Τσουνάμι στην Ιαπωνία το 2011​—Η Ιστορία Κάποιων που Επέζησαν

Διαβάστε τις προσωπικές μαρτυρίες επιζώντων από το σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία.

ΤΗΝ Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, στις 2:46 μ.μ., ο τέταρτος σε ένταση σεισμός που έχει καταγραφεί ποτέ στον κόσμο έπληξε την Ιαπωνία. Ενεργοποίησε ένα τερατώδες τσουνάμι και ισχυρότατους μετασεισμούς που συνέχισαν να σκορπούν το φόβο στη γύρω περιοχή επί εβδομάδες. Οι νεκροί και οι αγνοούμενοι έφτασαν τους 20.000. Χιλιάδες είναι όμως και αυτοί που επέζησαν. Ακολουθούν μερικά γεγονότα όπως τα έζησαν οι ίδιοι.

Ο Τανταγιούκι και η σύζυγός του, η Χαρούμι, ήταν στο σπίτι τους στην πόλη Ισινομάκι του νομού Μιγιάγκι όταν άκουσαν ένα βουητό και το σπίτι τους άρχισε να τραντάζεται βίαια. Ο Τανταγιούκι αφηγείται: «Πεταχτήκαμε έξω και έντρομοι είδαμε το έδαφος να σχίζεται. Μείναμε να κοιτάζουμε το σπίτι μας να χορεύει μπρος πίσω ενώ το χώμα που ξεχυνόταν από τους τοίχους απλωνόταν σαν καπνός».

Το επίκεντρο του σεισμού ήταν στο θαλάσσιο χώρο 129 χιλιόμετρα ανοιχτά του Μιγιάγκι. Το τσουνάμι έσπειρε τον όλεθρο σε απόσταση 670 χιλιομέτρων κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού. Σε μερικά μέρη τα κύματα  που έφταναν στην παραλία ορθώνονταν σε ύψος 15 μέτρων, συντρίβοντας κυματοθραύστες και σαρώνοντας τις ακτές, ενώ χίμηξαν μέχρι και 40 χιλιόμετρα στη στεριά.

Κάθε πηγή ηλεκτρισμού, φυσικού αερίου και καθαρού νερού καταστράφηκε εντελώς. Περίπου 160.000 σπίτια, καταστήματα και εργοστάσια υπέστησαν ζημιές ή παρασύρθηκαν από το νερό. Υπολογίζεται ότι γύρω στους 440.000 πληγέντες βρήκαν στέγη σε περίπου 2.500 προσωρινά καταφύγια, όπως σχολεία και πολιτιστικά κέντρα. Πολλοί άλλοι φιλοξενήθηκαν σε σπίτια συγγενών ή φίλων. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές ανήλθε σε δεκάδες χιλιάδες, ενώ χιλιάδες είναι αυτοί που αγνοούνται.

Απώλεια και Σπαραγμός

Το τσουνάμι σάρωσε πολύ περισσότερες ζωές από ό,τι ο σεισμός. Ο Γιοΐτσι, που ζούσε στο Ρικουζεντακάτα του νομού Ιβάτε, φοβούμενος ότι ο σεισμός θα δημιουργούσε τσουνάμι, μετέφερε χωρίς καθυστέρηση τους γονείς του σε ένα καταφύγιο εκεί κοντά. Μετά, πήγε να δει αν ήταν καλά οι γείτονές του. Έχοντας όμως ακόμα την έγνοια των γονέων του, ήθελε να πάει με τη γυναίκα του, την Τατσούκο, να δει πώς είναι. Αλλά τον πρόφτασαν τα νέα για το τσουνάμι που πλησίαζε απειλητικά.

Έτρεξαν σε ένα άλλο καταφύγιο, αλλά ήταν αδύνατον να μπουν μέσα καθώς τα συντρίμμια είχαν φράξει την είσοδο. Και τότε είδαν ένα κατάμαυρο κτίριο​—το πριονιστήριο της περιοχής—​να έρχεται με ορμή καταπάνω τους. «Τρέξε!» ούρλιαξε η Τατσούκο.

