Βρήκαμε Αυτό που Ψάχναμε

Αφήγηση από τον Μπερτ Τόλμαν

Θυμάμαι με νοσταλγία τη ζωή μου όταν ήμουν μικρός στον καταυλισμό Μπλαντ, μια κοινότητα Ιθαγενών που αποτελεί μέρος του Έθνους των Μπλάκφουτ, στην Αλμπέρτα του Καναδά. Ζούσαμε κοντά στα Βραχώδη Όρη του Καναδά και στην όμορφη λίμνη Λουίζ.

ΠΡΟΕΡΧΟΜΑΙ από μια οικογένεια με εφτά αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ και τα αδέλφια μου πηγαίναμε συχνά στο σπίτι της γιαγιάς μου. Εκείνη εργαζόταν σκληρά και μας δίδασκε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής που ακολουθούσαν οι Ινδιάνοι Μπλάκφουτ πολλές γενιές πριν από εμάς. Μάθαμε να συλλέγουμε καρπούς του δάσους, να ετοιμάζουμε παραδοσιακά φαγητά και να καλλιεργούμε τον κήπο. Ο παππούς μου και ο πατέρας μου με έπαιρναν συχνά μαζί τους για κυνήγι και για ψάρεμα. Κυνηγούσαμε κόκκινα ελάφια, ελαφοημίονους και άλκες για τροφή και για το δέρμα τους. Οι γονείς μας εργάζονταν σκληρά και έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να μας προσφέρουν ένα ευτυχισμένο σπιτικό. Η ζωή μου στον καταυλισμό ήταν απολαυστική.

Ωστόσο, όλα άλλαξαν όταν πέθανε η γιαγιά μου, το 1963. Ήμουν πέντε χρονών, και αυτό το γεγονός μού προκάλεσε σύγχυση. Τίποτα από όσα άκουγα δεν με παρηγορούσε πραγματικά. Ακόμη και σε εκείνη τη μικρή ηλικία, αναρωτιόμουν: “Αν υπάρχει Δημιουργός, πού είναι; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;” Μερικές φορές άρχιζα να κλαίω με λυγμούς από την απογοήτευση. Όταν οι γονείς μου με ρωτούσαν τι συνέβαινε, απλώς τους έλεγα ότι είχα κάποιον πόνο.

Επαφές με Λευκούς

Πριν από το θάνατο της γιαγιάς μου, δεν είχαμε πολλές επαφές με λευκούς. Όποτε τους βλέπαμε, άκουγα σχόλια όπως: «Είναι άλλος ένας πονηρός, άπληστος λευκός χωρίς αισθήματα. Αυτοί δεν έχουν ανθρωπιά μέσα τους». Με είχαν προειδοποιήσει ότι ελάχιστοι λευκοί ήταν ειλικρινείς και ότι δεν έπρεπε να τους εμπιστεύομαι. Μολονότι ήμουν περίεργος να τους γνωρίσω, εξακολουθούσα να είμαι επιφυλακτικός επειδή οι λευκοί στην περιοχή μας συνήθως μας κορόιδευαν και έκαναν υποτιμητικά σχόλια.

Λίγο μετά το θάνατο της γιαγιάς μου, οι γονείς μου άρχισαν να πίνουν πολύ, και εκείνα τα χρόνια ήταν από τα χειρότερα της ζωής μου. Όταν ήμουν οχτώ χρονών, άρχισαν να μας επισκέπτονται δύο Μορμόνοι. Φαίνονταν καλοί άνθρωποι. Οι γονείς μου συμφώνησαν με την πρόταση που τους έκαναν να ενταχθώ σε ένα πρόγραμμα ανάδοχης οικογένειας, το οποίο, έτσι όπως το καταλάβαινα εγώ, αποσκοπούσε στο να αλλάξει τα παιδιά των Ιθαγενών βάζοντάς τα να ζήσουν μαζί με λευκούς. Προφανώς εξαιτίας των περιστάσεών τους, οι γονείς μου πίστευαν ότι θα ήταν καλύτερα για εμένα να μείνω με κάποια άλλη οικογένεια. Συγκλονίστηκα και απογοητεύτηκα, επειδή είχα ακούσει τους γονείς μου να λένε ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς λευκούς. Δεν ήθελα να πάω, και προσπάθησα να το αποφύγω. Τελικά, συμφώνησα όταν οι γονείς μου με διαβεβαίωσαν ότι θα ερχόταν μαζί μου και ο μεγαλύτερος αδελφός μου.

