Έζησα Συγκλονιστικές Αλλαγές στην Κορέα

Αφήγηση από τον Τσονγκ-ιλ Παρκ

«Δειλέ! Φοβάσαι να πεθάνεις στην πρώτη γραμμή. Προσπαθείς να αποφύγεις τη στρατιωτική υπηρεσία προβάλλοντας ως δικαιολογία τη θρησκευτική σου συνείδηση». Αυτή ήταν η κατηγορία του διοικητή του Σώματος Αντικατασκοπείας (CIC) όταν στάθηκα ενώπιόν του τον Ιούνιο του 1953, πριν από 55 και πλέον χρόνια.

ΑΥΤΟ συνέβη στη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας. Ο διοικητής έβγαλε τότε το όπλο του και το άφησε πάνω στο γραφείο του. «Τώρα, θα πεθάνεις εδώ αντί στην πρώτη γραμμή», είπε. «Μήπως θέλεις να το ξανασκεφτείς;»

«Όχι», αποκρίθηκα σταθερά. Τότε, ο διοικητής διέταξε έναν αξιωματικό να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την εκτέλεσή μου.

Βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση επειδή είχα κληθεί να υπηρετήσω στο στρατό αλλά είχα αρνηθεί. Ενώ περιμέναμε, είπα στο διοικητή ότι είχα ήδη αφιερώσει τη ζωή μου στον Θεό, οπότε πίστευα ότι θα ήταν λάθος να τη θυσιάσω για οποιονδήποτε άλλον σκοπό εκτός από την υπηρεσία του Θεού. Ύστερα ακολούθησαν λίγα λεπτά σιωπής. Σύντομα, ο αξιωματικός επέστρεψε και ανέφερε ότι όλα ήταν έτοιμα για την εκτέλεσή μου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Νότια Κορέα εκείνον τον καιρό γνώριζαν ελάχιστα πράγματα, αν όχι τίποτα, για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, πόσο μάλλον δε για την άρνηση συμμετοχής μας στις στρατιωτικές δραστηριότητες οποιασδήποτε κυβέρνησης λόγω αντίρρησης συνείδησης. Προτού σας περιγράψω τι συνέβη κατόπιν, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς κατέληξα στην απόφαση την οποία εξέφρασα στο στρατιωτικό διοικητή.

Τα Πρώτα Χρόνια της Ζωής Μου

Γεννήθηκα τον Οκτώβριο του 1930, ως πρώτος γιος μιας οικογένειας που ζούσε σε κάποια πόλη κοντά στη Σεούλ, που ήταν πρωτεύουσα της Κορέας. Ο παππούς μου ήταν αφοσιωμένος Κομφουκιανιστής, και την ίδια εκπαίδευση έδωσε και σε εμένα. Δεν ήθελε να λάβω κοσμική εκπαίδευση, οπότε δεν πήγα στο σχολείο παρά μόνο αφού πέθανε, όταν ήμουν δέκα χρονών. Κατόπιν, το 1941, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες ενεπλάκησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Εφόσον η Κορέα βρισκόταν υπό ιαπωνική κυριαρχία, κάθε πρωί εμείς οι μαθητές έπρεπε να συμμετέχουμε σε μια τελετή απόδοσης τιμής στον Ιάπωνα αυτοκράτορα. Η θεία μου και ο θείος μου είχαν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά και φυλακίστηκαν στην Κορέα κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή, λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, αρνήθηκαν να αναμειχθούν σε δραστηριότητες σχετικές με τον πόλεμο. Οι Ιάπωνες υπέβαλλαν τους Μάρτυρες σε τόσο βάναυση μεταχείριση ώστε μερικοί από αυτούς πέθαναν, περιλαμβανομένου και του θείου μου. Αργότερα η θεία μου έμεινε με την οικογένειά μας.

Η Κορέα απελευθερώθηκε από τον έλεγχο των Ιαπώνων το 1945. Με τη βοήθεια της θείας μου και άλλων Μαρτύρων, οι οποίοι είχαν επιβιώσει από τη φυλάκιση,  ξεκίνησα σοβαρή μελέτη της Γραφής και βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1947. Τον Αύγουστο του 1949, ο Ντον και η Ερλίν Στιλ, οι πρώτοι από τους ιεραποστόλους που διορίστηκαν στην Κορέα οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, έφτασαν στη Σεούλ. Σε μερικούς μήνες τούς ακολούθησαν και άλλοι.

