Τι με Έλκυσε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Αφήγηση από τον Τομάς Ορόσκο

Την πρώτη φορά που πήγα σε συνάθροιση των Μαρτύρων στην Αίθουσα Βασιλείας τους, έκανε ομιλία ένα αγοράκι. Ίσα που έφτανε να δει πάνω από το αναλόγιο, αλλά διέθετε αξιοθαύμαστη άνεση και ικανότητα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση.

ΕΒΛΕΠΑ ότι το ακροατήριο παρακολουθούσε με απόλυτη προσήλωση. Εφόσον είχα διατελέσει στρατιωτικός διπλωμάτης της Βολιβίας στις ΗΠΑ, διοικητής στις ένοπλες δυνάμεις και προσωπικός βοηθός του προέδρου, είχα συνηθίσει να μου δείχνουν σεβασμό. Αλλά ο σεβασμός που εισέπραττε αυτό το παιδί με έκανε να επανεξετάσω τους στόχους μου στη ζωή.

Ο πατέρας μου πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 1930 στον Πόλεμο του Τσάκο μεταξύ Παραγουάης και Βολιβίας. Λίγο αργότερα, με έστειλαν σε Καθολικό οικοτροφείο. Επί πολλά χρόνια, παρακολουθούσα καθημερινά τη Θεία Λειτουργία όπου ψέλναμε ύμνους, μας έκαναν κατήχηση και επαναλαμβάναμε αποστηθισμένες προσευχές. Υπηρετούσα μάλιστα ως παπαδοπαίδι και έψελνα στη χορωδία. Εντούτοις, δεν διάβαζα ποτέ την Αγία Γραφή. Ούτε καν την είχα δει.

Οι θρησκευτικές γιορτές μού άρεσαν επειδή έμοιαζαν περισσότερο με πάρτι, και ήταν μια ευχάριστη αλλαγή από τη ρουτίνα. Αλλά οι ιερείς και οι άλλοι θρησκευτικοί δάσκαλοι ήταν σκληροί άνθρωποι. Με απωθούσαν αντί να με ελκύουν. Αποφάσισα λοιπόν να μην ασχοληθώ άλλο με τη θρησκεία.

Με Ελκύει η Ευταξία του Στρατού

Μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα, δύο καλοντυμένοι νεαροί στρατιωτικοί ήρθαν στη γενέτειρά μου, την Ταρίχα. Είχαν έρθει με άδεια από τη Λα Πας, την πρωτεύουσα της Βολιβίας. Περπατούσαν στην κεντρική πλατεία με άνεση και αρχοντιά. Με εντυπωσίασε η επιβλητική, καθαρή και αξιοπρεπής εμφάνισή τους. Φορούσαν πράσινη επίσημη στολή και καπέλο με αστραφτερό γείσο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πήρα την απόφαση να γίνω στρατιωτικός. Πίστευα ότι η ζωή τους ήταν πλούσια σε εμπειρίες και γεμάτη αξιότιμες πράξεις.

Το 1949, στα 16 μου, έγινα δεκτός στη στρατιωτική σχολή της Βολιβίας. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου περίμενε μαζί μου στην τεράστια ουρά νεαρών η οποία έφτανε ως την πύλη των στρατώνων. Με σύστησε στον υπολοχαγό και του ζήτησε να με προσέχει. Έπειτα του είπε δυο καλά  λόγια για εμένα. Όταν έφυγε, μου έγινε η υποδοχή που επιφυλασσόταν συνήθως στους νεοσύλλεκτους. Ο υπολοχαγός με χτύπησε και με έριξε κάτω λέγοντας: «Τις συστάσεις εδώ πέρα τις κάνουμε εμείς!» Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη στρατιωτική πειθαρχία και τον εκφοβισμό. Ωστόσο είχα αντοχές, και το μόνο που πληγώθηκε ήταν η περηφάνια μου.

Με τον καιρό, έμαθα την τέχνη του πολέμου και έγινα σεβαστός στρατιωτικός. Αλλά επίσης έμαθα εκ πείρας ότι η καθαρή και αξιοπρεπής εμφάνιση των στρατιωτικών μπορεί να είναι παραπλανητική.

