Ξεκίνησα τον Καλύτερο Αγώνα της Ζωής Μου

Αφήγηση από τον Καρλ-Έρικ Μπέργκμαν

Το γρήγορο τρέξιμο μου χάριζε μια υπέροχη αίσθηση. Διέθετα τις αναγκαίες φυσικές ικανότητες, και έτσι οι αγώνες ταχύτητας έγιναν το επίκεντρο της ζωής μου.

ΤΟ 1972, σε ηλικία 17 ετών, γράφτηκα σε έναν αθλητικό όμιλο. Σύντομα αντιλήφθηκα πόση δουλειά είχα μπροστά μου προκειμένου να γίνω κορυφαίος αθλητής. Το φυσικό ταλέντο δεν αρκεί για να γίνει κάποιος πρωταθλητής στους δρόμους ταχύτητας. Αλλά ήμουν διατεθειμένος να δουλέψω.

Στα 22 μου, μπήκα στην εθνική ομάδα της Φινλανδίας. Το επόμενο έτος είχα τον καλύτερο χρόνο από όλους τους αθλητές της χώρας στα 100 μέτρα. Ωστόσο, τραυματισμοί στον αχίλλειο τένοντα και στους οπίσθιους μηριαίους μυς δεν μου επέτρεψαν να φτάσω στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου. Αλλά είχα τέτοιον ενθουσιασμό για το τρέξιμο ώστε στράφηκα στην προπόνηση φερέλπιδων αθλητών. Το 1982, έκανα σχέδια να μετακομίσω στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών για να σπουδάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο και, εφόσον εκείνη η περιοχή έχει καλύτερο κλίμα, να σταδιοδρομήσω στον αθλητισμό. Έβγαλα μάλιστα και αεροπορικό εισιτήριο.

Τι μου Άλλαξε τη Ζωή

Ένα απόγευμα, λίγο καιρό πριν από την ημέρα που θα έφευγα για την Καλιφόρνια, χτύπησε το κουδούνι. Στην πόρτα στέκονταν δύο γυναίκες που ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Απέπνεαν ηρεμία και αυτοκυριαρχία, ιδιότητες επιθυμητές για έναν αθλητή. Τις κάλεσα να περάσουν μέσα και καθήσαμε να μιλήσουμε. Έπειτα από μια διαφωτιστική συζήτηση, μου έδωσαν ένα βιβλίο με τίτλο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. a Άρχισα να το διαβάζω. Προτού φτάσω καλά καλά στη μέση, συνειδητοποίησα ότι τα όσα έλεγε ήταν η αλήθεια. Όταν οι κυρίες ήρθαν ξανά, τις ρώτησα πώς μπορούσα να γίνω Μάρτυρας του Ιεχωβά. Απάντησαν ότι θα χρειαζόταν να μελετήσω την Αγία Γραφή.

Όχι μόνο δέχτηκα να κάνω προσωπική Γραφική μελέτη, αλλά άρχισα να παρακολουθώ και τις συναθροίσεις των Μαρτύρων στην Αίθουσα Βασιλείας στη Βάντα, όπου έμενα. Διαπίστωσα ότι οι διδασκαλίες τους βασίζονταν στη Γραφή. Μάλιστα, οι Γραφικές αλήθειες που μάθαινα άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν τις απόψεις μου για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή. Γι’ αυτό, πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο και εξαργύρωσα το εισιτήριό μου. Με μερικά από εκείνα τα χρήματα αγόρασα κοστούμι για τις συναθροίσεις και τσάντα για τη Γραφή μου και τα Γραφικά έντυπα. Το  1983, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά σε μια συνέλευση στο Ελσίνκι.

Άλλοι Αθλητές Ακολουθούν το Παράδειγμά Μου

Τις Γραφικές αλήθειες που μάθαινα τις μετέδιδα στους φίλους μου με ζήλο. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν η δυσπιστία. Μάλιστα, σύντομα κυκλοφόρησαν φήμες ότι τρελάθηκα. Ο ένας μετά τον άλλον, οι φίλοι μου άρχισαν να με αποφεύγουν. Μετά το βάφτισμά μου, εξακολουθούσα να συναντώ συναθλητές μου στο στίβο επειδή ασκούμουν τακτικά για να παραμένω σε φόρμα. Οι συζητήσεις μας τους βοήθησαν να καταλάβουν ότι, αν και είχα αλλάξει, δεν είχα τρελαθεί.

