Οικογένειες που τα Κατάφεραν

ΤΩΡΑ ΠΙΑ, ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ

Η 20χρονη κόρη του Φίλιπ, η Ελίζ, έμενε μαζί του και είχε αναλάβει πολλές ευθύνες του σπιτιού. Αλλά όταν ο Φίλιπ παντρεύτηκε τη Λουίζ, θα μπορούσαν να τα πάνε καλά η μητριά και η θετή κόρη;

Λουίζ: Στην αρχή τα βρήκαμε σκούρα. Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σπίτι και δεν ήθελα να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι εγώ είμαι η κυρία του σπιτιού.

Ελίζ: Η Λουίζ άλλαξε τα πάντα μέσα στο σπίτι, άσε που πέταξε πολλά από τα πράγματά μας. Κάποια φορά που συμμάζευα, έβαλα μερικά πράγματα σε λάθος μέρος αφού δεν θυμόμουν την καινούρια τους θέση. Η Λουίζ νευρίασε και ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες. Έκανα μια ολόκληρη εβδομάδα να της μιλήσω.

Λουίζ: Μια μέρα είπα στην Ελίζ: «Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτή η κατάσταση, αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο να ζω σε τέτοια ατμόσφαιρα». Το ίδιο βράδυ ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και αρχίσαμε και οι δύο να κλαίμε.

Ελίζ: Η Λουίζ άφησε μερικές φωτογραφίες μου που κρέμονταν στον τοίχο και ο μπαμπάς δεν έβγαλε τα φωτιστικά που είχα βάλει στο σαλόνι. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά το ότι άφησαν αυτά τα πράγματα εκεί με βοήθησε πραγματικά να νιώσω ότι το σπίτι μου δεν είχε εξαφανιστεί εντελώς. Επίσης, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λουίζ για τον τρόπο με τον οποίο φροντίζει το μικρό μου αδελφό όταν αυτός μένει μαζί μας. Τώρα, έπειτα από δυο χρόνια, έχω αρχίσει να τη θεωρώ πραγματικό μέλος της οικογένειας.

Λουίζ: Νιώθω ότι, αντί να είμαστε απλώς συγκάτοικοι με την Ελίζ, τώρα είμαστε και καλές φίλες.

 “Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ”

Όταν ο Άντον και η Μαριλίζ παντρεύτηκαν πριν από έξι χρόνια, έφεραν στη νέα τους οικογένεια από τρία παιδιά ο καθένας.

Άντον: Κάνουμε πράγματα όλοι μαζί, για παράδειγμα πηγαίνουμε οικογενειακώς για κάμπινγκ. Αλλά φροντίζουμε να περνάμε και χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Η αλήθεια είναι ότι μας πήρε μερικά χρόνια για να δέσουμε ως οικογένεια, αλλά τα περισσότερα προβλήματά μας έχουν τώρα τακτοποιηθεί.

Μαριλίζ: Πιστεύουμε πως είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι είναι «τα παιδιά μας», όχι «τα παιδιά σου και τα παιδιά μου». Θυμάμαι κάποια φορά που έκανα ολόκληρη φασαρία όταν θεώρησα πως ο Άντον μάλωσε άδικα το γιο μου και έδωσε στην κόρη του την καλύτερη θέση στο αυτοκίνητο. Έμαθα όμως ότι μια ενωμένη οικογένεια μετράει περισσότερο από το ποιος θα καθήσει μπροστά. Προσπαθούμε να είμαστε δίκαιοι παρότι δεν μπορούμε να φερόμαστε πανομοιότυπα σε όλους.

Επίσης, αποφεύγω να μιλάω για συναρπαστικές στιγμές από την προηγούμενη οικογένειά μας, εφόσον όσοι δεν τα έζησαν αυτά θα νιώθουν σαν παρείσακτοι. Αντίθετα, εκφράζω ευγνωμοσύνη για την τωρινή μας οικογένεια.

“ΠΡΩΤΑ Ο ΕΠΑΙΝΟΣ”

Ο Φράνσις και η Σεσίλια παντρεύτηκαν πριν από τέσσερα χρόνια. Το σπιτικό τους περιλαμβάνει τα τρία ενήλικα παιδιά της και τον έφηβο γιο του.