Κατάφεραν να φτάσουν στο προαύλιο ενός σχολείου που βρισκόταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Από εκεί είδαν το τσουνάμι να καταπίνει ολόκληρη τη γειτονιά. «Τα κύματα παίρνουν το σπίτι μου», ακούστηκε μια φωνή. Σχεδόν τα τρία τέταρτα του Ρικουζεντακάτα σβήστηκαν από το χάρτη, και μαζί χάθηκαν και οι γονείς του Γιοΐτσι. Το πτώμα της μητέρας του τελικά βρέθηκε, αλλά όχι και του πατέρα του.

Ο Τόρου δούλευε σε ένα εργοστάσιο κοντά στην ακτή του Ισινομάκι. Όταν σταμάτησε να σείεται το έδαφος, έτρεξε στο αυτοκίνητό του για να φύγει από εκεί. Φώναζε και στους άλλους να φύγουν γιατί φοβόταν ότι θα ερχόταν τσουνάμι.

Ο ίδιος αφηγείται: «Άρχισα να κατευθύνομαι προς το σπίτι μου, το οποίο βρισκόταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο, αλλά έπειτα από λίγο κόλλησα στην κίνηση. Στο ράδιο έλεγαν ότι το τσουνάμι είχε ήδη εισβάλει σε μια κοντινή πόλη. Άνοιξα το παράθυρο για να μην εγκλωβιστώ σε περίπτωση που τα κύματα με πρόφταιναν. Και τότε είδα έναν πελώριο τοίχο από μαύρο νερό που ξεπερνούσε σε ύψος τα 2 μέτρα να “τρέχει” καταπάνω μου. Τα  μπροστινά αυτοκίνητα εκσφενδονίστηκαν στο δικό μου, και το νερό μάς παρέσυρε σε αρκετή απόσταση.

»Ίσα που πρόλαβα να βγω από το παράθυρο, μόνο και μόνο για να βρεθώ στη δίνη ενός πηχτού, βρωμερού χειμάρρου, ο οποίος με έριξε σε ένα συνεργείο. Πιάστηκα από μια σκάλα και σκαρφάλωσα στον επάνω όροφο. Επιστρατεύοντας όλες μου τις δυνάμεις, τράβηξα τρία άτομα σε ασφαλές σημείο. Έκανε απίστευτη παγωνιά καθώς εκείνη τη νύχτα χιόνιζε, ενώ η στάθμη του νερού ανέβαινε συνέχεια. Κάποιοι κρατηθήκαμε στη ζωή, αλλά δεν μπορέσαμε να σώσουμε άλλους που καλούσαν σε βοήθεια».

Στο Καμάισι του Ιβάτε, η Μιντόρι είχε περάσει μερικές όμορφες στιγμές με τους παππούδες της. Είχε μόλις τελειώσει το σχολείο και είχε φέρει το απολυτήριο για να το δείξει στον κατάκοιτο παππού της. Εκείνος το διάβασε δυνατά και την επαίνεσε για τον κόπο της. Πέντε μέρες αργότερα, τη χαρά εκείνης της στιγμής διαδέχθηκε ο σεισμός.

Η Μιντόρι και η μητέρα της, η Γιούκο, επέμεναν ότι οι παππούδες έπρεπε να φύγουν για να σωθούν, θεωρώντας σχεδόν σίγουρο ότι θα ερχόταν τσουνάμι. Αλλά ο παππούς έλεγε: «Δεν πάω πουθενά. Ποτέ δεν έχει φτάσει τσουνάμι εδώ που είμαστε εμείς». Προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω αλλά ήταν αδύνατον να τον σηκώσουν, οπότε πήγαν να φέρουν βοήθεια. Στο μεταξύ όμως το τσουνάμι είχε ήδη φτάσει στην ακτή. «Γρήγορα! Τρέξτε!» φώναζαν κάποιοι από έναν λόφο εκεί κοντά. Το τσουνάμι καταβρόχθιζε με μανία το ένα σπίτι μετά το άλλο. Οι υστερικές κραυγές της Μιντόρι έσκιζαν τον αέρα: «Παππού! Γιαγιά!» Το πτώμα του παππού της βρέθηκε αργότερα, αλλά όχι και της γιαγιάς της.

