Διάλεξα τη Σωστή Σταδιοδρομία

Αφήγηση από τη Σόνια Ακούνια Κεβέδο

Η τράπεζα μου πρόσφερε προαγωγή. Μια τέτοια θέση σήμαινε κύρος και μεγαλύτερο μισθό. Ωστόσο, μόλις είχα λάβει την πρόσκληση να υπηρετήσω σε μια μακρινή εκκλησία ως ολοχρόνια διάκονος. Συλλογιζόμενη το παρελθόν 32 χρόνια αργότερα, ξέρω ότι έκανα σοφή επιλογή.

Η ΜΗΤΕΡΑ μου ανατράφηκε ως Ρωμαιοκαθολική αλλά είχε αμφιβολίες γύρω από τα δόγματα της εκκλησίας. Την απασχολούσε το ερώτημα γιατί έπρεπε να αποδίδεται λατρευτικός σεβασμός σε ομοιώματα—έργα ανθρώπινων χεριών. Η θρησκευτική αλήθεια ήταν σημαντική για αυτήν, και πήγαινε από τη μια εκκλησία στην άλλη για να βρει απαντήσεις, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Μια μέρα καθόταν έξω από το σπίτι μας στην Τούστλα, στο Μεξικό, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι, όταν την επισκέφτηκε ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εντυπωσιασμένη από τις Γραφικές απαντήσεις στις ερωτήσεις της, συμφώνησε να τον ξανασυναντήσει. Όταν εκείνος επέστρεψε, η μητέρα μου περίμενε μαζί με έναν Αντβεντιστή και έναν Καθολικό ιερέα, καθώς και έναν Ναζαρηνό ιεροκήρυκα. Η μητέρα μου έθεσε κάποιο ερώτημα για το Σάββατο, και μόνο ο Μάρτυρας της έδωσε ικανοποιητική Γραφική απάντηση. Στην πραγματικότητα, μόνο εκείνος είχε Αγία Γραφή! Το 1956, έπειτα από έξι μόνο μήνες Γραφικής μελέτης, βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εγώ ήμουν τότε οχτώ χρονών.

Οι Ειλικρινείς Ανησυχίες του Πατέρα Μου

Ο πατέρας μου δεν εναντιωνόταν στο να μελετάει η μητέρα μου τη Γραφή. Όταν, όμως, εκείνη άρχισε να διδάσκει εμάς τα τέσσερα παιδιά​—δύο αγόρια και δύο κορίτσια—​και να παρακολουθεί τις Χριστιανικές συναθροίσεις, ο πατέρας μου κατέστρεψε τα έντυπά της. Πεπεισμένος ότι ήμασταν παροδηγημένοι, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει μια Καθολική Γραφή για να αποδείξει ότι οι Μάρτυρες είχαν προσθέσει με δόλιο τρόπο το όνομα του Θεού​—Ιεχωβά—​στη Γραφή τους. Όταν η μητέρα μου του έδειξε το ίδιο αυτό όνομα στη δική του Γραφή, εκείνος ξαφνιάστηκε πολύ, και η στάση του απέναντι στους Μάρτυρες άρχισε να αλλάζει.​—Ψαλμός 83:18.

Στο Μεξικό, τα 15α γενέθλια ενός κοριτσιού είναι ειδική περίσταση. Εφόσον οι εορτασμοί γενεθλίων είναι αντιγραφικοί, είχα σταματήσει να τα γιορτάζω. a Αλλά ο πατέρας μου ήθελε οπωσδήποτε να κάνει κάτι ξεχωριστό για εμένα. Το ξανασκέφτηκα και του είπα: «Θέλω να είσαι εσύ το δώρο μου με το να με συνοδεύσεις στην επόμενη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Εκείνος δέχτηκε, και το ενδιαφέρον του για τη Γραφή μεγάλωσε.