Φράνσις: Προσπαθώ να είμαι προσιτός και να μην προσβάλλομαι με το παραμικρό. Έχουμε τη συνήθεια να τρώμε μαζί ως οικογένεια και αξιοποιούμε αυτόν το χρόνο για να συζητάμε. Ακόμα, προτρέπω τον καθένα να φροντίζει για κάποιες δουλειές του σπιτιού, εφόσον είναι για το καλό ολόκληρης της οικογένειας.

Σεσίλια: Αφιερώνω χρόνο στο καθένα από τα παιδιά μας και ακούω με προσοχή τους φόβους και τις στενοχώριες τους. Όταν μαζευόμαστε ως οικογένεια, προσπαθούμε να δίνουμε πρώτα έπαινο και κατόπιν ενθάρρυνση για περαιτέρω βελτίωση. Και όταν κάνω κάποιο λάθος, το παραδέχομαι και ζητάω ειλικρινά συγνώμη.

 ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΔΥΟ ΘΕΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Ο Γιούκι είναι 20 χρονών και έχει να δει τον πατέρα του από τα πέντε του. Η μητέρα του παντρεύτηκε αργότερα τον Τομονόρι, αλλά πέθανε όταν ο Γιούκι ήταν 10 χρονών. Πέντε χρόνια αργότερα, ο πατριός του παντρεύτηκε τη Μίχοκο, και έτσι ο Γιούκι βρέθηκε με δύο θετούς γονείς.

Γιούκι: Όταν ο πατριός μου αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί, σκεφτόμουν: «Δεν μου χρειάζεται και μητριά τώρα. Φτάνει πια με τις αλλαγές στην οικογένειά μου». Δεν ήθελα με τίποτα να συμφιλιωθώ με τις καινούριες μου περιστάσεις και της φερόμουν πολύ ψυχρά.

Μίχοκο: Παρότι ο σύζυγός μου ποτέ δεν με πίεσε να αγαπήσω το θετό του παιδί όπως εκείνος, αποφάσισα να χτίσω μια προσωπική σχέση με τον Γιούκι. Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να μην αλλάξουμε το πρόγραμμά του, όπως για παράδειγμα τις πνευματικές δραστηριότητες, την αναψυχή, αλλά και το βραδινό γεύμα που έκλεινε πάντα με μια ωραία συζήτηση. Άρχισα μάλιστα να τον καταλαβαίνω πολύ καλύτερα αφότου μιλήσαμε για το θάνατο της μητέρας του.

Όταν έμεινα έγκυος, ανησυχούσαμε πώς θα το πάρει ο Γιούκι. Θέλαμε να νιώθει ότι δεν κινδύνευε η θέση του στην οικογένεια. Τον αφήναμε να ταΐζει το μωρό, να το κάνει μπάνιο και να το αλλάζει. Και φυσικά τον επαινούσαμε μπροστά σε άλλους για τη βοήθειά του. Ο μικρούλης Ίτσουκι του έχει μεγάλη αδυναμία. Προτού καν μάθει να λέει «μπαμπά» ή «μαμά», ήξερε να λέει νίινιι, δηλαδή μεγάλος αδελφός.

Γιούκι: Όταν είσαι θετό παιδί, είναι φυσιολογικό να νιώθεις ότι είσαι μόνος, ότι είσαι στο περιθώριο. Προσπαθείς να εξηγήσεις στους άλλους τι περνάς, αλλά εκείνοι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν. Μπορώ να πω με χαρά, όμως, ότι οι συγχριστιανοί μου στάθηκαν στο πλάι μου. Τώρα πια δεν είμαι επιφυλακτικός απέναντι στη μητριά μου. Εκείνη έχει πάντα μια καλή συμβουλή να μου δώσει και εγώ δεν διστάζω να της ανοίγω την καρδιά μου.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 9]

Κάντε υπομονή! Οι θετές οικογένειες μπορούν να είναι ευτυχισμένες και επιτυχημένες