Τι Λένε Κάποιοι Γονείς

Για πολλούς γονείς, τα εφηβικά χρόνια των παιδιών τους συνοδεύονται από ένα σωρό πρωτόγνωρες δυσκολίες. Πώς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να περάσει επιτυχώς αυτή τη φάση της ζωής​—που μπορεί να του δημιουργεί τόση σύγχυση όση και σε εσάς; Προσέξτε τι λένε μερικοί γονείς από διάφορα μέρη του κόσμου.

ΑΛΛΑΓΕΣ

«Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, δεχόταν τις συμβουλές μου χωρίς να τις αμφισβητεί. Αλλά στην εφηβεία έδειχνε πως δεν με έβλεπε πλέον ως αυθεντία. Αμφισβητούσε και αυτά που έλεγα και τον τρόπο με τον οποίο τα έλεγα».​—Φρανκ, Καναδάς.

«Ο γιος μου δεν μιλάει όσο παλιότερα. Πρέπει να τον ρωτάω εγώ τι σκέφτεται αντί να περιμένω να μου το πει από μόνος του. Δεν του παίρνεις εύκολα απάντηση. Κάποια στιγμή θα απαντήσει​—αλλά όχι με την πρώτη».​—Φράνσις, Αυστραλία.

«Η υπομονή παίζει σπουδαίο ρόλο. Μερικές φορές ίσως μας έρχεται να “τα ψάλουμε” στα παιδιά μας, αλλά το να ηρεμήσουμε και να συζητήσουμε μαζί τους είναι πάντα καλύτερη λύση!»​—Φελίσια, ΗΠΑ.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Μερικές φορές, η κόρη μου υψώνει ένα αμυντικό τείχος, και ώρες ώρες νομίζει ότι της πηγαίνω κόντρα. Χρειάζεται να της υπενθυμίζω ότι την αγαπάω, ότι είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, ότι είμαι με το μέρος της!»​—Λίζα, ΗΠΑ.

«Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, το μυαλό τους ήταν ανοιχτό βιβλίο. Ήταν εύκολο να μάθω τι τα απασχολούσε. Τώρα πρέπει να προσπαθώ να φέρομαι με κατανόηση και να δείχνω ότι τα σέβομαι ως προσωπικότητες. Μόνο έτσι μου ανοίγουν την καρδιά τους».​—Ναν-χι, Κορέα.

«Δεν αρκεί να απαγορεύουμε απλώς στους εφήβους να κάνουν κάποια πράγματα. Πρέπει να τους λογικεύουμε και να κάνουμε μαζί τους ουσιαστικές συζητήσεις που αγγίζουν την καρδιά τους. Για να προλειάνουμε το έδαφος, χρειάζεται να είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε ό,τι έχουν να μας πουν, έστω και αν πρόκειται για κάτι που θα προτιμούσαμε να μην ακούσουμε».​—Νταλίλα, Βραζιλία.

«Όταν χρειάζεται να δώσω συμβουλή στην κόρη μου, προσπαθώ να το κάνω αυτό κατ’ ιδίαν και όχι παρουσία άλλων».​—Έντνα, Νιγηρία.

«Μερικές φορές όταν συζητάω με το γιο μου, έχω το μυαλό μου και στις διάφορες δουλειές του σπιτιού, οπότε δεν του δίνω την αμέριστη προσοχή μου. Εκείνος το αντιλαμβάνεται, και ίσως έτσι εξηγείται γιατί δεν μου μιλάει πια τόσο πολύ. Πρέπει να προσπαθώ να τον προσέχω περισσότερο όταν μιλάμε έτσι ώστε να συνεχίσει να εκφράζεται».​—Μίριαμ, Μεξικό.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

«Είχα πάντα τις επιφυλάξεις μου για το πόση ανεξαρτησία θα έδινα στα παιδιά μου, και αυτό σίγουρα δημιουργούσε κάποιες εντάσεις. Κάποια στιγμή συζήτησα ανοιχτά αυτό το θέμα μαζί τους. Τους εξήγησα τους φόβους μου, και έπειτα εκείνα μου εξήγησαν γιατί ήθελαν περισσότερη ελευθερία. Συμφωνήσαμε τελικά ότι θα μπορούσαν να έχουν περισσότερη ελευθερία τηρώντας παράλληλα τα λογικά όρια που τους είχα θέσει».​—Έντουιν, Γκάνα.