Με τον καιρό, κάποιοι από αυτούς τους αθλητές αντιλήφθηκαν ότι τα όσα έλεγα ήταν λογικά και ότι άξιζε να τα εξετάσουν. Πρόσεξαν ότι η βρώμικη γλώσσα και η επιθετική μου προσωπικότητα ήταν πια παρελθόν. Μερικοί ήταν πρόθυμοι να μάθουν περισσότερα για τη Γραφή. Μου άρεσε να τους δείχνω ότι η Γραφή παραβάλλει τη ζωή του Χριστιανού με αθλητική διοργάνωση. Τρέχουμε στον αγώνα για το βραβείο της αιώνιας ζωής.​—2 Τιμόθεο 2:5· 4:7, 8.

Αναμφίβολα, αυτό που δίνει πραγματικό νόημα και ευτυχία στη ζωή δεν είναι η νίκη σε αθλητικές διοργανώσεις, αλλά η επιτέλεση του θελήματος του Δημιουργού μας. Οι συζητήσεις μου με άλλους αθλητές ώθησαν μερικούς να αναθεωρήσουν τους στόχους τους, και αρκετοί ενστερνίστηκαν τις Γραφικές αλήθειες που είχαν αλλάξει τη ζωή μου. Νιώθω μεγάλη χαρά βλέποντας πολλούς από αυτούς να δείχνουν στην υπηρεσία του Θεού τον ίδιο ζήλο που έδειχναν στον αθλητισμό.

Ένα από αυτά τα άτομα ήταν η Ιβόν, μια χαρισματική δρομέας των 800 μέτρων. Ήταν η ταχύτερη δρομέας της Σκανδιναβίας στην κατηγορία της και κατείχε το εθνικό ρεκόρ στη Φινλανδία. Εκπροσώπησε επιτυχώς τη Φινλανδία σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από τις συζητήσεις που κάναμε, η Ιβόν άρχισε να αντιλαμβάνεται πόσο μάταιη είναι η επιδίωξη φήμης στο σημερινό κόσμο. Έμαθε, όπως διδάσκει η Γραφή, ότι αυτός ο κόσμος παρέρχεται και θα δώσει τη θέση του σε έναν νέο κόσμο που θα δημιουργήσει ο Θεός.​—1 Ιωάννη 2:17.

Σύντομα, η Ιβόν άρχισε Γραφική μελέτη. Εκείνο το διάστημα συνδεόταν με τον Γιόουκο, ταλαντούχο μέλος της εθνικής ομάδας στίβου της Φινλανδίας. Ο Γιόουκο είχε μάλιστα εκπροσωπήσει τη Φινλανδία σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Αργότερα, μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους στον αθλητισμό.

Εκεί η Ιβόν συνέχισε τη μελέτη της, στην οποία άρχισε να συμμετέχει και ο Γιόουκο. Σκοπός του ήταν να βρει κάποιο ψεγάδι και να «βάλει μυαλό» στην Ιβόν. Αλλά σιγά σιγά οι Γραφικές αλήθειες άγγιξαν και τη δική του καρδιά. Οι δυο τους παντρεύτηκαν και αργότερα αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό και βαφτίστηκαν. Σήμερα είναι σκαπανείς, ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Άρχισα επίσης Γραφική μελέτη με την Μπάρμπρου, η οποία ήταν πρωταθλήτρια Φινλανδίας στα 400 μέτρα γυναικών. Είχε πρόσφατα εκπροσωπήσει τη Φινλανδία σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αργότερα, μαζί με το σύζυγό της τον Γιάρμο, ο οποίος ήταν επικοντιστής, μετακόμισαν στη Σουηδία. Εκεί η Μπάρμπρου συνέχισε τη μελέτη της, στην οποία άρχισε να συμμετέχει και ο Γιάρμο. Αναζητούσαν και οι δύο σκοπό στη ζωή και, αφού έμαθαν τις Γραφικές αλήθειες, βαφτίστηκαν στη Σουηδία. Ο Γιάρμο έγινε φυσιοθεραπευτής, και ως αντρόγυνο παραμένουν ζηλωτές στη διακονία. Ο Γιάρμο μάλιστα υπηρετεί ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία.