Παροχή Βοήθειας

Η ιαπωνική κυβέρνηση έστειλε αμέσως πυροσβέστες, αστυνομικούς και άντρες των Δυνάμεων Αυτοάμυνας (δηλαδή του ιαπωνικού στρατού) από κάθε άκρη της χώρας. Μέσα σε σύντομο διάστημα, πάνω από 130.000 άτομα ασχολούνταν με το έργο διάσωσης και την παροχή βοήθειας. Κατόπιν, άρχισε να έρχεται βοήθεια από άλλες χώρες και διεθνείς οργανώσεις. Δεκάδες ομάδες διάσωσης καθώς και ιατρικό προσωπικό έφτασαν σύντομα στην περιοχή. Έψαχναν για επιζώντες, παρείχαν ιατρική βοήθεια και καθάριζαν τον τόπο από τα συντρίμμια.

Διάφορες οργανώσεις βοηθούσαν τα μέλη τους. Αυτό έκαναν και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αμέσως μετά το σεισμό και το τσουνάμι την Παρασκευή το απόγευμα, οι Μάρτυρες προσπάθησαν να εξακριβώσουν αν ήταν καλά εκείνοι που συναθροίζονταν τακτικά μαζί τους για λατρεία. Σε πολλά μέρη, ωστόσο, οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι, ενώ η ηλεκτροδότηση και οι τηλεπικοινωνίες είχαν διακοπεί. Ο εντοπισμός ανθρώπων σε μια τόσο εκτεταμένη περιοχή δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.

Ο Τακαγιούκι, πρεσβύτερος στην εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην πόλη Σόμα του νομού Φουκουσίμα, δεν κατάφερε να επικοινωνήσει παρά μόνο με λίγες οικογένειες εκείνο το φρικτό απόγευμα της Παρασκευής. Όπως αφηγείται ο ίδιος: «Αποφάσισα να ψάξω για τους υπόλοιπους την επόμενη μέρα. Με το πρώτο φως της αυγής ξεκίνησα την αναζήτηση, αρχικά με το αυτοκίνητο και κατόπιν πεζός, και συνέχισα μέχρι που βράδιασε. Πήγα σε 20 διαφορετικά μέρη, χωρίς να  παραλείψω τα καταφύγια, προκειμένου να βρω τα μέλη της εκκλησίας μας. Όταν τους έβρισκα, τους διάβαζα κάτι από τη Γραφή και προσευχόμασταν μαζί».

Ο Σούντζι από το Ισινομάκι αναφέρει: «Οργανώσαμε ομάδες για να βρούμε τους ομοπίστους μας. Όταν φτάσαμε στην πληγείσα περιοχή, σαστίσαμε μπροστά στο θέαμα που αντικρίσαμε. Αυτοκίνητα κρέμονταν από ηλεκτρικούς στύλους, σπίτια ήταν αραδιασμένα το ένα πάνω στο άλλο και τα συντρίμμια σχημάτιζαν πελώριους σωρούς που ξεπερνούσαν το ύψος των σπιτιών. Στον ουρανό ενός αυτοκινήτου είδαμε ένα πτώμα​—πιθανότατα κάποιος που υπέκυψε στην παγωνιά της νύχτας. Ένα άλλο αυτοκίνητο κρεμόταν αναποδογυρισμένο ανάμεσα στα σπίτια. Μέσα υπήρχε ένα άψυχο κορμί».

Ο Σούντζι ανάσανε με ανακούφιση όταν βρήκε κάποιους ομοπίστους του στα καταφύγια. Όπως λέει ο ίδιος: «Όταν συναντηθήκαμε, κατάλαβα πόσο πολύ τους αγαπώ».