«Ο γιος μου ήθελε να πάρει μηχανή. Αυτή η ιδέα με έβρισκε τόσο αντίθετη ώστε συνεχώς τον μάλωνα και του τόνιζα όλα τα αρνητικά της υπόθεσης, χωρίς να τον αφήνω να μου εξηγήσει τους λόγους του. Το αποτέλεσμα ήταν να θυμώσει και να είναι ακόμα πιο ανυποχώρητος από πριν! Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω τακτική. Πρότρεψα το γιο μου να εξετάσει όλες τις παραμέτρους του ζητήματος, όπως τους κινδύνους, το κόστος αγοράς, τα έξοδα για την ασφάλεια, καθώς και τις προϋποθέσεις για να βγάλει δίπλωμα. Του είπα επίσης να συμβουλευτεί ώριμους Χριστιανούς στην εκκλησία. Κατάλαβα ότι, αντί να καταπιέζω το γιο μου, ήταν καλύτερα να τον παρακινώ να μιλάει ελεύθερα για αυτά που θέλει. Έτσι θα μπορούσα να φτάνω στην καρδιά του».​—Χέι-γιανγκ, Κορέα.

«Ναι μεν βάζαμε όρια στα παιδιά μας, αλλά σταδιακά τους δίναμε και κάποιες ελευθερίες. Όσο καλύτερα τις διαχειρίζονταν, τόσο περισσότερες τους δίναμε. Τους προσφέραμε μάλιστα ευκαιρίες για να κερδίζουν ελευθερίες, δείχνοντάς τους ότι και εμείς θέλαμε να τις αποκτήσουν. Δεν γλίτωναν, όμως, τις συνέπειες αν έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης μας».​—Ντοροτέ, Γαλλία.

«Ποτέ δεν συμβίβασα τους κανόνες μου. Αλλά όταν τα παιδιά μου ήταν υπάκουα, ήμουν πρόθυμη να κάνω παραχωρήσεις. Παραδείγματος χάρη, μερικές φορές τους επέτρεπα να γυρίσουν σπίτι αργότερα από την καθορισμένη ώρα. Αν, όμως, παραβίαζαν την καθορισμένη ώρα πάνω από μία φορά, υπήρχαν συνέπειες».​—Ιλ-χιούν, Κορέα.

«Όσο πιο υπάκουος και υπεύθυνος είναι ένας υπάλληλος, τόσο πιο καλή αντιμετώπιση θα έχει από το αφεντικό του. Παρόμοια, ο γιος μου καταλαβαίνει πως, όσο πιο υπάκουος και υπεύθυνος είναι εντός των ορίων που του έχουμε θέσει, τόσο περισσότερη ανεξαρτησία θα κερδίζει. Ξέρει επίσης ότι, όπως για έναν υπάλληλο υπάρχουν κυρώσεις αν δεν ανταποκρίνεται στις ευθύνες του, έτσι και ο ίδιος μπορεί να χάσει την ανεξαρτησία που έχει κερδίσει αν δεν τη διαχειρίζεται υπεύθυνα».​—Ραμόν, Μεξικό.

 [Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 22]

«Δίδαξε τα παιδιά πώς πρέπει να ζουν, και θα το θυμούνται σε όλη τους τη ζωή».​​—Παροιμίες 22:6, Μετάφραση των Καλών Νέων (Good News Translation)

 [Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 23]

ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ

«Είναι Υπέροχο να Μεγαλώνεις Εφήβους»

Τζόζεφ: Οι δύο μεγαλύτερες κόρες μου είναι στην εφηβεία, και έχω διαπιστώσει ότι είναι σημαντικό να ακούω και να λαβαίνω υπόψη τη γνώμη τους. Το να παραδέχομαι ειλικρινά τα λάθη μου​—και το να μιλάω με σεβασμό στις κόρες μου—​κρατάει ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας. Γενικά, πιστεύω ότι είναι υπέροχο να μεγαλώνεις εφήβους, και αυτό χάρη στην καθοδηγία που μας δίνει ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή.