Κάποια νύχτα, έπειτα από μια δυνατή θύελλα, ο πατέρας μου τραυματίστηκε σοβαρά όταν ήρθε σε επαφή με ένα κομμένο ηλεκτρικό καλώδιο. Ενώ ανέρρωνε στο νοσοκομείο, οι ντόπιοι Μάρτυρες του παρείχαν 24ωρη φροντίδα​—μια εκδήλωση Χριστιανικής αγάπης που δεν ξέχασε ποτέ. Αργότερα, άρχισε να συμμετέχει στη δημόσια διακονία και αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά. Δυστυχώς, στις 30 Σεπτεμβρίου 1975, έναν μήνα προτού βαφτιστεί, πέθανε. Πόσο λαχταρούμε να τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας στην ανάσταση!​—Πράξεις 24:15.

Ωφέλιμη Επιρροή από την Οικογένεια

Η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Κάρμεν, έτρεφε πάντα μεγάλη εκτίμηση για την ολοχρόνια διακονία. Λίγο μετά το βάφτισμά της το 1967, έγινε τακτική σκαπάνισσα, δαπανώντας περίπου 100 ώρες στη διακονία κάθε μήνα. Αργότερα μετακόμισε στην πόλη Τολούκα, στο κεντρικό Μεξικό. Εγώ βρήκα δουλειά σε μια τράπεζα και βαφτίστηκα στις 18 Ιουλίου 1970.

 Η ολοχρόνια διακονία έφερνε μεγάλη ευτυχία στην Κάρμεν, η οποία με παρότρυνε να πάω και εγώ μαζί της στην Τολούκα. Αυτό σκεφτόμουν κάποια μέρα καθώς άκουγα μια ομιλία η οποία έδειχνε ότι οι ακόλουθοι του Ιησού πρέπει να χρησιμοποιούν τα πολύτιμα πνευματικά τους προσόντα για να δοξάζουν τον Θεό. (Ματθαίος 25:14-30) Αναρωτήθηκα: “Εργάζομαι εγώ σκληρά με τα πνευματικά δώρα που μου είναι εμπιστευμένα;” Αυτές οι σκέψεις διήγειραν μέσα μου την επιθυμία να κάνω περισσότερα για τον Ιεχωβά.

Διαλέγω Ανάμεσα σε Δύο Στόχους

Το 1974, έκανα αίτηση για να υπηρετήσω ως σκαπάνισσα σε άλλον τομέα. Λίγο αργότερα, μου τηλεφώνησε στην εργασία μου ένας Χριστιανός πρεσβύτερος από την Τολούκα. «Σε περιμένουμε. Γιατί δεν έχεις έρθει;» ρώτησε. Προς έκπληξή μου, είχα διοριστεί ειδική σκαπάνισσα στην Τολούκα, αλλά η επιστολή διορισμού μου προφανώς χάθηκε στο ταχυδρομείο! (Οι ειδικοί σκαπανείς δέχονται να υπηρετήσουν ολοχρόνια οπουδήποτε τους υποδείξει η οργάνωση του Ιεχωβά.)

Ειδοποίησα αμέσως την τράπεζα ότι είχα αποφασίσει να φύγω. «Ένα λεπτό, Σόνια», είπε ο προϊστάμενός μου, κουνώντας ένα χαρτί. «Μόλις μας ενημέρωσαν ότι είσαι μία από τις εφτά γυναίκες που επιλέχθηκαν για να γίνουν υποδιευθύντριες. Η εταιρία μας ποτέ στο παρελθόν δεν είχε διορίσει γυναίκες σε αυτή τη θέση. Δεν θα τη δεχτείς;» Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, αυτή η προαγωγή σήμαινε κύρος και μεγαλύτερο μισθό. Ωστόσο, ευχαρίστησα τον προϊστάμενό μου και του είπα ότι είχα αποφασίσει να υπηρετώ τον Θεό πληρέστερα. «Προχώρα, λοιπόν», είπε εκείνος. «Να θυμάσαι, όμως, ότι η τράπεζα θα είναι πάντα ανοιχτή για εσένα σε περίπτωση που θελήσεις εργασία». Δύο μέρες αργότερα, ήμουν στην Τολούκα.

