Η στείρωση έχει γίνει το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο μέσο οικογενειακού προγραμματισμού. Για πολλούς, η αποδοχή της φαίνεται να καθορίζεται από το κοινωνικό και το μορφωτικό υπόβαθρο, καθώς και από θρησκευτικές απόψεις. Το ζήτημα των θρησκευτικών πεποιθήσεων επηρεάζει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν την ίδια επιθυμία με τον ψαλμωδό: «Δίδαξέ με, Ιεχωβά, την οδό σου και οδήγησέ με στο δρόμο της ευθύτητας». (Ψαλμός 27:11) Τι περιλαμβάνεται στη διαδικασία στείρωσης;

Η αντρική στείρωση για λόγους αντισύλληψης αποκαλείται αγγειεκτομή (εκτομή του σπερματικού πόρου). Δύο μικροί σπερματικοί αγωγοί ή αγγεία στο όσχεο κόβονται και κλείνονται. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορες ιατρικές μεθόδους, αλλά το ζητούμενο είναι να κατασταθεί αδύνατη η ροή του σπέρματος που παράγεται στους όρχεις. Η γυναικεία στείρωση αποκαλείται περίδεση (απολίνωση) των σαλπίγγων και συνήθως γίνεται κόβοντας και δένοντας (ή καυτηριάζοντας) τις σάλπιγγες, οι οποίες μεταφέρουν τα ωάρια από τις ωοθήκες στη μήτρα.

Επί πολύ καιρό θεωρούνταν ότι αυτές οι ενέργειες είχαν μόνιμα αποτελέσματα—ότι οδηγούσαν σε μη αναστρέψιμη στείρωση. Μερικοί, όμως, επειδή μετάνιωσαν για αυτή τους την ενέργεια ή λόγω καινούριων περιστάσεων, ζήτησαν ιατρική βοήθεια για να αναστρέψουν την αγγειεκτομή ή την περίδεση των σαλπίγγων. Με την επινόηση ειδικών εργαλείων και με τη μικροχειρουργική, οι προσπάθειες αποκατάστασης έχουν γίνει πιο επιτυχείς. Δεν είναι ασυνήθιστο να διαβάζουμε ότι, με επιλεγμένους υποψηφίους, μπορεί να υπάρξει από 50 μέχρι 70 τοις εκατό επιτυχία όσον αφορά την αποκατάσταση της αγγειεκτομής μέσω επανασύνδεσης των κομμένων άκρων των μικροσκοπικών αγγείων. Σύμφωνα με ισχυρισμούς, το ποσοστό επιτυχίας σε σχέση με την αποκατάσταση της περίδεσης των σαλπίγγων στις γυναίκες είναι 60 ως 80 τοις εκατό. Μερικοί που το έχουν μάθει αυτό νομίζουν ότι η στείρωση δεν χρειάζεται πλέον να θεωρείται μόνιμη. Ίσως πιστεύουν ότι η αγγειεκτομή και η περίδεση των σαλπίγγων μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τα αντισυλληπτικά χάπια, τα προφυλακτικά και τα διαφράγματα—μέθοδοι οι οποίες μπορούν να διακοπούν αν είναι επιθυμητή μια εγκυμοσύνη. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές σοβαρές πλευρές τις οποίες δεν πρέπει να αγνοήσουμε.

Μια από αυτές έχει να κάνει με το ότι η αποκατάσταση μπορεί να επηρεαστεί σε πολύ σημαντικό βαθμό από παράγοντες όπως η έκταση της βλάβης που προκλήθηκε στα αγγεία κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της στείρωσης, το πόσο μεγάλο τμήμα του αγγείου αφαιρέθηκε ή τραυματίστηκε, ο αριθμός των ετών τα οποία έχουν περάσει από τότε που έλαβε χώρα η στείρωση και, στην περίπτωση της αγγειεκτομής, το αν έχουν δημιουργηθεί αντισώματα εναντίον του σπέρματος του άντρα. Επίσης, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι εγκαταστάσεις για μικροχειρουργική επέμβαση ίσως να μην είναι διαθέσιμες σε πολλές περιοχές, ή τα έξοδα μπορεί να είναι απαγορευτικά. Επομένως, πολλοί οι οποίοι θα επιθυμούσαν διακαώς την αποκατάσταση μιας στείρωσης δεν θα μπορούσαν να την επιτύχουν. Για εκείνους η στείρωση είναι οριστική. * Συνεπώς, τα ποσοστά που προαναφέρθηκαν για τις περιπτώσεις αποκατάστασης στην πραγματικότητα είναι θεωρητικά, όχι αξιόπιστοι μέσοι όροι.

