Βιογραφία

Θυμόμασταν τον Δημιουργό μας από τη Νεότητά Μας

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ Ζ. ΧΙΜΠΣΜΑΝ

«Αν έχει έρθει το τέλος της ζωής μου, ελπίζω πραγματικά να υπήρξα πιστή στον Ιεχωβά. Τον ικετεύω να φροντίζει τον αγαπημένο μου Ντέιβιντ. Ιεχωβά, σε ευχαριστώ για αυτόν και για το γάμο μας. Ήταν τόσο υπέροχος, τόσο ευτυχισμένος!»

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ πώς ένιωσα όταν, μετά την ταφή της συζύγου μου, το Μάρτιο του 1992, διάβασα αυτά τα λόγια στο ημερολόγιό της, τα τελευταία που είχε γράψει. Μόλις πέντε μήνες πρωτύτερα, είχαμε γιορτάσει την 60ή επέτειο της Έλεν στην ολοχρόνια διακονία.

Θυμάμαι καλά την ημέρα που η Έλεν και εγώ καθόμασταν πλάι πλάι στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, στις Η.Π.Α., το 1931. Η Έλεν δεν ήταν ούτε 14 χρονών, αλλά εκτιμούσε τη σπουδαιότητα της περίστασης περισσότερο από εμένα. Ο ζήλος της Έλεν για τη διακονία εκδηλώθηκε λίγο αργότερα όταν εκείνη και η χήρα μητέρα της έγιναν σκαπανείς, όπως ονομάζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι ολοχρόνιοι ευαγγελιστές. Άφησαν το άνετο σπίτι τους για να κηρύξουν σε αγροτικές περιοχές στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Χριστιανική μου Κληρονομιά

Το 1910 οι γονείς μου μετακόμισαν μαζί με τα δυο μικρά παιδιά τους από την ανατολική Πενσυλβανία στο Γκρόουβ Σίτι, στο δυτικό μέρος της πολιτείας. Εκεί έδωσαν προκαταβολή για την αγορά ενός απλού σπιτιού και έγιναν ενεργά μέλη της Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Λίγο αργότερα τους επισκέφτηκε ο Γουίλιαμ Έβανς, ένας Σπουδαστής της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο πατέρας, ο οποίος ήταν τότε γύρω στα 25, και η μητέρα, κατά πέντε χρόνια νεότερη, άκουσαν αυτόν το φιλικό Ουαλό και τον προσκάλεσαν σε γεύμα. Σύντομα δέχτηκαν τις Γραφικές αλήθειες που έμαθαν.

Για να είναι πιο κοντά στην εκκλησία, ο πατέρας μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην πόλη Σάρον, περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά. Μερικούς μήνες αργότερα, το 1911 ή το 1912, ο πατέρας  και η μητέρα βαφτίστηκαν. Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έκανε την ομιλία βαφτίσματος. Εγώ γεννήθηκα στις 4 Δεκεμβρίου 1916, όταν οι γονείς μου είχαν ήδη τέσσερα παιδιά. Όταν γεννήθηκα, ειπώθηκε: «Άλλος ένας αδελφός για να τον αγαπάμε». Γι’ αυτό ονομάστηκα Ντέιβιντ (Δαβίδ), που σημαίνει «Αγαπητός».

Σε ηλικία τεσσάρων εβδομάδων, με πήγαν στην πρώτη μου συνέλευση. Εκείνες τις μέρες, ο πατέρας μου και οι μεγαλύτεροι αδελφοί μου περπατούσαν αρκετά χιλιόμετρα για να πάνε στις συναθροίσεις, ενώ η μητέρα μου έπαιρνε την αδελφή μου και εμένα και πηγαίναμε με το τραμ. Οι συναθροίσεις είχαν πρωινό και απογευματινό πρόγραμμα. Στο σπίτι, οι συζητήσεις μας συχνά βασίζονταν σε άρθρα της Σκοπιάς και του Χρυσού Αιώνος, όπως ονομαζόταν το Ξύπνα! παλιότερα.

Ωφεληθήκαμε από Καλά Παραδείγματα

Πολλοί πίλγκριμ, όπως ονομάζονταν τότε οι περιοδεύοντες ομιλητές, επισκέπτονταν την εκκλησία μας. Συνήθως έμεναν μαζί μας μία ή δύο ημέρες. Ένας ομιλητής τον οποίο έχω ιδιαίτερα στη μνήμη μου ήταν ο Γουόλτερ Τζ. Θορν, ο οποίος θυμόταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό του στις “ημέρες της νεαρής του ηλικίας”. (Εκκλησιαστής 12:1) Όταν ήμουν παιδί, συνόδευα τον πατέρα μου που πρόβαλλε το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας», μια τετραμερή παρουσίαση με εικόνα και ήχο με θέμα την ιστορία της ανθρωπότητας.