Την 1η Ιανουαρίου 1950, εγώ μαζί με τρεις άλλους Κορεάτες αρχίσαμε να υπηρετούμε ως σκαπανείς, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήμασταν οι πρώτοι που έγιναν σκαπανείς στην Κορέα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Ζωή στη Διάρκεια του Πολέμου της Κορέας

Λίγο καιρό αργότερα, ξέσπασε πόλεμος μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας, την Κυριακή 25 Ιουνίου 1950. Εκείνον τον καιρό, σε όλη την Κορέα υπήρχε μόνο μία εκκλησία Μαρτύρων, στη Σεούλ, αποτελούμενη από 61 άτομα. Η Πρεσβεία των ΗΠΑ ζήτησε από όλους τους ιεραποστόλους να φύγουν από τη χώρα για δική τους ασφάλεια. Οι περισσότεροι ντόπιοι Μάρτυρες έφυγαν και αυτοί από τη Σεούλ και διασκορπίστηκαν σε όλο το νότιο τμήμα της χώρας.

Η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας, ωστόσο, εμπόδισε τους νεαρούς στρατεύσιμης ηλικίας, όπως ήμουν εγώ, να φύγουν από τη Σεούλ. Ξαφνικά, κομμουνιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλη και η Σεούλ περιήλθε υπό το στρατιωτικό έλεγχο των κομμουνιστών. Ακόμη και σε εκείνη την περίοδο που έπρεπε να κρύβομαι σε ένα μικρό δωμάτιο επί τρεις μήνες, κατάφερνα να δίνω μαρτυρία σε ανθρώπους για τη Βασιλεία του Θεού. Για παράδειγμα, συνάντησα έναν δάσκαλο που κρυβόταν και αυτός από τους κομμουνιστές. Ήρθε να μείνει μαζί μου και κάναμε Γραφική μελέτη κάθε μέρα. Αργότερα, βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Τελικά, κομμουνιστές αξιωματούχοι από τη Βόρεια Κορέα μάς εντόπισαν στην κρυψώνα μας. Κάναμε γνωστή την ταυτότητά μας ως σπουδαστών της Γραφής και τους εξηγήσαμε τη Γραφική διδασκαλία για τη Βασιλεία του Θεού. Προς έκπληξή μας, δεν μας συνέλαβαν αλλά, αντιθέτως, έδειξαν ενδιαφέρον για το άγγελμα της Γραφής. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι από αυτούς ξαναήρθαν μερικές φορές θέλοντας να ακούσουν περισσότερα για τη Βασιλεία του Θεού. Αυτή η εμπειρία ενίσχυσε την πίστη μας στην προστασία του Ιεχωβά.

Όταν οι δυνάμεις του ΟΗΕ ανακατέλαβαν τη Σεούλ, μου δόθηκε ειδική άδεια για να ταξιδέψω στην πόλη Ταεγκού το Μάρτιο του 1951. Εκεί μπόρεσα να απολαύσω το κήρυγμα με ομοπίστους μου επί αρκετούς μήνες. Αργότερα, το Νοέμβριο του 1951, προτού τελειώσει ο πόλεμος, ο Ντον Στιλ επέστρεψε στην Κορέα.

Εγώ τον βοηθούσα στην αναδιοργάνωση του έργου μας κηρύγματος. Η Σκοπιά και ο Πληροφορητής​—που παρείχε οδηγίες στους Μάρτυρες για την επιτέλεση του έργου κηρύγματος—​έπρεπε να μεταφράζονται στην κορεατική, να δακτυλογραφούνται και να πολυγραφούνται. Αυτή η ύλη αποστελλόταν στις εκκλησίες, οι οποίες στο μεταξύ είχαν σχηματιστεί σε διάφορες πόλεις. Κατά καιρούς, ο Ντον και εγώ ταξιδεύαμε μαζί, επισκεπτόμενοι εκκλησίες για να προσφέρουμε ενθάρρυνση.

Τον Ιανουάριο του 1953, ενθουσιάστηκα όταν έλαβα μια επιστολή με την οποία με προσκαλούσαν στη Σχολή Γαλαάδ στη Νέα Υόρκη για ιεραποστολική εκπαίδευση. Αφού όμως έβγαλα αεροπορικό εισιτήριο, έλαβα ειδοποίηση από κάποια κρατική υπηρεσία της Κορέας ότι έπρεπε να παρουσιαστώ για στράτευση.