Ωστόσο, όταν φτάσαμε στο Βανκούβερ, στη Βρετανική Κολομβία, με χώρισαν από τον αδελφό μου,  και εμένα με πήγαν περίπου 100 χιλιόμετρα μακριά! Έγινα ράκος. Μολονότι η οικογένεια που με φιλοξενούσε ήταν καλοί άνθρωποι, η εμπειρία αυτή ήταν τραυματική για εμένα και ήμουν τρομοκρατημένος. Επέστρεψα στο σπίτι έπειτα από δέκα περίπου μήνες.

Ξανά στο Σπίτι με τους Γονείς Μου

Αν και η κατάσταση στο σπίτι δεν είχε αλλάξει και πολύ, ήμουν χαρούμενος που είχα επιστρέψει. Όταν ήμουν περίπου 12 χρονών, οι γονείς μου σταμάτησαν να πίνουν. Αυτό με ανακούφισε, αλλά στο μεταξύ ακολουθούσα ήδη έναν αρνητικό τρόπο ζωής εφόσον είχα αρχίσει να πειραματίζομαι με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Οι γονείς μου με παρότρυναν να ασχοληθώ με εναλλακτικές δραστηριότητες, όπως το ροντέο, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Το ροντέο δεν ήταν για άτολμους. Έμαθα να ιππεύω άγριους μαινόμενους ταύρους επί οχτώ τουλάχιστον δευτερόλεπτα χωρίς να πέφτω κάτω, ενώ κρατιόμουν μόνο με το ένα χέρι από ένα σχοινί περασμένο γύρω από την κοιλιά του ταύρου.

Όταν ήμουν έφηβος, προεστοί της φυλής με μύησαν στη θρησκεία των Ιθαγενών. Έδειξα γνήσιο ενδιαφέρον για αυτήν επειδή δεν έτρεφα μεγάλο σεβασμό για τις λεγόμενες θρησκείες των λευκών. Σκεφτόμουν ότι τα έθιμα των Μπλάκφουτ φαινόταν πως προωθούσαν την καλοσύνη και τη δικαιοσύνη, στοιχεία που έλειπαν από πολλές «Χριστιανικές» θρησκείες. Ένιωθα άνετα ανάμεσα στους Ιθαγενείς, απολαμβάνοντας το χιούμορ και τους στενούς δεσμούς που υπήρχαν μεταξύ συγγενών και φίλων.

Εκείνον περίπου τον καιρό, έμαθα επίσης για τις αδικίες που επί αιώνες είχαν υποστεί οι Ιθαγενείς. Μου είπαν ότι οι λευκοί είχαν φέρει ασθένειες στο λαό μας και είχαν εξαλείψει το κύριο μέσο διαβίωσής μας, τα βουβάλια. Μάλιστα, λέγεται ότι ο συνταγματάρχης Ρ. Ι. Ντοτζ, του Στρατού των ΗΠΑ, δήλωσε: «Σκοτώστε όσα βουβάλια μπορείτε. Κάθε νεκρό βουβάλι σημαίνει ένας λιγότερος Ινδιάνος». Έμαθα ότι αυτή η στάση είχε κλονίσει το ηθικό των Μπλάκφουτ και τους είχε οδηγήσει στην απελπισία.

Επιπλέον, μερικοί κυβερνητικοί ηγέτες, μαζί με τους θρησκευτικούς τους συμμάχους, είχαν βάλει σκοπό να πετύχουν την αφομοίωση και τη ριζική αναμόρφωση των Ιθαγενών, τους οποίους θεωρούσαν πρωτόγονους. Πίστευαν πως οτιδήποτε είχε σχέση με τους Ιθαγενείς έπρεπε να αλλάξει​—περιλαμβανομένου του πολιτισμού, των πεποιθήσεων, της συμπεριφοράς και της γλώσσας τους—​προκειμένου να προσαρμοστούν αυτοί στον τρόπο ζωής των λευκών. Στον Καναδά, μερικά παιδιά Ιθαγενών έπεφταν θύματα κακοποίησης σε θρησκευτικά οικοτροφεία. Άλλα στρέφονταν στη χρήση εθιστικών ουσιών, στη βία και στην αυτοκτονία​—προβλήματα που εξακολουθούν να υπάρχουν στους καταυλισμούς ακόμη και σήμερα.

