Ο ΙΣΤΟΣ που φτιάχνει η αμερικανική οικιακή αράχνη (Parasteatoda tepidariorum) διαθέτει μια κολλητική ουσία η οποία μπορεί να είναι αρκετά ισχυρή ώστε να κολλήσει σε έναν τοίχο ή αρκετά αδύναμη ώστε να ξεκολλάει από το έδαφος και να λειτουργεί σαν παγίδα με ελατήριο για κινούμενα θηράματα. Πώς μπορεί η αράχνη, με ένα μόνο είδος κόλλας, να παράγει «άγκιστρα» για τον ιστό της τα οποία είναι και ισχυρά και αδύναμα;

Σκεφτείτε: Η αράχνη αγκιστρώνει τον ιστό της στον τοίχο, στο ταβάνι ή σε κάποια παρόμοια επιφάνεια υφαίνοντας εξαιρετικά κολλώδεις στιβάδες μεταξιού οι οποίες είναι αρκετά ισχυρές ώστε ο ιστός να μην ξεκολλάει όταν ένα ιπτάμενο θήραμα προσκρούει πάνω του. Από την άλλη πλευρά, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Άκρον, στο Οχάιο των ΗΠΑ, ανακάλυψαν ότι οι στιβάδες μεταξιού που είναι στερεωμένες στο έδαφος παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική αρχιτεκτονική, ή δομή. Έχοντας πολύ λιγότερα σημεία επαφής με το έδαφος, επιτρέπουν στον ιστό να ξεκολλάει με ευκολία και να τραβάει με ορμή από εκεί οποιοδήποτε θήραμα μπει μέσα του.

Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα από το Πανεπιστήμιο του Άκρον, οι ερευνητές που έφεραν στο φως αυτό το θαύμα της φύσης «ήδη κάνουν ενέργειες για την κατασκευή μιας συνθετικής κολλητικής ουσίας η οποία θα μιμείται την ευφυή σχεδιαστική τακτική που εφαρμόζει η οικιακή αράχνη». Οι επιστήμονες ευελπιστούν να κατασκευάσουν μια κολλητική ουσία που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κοινούς επιδέσμους αλλά και για την αντιμετώπιση των καταγμάτων.

Ποια είναι η άποψή σας; Αποτελεί η ικανότητα της οικιακής αράχνης να παράγει ισχυρά και αδύναμα «άγκιστρα» με το ίδιο είδος κόλλας προϊόν εξέλιξης; Ή μήπως αποτελεί προϊόν σχεδιασμού;