Αντιμέτωπος με το Θάνατο

Στο κέντρο κατάταξης, εξήγησα σε έναν αξιωματικό την ουδέτερη στάση μου και την αντίρρησή μου όσον αφορά τη στρατιωτική υπηρεσία. Τότε εκείνος με παρέπεμψε στο CIC για να εξακριβωθεί αν ήμουν κομμουνιστής. Εκεί ήταν που βρέθηκα αντιμέτωπος με το θάνατο, όπως ανέφερα  νωρίτερα. Ωστόσο ο διοικητής, αντί να με πυροβολήσει, σηκώθηκε απότομα, έδωσε ένα ρόπαλο σε κάποιον αξιωματικό και τον διέταξε να με χτυπήσει. Αν και ο πόνος ήταν φρικτός, ήμουν χαρούμενος που μπόρεσα να τον αντέξω.

Το CIC με έστειλε πίσω στο κέντρο κατάταξης, όπου οι αξιωματικοί, αγνοώντας τις πεποιθήσεις μου, μου έδωσαν αυθαίρετα αριθμό στρατιωτικού μητρώου και με μετέφεραν στο εκπαιδευτικό στρατιωτικό κέντρο στο νησί Τσέτζου κοντά στην ηπειρωτική Κορέα. Το επόμενο πρωί είχε προγραμματιστεί να γίνει η ορκωμοσία των νεοσύλλεκτων, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Αρνήθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Ως αποτέλεσμα, πέρασα στρατοδικείο και φυλακίστηκα για τρία χρόνια.

Χιλιάδες Άτομα Διακρατούν Ακεραιότητα

Την ημέρα που θα είχα φύγει για την ιεραποστολική μου εκπαίδευση, είδα ένα αεροπλάνο να πετάει ψηλά. Επρόκειτο για την πτήση που είχα προγραμματίσει να πάρω. Αντί να είμαι απογοητευμένος επειδή δεν μπορούσα να πάω στη Γαλαάδ, ένιωθα βαθιά ικανοποίηση για το ότι διακρατούσα την ακεραιότητά μου στον Ιεχωβά. Και δεν είμαι ο μοναδικός Κορεάτης Μάρτυρας που έχει αρνηθεί τη στρατιωτική υπηρεσία. Στην πραγματικότητα, 13.000 και πλέον Μάρτυρες στα μετέπειτα χρόνια έχουν διακρατήσει παρόμοια στάση. Έχουν εκτίσει συνολικά περισσότερα από 26.000 χρόνια σε φυλακές της Κορέας.

Αφού εξέτισα τα δύο από τα τρία χρόνια της ποινής μου, μου δόθηκε χάρη το 1955 λόγω καλής διαγωγής και αποφυλακίστηκα. Συνέχισα την ολοχρόνια διακονία μου. Αργότερα, τον Οκτώβριο του 1956, έλαβα διορισμό να υπηρετώ στα γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νότια Κορέα. Κατόπιν, το 1958, προσκλήθηκα και πάλι στη Γαλαάδ. Όταν αποφοίτησα, διορίστηκα πίσω στην Κορέα.

Λίγο καιρό αφότου επέστρεψα στην Κορέα, γνώρισα την Ιν-χιαν Σονγκ, μια πιστή Μάρτυρα του Ιεχωβά, και παντρευτήκαμε το Μάιο του 1962. Είχε μεγαλώσει σε οικογένεια Βουδιστών και είχε μάθει για τους Μάρτυρες από μια συμμαθήτριά της. Τα πρώτα τρία χρόνια του γάμου μας, επισκεπτόμασταν μια διαφορετική εκκλησία της Κορέας κάθε εβδομάδα με στόχο την πνευματική ενίσχυση των μελών της. Από το 1965 υπηρετούμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που τώρα βρίσκεται 60 περίπου χιλιόμετρα μακριά από τη Σεούλ.