Λίζα: Παρατήρησα πως όταν η μεγάλη μας κόρη μπήκε στην εφηβεία χρειαζόταν ακόμα περισσότερο την προσοχή μου. Θυμάμαι που καθόμουν με τις ώρες και την άκουγα, της μιλούσα και την καθησύχαζα. Οι κόρες μας ξέρουν ότι από εμένα και τον μπαμπά τους έχουν το ελεύθερο να εκφράζονται και ότι θα σεβόμαστε τα αισθήματά τους. Προσπαθώ να εφαρμόζω τη σοφή συμβουλή του εδαφίου Ιακώβου 1:19 που λέει ότι πρέπει να είμαστε “γρήγοροι στο να ακούμε, αργοί στο να μιλάμε”.

Βικτόρια: Η μαμά μου είναι η καλύτερή μου φίλη. Δεν έχω δει άλλον άνθρωπο τόσο γλυκό και στοργικό​—και είναι έτσι με όλους. Μια λέξη νομίζω ότι της ταιριάζει γάντι: «Γνήσια». Δεν την αλλάζω με τίποτα.

Ολίβια: Ο μπαμπάς μου είναι στοργικός και γενναιόδωρος. Είναι πάντα πρόθυμος να δίνει, ακόμα και όταν δεν έχουμε πολλά. Ξέρει να είναι σοβαρός όταν χρειάζεται, αλλά ξέρει πραγματικά και να διασκεδάζει. Αυτός ο μπαμπάς είναι ξεχωριστός, και χαίρομαι που είναι δικός μου!

«Δεν Προλαβαίνουμε να Βαρεθούμε!»

Σόνι: Αν τα κορίτσια έχουν κάποιο πρόβλημα, καθόμαστε οικογενειακώς και το συζητάμε. Επικοινωνούμε πάντα ανοιχτά μεταξύ μας, και βασίζουμε τις αποφάσεις μας στις αρχές της Γραφής. Η Ινές και εγώ προσπαθούμε επίσης να διασφαλίζουμε ότι τα κορίτσια κάνουν παρέα με καλά, ώριμα άτομα. Οι φίλοι μας είναι και φίλοι τους, και οι δικοί τους φίλοι είναι και δικοί μας.

Ινές: Είμαστε δραστήρια οικογένεια και μας αρέσει να κάνουμε πράγματα μαζί. Ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, είμαστε πολυάσχολοι με το έργο κηρύγματος, την προσωπική και την οικογενειακή μελέτη της Γραφής, καθώς και με εθελοντικές εργασίες​—όπως είναι η παροχή βοήθειας σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών και η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας. Όλα αυτά τα εξισορροπούμε με καλή και ωφέλιμη αναψυχή. Δεν προλαβαίνουμε να βαρεθούμε!

Κέλσι: Ο μπαμπάς μου ακούει προσεκτικά όταν μιλάμε, και ζητάει πάντα τη γνώμη μας πριν πάρει κάποια σημαντική απόφαση. Όσο για τη μαμά μου, είναι πάντοτε εκεί όταν χρειάζομαι βοήθεια​—ή απλώς κάποιον για να μιλήσω.

Σαμάνθα: Η μαμά μου με κάνει να νιώθω τόσο ξεχωριστή, τόσο αγαπητή, τόσο σημαντική​—ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί. Ακούει. Νοιάζεται. Δεν θα άλλαζα τη φιλία μας με τίποτα στον κόσμο.

[Εικόνες]

Η οικογένεια Καμέρα: Τζόζεφ, Λίζα, Βικτόρια, Ολίβια και Ιζαμπέλα

Η οικογένεια Σαπάτα: Κέλσι, Ινές, Σόνι και Σαμάνθα

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Οι γονείς ίσως δίνουν κάποια ανεξαρτησία, αλλά θέτουν και λογικά όρια