Για να απαλλαχτούν από αυτά τα προβλήματα, κάποιοι Ιθαγενείς αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον πολιτισμό των Μπλάκφουτ. Επέλεξαν να μιλούν στα παιδιά τους στην αγγλική αντί στη γλώσσα μπλάκφουτ και προσπάθησαν να υιοθετήσουν εν μέρει τον τρόπο ζωής των λευκών. Αντί, όμως, να γίνουν αποδεκτοί, πολλοί χλευάζονταν, όχι μόνο από κάποιους λευκούς αλλά και από άλλους Ιθαγενείς, οι οποίοι τους αποκαλούσαν «Ινδιάνους-μήλα»​—ερυθρόδερμους εξωτερικά αλλά λευκούς εσωτερικά.

Λυπόμουν που έβλεπα Ιθαγενείς να υποφέρουν με τόσο πολλούς τρόπους. Λαχταρούσα να δω καλύτερες συνθήκες για τους ανθρώπους που ζούσαν τόσο στο δικό μας καταυλισμό όσο και σε άλλους στον Καναδά και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Λαχταρούσα να Λάβω Απαντήσεις

Ως έφηβος πίστευα ότι ποτέ δεν θα γινόμουν αποδεκτός. Τα αισθήματα κατωτερότητας που ένιωθα μετατρέπονταν συχνά σε αγανάκτηση. Μάλιστα ανέπτυξα μίσος για τους λευκούς. Ωστόσο, οι γονείς μου και η θεία μου με προειδοποιούσαν να μην τρέφω αρνητικά αισθήματα μίσους και εκδίκησης. Αντιθέτως, με πρότρεπαν να δείχνω συγχωρητικότητα και αγάπη και να μη δίνω σημασία σε όσους ήταν προκατειλημμένοι. Αργότερα έμαθα ότι αυτή η συμβουλή ήταν σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές. Επίσης, εξακολουθούσα να λαχταράω να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασάνιζαν από παιδί. Ακόμη, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί βρισκόμαστε στη γη και γιατί συνεχίζεται η αδικία. Το να ζούμε μόνο για λίγο και έπειτα να πεθαίνουμε δεν μου φαινόταν λογικό. Βρισκόμουν σε σύγχυση.

 Κάθε φορά που έρχονταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο σπίτι μας, οι δικοί μου έστελναν εμένα να ανοίξω. Τους σεβόμουν ανέκαθεν επειδή δεν φαίνονταν προκατειλημμένοι. Μολονότι δυσκολευόμουν να διατυπώσω τις ερωτήσεις μου με σωστό τρόπο, είχαμε πάντοτε ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Θυμάμαι μια επίσκεψη από τον Τζον Μπρούστερ και τον Χάρι Κάλιχου, έναν Μπλάκφουτ Μάρτυρα. Συζητήσαμε πολλή ώρα περπατώντας σε ένα λιβάδι. Πήρα ένα βιβλίο και το διάβασα περίπου μέχρι τη μέση, αλλά κατόπιν το έχασα.

Έγινα Ιππέας του Ροντέο

Ζητούσα από τα πιο ηλικιωμένα μέλη του καταυλισμού μας να μου δώσουν τη συμβουλή τους. Μολονότι εκτιμούσα τις στοχαστικές συμβουλές τους, δεν έλαβα ποτέ ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματά μου για τη ζωή. Όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, έφυγα από το σπίτι και αφοσιώθηκα στους αγώνες ροντέο. Τα πάρτι όπου πήγαινα μετά τους αγώνες περιλάμβαναν συνήθως υπερβολικό ποτό και ναρκωτικά. Η συνείδησή μου με έτυπτε επειδή ήξερα ότι αυτή η διαγωγή ήταν εσφαλμένη και καταλάβαινα ότι ο Θεός δεν επιδοκίμαζε τον τρόπο ζωής μου. Προσευχόμουν συχνά στον Δημιουργό ζητώντας του βοήθεια για να κάνω το σωστό και να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα που εξακολουθούσαν να με προβληματίζουν.