Οι Σκέψεις μου για τις Αλλαγές

Κοιτώντας πίσω, εκπλήσσομαι από το πόσο πολύ έχει αλλάξει αυτή η χώρα. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον πόλεμο με τη Βόρεια Κορέα, η Νότια Κορέα είχε σχεδόν ισοπεδωθεί. Οι πόλεις και οι δρόμοι είχαν ερειπωθεί. Ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση υπήρχαν μόνο κατά διαστήματα, και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Όσο για την οικονομία, βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Στα 50 χρόνια που ακολούθησαν, η Νότια Κορέα έχει ανακάμψει σε αξιοσημείωτο βαθμό.

Σήμερα η οικονομία της Νότιας Κορέας κατέχει την 11η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Η Νότια Κορέα φημίζεται για τις σύγχρονες πόλεις της, το ταχύτατο σιδηροδρομικό της δίκτυο, την ηλεκτρονική της τεχνολογία και τις επιδόσεις της στην αυτοκινητοβιομηχανία. Είναι τώρα πέμπτη στον κόσμο όσον αφορά τη βιομηχανία κατασκευής αυτοκινήτων. Εντούτοις, ιδιαίτερα σημαντικά για εμένα είναι τα βήματα που γίνονται στη Νότια Κορέα σε σχέση με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της.

Όταν πέρασα στρατοδικείο το 1953, η κυβέρνηση της Κορέας δεν κατανοούσε την έννοια της αντίρρησης συνείδησης. Μερικοί από εμάς κατηγορηθήκαμε ότι ήμασταν κομμουνιστές και κάποιοι από τους ομοπίστους μας ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Πολλοί οι οποίοι φυλακίστηκαν ως αντιρρησίες συνείδησης όταν ήταν νεαροί έχουν δει τους γιους τους, ακόμη και τους εγγονούς τους, να πηγαίνουν στη φυλακή για τον ίδιο λόγο.

Τα πρόσφατα χρόνια, τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν συνήθως με ευνοϊκό τρόπο διάφορα περιστατικά που αφορούν την αντίρρηση συνείδησης  των Μαρτύρων του Ιεχωβά όσον αφορά τη συμμετοχή στις στρατιωτικές υποθέσεις οποιασδήποτε χώρας. Ένας δικηγόρος, ο οποίος είχε κάνει μήνυση σε κάποιον Μάρτυρα αντιρρησία συνείδησης, έγραψε μάλιστα μια ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε σε πολύ γνωστό περιοδικό, με την οποία ζητούσε συγνώμη για αυτό που είχε κάνει.

Εύχομαι να γίνει σεβαστό το δικαίωμά μας για αντίρρηση συνείδησης στη Νότια Κορέα όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες. Προσεύχομαι να λάβουν πρόνοια οι αρχές της Νότιας Κορέας για άτομα που έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με εμένα και να βάλουν τέρμα στη φυλάκιση των νεαρών αντιρρησιών συνείδησης, «για να ζούμε εμείς μια ήρεμη και ήσυχη ζωή».​—1 Τιμ. 2:1, 2.

Ως υπηρέτες του Θεού μας, του Ιεχωβά, θεωρούμε πολύτιμη την ευκαιρία μας να υποστηρίζουμε το δικαίωμα που έχει αυτός να είναι ο Άρχοντάς μας. (Πράξεις 5:29) Αποτελεί ολόψυχη επιθυμία μας να κάνουμε την καρδιά του να χαίρεται ως αποτέλεσμα της πιστότητάς μας σε αυτόν. (Παροιμίες 27:11) Είμαι ευτυχισμένος για το ότι βρίσκομαι ανάμεσα στα εκατομμύρια άτομα που έχουν επιλέξει να “εμπιστεύονται στον Ιεχωβά με όλη τους την καρδιά και να μη στηρίζονται στη δική τους κατανόηση”.​—Παροιμίες 3:5, 6.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

«Προς έκπληξή μας, δεν μας συνέλαβαν αλλά, αντιθέτως, έδειξαν ενδιαφέρον για το άγγελμα της Γραφής»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Κορεάτες Μάρτυρες έχουν δαπανήσει 26.000 χρόνια στη φυλακή λόγω άρνησης της στρατιωτικής υπηρεσίας

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Σε στρατιωτική φυλακή, 1953

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Επισκεπτόμενοι εκκλησίες με τον Ντον Στιλ στη διάρκεια του πολέμου, 1952

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Πριν από το γάμο μας, 1961

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Βοηθάω ως διερμηνέας του περιοδεύοντα επισκόπου, 1956

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με την Ιν-χιαν Σονγκ σήμερα