Μερικά στοιχεία σχετίζονται άμεσα με την πραγματικότητα. Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με την αποκατάσταση της αγγειεκτομής ανέφερε ότι, μετά την επέμβαση που κοστίζει 12.000 δολάρια (περ. 3,6 εκατ. δρχ.), «μόνο το 63 τοις εκατό των ασθενών μπορούν να καταστήσουν έγκυο τη σύντροφό τους». Επιπλέον, μόνο το «έξι τοις εκατό των αντρών που υποβάλλονται σε αγγειεκτομή ζητούν τελικά αποκατάσταση». Σύμφωνα με μια μελέτη από τη Γερμανία η οποία αφορούσε την κεντρική Ευρώπη, γύρω στο 3 τοις εκατό των αντρών που επέλεξαν τη στείρωση ζήτησαν αργότερα αποκατάσταση. Ακόμη και αν οι μισές από αυτές τις προσπάθειες μπορούσαν να επιτύχουν, αυτό θα σήμαινε ότι για το 98,5 τοις εκατό το να κάνουν αγγειεκτομή θα ισοδυναμούσε με μόνιμη στείρωση. Και το ποσοστό θα ήταν υψηλότερο σε χώρες με λίγους, ή καθόλου, γιατρούς ειδικευμένους στη μικροχειρουργική.

Συνεπώς, δεν είναι ρεαλιστικό να παίρνει κάποιος στα ελαφρά την αντρική ή τη γυναικεία στείρωση, σαν να επρόκειτο για προσωρινή μέθοδο αντισύλληψης. Και για τον ειλικρινή Χριστιανό, υπάρχουν και άλλες πλευρές που πρέπει να λάβει υπόψη του.

 Ένα βασικό σημείο είναι το γεγονός ότι οι αναπαραγωγικές δυνάμεις αποτελούν δώρο του Δημιουργού μας. Ο αρχικός του σκοπός περιλάμβανε την τεκνοποίηση από τέλειους ανθρώπους, οι οποίοι θα “γέμιζαν τη γη και θα την καθυπέτασσαν”. (Γένεση 1:28) Όταν ο Κατακλυσμός περιόρισε τον πληθυσμό της γης σε οχτώ άτομα, ο Θεός επανέλαβε εκείνες τις βασικές οδηγίες. (Γένεση 9:1) Ο Θεός δεν επανέλαβε αυτή την εντολή στο έθνος του Ισραήλ, αλλά οι Ισραηλίτες θεωρούσαν πολύ επιθυμητή την απόκτηση απογόνων.—1 Σαμουήλ 1:1‐11· Ψαλμός 128:3.

Ο Νόμος του Θεού προς τον Ισραήλ περιείχε στοιχεία που υποδήλωναν το ενδιαφέρον του για την τεκνοποίηση. Παραδείγματος χάρη, αν κάποιος παντρεμένος άντρας πέθαινε προτού αποκτήσει γιο ο οποίος θα συνέχιζε τη γενεαλογική του γραμμή, ο αδελφός του έπρεπε να γίνει πατέρας ενός γιου μέσω ανδραδελφικού γάμου. (Δευτερονόμιο 25:5) Ακόμη πιο συγκεκριμένος ήταν ο νόμος που αφορούσε την περίπτωση μιας γυναίκας η οποία προσπαθούσε να βοηθήσει το σύζυγό της σε μια συμπλοκή. Αν άρπαζε τα απόκρυφα μέρη του αντιπάλου του συζύγου της, έπρεπε να της κόψουν το χέρι· είναι σημαντικό το ότι ο Θεός δεν απαιτούσε να επιφέρουν αντίστοιχη βλάβη, «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», στα δικά της αναπαραγωγικά όργανα ή στου συζύγου της. (Δευτερονόμιο 25:11, 12) Αυτός ο νόμος θα γεννούσε σαφώς σεβασμό για τα αναπαραγωγικά όργανα· δεν θα έπρεπε να τα καταστρέφει κάποιος άσκοπα. *