Το 1978, ενώ βρισκόμουν στο Κάλγκαρι, γνώρισα μια νεαρή Ιθαγενή ονόματι Ρόουζ. Ήταν μισή Μπλάκφουτ και μισή Κρι στην καταγωγή. Είχαμε παρόμοια ενδιαφέροντα και μπορούσα να επικοινωνώ ανοιχτά και ελεύθερα μαζί της. Ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλον και παντρευτήκαμε το 1979. Η οικογένειά μας μεγάλωσε καθώς αποκτήσαμε την κόρη μας Κάρμα και τον γιο μας Τζάρεντ. Η Ρόουζ έχει αποδειχτεί πιστή σύζυγος, πραγματικό στήριγμα για εμένα, καθώς και καλή μητέρα. Κάποια μέρα που επισκεφτήκαμε οικογενειακώς το μεγαλύτερο αδελφό μου, βρήκα ένα βιβλίο με τίτλο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. a Τα όσα διάβασα κίνησαν το ενδιαφέρον μου και φαίνονταν πολύ λογικά. Αλλά μόλις ένιωσα ότι άρχισα να καταλαβαίνω το άγγελμα της Γραφής, έφτασα σε ένα σημείο του βιβλίου όπου οι σελίδες είχαν σκιστεί. Η Ρόουζ και εγώ προσπαθήσαμε πολύ να βρούμε τις χαμένες σελίδες αλλά δεν τα καταφέραμε. Ωστόσο, εγώ συνέχισα να προσεύχομαι για βοήθεια.

Επίσκεψη στον Ιερέα

Την άνοιξη του 1984, η Ρόουζ γέννησε το τρίτο μας παιδί, την όμορφη κόρη μας, την Κέιλα. Δύο μόλις μήνες αργότερα, όμως, η Κέιλα πέθανε από κάποια συγγενή καρδιοπάθεια. Ήμασταν συντετριμμένοι και δεν ήξερα πώς να παρηγορήσω τη Ρόουζ. Με έπεισε να πάμε μαζί στον Καθολικό ιερέα του καταυλισμού μας για να βρούμε παρηγοριά και απαντήσεις στα ερωτήματά μας.

Τον ρωτήσαμε γιατί έπρεπε να πεθάνει το κοριτσάκι μας, καθώς και πού είχε πάει. Εκείνος μας είπε ότι ο Θεός πήρε την Κέιλα επειδή χρειαζόταν έναν ακόμη άγγελο. “Γιατί ήταν ανάγκη να πάρει ο Θεός τη δική μας κόρη για άγγελο εφόσον αυτός είναι ο Παντοδύναμος Δημιουργός;” σκέφτηκα. “Σε τι θα του φαινόταν χρήσιμο ένα αβοήθητο βρέφος;” Ο ιερέας δεν άνοιξε ούτε μία φορά την Αγία Γραφή. Φύγαμε απογοητευμένοι.

Στήριγμά μας η Προσευχή

Το πρωί κάποιας Δευτέρας στα τέλη Νοεμβρίου του 1984, προσευχόμουν επί αρκετή ώρα στον Θεό ικετεύοντάς τον απεγνωσμένα να με βοηθήσει να γίνω καλύτερο άτομο, να κατανοήσω αυτά που συνέβαιναν και να αντιληφθώ το σκοπό της ζωής. Το ίδιο εκείνο πρωί, η Νταϊάνα Μπέλεμι και η Κάρεν Σκοτ, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά, χτύπησαν την πόρτα μας. Ήταν πολύ ειλικρινείς και ευγενικές, και παρουσίασαν με ενθουσιασμό το άγγελμά τους. Τις άκουσα, δέχτηκα μια Γραφή και το βιβλίο Επιβίωση σε μια Νέα Γη, b και συμφώνησα να ξαναέρθει η Νταϊάνα με το σύζυγό της, τον Ντάριλ, αργότερα εκείνη την εβδομάδα.

