Η Αδικία Πονάει!

ΤΟ 2010, στο Τέξας των ΗΠΑ, ο Μάικλ αποφυλακίστηκε αφού εξέτισε 27 χρόνια για βιασμό​—ένα έγκλημα που ποτέ δεν διέπραξε. Αφέθηκε ελεύθερος όταν τα τεστ DNA, τα οποία δεν υπήρχαν την εποχή που καταδικάστηκε, απέδειξαν την αθωότητά του. Αργότερα οι αρχές ανακάλυψαν ποιοι ήταν οι πραγματικοί δράστες, αλλά ήταν αδύνατον να ασκήσουν ποινική δίωξη εφόσον το αδίκημα είχε πλέον παραγραφεί.

Πολλοί εγκληματίες καταφέρνουν να ξεγλιστρήσουν από τη δικαιοσύνη. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, «οι ανεξιχνίαστοι φόνοι έχουν διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία, πράγμα που εντείνει τους φόβους ότι η αστυνομία και τα δικαστήρια δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το βίαιο έγκλημα», ανέφερε ένα δημοσίευμα της εφημερίδας The Telegraph.

Τον Αύγουστο του 2011, η βρετανική αστυνομία αγωνιζόταν να καταστείλει ένα άλλο είδος εγκλήματος​—τις ταραχές στο Μπέρμιγχαμ, στο Λίβερπουλ, στο Λονδίνο και αλλού. Μανιασμένοι όχλοι έβαζαν φωτιές, έκαναν θρύψαλα βιτρίνες καταστημάτων και λεηλατούσαν, καταστρέφοντας έτσι, όχι απλώς επιχειρήσεις, σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά τα μέσα βιοπορισμού κάποιων ανθρώπων. Το κίνητρο; Κατά την άποψη πολλών, ήταν η απληστία και τίποτα άλλο. Κάποιοι άλλοι, όμως, είδαν αυτές τις πράξεις ως αντίδραση σε καταστάσεις που θεωρούν άδικες. Σύμφωνα με μερικούς σχολιαστές, αυτοί οι ταραχοποιοί ίσως ήταν απογοητευμένοι, «περιθωριοποιημένοι» νεαροί που μεγαλώνουν σε φτωχογειτονιές και δεν έχουν μπροστά τους κανένα μέλλον.

Ένα Βιβλικό πρόσωπο, ο Ιώβ, είπε: «Κραυγάζω για βοήθεια, αλλά δεν υπάρχει δικαιοσύνη». (Ιώβ 19:7) Παρόμοια σήμερα, πολλοί κραυγάζουν για δικαιοσύνη αλλά συνήθως οι κραυγές τους πέφτουν στο κενό. Έχει τελικά κανείς τη δύναμη να εξαφανίσει την αδικία; Ή μήπως η ελπίδα για ένα δικαιότερο αύριο είναι απλώς ένα ιδανικό για τους αφελείς; Για να βρούμε μια εμπεριστατωμένη απάντηση, ας εξετάσουμε κάποια από τα βαθύτερα αίτια της αδικίας.