Μια άλλη χαρισματική δρομέας ήταν η Χάιντι, η οποία είχε μόλις μπει στην εφηβεία. Ως προπονητής της, πρόσεξα ότι ενδιαφερόταν για τα πνευματικά πράγματα. Κάποια μέρα, λοιπόν, της μίλησα για τις διδασκαλίες της Γραφής σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρει στη γη. Τη ρώτησα: «Πιστεύεις ότι είναι δυνατόν να δούμε αυτές τις υποσχεμένες ευλογίες;»​—Ψαλμός 37:11, 29· Ματθαίος 6:9, 10.

«Ναι», απάντησε εκείνη. Ήθελε να μελετήσει τη Γραφή. Γι’ αυτό, διευθέτησα να μελετήσει μαζί της μια Χριστιανή αδελφή. Έπειτα από λίγα χρόνια, συμβόλισε και η Χάιντι την αφιέρωσή της στον Θεό με το βάφτισμα. Εξελίχθηκε σε μια όμορφη, πνευματική γυναίκα και έγινε σύζυγός μου. Είναι εξαίρετη σύντροφος καθώς κρατάει άσβεστη την αποφασιστικότητά της να υπηρετεί τον Θεό​—αποφασιστικότητα που, αν την είχε διοχετεύσει στον αθλητισμό, θα μπορούσε να την αναδείξει σε κορυφαία αθλήτρια.

 Ο μικρότερος αδελφός μου, ο Πέτερ, που ασχολούνταν επίσης με τον αθλητισμό, στην αρχή αντέδρασε πολύ αρνητικά όταν ξεκίνησα Γραφική μελέτη. Κάποια στιγμή του έδωσα το βιβλίο Ζείτε για Πάντα. Αργότερα ήρθε και μου είπε: «Άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο, αλλά δεν τα καταλαβαίνω όλα. Μπορείς να με βοηθήσεις;» Διευθέτησα να μελετήσει μαζί του ένας άλλος Μάρτυρας, και έπειτα από τέσσερις μήνες μελέτης βαφτίστηκε. Αργότερα παντρεύτηκε, και η σύζυγός του υπηρετεί ως σκαπάνισσα.

Ο Αγώνας Συνεχίζεται

Προτού ακόμα βαφτιστώ, είχα βάλει στόχο να γίνω ιεραπόστολος. Λίγο μετά το βάφτισμά μου, άρχισα το σκαπανικό. Αντιλαμβανόμουν ότι, όποιος τρέχει στον αγώνα για τη ζωή, πρέπει να δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε αυτή την προσπάθεια. Κάναμε με τη Χάιντι αίτηση για τη Γαλαάδ, την ιεραποστολική σχολή των Μαρτύρων του Ιεχωβά η οποία βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, και το 1994 γίναμε δεκτοί. Όταν αποφοιτήσαμε, διοριστήκαμε στη Λετονία, όπου πολλοί μιλούν ρωσικά.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης υπήρχε μια γενική απογοήτευση όσον αφορά την πολιτική. Προηγουμένως η Γραφή δυσφημούνταν ή και απαγορευόταν, αλλά διαπιστώσαμε ότι τώρα πολλοί ενδιαφέρονταν να μάθουν τι λέει. Η εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας ήταν ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που χρειάστηκε ποτέ να κάνω. Αλλά έπειτα από έξι χρόνια ιεραποστολικής υπηρεσίας στη Λετονία, διορίστηκα να επισκέπτομαι και να ενθαρρύνω εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως περιοδεύων επίσκοπος. Εξακολουθώ να κάνω αυτό το έργο, συνοδευόμενος από την πιστή μου σύζυγο.

