Προϊόν Σχεδιασμού;

Η Γλώσσα του Κολιβρίου

● Οι ερευνητές αναλύουν μικροσκοπικές ποσότητες αίματος, DNA και άλλων ουσιών σε γυάλινες επιφάνειες μεγέθους παλάμης. Στον κόσμο αυτόν της μικρορρευστονικής, για τη μετακίνηση των μικροσκοπικών σταγονιδίων χρησιμοποιούνται οι μέθοδοι της αναρρόφησης ή της άντλησης, οι οποίες όμως δεν είναι και τόσο αποτελεσματικές. Υπάρχει καλύτερος τρόπος για τη μεταφορά υγρών σε μικροσκοπικές κλίμακες; Σύμφωνα με τον Δρ Τζον Μπους του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης, «η φύση έχει ήδη λύσει αυτά τα προβλήματα».

Σκεφτείτε: Το κολίβριο δεν ρουφάει το νέκταρ του λουλουδιού μέσα στο στόμα του, ξοδεύοντας έτσι ενέργεια. Αντιθέτως, επωφελείται από τις δυνάμεις συνοχής χάρη στις οποίες το νερό που βρίσκεται σε μια επίπεδη επιφάνεια σχηματίζει σταγονίδια αψηφώντας τη βαρύτητα. Όταν η γλώσσα του έρθει σε επαφή με το νέκταρ, η επιφάνεια αυτού του υγρού την αναγκάζει να συστραφεί και να γίνει ένα μικροσκοπικό καλαμάκι με το οποίο το νέκταρ ανεβαίνει προς τα πάνω. Στην ουσία, το κολίβριο γλιτώνει κόπο αφήνοντας το νέκταρ να ανεβεί μόνο του στο «καλαμάκι» και τελικά στο στόμα του. Όταν τρώει, μπορεί να γεμίσει τη γλώσσα του με νέκταρ μέχρι και 20 φορές το δευτερόλεπτο!

Ένα τέτοιο «αυτοσχηματιζόμενο σιφόνι» έχει παρατηρηθεί και σε μερικά παρυδάτια πουλιά, τα οποία πίνουν νερό με παρόμοιο τρόπο. Ο καθηγητής Μαρκ Ντένι του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνιας σχολιάζει ως εξής αυτή την ικανότητα: «Ο συνδυασμός μηχανικής, φυσικής και εφαρμοσμένων μαθηματικών είναι καταπληκτικός . . . Αν ζητούσατε από οποιονδήποτε μηχανικό ή μαθηματικό εφαρμογών να σχεδιάσει έναν τρόπο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα πουλιά για να φέρνουν το νερό από το ράμφος στο στόμα, δεν θα υπήρχε περίπτωση να σκεφτεί κάτι τέτοιο».

Ποια είναι η άποψή σας; Ήρθε άραγε τυχαία σε ύπαρξη η μικροσκοπική γλώσσα του κολιβρίου που μπορεί να συλλέγει το νέκταρ τόσο καλά και γρήγορα; Ή μήπως αποτελεί προϊόν σχεδιασμού;

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 23]

© Richard Mittleman/​Gon2Foto/​Alamy