΝΟΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ

Οι οργανισμοί ταξινομούνται σε όλο και μεγαλύτερες ομάδες, από συγκεκριμένα είδη μέχρι βασίλεια. h Παραβάλετε, λόγου χάρη, την ταξινόμηση του ανθρώπου και της δροσόφιλας όπως φαίνεται παρακάτω.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΡΟΣΟΦΙΛΕΣ

Είδος έμφρων μελανογάστωρ

Γένος Άνθρωπος Δροσόφιλα

Οικογένεια Ανθρωπίδες Δροσοφιλίδες

Τάξη Πρωτεύοντα Δίπτερα

Ομοταξία θηλαστικά Έντομα

Φύλο Χορδωτά Αρθρόποδα

Βασίλειο Ζώα Ζώα

[Υποσημείωση]

[Ευχαριστίες]

Chart based on the book Icons of Evolution​—Science or Myth? Why Much of What We Teach About Evolution Is Wrong, by Jonathan Wells

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Μια μεταλλαγμένη δροσόφιλα (επάνω), αν και παραμορφωμένη, εξακολουθεί να είναι δροσόφιλα

[Ευχαριστίες]

© Dr. Jeremy Burgess/​Photo Researchers, Inc.

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Πειραματικές μεταλλάξεις φυτών έδειξαν επανειλημμένα ότι ο αριθμός των νέων μεταλλαγμάτων μειωνόταν σταθερά, ενώ ο ίδιος τύπος μεταλλαγμάτων εμφανιζόταν ξανά και ξανά (Το μετάλλαγμα που φαίνεται έχει μεγαλύτερα άνθη)

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 13]

From a Photograph by Mrs. J. M. Cameron/​U.S. National Archives photo

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 16]

Finch heads: © Dr. Jeremy Burgess/​Photo Researchers, Inc.

[Ευχαριστίες για την προσφορά των εικόνων στη σελίδα 17]

Dinosaur: © Pat Canova/​Index Stock Imagery; fossils: GOH CHAI HIN/​AFP/​Getty Images