Ειδικό Σκαπανικό στο Μεξικό

Όταν άρχισα να συνεργάζομαι με την Κάρμεν, εκείνη υπηρετούσε ήδη ως ειδική σκαπάνισσα στην Τολούκα επί δύο χρόνια. Πόσο ευτυχισμένες νιώθαμε που ήμασταν πάλι μαζί! Αλλά η συνεργασία μας δεν κράτησε πολύ. Τρεις μήνες αργότερα, η μητέρα μας είχε ένα ατύχημα και έκτοτε χρειαζόταν συνεχή φροντίδα στο σπίτι. Αφού συνεννοηθήκαμε με το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η Κάρμεν και εγώ συμφωνήσαμε να επιστρέψει εκείνη στο σπίτι για να φροντίζει τη μητέρα μας, πράγμα που έκανε επί 17 χρόνια. Όλο εκείνο το διάστημα, η Κάρμεν υπηρετούσε ως τακτική σκαπάνισσα, προσκαλώντας τα άτομα με τα οποία μελετούσε τη Γραφή να έρχονται στο σπίτι για τη μελέτη τους, ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να προσφέρει βοήθεια στη μητέρα μας.

Το 1976, πήρα νέο διορισμό για το Τεκαματσάλκο, μια πόλη αντιθέσεων​—οι φτωχοί ζούσαν στη μία πλευρά της πόλης και οι πλούσιοι στην άλλη. Άρχισα Γραφική μελέτη με μια ηλικιωμένη κυρία που δεν είχε παντρευτεί ποτέ και ζούσε με τον πλούσιο αδελφό της. Όταν του είπε ότι ήθελε να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, αυτός απείλησε να τη διώξει. Εντούτοις, εκείνη η ταπεινή γυναίκα δεν πτοήθηκε και, όταν βαφτίστηκε, ο αδελφός της πραγματοποίησε την απειλή του. Μολονότι τότε εκείνη ήταν 86 χρονών, εμπιστευόταν πλήρως στον Ιεχωβά. Η εκκλησία ανέλαβε τη φροντίδα της, και η ίδια παρέμεινε πιστή μέχρι το θάνατό της.

Σχολή Γαλαάδ, Έπειτα Βολιβία

Απόλαυσα πέντε υπέροχα χρόνια στο Τεκαματσάλκο. Έπειτα προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την πρώτη τάξη του Παραρτήματος της Σχολής Γαλαάδ που θα διεξαγόταν στο Μεξικό. Όπως δείχνει η ονομασία του, επρόκειτο για παράρτημα της σχολής η οποία λειτουργούσε στη Νέα Υόρκη. Τόσο η μητέρα μου όσο και η Κάρμεν επέμεναν να δεχτώ την πρόσκληση, και έτσι ξεκίνησα για το γραφείο τμήματος στην Πόλη του Μεξικού προκειμένου να παρακολουθήσω τα μαθήματα τα οποία θα διαρκούσαν δέκα εβδομάδες​—ένα πνευματικό ορόσημο στη ζωή μου. Η τάξη μας αποφοίτησε την 1η Φεβρουαρίου 1981, και εγώ διορίστηκα στη Λα Πας της Βολιβίας μαζί με την Ενρικέτα Αγιάλα (τώρα Φερνάντες).

Όταν φτάσαμε στη Λα Πας, οι αδελφοί που θα μας συναντούσαν δεν είχαν έρθει. «Γιατί να χάνουμε χρόνο;» είπαμε. Αρχίσαμε, λοιπόν, να δίνουμε μαρτυρία στους ανθρώπους στο αεροδρόμιο. Έπειτα από τρεις απολαυστικές ώρες, συναντήσαμε τους αδελφούς από το γραφείο τμήματος. Αφού μας ζήτησαν συγνώμη, είπαν πως οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι εξαιτίας του καρναβαλιού.