Αποκτώ Υψηλή Θέση

Στην αρχή της σταδιοδρομίας μου, εκπαιδεύτηκα στο καταδρομικό Χενεράλ Μπελγκράνο, του ναυτικού της Αργεντινής, χωρητικότητας χιλίων και πλέον ατόμων. Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε τεθεί σε χρήση στις ΗΠΑ με το όνομα USS Phoenix, και αργότερα σώθηκε από την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης το 1941.

Με τον καιρό, ανήλθα την κλίμακα της ιεραρχίας και έγινα δεύτερος τη τάξει στο Ναυτικό της Βολιβίας, το οποίο ελέγχει τις υδάτινες οδούς που αποτελούν τα σύνορα της χώρας. Μεταξύ αυτών είναι τα ποτάμια της λεκάνης του Αμαζονίου καθώς και η λίμνη Τιτικάκα, η υψηλότερη πλωτή λίμνη του κόσμου.

Στο μεταξύ, το Μάιο του 1980, επιλέχθηκα να συμμετάσχω σε μια αποστολή στρατιωτικών διπλωματών στην Ουάσινγκτον D.C., την πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Επιλέχθηκε ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός από κάθε σώμα των ενόπλων δυνάμεων​—το στρατό, την αεροπορία και το ναυτικό​—και εγώ διορίστηκα συντονιστής της ομάδας λόγω αρχαιότητας. Έζησα στις ΗΠΑ σχεδόν δύο χρόνια και αργότερα έγινα ο προσωπικός βοηθός του προέδρου της Βολιβίας.

Ως στρατιωτικός διοικητής, ήμουν υποχρεωμένος να πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Η ανάμειξη των στρατιωτικών ιερέων και άλλων κληρικών σε επαναστάσεις και πολέμους με έκανε να αντιληφθώ πλήρως την πραγματικότητα όσον  αφορά τη θρησκεία. Ήξερα ότι ήταν λάθος να υποστηρίζουν οι εκκλησίες τέτοια αιματοχυσία. Εντούτοις, αυτή η υποκρισία δεν με έκανε να εγκαταλείψω τη θρησκεία. Απεναντίας, με ώθησε να αναζητήσω την αλήθεια. Εφόσον δεν είχα διαβάσει ποτέ την Αγία Γραφή, άρχισα τώρα να την ανοίγω πότε πότε και να διαβάζω διάφορες περικοπές στην τύχη.

Ευταξία στην Αίθουσα Βασιλείας

Προς έκπληξή μου η σύζυγός μου, η Μανουέλα, άρχισε να μελετάει τη Γραφή με μια Μάρτυρα του Ιεχωβά, μια ιεραπόστολο ονόματι Τζάνετ. Αργότερα, η Μανουέλα άρχισε να παρακολουθεί συναθροίσεις στο χώρο λατρείας τους, την Αίθουσα Βασιλείας. Δεν είχα αντίρρηση να την πηγαίνω εκεί με το αυτοκίνητο, αλλά εγώ δεν ήθελα να μπω μέσα. Φανταζόμουν ότι οι συναθροίσεις θα ήταν θορυβώδεις και γεμάτες συναισθηματικές εξάρσεις.

Κάποια μέρα η Μανουέλα με ρώτησε αν θα δεχόμουν να με επισκεφτεί ο σύζυγος της Τζάνετ. Στην αρχή αρνήθηκα. Κατόπιν, όμως, σκέφτηκα ότι με τη θρησκευτική μου κατάρτιση θα μπορούσα να αντικρούσω ό,τι και αν έλεγε. Στην πρώτη μου συνάντηση με τον Ίαν, εντυπωσιάστηκα από τη συμπεριφορά του​—όχι τόσο από αυτά που είπε. Δεν προσπάθησε να με φέρει σε δύσκολη θέση με την κατάρτισή του και τη Γραφική του γνώση. Απεναντίας, μου φέρθηκε με ευγένεια και σεβασμό.

