Το εξάχρονο παιδάκι σας ρωτάει: «Θα πεθάνεις και εσύ κάποτε;» Τα λόγια του σας ξαφνιάζουν και αναρωτιέστε: “Μα μπορεί στην ηλικία του να καταλάβει την απάντηση; Πώς να του μιλήσω για το θάνατο;”

Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά σκέφτονται το θάνατο. Μερικές φορές μάλιστα, προσποιούνται στο παιχνίδι τους ότι κάποιος πεθαίνει. Επομένως, ο θάνατος δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού, και εσείς πρέπει να ανταποκρίνεστε θετικά στις όποιες ερωτήσεις του παιδιού για αυτό το ζήτημα. Όταν κατά καιρούς μιλάτε ανοιχτά για το θάνατο, το βοηθάτε να μάθει πώς να αντιμετωπίζει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.

Οι συζητήσεις για το θάνατο δεν θα γεννήσουν στο παιδί σας μακάβριες σκέψεις. Ίσα ίσα, θα του απαλύνουν τους φόβους του. Ωστόσο, ίσως χρειαστεί να διορθώσετε μερικές παρανοήσεις. Για παράδειγμα, κάποιοι ειδικοί λένε ότι πολλά παιδιά κάτω των έξι ετών δεν βλέπουν το θάνατο ως κάτι οριστικό. Στα παιχνίδια τους, ένα παιδί μπορεί τη μια στιγμή να «πεθαίνει» και την άλλη να είναι πάλι «ζωντανό».

Όταν μεγαλώνουν λίγο όμως, τα παιδιά αρχίζουν να συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα του θανάτου—γεγονός που ίσως τους δημιουργεί ερωτήσεις, ανησυχία ή ακόμα και φόβο, ιδίως αν έχει πεθάνει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Επομένως, είναι σημαντικό να συζητάτε μαζί τους αυτό το θέμα. Μια ειδικός στον τομέα της ψυχικής υγείας, η Μαριόν Αζά, επισημαίνει: «Το παιδί θα αναπτύξει ανησυχίες που σχετίζονται με το θάνατο αν νιώθει ότι δεν του επιτρέπεται να μιλάει για αυτό το ζήτημα στο σπίτι».

Μην αγχώνεστε υπερβολικά για το τι θα πείτε. Σύμφωνα με μια μελέτη, τα παιδιά θέλουν απλώς να «ακούσουν την αλήθεια με καλοσυνάτα λόγια». Μην ανησυχείτε λοιπόν. Ένα παιδί συνήθως δεν ρωτάει κάτι αν δεν είναι έτοιμο να ακούσει την απάντηση.

Να εκμεταλλεύεστε διάφορες ευκαιρίες προκειμένου να μιλήσετε για το θάνατο. Αν το παιδί σας δει ένα νεκρό πουλάκι στην άκρη του δρόμου ή αν πεθάνει το αγαπημένο του κατοικίδιο, χρησιμοποιήστε απλές ερωτήσεις για να το παρακινήσετε να μιλήσει. Λόγου χάρη, μπορείτε να ρωτήσετε: «Υποφέρει το νεκρό ζωάκι; Μήπως κρυώνει ή πεινάει; Πώς καταλαβαίνεις ότι ένα ζώο ή ένας άνθρωπος πέθανε;»—Βιβλική αρχή: Εκκλησιαστής 3:1, 7.

Μην κρύβετε την αλήθεια. Όταν κάποιος γνωστός ή συγγενής πεθάνει, αποφύγετε ομιχλώδεις ευφημισμούς του τύπου «Έφυγε». Το παιδί ίσως συμπεράνει λανθασμένα ότι ο νεκρός θα επιστρέψει σύντομα στο σπίτι. Απεναντίας, μιλήστε με απλότητα και αμεσότητα. Για παράδειγμα, πείτε: «Όταν πέθανε η γιαγιά, το σώμα της σταμάτησε να λειτουργεί. Δεν μπορούμε να της μιλήσουμε, αλλά δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε».—Βιβλική αρχή: Εφεσίους 4:25.

Καθησυχάστε το. Ίσως το παιδί νομίζει ότι οι πράξεις ή οι σκέψεις του προκάλεσαν το θάνατο κάποιου. Αντί να του πείτε απλώς ότι δεν ευθύνεται εκείνο για ό,τι συνέβη, ρωτήστε το: «Γιατί πιστεύεις ότι είναι δικό σου φταίξιμο;» Ακούστε με προσοχή, χωρίς να υποτιμάτε τα αισθήματά του. Επίσης, επειδή ένα μικρό παιδί μπορεί να νομίζει πως ο θάνατος είναι μεταδοτικός, καθησυχάστε το ότι δεν κινδυνεύει.

Βοηθήστε το να εκφραστεί. Να μιλάτε άνετα για τα αγαπημένα σας πρόσωπα που έχουν πεθάνει, ακόμα και για συγγενείς που το παιδί δεν γνώρισε ποτέ. Μπορεί να σας έρθουν στο μυαλό τρυφερές αναμνήσεις από θείους ή παππούδες και να του αφηγηθείτε διασκεδαστικά περιστατικά. Όταν συζητάτε ανοιχτά για τέτοια πρόσωπα, το βοηθάτε να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να αποφεύγει να μιλάει για αυτούς ή να τους σκέφτεται. Παράλληλα, όμως, μην το πιέζετε να μιλήσει. Μπορείτε να ανακινήσετε το θέμα αργότερα, όταν νιώσετε ότι η στιγμή είναι κατάλληλη.—Βιβλική αρχή: Παροιμίες 20:5.