Μόλις έφυγαν, συνειδητοποίησα ότι αυτή πρέπει να ήταν η απάντηση στην προσευχή μου. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος ώστε πηγαινοερχόμουν ανυπόμονα μέσα στο σπίτι περιμένοντας τη Ρόουζ να επιστρέψει από τη δουλειά για να της πω τι είχε συμβεί. Προς έκπληξή μου, η Ρόουζ μού αποκάλυψε ότι και εκείνη είχε προσευχηθεί την προηγούμενη νύχτα, ζητώντας από τον Θεό να τη βοηθήσει να βρει τη σωστή θρησκεία. Εκείνη την Παρασκευή, κάναμε την πρώτη μας Γραφική μελέτη. Αργότερα μάθαμε ότι, τη μέρα που μας επισκέφτηκαν η Κάρεν και η Νταϊάνα, δεν μπορούσαν να βρουν τα σπίτια όπου αρχικά σκόπευαν να κηρύξουν. Ωστόσο, όταν είδαν το σπίτι μας, ένιωσαν την ώθηση να μας χτυπήσουν την πόρτα.

 Επιτέλους, Βρίσκω Απαντήσεις στα Ερωτήματά Μου!

Οι συγγενείς και οι φίλοι μας απόρησαν και αρχικά μας αντιμετώπισαν με ψυχρότητα όταν ξεκινήσαμε να μελετάμε τη Γραφή. Έπειτα άσκησαν πιέσεις πάνω μας λέγοντας ότι χαραμίζουμε τη ζωή μας και δεν χρησιμοποιούμε τα χαρίσματα και τις ικανότητές μας στο πλήρες. Ωστόσο, εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να μην αρνηθούμε τον καινούριο Φίλο μας, τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά. Εξάλλου, είχαμε βρει κάτι πολύτιμο​—τις συναρπαστικές αλήθειες και τα ιερά μυστικά που υπάρχουν στο Λόγο του Θεού, τη Γραφή. (Ματθαίος 13:52) Η Ρόουζ και εγώ βαφτιστήκαμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά το Δεκέμβριο του 1985. Τώρα οι συγγενείς μας έχουν μεγάλο σεβασμό για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχοντας δει θετικές αλλαγές στη ζωή μας μετά το βάφτισμά μας.

Ναι, βρήκα αυτό που έψαχνα! Η Γραφή απαντάει απλά και λογικά σε σημαντικά ερωτήματα. Ένιωσα ικανοποίηση όταν έμαθα ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, γιατί πεθαίνουμε, καθώς και την υπόσχεση του Θεού ότι μπορούμε να ξανασμίξουμε με την κόρη μας την Κέιλα για να τη δούμε να μεγαλώνει σε τέλειο περιβάλλον. (Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψη 21:4) Με τον καιρό, έμαθα επίσης ότι δεν πρέπει να κακομεταχειριζόμαστε το σώμα μας ούτε να δείχνουμε έλλειψη σεβασμού για τη ζωή ούτε να προκαλούμε σε ανταγωνισμό. (Γαλάτες 5:26) Μολονότι ήταν δύσκολη απόφαση, επέλεξα να σταματήσω να ιππεύω ταύρους και να συμμετέχω στο ροντέο για να ευαρεστώ τον Θεό.

Η ακριβής γνώση από τη Γραφή μάς έχει απελευθερώσει από δεισιδαιμονίες που βασανίζουν πολλούς Ιθαγενείς, όπως η άποψη ότι η παρουσία μιας κουκουβάγιας ή το γάβγισμα ενός σκύλου μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο ενός μέλους της οικογένειας. Δεν φοβόμαστε πια ότι αόρατα πνεύματα μέσα σε έμψυχα πλάσματα ή άψυχα αντικείμενα θα μας βλάψουν. (Ψαλμός 56:4· Ιωάννης 8:32) Τώρα εκτιμάμε τα θαυμαστά δημιουργήματα του Ιεχωβά. Έχω φίλους από πολλές εθνικότητες τους οποίους αποκαλώ αδελφούς και αδελφές μου, και εκείνοι μας αποδέχονται ως ίσους και συνυπηρέτες του Θεού. (Πράξεις 10:34, 35) Πολλοί από αυτούς κάνουν προσπάθειες για να μάθουν πράγματα σχετικά με τον πολιτισμό των Ιθαγενών και τις πεποιθήσεις μας, καθώς και για να μιλήσουν τη γλώσσα μπλάκφουτ, ώστε να μπορούν να μεταδίδουν αποτελεσματικά το άγγελμα της Γραφής με ελκυστικό τρόπο.