Την επόμενη εβδομάδα, αποφάσισα να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας όπου, όπως ανέφερα στην εισαγωγή, άκουσα την ομιλία του παιδιού. Καθώς το άκουγα να διαβάζει και να εξηγεί εδάφια από το Γραφικό βιβλίο του Ησαΐα, κατάλαβα ότι είχα βρει μια ξεχωριστή οργάνωση. Η ειρωνεία είναι πως, ενώ όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω σεβαστός στρατιωτικός, τώρα ήθελα να γίνω σαν εκείνο το αγοράκι και να διδάσκω την Αγία Γραφή. Ήταν σαν να μαλάκωσε ξαφνικά η καρδιά μου και να έγινε δεκτική.

Καθώς περνούσε ο καιρός, με εντυπωσίαζε η συνέπεια των Μαρτύρων, καθώς και η θέρμη με την οποία με χαιρετούσαν πάντα και με έκαναν να νιώθω άνετα. Με εντυπωσίαζε επίσης το καθαρό και ευπρεπές ντύσιμό τους. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η ευταξία των συναθροίσεών τους​—αν είχε προγραμματιστεί μια συγκεκριμένη ομιλία, αυτήν ακριβώς άκουγα εκείνη την ημέρα. Αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για πειθαρχία βασισμένη στην αγάπη, όχι στον εκφοβισμό.

Μετά την πρώτη μου συνάθροιση, δέχτηκα να μελετήσω τη Γραφή με τον Ίαν. Χρησιμοποιούσαμε το βοήθημα μελέτης Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. a Θυμάμαι ακόμα μια εικόνα στο τρίτο κεφάλαιο η οποία δείχνει έναν επίσκοπο να ευλογεί στρατιώτες πριν από τη μάχη. Δεν αμφέβαλα διόλου για την εγκυρότητά της, επειδή επρόκειτο για κάτι που είχα δει αυτοπροσώπως. Στην Αίθουσα Βασιλείας, πήρα το βιβλίο Πώς να Συζητάτε Λογικά από τις Γραφές. Όταν διάβασα τι λέει η Γραφή για την ουδετερότητα, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω μερικές αλλαγές. Αποφάσισα να μην ξαναπάω στην Καθολική Εκκλησία, και άρχισα να παρακολουθώ τακτικά τις συναθροίσεις. Έκανα επίσης σχέδια για να αποχωρήσω από το στρατό.

Προοδεύω προς το Βάφτισμα

Λίγες εβδομάδες αργότερα, άκουσα ότι η εκκλησία θα καθάριζε το στάδιο που σύντομα θα φιλοξενούσε μια συνέλευση. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα παρακολουθούσα τη συνέλευση και πήγα να βοηθήσω στην καθαριότητα. Εργάστηκα μαζί με τους υπόλοιπους, απολαμβάνοντας πραγματικά τη δουλειά και τη συναναστροφή. Καθώς σκούπιζα, με πλησίασε ένας νεαρός και με ρώτησε αν ήμουν ο ναύαρχος.

«Ναι, εγώ είμαι», απάντησα.

«Δεν το πιστεύω!» φώναξε έκπληκτος. «Βλέπω το ναύαρχο να σκουπίζει!» Έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό δεν θα τον έβλεπες να μαζεύει ούτε χαρτάκι από το πάτωμα, πόσο μάλλον να σκουπίζει. Εκείνος ο άνθρωπος υπήρξε προσωπικός  μου σοφέρ στο στρατό και τώρα ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά!

Συνεργασία Βασισμένη στην Αγάπη

Στο στρατό, η ευταξία βασίζεται στο σεβασμό για την ιεραρχία, πράγμα που μου είχε γίνει δεύτερη φύση. Λόγου χάρη, θυμάμαι ότι ρωτούσα αν μερικοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ανώτεροι από άλλους λόγω των θέσεων ευθύνης που κατείχαν ή λόγω των καθηκόντων τους. Η άποψή μου για την ιεραρχία και τις θέσεις ήταν ακόμα βαθιά ριζωμένη, αλλά σύντομα θα άλλαζε εντελώς.