Στο διάβα των ετών, είχα την ευκαιρία να εκπαιδεύσω πολλούς ώστε να κάνουν πρόοδο στον αγώνα για τη ζωή, «την πραγματική ζωή» στο νέο κόσμο του Θεού. (1 Τιμόθεο 6:19) Όταν προπονείς αθλητές για να τους βοηθήσεις να φτάσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, χρειάζεται να τους καταλαβαίνεις. Ο προπονητής πρέπει να τους βοηθάει να αναπτύσσουν τα δυνατά τους σημεία και να ελαχιστοποιούν τις αδυναμίες τους. Χρειάζεται να τους εμπνέει ώστε να μην παραιτηθούν και να πετύχουν τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις.

Εκπλήσσομαι βλέποντας πόσα κοινά σημεία έχει ο Χριστιανός με έναν αθλητή, όπως τόνισε ο απόστολος Παύλος στην πρώτη του επιστολή προς τους Κορινθίους. Ο επιτυχημένος αθλητής μένει προσηλωμένος στις προπονήσεις του και δεν ονειρεύεται απλώς τη νίκη. Θέτει ρεαλιστικούς στόχους και εργάζεται συστηματικά για να τους πραγματοποιήσει. Αν δεν μείνει προσηλωμένος στο στόχο του και σταματήσει τις έντονες προσπάθειες, όλη η σκληρή δουλειά που έχει ήδη κάνει πάει χαμένη. Ο αληθινός Χριστιανός πρέπει να δείχνει παρόμοια προσήλωση.

Επίσης, ο επιτυχημένος αθλητής ακολουθεί σχολαστικά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη φυσική του κατάσταση παραμένοντας πειθαρχημένος όσον αφορά το διαιτολόγιό του. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον αληθινό Χριστιανό. Δεν τρέφεται με ανήθικες διδασκαλίες, τρώγοντας από «το τραπέζι των δαιμόνων», όπως το έθεσε ο απόστολος Παύλος. Αντιθέτως, τρέφεται με την πλούσια πνευματική τροφή που παρέχει ο Θεός στο Λόγο του, την Αγία Γραφή. (1 Κορινθίους 10:21) Επιπρόσθετα, όταν ανακύπτουν δυσκολίες, ο επιτυχημένος αθλητής διατηρεί θετική στάση. Παραδέχεται τα λάθη του και διορθώνεται. «Έτσι τρέχω, όχι με αβεβαιότητα», έγραψε ο Παύλος, και πρόσθεσε ότι “γρονθοκοπούσε το σώμα του” για να μην αποκλειστεί από τον αγώνα.​—1 Κορινθίους 9:24-27.

 Η σύζυγός μου και εγώ εξακολουθούμε να ενδιαφερόμαστε για τη φυσική μας κατάσταση, γι’ αυτό και πηγαίνουμε τακτικά στο γυμναστήριο. Δεν επιτρέπουμε, όμως, σε αυτό να μας εμποδίζει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά, ο οποίος δημιούργησε τους ανθρώπους με τόσο θαυμαστό τρόπο. (Ψαλμός 139:14) Μένουμε και οι δυο προσηλωμένοι στην απόκτηση του βραβείου της “πραγματικής ζωής”​—εκείνης που «θα έρθει» στο νέο κόσμο του Θεού.​—1 Τιμόθεο 4:8.

Αφού περιέγραψε το «σύννεφο μαρτύρων» της προχριστιανικής εποχής, ο απόστολος Παύλος πρότρεψε: «Ας αποβάλουμε και εμείς κάθε βάρος και την αμαρτία που μας μπλέκει εύκολα και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας». (Εβραίους 12:1) Δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιόλογο από τη συμμετοχή σε αυτόν τον αγώνα, και αυτό γιατί η επιτυχής ολοκλήρωσή του θα φέρει αιώνιες ευλογίες σε όλους τους συμμετέχοντες.​—2 Τιμόθεο 4:7, 8.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Η Χάιντι και εγώ, η Ιβόν επάνω και ο Γιόουκο με την κόρη τους κάτω, στα μέσα της δεκαετίας του 1980

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τη Χάιντι στη διακονία σήμερα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Στη συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ελσίνκι το 2009. Η Ιβόν με τον Γιόουκο στα αριστερά μας και ο Γιάρμο με την Μπάρμπρου στα δεξιά μας

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 12]

Published in Aamulehti 8/21/1979