«Πήγα ως Συνήθως να Πάρω την Αλληλογραφία Μου»

«ΔΕΝ θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό της Δευτέρας στο ταχυδρομείο», λέει ο Αντρέ, ένας λευκός που γεννήθηκε στη Νότια Αφρική και ζει στη Ναμίμπια. «Είχε πάρα πολύ κόσμο. Είδα μια ύποπτη τσάντα αφημένη σε μια άκρη. Πήρα την αλληλογραφία μου, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα. Τρία λεπτά αργότερα, άκουσα μια τρομερή έκρηξη. Ύστερα έμαθα ότι είχε εκραγεί μια βόμβα στο ταχυδρομείο, λίγο πιο πέρα από το σημείο όπου στεκόμουν προηγουμένως».

Ο Αντρέ εξηγεί: «Πήγα ως συνήθως να πάρω την αλληλογραφία μου. Το σοκ ήταν τεράστιο όταν αργότερα συνειδητοποίησα ότι αθώοι άνθρωποι, μεταξύ αυτών και κάποιοι γνωστοί μου, έγιναν κομμάτια από την έκρηξη. Ανατριχιάζω ακόμα όταν το σκέφτομαι, παρότι έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια. Μερικές φορές μού έρχονται εικόνες του μακελειού που είδα μετά και συνειδητοποιώ ότι γλίτωσα το θάνατο παρά τρίχα».

Παγκόσμιο Πρόβλημα

Παρότι ίσως να μη βρεθείτε ποτέ τόσο κοντά σε μια τέτοια επίθεση, πιθανότατα έχετε ακούσει ότι παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν συχνά ανά τον κόσμο. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν σε πράξεις βίας, οι οποίες αποκαλούνται κοινώς τρομοκρατικές ενέργειες, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.​—Βλέπε το πλαίσιο « Ποιοι Θεωρούνται Τρομοκράτες;», στην επόμενη σελίδα.

Ένας δημοσιογράφος-ερευνητής διαπίστωσε ότι το 1997 «υπήρχαν μόνο τέσσερις χώρες όπου είχε σημειωθεί σειρά οργανωμένων επιθέσεων αυτοκτονίας». Αλλά το 2008, ο ίδιος ερευνητής έγραψε ότι «πάνω από 30 χώρες σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Αυστραλία και την Ανταρκτική έχουν βιώσει  τις ολέθριες επιπτώσεις των επιθέσεων αυτοκτονίας». Το συμπέρασμά του ήταν ότι τέτοιες επιθέσεις «πραγματοποιούνται από ολοένα και περισσότερες οργανώσεις, με αυξανόμενο αριθμό θυμάτων κάθε χρόνο».​—Η Παγκοσμιοποίηση των Επιθέσεων Αυτοκτονίας (The Globalization of Martyrdom).

Σκεφτείτε την επίθεση που αναφέρθηκε στην αρχή. Τα μέλη της ομάδας που ανέλαβε την ευθύνη για την τοποθέτηση της βόμβας θεωρούσαν ότι ήταν μαχητές της ελευθερίας. Αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της χώρας τους από το κράτος που την εξουσίαζε τότε. Αλλά τι υποκινεί τους ανθρώπους να κάνουν τέτοια πράγματα προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους; Ας δούμε για παράδειγμα την εμπειρία του Χαφένι.

Ο Χαφένι γεννήθηκε στη Ζάμπια και μεγάλωσε σε στρατόπεδα προσφύγων σε γειτονικές χώρες. Ο ίδιος λέει: «Ήμουν εξοργισμένος με τη βάρβαρη και άδικη μεταχείριση που είχε υποστεί η οικογένειά μου και άλλοι άνθρωποι». Έτσι λοιπόν, εντάχθηκε στην ένοπλη οργάνωση στην οποία ανήκαν οι γονείς του.

Αναλογιζόμενος εκείνη την εποχή, ο Χαφένι συνέχισε: «Το πιο θλιβερό κομμάτι της ιστορίας ήταν οι συναισθηματικές επιπτώσεις της προσφυγιάς. Παιδιά χωρίζονταν από τις μητέρες, τους πατέρες και τα αδέλφια τους. Τα μεγαλύτερα παιδιά στέλνονταν στον πόλεμο. Πολλά από αυτά δεν ξαναγύρισαν. Δεν είδα ποτέ τον πατέρα μου, ούτε καν σε φωτογραφία. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είχε σκοτωθεί στον πόλεμο. Κουβαλάω ακόμα μέσα μου τα ψυχικά τραύματα εκείνης της εποχής».

Τα ζητήματα που περιλαμβάνονται είναι σαφώς περίπλοκα. Η βαθύτερη κατανόησή τους θα σας βοηθήσει να αντιληφθείτε τι πρέπει να επιτευχθεί ώστε να απαλλαχτεί κάποτε η ανθρωπότητα από αυτή τη βία.

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 4]

 ΠΟΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ;

Ο ερευνητής Μαρκ Γιουργκενσμάγιερ εξηγεί: «Το αν θα χαρακτηρίσει κάποιος μια βίαιη ενέργεια “τρομοκρατική” ή όχι εξαρτάται από το αν τη θεωρεί δικαιολογημένη. Εν πολλοίς, η χρήση αυτού του όρου εξαρτάται από την άποψη που έχει κάποιος για τον κόσμο: αν θεωρεί ότι επικρατεί ειρήνη, τότε οι βίαιες πράξεις τού φαίνονται τρομοκρατικές. Αν όμως πιστεύει ότι ο κόσμος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, τότε ίσως τις θεωρεί θεμιτές».

Επομένως, η χρήση του όρου «τρομοκράτης» έχει συχνά πολιτικές προεκτάσεις. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις των οποίων τα μέλη θεωρούν ότι είναι μαχητές της ελευθερίας, όχι τρομοκράτες. Σύμφωνα με μια συγγραφέα, η τρομοκρατία περιλαμβάνει (1) ενέργειες που στοχεύουν αμάχους και (2) τη χρήση βίας για σκοπούς εντυπωσιασμού, συγκεκριμένα για εκφοβισμό. Επομένως, όσοι αναπτύσσουν ένοπλη δράση​—είτε πρόκειται για μια ομάδα επαναστατών είτε για μια πολιτική κυβέρνηση—​μπορεί συχνά να καταφεύγουν σε τρομοκρατικές πράξεις ή μεθόδους.