Περίπου τότε​—το 1989​—έμαθα ότι ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τη Νέα Υόρκη θα επισκεπτόταν τη Βολιβία και θα εκφωνούσε μια ομιλία σε ένα στάδιο. Περίμενα να δω τι μεταχείριση επιφυλασσόταν σε ένα «εκλεκτό στέλεχος» της οργάνωσης. Πίστευα ότι ένα άτομο με τέτοια ευθύνη θα το υποδέχονταν με επισημότητα και τυμπανοκρουσίες.

Όταν άρχισε το πρόγραμμα, δεν υπήρχε καμία ένδειξη ότι είχε αφιχθεί κάποιο εξέχον πρόσωπο, και άρχισα να αναρωτιέμαι. Δίπλα μας καθόταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Η Μανουέλα πρόσεξε ότι η σύζυγος κρατούσε αγγλικό υμνολόγιο, γι’ αυτό σε κάποιο διάλειμμα του προγράμματος έπιασε κουβέντα μαζί της. Αλλά μετά το ζευγάρι έφυγε.

Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν λίγο αργότερα ο σύζυγος εκείνης της γυναίκας ανέβηκε στο βήμα για να εκφωνήσει την κύρια ομιλία! Εκείνη τη στιγμή, όλα όσα είχα μάθει στο στρατό για την ιεραρχία, το σεβασμό, την εξουσία και τη θέση άλλαξαν μέσα στο μυαλό μου. «Για φαντάσου», είπα αργότερα, «ο αδελφός που καθόταν δίπλα μας σε εκείνα τα άβολα καθίσματα του σταδίου ήταν μέλος του Κυβερνώντος Σώματος!»

Τώρα χαμογελώ όταν σκέφτομαι πόσες φορές είχε προσπαθήσει ο Ίαν να με βοηθήσει να καταλάβω τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 23:8: «Όλοι εσείς είστε αδελφοί».

Η Πρώτη μου Μέρα στο Έργο Κηρύγματος

Όταν έκλεισα τις εκκρεμότητές μου με το στρατό, ο Ίαν με κάλεσε να τον συνοδεύσω στο έργο από σπίτι σε σπίτι. (Πράξεις 20:20) Πήγαμε σε μια γειτονιά την οποία έλπιζα να αποφύγω​—ήταν γεμάτη κατοικίες στρατιωτικών. Σε κάποιο σπίτι, άνοιξε την πόρτα ένας στρατηγός τον οποίο δεν ήθελα με τίποτα να συναντήσω. Ένιωσα άγχος και φόβο, ιδίως όταν πρόσεξε την τσάντα και τη Γραφή μου και ρώτησε με απαξίωση: «Τι έπαθες εσύ;»

Έπειτα από μια σύντομη προσευχή, με πλημμύρισε ένα αίσθημα σιγουριάς και ηρεμίας. Ο στρατηγός άκουσε την παρουσίασή μου και μάλιστα δέχτηκε μερικά Γραφικά έντυπα. Αυτή η εμπειρία μού έδωσε ώθηση ώστε να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Συμβόλισα την αφιέρωσή μου με το βάφτισμα στις 3 Ιανουαρίου 1990.

Με τον καιρό η σύζυγός μου, ο γιος μου και η κόρη μου έγιναν επίσης Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα υπηρετώ με χαρά στην εκκλησία ως πρεσβύτερος και ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Το πιο πολύτιμο προνόμιο που έχω είναι το ότι γνωρίζω τον Ιεχωβά και με γνωρίζει και εκείνος. Οποιοδήποτε αξίωμα ή θέση που μπορεί να επιθυμήσει ή να κατακτήσει κάποιος ωχριά μπροστά σε αυτή την τιμή. Πράγματι, η ευταξία δεν πρέπει να είναι σκληρή και άκαμπτη αλλά να διέπεται από καλοσύνη και στοργή. Ο Ιεχωβά είναι Θεός τάξης, αλλά κυρίως Θεός αγάπης.​—1 Κορινθίους 14:33, 40· 1 Ιωάννη 4:8.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Με τον αδελφό μου τον Ρενάτο το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Σε μια κοινωνική εκδήλωση μαζί με στρατιωτικούς από την Κίνα και άλλες χώρες