«Δεν σας Περιμέναμε Τόσο Γρήγορα!»

Δύο νεαρές Μάρτυρες του Ιεχωβά, η Γιούι και η Μιζούκι, έμεναν σε γειτονικά σπίτια στο Μιναμισανρίκου του Μιγιάγκι. Όταν σταμάτησε να σείεται το έδαφος, πετάχτηκαν και οι δύο έξω.  Έφυγαν μαζί τρέχοντας προς κάποιο ψηλότερο σημείο. Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα λεπτά όταν είδαν ολόκληρη την πόλη, μαζί και τα σπίτια τους, να γίνεται έρμαιο των αλλεπάλληλων κυμάτων.

Όταν βρήκαν κάποιους Μάρτυρες σε ένα καταφύγιο, προσευχήθηκαν όλοι μαζί. Το επόμενο πρωινό, μέλη της εκκλησίας τους καθώς και γειτονικών εκκλησιών διέσχισαν το βουνό και τους έφεραν φαγητό και προμήθειες. Η Γιούι και η Μιζούκι τους είπαν έκπληκτες: «Ξέραμε ότι θα έρθετε, αλλά δεν σας περιμέναμε τόσο γρήγορα!»

Ο Χιντεχάρου, ένας επίσκοπος των Μαρτύρων από την Εκκλησία Τόμε, επισκέφτηκε το καταφύγιο. Ο ίδιος αναφέρει: «Έψαχνα όλο το βράδυ για να βρω τους αδελφούς μας που έμεναν κατά μήκος της ακτής. Τελικά, στις 4:00 τα ξημερώματα έμαθα ότι μερικοί είχαν καταφύγει σε ένα σχολείο. Στις 7:00 το πρωί, μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά για να φτιάξουμε ρυζοκεφτέδες, ενώ τρεις από εμάς φορτώσαμε τα φαγητά στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Οι περισσότεροι δρόμοι ήταν αδιάβατοι. Με πολύ κόπο, φτάσαμε τελικά στο σχολείο. Στην προσπάθειά μας να στηρίξουμε τους άλλους, είχαμε στο πλάι μας ακόμα και άτομα που είχαν χάσει τα σπίτια τους».

Κάλυψη της Πνευματικής Ανάγκης

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίζονται τακτικά για να μελετήσουν την Αγία Γραφή, και μερικές εκκλησίες το κάνουν αυτό κάθε Παρασκευή βράδυ. Αυτό ίσχυε και για το Ρικουζεντακάτα. Ωστόσο, η Αίθουσα Βασιλείας​—ο τόπος λατρείας των Μαρτύρων—​είχε παρασυρθεί από το τσουνάμι. «Ας κάνουμε τη συνάθροισή μας κανονικά», πρότεινε ένας Μάρτυρας. Βρήκαν λοιπόν ένα σπίτι που δεν είχε πάθει σοβαρές ζημιές και ενημέρωσαν τα μέλη της εκκλησίας.

Αν και είχε κοπεί το ρεύμα, είχαν φως χάρη σε μια γεννήτρια. Δεκαέξι άτομα παρακολούθησαν τη συνάθροιση. Ο Γιασουγιούκι, ένας νεαρός που έχασε το σπίτι του στο τσουνάμι, θυμάται: «Κλαίγαμε από χαρά. Νιώθαμε ότι βρισκόμασταν στο πιο ασφαλές καταφύγιο». Η Χίντεκο λέει: «Ισχυροί μετασεισμοί διέκοπταν κάθε τόσο τη συνάθροιση, αλλά όσο ήμασταν μαζί, ξεχνούσα το φόβο και την ανησυχία που με βασάνιζαν».

Έκτοτε, η εκκλησία δεν έχει χάσει ούτε μία από τις συναθροίσεις της. Δύο μέρες μετά, την Κυριακή, το θέμα της ομιλίας που επιλέχθηκε ήταν «Μια Παγκόσμια Αδελφότητα Σώζεται από τη Συμφορά».