Επίδοση Μαρτυρίας Πάνω από τα Σύννεφα

Εφόσον η Λα Πας βρίσκεται περίπου 3.625 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, τις περισσότερες μέρες ήμασταν πάνω από τα σύννεφα. Ο αραιός αέρας προκαλούσε δυσκολία στην αναπνοή,  και αυτό με έκανε να νιώθω εξαντλημένη έπειτα από λίγη μόνο ώρα στη διακονία. Αν και μου πήρε έναν χρόνο για να συνηθίσω στο μεγάλο υψόμετρο, οι ευλογίες του Ιεχωβά ξεπερνούσαν κατά πολύ τις σωματικές δυσκολίες. Λόγου χάρη, ένα πρωί του 1984, σκαρφάλωσα σε μια βραχώδη βουνοπλαγιά για να φτάσω σε κάποιο σπίτι που βρισκόταν στην κορυφή. Εξαντλημένη, χτύπησα την πόρτα και άνοιξε μια κυρία. Είχαμε θαυμάσια συζήτηση, και είπα ότι θα την επισκεπτόμουν πάλι σε λίγες μέρες.

«Αμφιβάλλω», απάντησε εκείνη. Εντούτοις, ξαναπήγα, και η κυρία μού ζήτησε να διδάξω στην κόρη της τη Γραφή. «Αυτό είναι ευθύνη των γονέων», είπα. «Ωστόσο, αν θέλεις θα σε βοηθήσω». Συμφώνησε, και επίσης δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και η ίδια. Επειδή δεν ήξερε να διαβάζει, αρχίσαμε με το βιβλιάριο Μάθετε να Διαβάζετε και να Γράφετε (Learn to Read and Write), που έχει ετοιμαστεί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για τέτοιες περιπτώσεις.

Με τον καιρό, τα παιδιά της οικογένειας αυξήθηκαν σε οχτώ. Όταν τους επισκεπτόμουν, μερικά από τα παιδιά σχημάτιζαν ανθρώπινη αλυσίδα για να με βοηθήσουν να ανέβω την πλαγιά. Τελικά, ολόκληρη η οικογένεια άρχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά​—ο πατέρας, η μητέρα και τα οχτώ παιδιά. Τρία από τα κορίτσια είναι σκαπάνισσες και ένα από τα αγόρια είναι πρεσβύτερος. Ο πατέρας, όταν πέθανε το 2000, ήταν διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία. Πόσο συγκινούμαι όταν σκέφτομαι αυτή την υπέροχη οικογένεια και την πιστότητά τους! Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μου επέτρεψε να τους βοηθήσω.

Με την Κάρμεν και Πάλι

Μετά το θάνατο της μητέρας μας το 1997, η Κάρμεν προσκλήθηκε και πάλι να υπηρετήσει ως ειδική σκαπάνισσα. Το 1998 διορίστηκε στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας, όπου υπηρετούσα και εγώ. Ναι, έπειτα από 18 χρόνια ήμασταν ξανά μαζί, και η Κάρμεν έλαβε την ιεραποστολική ιδιότητα. Περάσαμε θαυμάσια στην Κοτσαμπάμπα, όπου το κλίμα είναι τόσο ευχάριστο ώστε, όπως λένε, τα χελιδόνια δεν φεύγουν ποτέ! Τώρα υπηρετούμε στη Σούκρε της Βολιβίας, μια όμορφη πόλη 220.000 κατοίκων σε κάποια κοιλάδα η οποία βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο. Σε αυτή την πόλη, που κάποτε την αποκαλούσαν Μικρό Βατικανό επειδή είχε πολλούς Καθολικούς ναούς, υπάρχουν τώρα πέντε εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Συνολικά, η Κάρμεν και εγώ υπηρετούμε ως σκαπάνισσες 60 και πλέον χρόνια, έχοντας απολαύσει το ασύγκριτο προνόμιο να βοηθήσουμε πάνω από εκατό άτομα να φτάσουν στο βάφτισμα. Ναι, το να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ολόψυχα είναι αναμφίβολα ο πιο ανταμειφτικός τρόπος ζωής!​—Μάρκος 12:30.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Σκαρφάλωνα σε μια βραχώδη βουνοπλαγιά για να μελετώ με αυτή την οικογένεια

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Στη διακονία μαζί με την αδελφή μου, την Κάρμεν (στα δεξιά)