ΑΝΑΜΕΣΑ στους πολυάριθμους μηχανισμούς που καθιστούν εφικτή την ανθρώπινη ζωή είναι και η ικανότητα του σώματος να επουλώνει τραύματα και να αναγεννά τον κατεστραμμένο ιστό. Η διαδικασία αρχίζει μόλις συμβεί κάποιος τραυματισμός.

Σκεφτείτε: Η διαδικασία επούλωσης πραγματοποιείται χάρη σε μια αλυσίδα περίπλοκων κυτταρικών λειτουργιών:

• Αιμοπετάλια προσκολλώνται στους ιστούς γύρω από το τραύμα, σχηματίζοντας έναν θρόμβο αίματος και σφραγίζοντας τα κατεστραμμένα αιμοφόρα αγγεία.

• Η φλεγμονή προστατεύει από μόλυνση και απομακρύνει οποιεσδήποτε άχρηστες ουσίες έχουν εμφανιστεί λόγω του τραυματισμού.

• Μέσα σε λίγες μέρες, το σώμα αρχίζει να αντικαθιστά τον τραυματισμένο ιστό, να συρρικνώνει το τραύμα και να επιδιορθώνει τα κατεστραμμένα αιμοφόρα αγγεία.

• Τελικά, ο ουλώδης ιστός αναδιαμορφώνει και ενισχύει την κατεστραμμένη περιοχή.

Παίρνοντας ιδέες από την πήξη του αίματος, ερευνητές αναπτύσσουν πλαστικά υλικά με την ικανότητα να «αυτοθεραπεύονται». Τέτοια υλικά που μπορούν να αναγεννιούνται είναι εφοδιασμένα με μικροσκοπικούς παράλληλους σωλήνες οι οποίοι περιέχουν δύο χημικές ουσίες. Όταν συμβεί κάποια βλάβη, αυτές αρχίζουν να εκρέουν—προκαλείται σαν να λέγαμε «αιμορραγία». Καθώς οι δύο χημικές ουσίες αναμειγνύονται, δημιουργούν μια γέλη που απλώνεται στις κατεστραμμένες περιοχές, κλείνοντας ρωγμές και τρύπες. Όταν στερεοποιηθεί η γέλη, σχηματίζεται μια σκληρή ουσία που αποκαθιστά την αρχική αντοχή του υλικού. Κάποιος ερευνητής παραδέχεται ότι αυτή η τεχνητή διαδικασία επούλωσης, η οποία τώρα βρίσκεται σε στάδιο ανάπτυξης, θυμίζει αυτό που υπάρχει ήδη στη φύση.

Ποια είναι η άποψή σας; Αποτελεί η ικανότητα του σώματος να επουλώνει τραύματα προϊόν εξέλιξης; Ή μήπως αποτελεί προϊόν σχεδιασμού;