Αν και ο αδελφός Έβανς και η σύζυγός του, η Μίριαμ, δεν είχαν παιδιά, έγιναν οι πνευματικοί γονείς και παππούδες της οικογένειάς μας. Ο Γουίλιαμ αποκαλούσε πάντοτε τον πατέρα μου «γιο», και αυτός μαζί με τη Μίριαμ ενστάλαξαν στην οικογένειά μας το ευαγγελιστικό πνεύμα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, ο αδελφός Έβανς είχε ταξιδέψει στην Ουαλία για να μεταδώσει τη Γραφική αλήθεια στην περιοχή γύρω από το Σουόνσι. Εκεί ήταν γνωστός ως ο κήρυκας από την Αμερική.

Το 1928, ο αδελφός Έβανς άφησε την εργασία του και άρχισε να κηρύττει στους λόφους της Δυτικής Βιρτζίνια. Οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί μου, ο 21χρονος Κλάρενς και ο 19χρονος Καρλ, τον συνόδευαν. Και τα τέσσερα αγόρια δαπανήσαμε πολλά χρόνια στην ολοχρόνια διακονία. Μάλιστα, στα νιάτα μας, υπηρετήσαμε όλοι μας ως περιοδεύοντες επίσκοποι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πριν από λίγο καιρό, η νεότερη αδελφή της μητέρας μου, η Μαίρη, που τώρα έχει περάσει για τα καλά τα 90, μου έγραψε: «Πόσο ευγνώμονες είμαστε όλοι για το ότι ο αδελφός Έβανς είχε ζήλο για τη διακονία και επισκέφτηκε το Γκρόουβ Σίτι!» Η θεία Μαίρη είναι άλλο ένα άτομο που θυμόταν τον Δημιουργό της από τη νεότητά της.

Παρακολούθηση Συνελεύσεων

Μόνο ο πατέρας και ο Κλάρενς μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την ιστορική συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1922. Το 1924, όμως, είχαμε αυτοκίνητο, και πήγε ολόκληρη η οικογένειά μας στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο. Αναμενόταν από εμάς τα παιδιά να χρησιμοποιήσουμε τις οικονομίες μας προκειμένου να πληρώνουμε για τα γεύματά μας στη διάρκεια της οχταήμερης συνέλευσης. Οι γονείς μου πίστευαν ότι όλα τα μέλη της οικογένειας έπρεπε να μάθουν να αυτοσυντηρούνται. Γι’ αυτό, εκτρέφαμε κοτόπουλα και κουνέλια και είχαμε κυψέλες, ενώ εμείς τα αγόρια μοιράζαμε εφημερίδες.

Όταν ήρθε ο καιρός για τη συνέλευση στο Τορόντο του Καναδά το 1927, είχαμε ένα αδελφάκι ηλικίας έξι μηνών, τον Πολ. Εμένα μου ανέθεσαν να μείνω στο σπίτι και να φροντίζω τον Πολ με τη βοήθεια μιας παντρεμένης θείας μου, ενώ οι γονείς  μου και τα υπόλοιπα παιδιά πήγαν στο Τορόντο. Η ανταμοιβή μου ήταν δέκα δολάρια (περ. 3.000 δρχ.), και με αυτά αγόρασα ένα κουστούμι. Μας είχαν μάθει να ντυνόμαστε πάντα καλά για τις συναθροίσεις και να φροντίζουμε τα ρούχα μας.

Όταν έγινε η αξέχαστη συνέλευση το 1931 στο Κολόμπους του Οχάιο, ο Κλάρενς και ο Καρλ ήταν παντρεμένοι και έκαναν σκαπανικό μαζί με τις συζύγους τους. Ζούσαν και τα δύο αντρόγυνα σε τροχόσπιτα που τα είχαν φτιάξει μόνοι τους. Ο Καρλ είχε παντρευτεί την Κλερ Χιούστον από το Γουίλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καθόμουν πλάι στη μικρότερη αδελφή της Κλερ, την Έλεν, στη συνέλευση του Κολόμπους.