Η οικογένειά μας ζει στον καταυλισμό Μπλαντ, στη νότια Αλμπέρτα, όπου έχουμε ένα μικρό αγρόκτημα. Εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε τον πολιτισμό των Ιθαγενών​—περιλαμβανομένων των παραδοσιακών φαγητών, της μουσικής και του χορού μας. Δεν συμμετέχουμε ενεργά σε παραδοσιακούς κοινωνικούς χορούς, οι οποίοι μερικές φορές αποκαλούνται πάουαου, αλλά μας αρέσει να τους παρακολουθούμε όταν είναι κατάλληλοι. Έχω επίσης προσπαθήσει να διδάξω τα παιδιά μας κάποια πράγματα για την κληρονομιά τους, καθώς και για τη γλώσσα μπλάκφουτ. Πολλοί Ιθαγενείς είναι γνωστοί για τις θαυμάσιες ιδιότητες της καλοσύνης, της ταπεινοφροσύνης και του στοργικού ενδιαφέροντος για την οικογένεια και τους φίλους. Είναι επίσης γνωστοί για τη φιλοξενία που δείχνουν και για το σεβασμό τους προς τους άλλους, περιλαμβανομένων και αυτών που έχουν διαφορετική προέλευση. Εξακολουθώ να εκτιμάω και να θαυμάζω αυτά τα πράγματα.

Η μεγαλύτερη ευτυχία μας προέρχεται από το ότι χρησιμοποιούμε το χρόνο και τους πόρους μας βοηθώντας άλλους να μάθουν για τον Ιεχωβά και να τον αγαπήσουν. Ο γιος μας, ο Τζάρεντ, υπηρετεί εθελοντικά στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά κοντά στο Τορόντο. Εγώ έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στην τοπική Εκκλησία Φορτ Μακλέοντ, και επίσης, μαζί με τη Ρόουζ και την Κάρμα, είμαστε τακτικοί σκαπανείς, δηλαδή ολοχρόνιοι ευαγγελιστές. Χαιρόμαστε να κηρύττουμε στην τοπική μας γλώσσα μπλάκφουτ. Είναι συγκινητικό να βλέπουμε άλλους να ανταποκρίνονται στην αλήθεια σχετικά με τον Δημιουργό και τους σκοπούς του.

Η Γραφή λέει για τον Ιεχωβά: «Αν τον αναζητάς, αυτός θα σε αφήνει να τον βρίσκεις». (1 Χρονικών 28:9) Είμαι ευγνώμων που έχει εκπληρώσει την υπόσχεσή του με το να βοηθήσει εμένα και την οικογένειά μου να βρούμε αυτό που ψάχναμε.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

“Αν υπάρχει Δημιουργός, πού είναι; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;”

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 16]

“Πολλοί Ιθαγενείς είναι γνωστοί για τις ιδιότητες της καλοσύνης και της ταπεινοφροσύνης”

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Η γιαγιά μου με δίδαξε τον παραδοσιακό πολιτισμό των Μπλάκφουτ

 [Εικόνα στη σελίδα 15]

Αφοσιώθηκα πλήρως στο ροντέο

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Το ειδικό φυλλάδιο «Μπορείτε να Εμπιστευτείτε τον Δημιουργό» (“You Can Trust the Creator”) είναι διαθέσιμο στη γλώσσα μπλάκφουτ και σε άλλες γλώσσες

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Τώρα έχω τη χαρά να μεταδίδω τη Γραφική γνώση σε άλλους

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Σήμερα με την οικογένειά μου