Οργανωμένη Παροχή Βοήθειας

Διάφοροι κρατικοί φορείς ξεκίνησαν χωρίς καθυστέρηση το έργο παροχής βοήθειας. Το ίδιο έκανε και το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που βρίσκεται στην Εμπίνα, κοντά στο Τόκιο. Το Σάββατο, μια μέρα μετά το σεισμό, το γραφείο είχε ήδη χωρίσει την τεράστια πληγείσα περιοχή σε τρεις τομείς. Τη Δευτέρα, τρεις μέρες μετά το σεισμό, εκπρόσωποι του γραφείου επισκέφτηκαν αυτές τις περιοχές.

Τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν, οι προσπάθειες παροχής βοήθειας συνεχίστηκαν αμείωτες και διανεμήθηκαν πολλοί τόνοι προμηθειών τις οποίες πρόσφεραν οι Μάρτυρες. Σε κάποια δεδομένη στιγμή, 3 κέντρα παροχής βοήθειας και 21 αποθήκες και κέντρα διανομής έσφυζαν από δραστηριότητα παραδίδοντας προμήθειες. Τους πρώτους δύο μήνες, εκατοντάδες εθελοντές διένειμαν πάνω από 250 τόνους τροφίμων, ρουχισμού και άλλων αναγκαίων αγαθών. Πολλοί Μάρτυρες μοιράστηκαν αυτές τις προμήθειες με τους γείτονές τους.

Οι Μάρτυρες της Εκκλησίας Ρικουζεντακάτα και της γειτονικής Εκκλησίας Οφουνάτο  αξιοποιούν την ανοικοδομημένη Αίθουσα Βασιλείας τους για να ενισχύουν πνευματικά τους άλλους. Αυτό θα βοηθήσει τους ντόπιους να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες που συναντούν καθώς προσπαθούν να ξαναχτίσουν τις ζωές τους και να αναρρώσουν από τις πληγές που άνοιξε ο ολέθριος σεισμός και το τσουνάμι. Από τους 14.000 και πλέον Μάρτυρες της πληγείσας περιοχής, έχει επιβεβαιωθεί ο θάνατος 12 ατόμων, ενώ 2 αγνοούνται ακόμα.

Πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά που υπέστησαν τη μανία αυτής της φρικιαστικής καταστροφής εκφράστηκαν παρόμοια με μια οικογένεια που είπε: «Φύγαμε μόνο με μια τσάντα στο χέρι. Αλλά χάρη στους ομοπίστους μας δεν μας έλειψε τίποτα». Όντως, οι υπηρέτες του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, ζουν σήμερα το μεγαλείο της παγκόσμιας αδελφότητας για την οποία μίλησε ο Ιησούς και οι απόστολοί του! Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αγγίξει κανένα τσουνάμι και καμία άλλη φυσική καταστροφή.​—Ιωάννης 13:34, 35· Εβραίους 10:24, 25· 1 Πέτρου 5:9.

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 18]

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ: ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η είδηση για τη ζημιά που προκάλεσε το τσουνάμι στους αντιδραστήρες του πυρηνικού εργοστασίου Φουκουσίμα Νταΐτσι έκανε το γύρο του κόσμου. Ραδιενεργά αέρια απλώθηκαν πάνω από την Ιαπωνία και άλλες χώρες. Χιλιάδες χρειάστηκε να εγκαταλείψουν την περιοχή εξαιτίας της ενδεχομένως θανατηφόρας ακτινοβολίας.