Γνωρίζουμε ότι οι Χριστιανοί δεν υπόκεινται στο Νόμο του Ισραήλ, και επομένως η διάταξη που καταγράφεται στα εδάφια Δευτερονόμιο 25:11, 12 δεν τους δεσμεύει. Ο Ιησούς ούτε διέταξε ούτε άφησε να εννοηθεί ότι οι μαθητές του έπρεπε να παντρεύονται και να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, κάτι το οποίο πολλά ζευγάρια εξετάζουν όταν αποφασίζουν αν θα χρησιμοποιήσουν κάποια μέθοδο αντισύλληψης. (Ματθαίος 19:10‐12) Ο απόστολος Παύλος ενθάρρυνε τις γεμάτες πόθο “νεότερες χήρες να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά”. (1 Τιμόθεο 5:11‐14) Δεν ανέφερε ότι οι Χριστιανοί έπρεπε να προβαίνουν σε μόνιμη στείρωση—το να θυσιάζουν με τη θέλησή τους την αναπαραγωγική τους δυνατότητα για απόκτηση παιδιών.

Οι Χριστιανοί είναι καλό να σταθμίζουν τέτοια στοιχεία που υποδηλώνουν ότι ο Θεός σέβεται την αναπαραγωγική τους ικανότητα. Το κάθε ζευγάρι πρέπει να αποφασίζει αν και πότε θα χρησιμοποιήσει κατάλληλες μεθόδους οικογενειακού προγραμματισμού. Ομολογουμένως, η απόφασή τους θα είχε ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία αν υπήρχαν επιβεβαιωμένες ιατρικές απόψεις που θα πιστοποιούσαν ότι η μητέρα ή το παιδί θα αντιμετώπιζαν σοβαρούς ιατρικούς κινδύνους, ακόμη και το ενδεχόμενο του θανάτου, σε περίπτωση μελλοντικής εγκυμοσύνης. Μερικοί που αντιμετώπισαν αυτή την κατάσταση έχουν υποβληθεί απρόθυμα σε διαδικασία στείρωσης όπως αυτή που περιγράφτηκε παραπάνω προκειμένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα απειλήσει κάποια εγκυμοσύνη τη ζωή της μητέρας (η οποία ίσως ήδη έχει και άλλα παιδιά) ή τη ζωή κάποιου παιδιού που θα μπορούσε αργότερα να γεννηθεί με ένα πρόβλημα υγείας το οποίο θα απειλούσε τη ζωή του.

Ωστόσο, οι Χριστιανοί που δεν αντιμετωπίζουν κάποιον τόσο ασυνήθιστο και ξεχωριστό κίνδυνο θα πρέπει βεβαίως να χρησιμοποιούν “σωφροσύνη” και να διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης και τις πράξεις τους σε αρμονία με το σεβασμό που δείχνει ο Θεός για τις αναπαραγωγικές δυνάμεις. (1 Τιμόθεο 3:2· Τίτο 1:8· 2:2, 5‐8) Αυτό θα φανέρωνε ότι, όσον αφορά τις ενδείξεις που εμφανίζονται στις Γραφές, εκείνοι δείχνουν ευαισθησία που χαρακτηρίζεται από ωριμότητα. Ωστόσο, τι θα λεχθεί για την περίπτωση στην οποία γίνεται ευρέως γνωστό ότι ένας Χριστιανός περιφρονεί με ελαφρότητα τον τρόπο με τον οποίο αξιολογεί τα πράγματα ο Θεός; Δεν θα αμφέβαλλαν οι άλλοι για το αν εκείνος (ή εκείνη) αποτελεί καλό παράδειγμα, ως άτομο που έχει τη φήμη ότι παίρνει αποφάσεις σε αρμονία με την Αγία Γραφή; Μια τέτοια ενοχλητική κηλίδα στην υπόληψη κάποιου θα μπορούσε, ασφαλώς, να επηρεάσει το αν έχει τα κατάλληλα προσόντα για ειδικά προνόμια υπηρεσίας, μολονότι κάτι τέτοιο ίσως να μην ισχύει αν το άτομο είχε κάνει την επέμβαση χωρίς να έχει αυτές τις πληροφορίες υπόψη του.—1 Τιμόθεο 3:7.