Η Μεγκούμι αφηγείται: «Το σπίτι μας ήταν κοντά στο πυρηνικό εργοστάσιο. Την επομένη του σεισμού, μάθαμε για τη ζημιά που έγινε εκεί και μας είπαν να φύγουμε επειγόντως». Η αδελφή της, η Νατσούμι, θυμάται: «Ελικόπτερα πετούσαν πάνω από το κεφάλι μας, σειρήνες ούρλιαζαν και από τα μεγάφωνα ακούγονταν συνέχεια εντολές για εκκένωση της περιοχής». Τις επόμενες εβδομάδες, οι δύο κοπέλες χρειάστηκε να μετακινηθούν σε εννιά διαφορετικές τοποθεσίες. Τελικά, τους επιτράπηκε να γυρίσουν στο σπίτι τους μόνο για δύο ώρες, ίσα για να πάρουν μερικά πράγματα.

Η 65χρονη Τσικάκο βρισκόταν στο Ναμίε της Φουκουσίμα. «Όταν έγινε ο σεισμός, πήγα σε ένα κοντινό καταφύγιο. Εκεί, μαζί με τα δυο μου παιδιά δεν κλείσαμε μάτι όλη νύχτα εξαιτίας των ισχυρών μετασεισμών. Στις 7:00 το επόμενο πρωί, μας είπαν να φύγουμε αμέσως για ένα καταφύγιο σε άλλη πόλη.

»Επειδή οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι, πήγε 3:00 το μεσημέρι μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Εκεί μάθαμε για την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο. Όταν φύγαμε από το σπίτι μας, νόμιζα ότι θα ήταν μόνο για λίγο, και έτσι δεν είχαμε πάρει τίποτα μαζί μας». Η Τσικάκο και η οικογένειά της μετακινούνταν από τόπο σε τόπο μέχρι που εγκαταστάθηκαν τελικά σε ένα διαμέρισμα μακριά από το σπίτι τους.

[Ευχαριστίες]

Photo by DigitalGlobe via Getty Images

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 20]

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Ο Γιοΐτσι από το Ρικουζεντακάτα, που αναφέρθηκε νωρίτερα και ο οποίος έχασε σχεδόν όλα του τα αποκτήματα, είπε: «Μιλώντας εκ πείρας πια, μπορώ να πω ότι τα υλικά πράγματα δεν αποτελούν εξασφάλιση». Παρόμοια αισθήματα εκφράζουν από παλιά οι υπηρέτες του Θεού, ιδίως εκείνοι που έχουν αφομοιώσει το μάθημα που δίδαξε ο Ιησούς. Εκείνος τόνισε πόσο ασήμαντα είναι τα υλικά αποκτήματα αν συγκριθούν με την εύνοια και την ευλογία του Θεού.​—Ματθαίος 6:19, 20, 33, 34.

Ένα άλλο μάθημα αφορά το να αναλαμβάνουμε δράση όταν δίνονται προειδοποιήσεις. Αυτό μπορεί να είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Στην Ιαπωνία, όσοι έτρεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη σε κάποιο ύψωμα στις περισσότερες περιπτώσεις σώθηκαν.

 [Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 16]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΙΑΠΩΝΙΑ

ΤΟΚΙΟ

Καμάισι

Ρικουζεντακάτα

Μιναμισανρίκου

Ισινομάκι

Σόμα

Πυρηνικό εργοστάσιο Φουκουσίμα

Εμπίνα

Γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά

[Εικόνες]

Ρικουζεντακάτα, Ιβάτε

Σόμα, Φουκουσίμα

Ισινομάκι, Μιγιάγκι

Καμάισι, Ιβάτε

Μιναμισανρίκου, Μιγιάγκι

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Χαρούμι και Τανταγιούκι

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Γιοΐτσι και Τατσούκο

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Γιούκο και Μιντόρι

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Τόρου

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Τόρου

[Εικόνα στη σελίδα 17]

Τακαγιούκι

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Σούντζι

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Μιζούκι και Γιούι

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Χιντεχάρου

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Συνεργείο παροχής βοήθειας επί το έργον

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Η Αίθουσα Βασιλείας στο Ρικουζεντακάτα μετά το τσουνάμι

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Εργασίες ανοικοδόμησης τρεις μήνες μετά

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Η Αίθουσα Βασιλείας αποπερατωμένη

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 14]

JIJI PRESS/AFP/Getty Images