Η Ολοχρόνια Διακονία

Αποφοίτησα από το γυμνάσιο το 1932, σε ηλικία 15 ετών, και το επόμενο έτος πήγα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο στον αδελφό μου τον Κλάρενς, ο οποίος έκανε σκαπανικό στη Νότια Καρολίνα. Έκανα αίτηση για υπηρεσία σκαπανέα και άρχισα να συνεργάζομαι με τον Κλάρενς και τη σύζυγό του. Η Έλεν έκανε τότε σκαπανικό στο Χόπκινσβιλ του Κεντάκι, και της έγραψα για πρώτη φορά. Στην απάντησή της, ρωτούσε: «Είσαι σκαπανέας;»

Στο γράμμα μου​—η Έλεν το φύλαγε μέχρι το θάνατό της, σχεδόν 60 χρόνια αργότερα—​απαντούσα: «Είμαι, και ελπίζω να μείνω για πάντα». Σε εκείνο το γράμμα, έλεγα στην Έλεν για τη διανομή του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου στους κληρικούς και στους δικαστικούς του τομέα μου.

Το 1933, ο πατέρας μού έφτιαξε μια κινητή σκηνή​—ένα τροχόσπιτο μήκους 2,5 μέτρων και πλάτους 2 μέτρων με τοίχους από λινάτσα στερεωμένη πάνω σε λεπτά δοκάρια το οποίο είχε παράθυρο μπροστά και πίσω. Αυτό ήταν το ταπεινό σπιτικό μου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια που έκανα σκαπανικό.

Το Μάρτιο του 1934, ο Κλάρενς και ο Καρλ, οι σύζυγοί τους, η Έλεν και η μητέρα της, η κουνιάδα του Κλάρενς και εγώ​—οχτώ άτομα—​ταξιδέψαμε δυτικά για να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Μερικοί ταξίδευαν και κοιμούνταν στο τροχόσπιτό μου. Εγώ κοιμόμουν μέσα στο αυτοκίνητο, και οι υπόλοιποι νοίκιαζαν κάποιο κατάλυμα. Επειδή είχαμε προβλήματα με το αυτοκίνητο, φτάσαμε στο Λος Άντζελες τη δεύτερη ημέρα της εξαήμερης συνέλευσης. Εκεί, στις 26 Μαρτίου, η Έλεν και εγώ μπορέσαμε τελικά να συμβολίσουμε την αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Στη συνέλευση, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, συναντήθηκε προσωπικά με όλους τους σκαπανείς. Μας ενθάρρυνε λέγοντας ότι ήμασταν γενναίοι μαχητές υπέρ της Γραφικής αλήθειας. Σε εκείνη την περίσταση διευθετήθηκε να δοθεί στους σκαπανείς χρηματική βοήθεια ώστε να μπορούν να συνεχίσουν τη διακονία τους.

Εκπαίδευση για μια Ολόκληρη Ζωή

Όταν επιστρέψαμε από τη συνέλευση του Λος Άντζελες, αρχίσαμε όλοι να μεταδίδουμε το άγγελμα της Βασιλείας σε ολόκληρες κομητείες της Νότιας Καρολίνας, της Βιρτζίνια, της Δυτικής Βιρτζίνια και του Κεντάκι. Χρόνια αργότερα, η Έλεν έγραφε για εκείνον τον καιρό: «Δεν είχαμε ούτε κάποια εκκλησία να μας στηρίξει ούτε φίλους να βοηθήσουν, επειδή ήμασταν πράγματι ξένοι σε έναν ξένο τόπο. Αλλά τώρα ξέρω ότι εκπαιδευόμουν. Γινόμουν πλούσια».

Κατόπιν ρωτούσε: «Πώς περνάει ένα κορίτσι το χρόνο του όταν είναι μακριά από τους φίλους και το περιβάλλον της; Πραγματικά, δεν ήταν και τόσο άσχημα. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ ανία. Διάβαζα πολύ. Ποτέ δεν παραλείπαμε να διαβάζουμε τα Γραφικά μας έντυπα και να μελετάμε. Έμενα κοντά στη μητέρα μου, και έμαθα να διαχειρίζομαι τα χρήματά μας, να ψωνίζω, να  αλλάζω λάστιχο, να μαγειρεύω, να ράβω και να κηρύττω. Δεν μετανιώνω και ευχαρίστως θα έκανα πάλι το ίδιο».

Η Έλεν και η μητέρα της ζούσαν ικανοποιημένες σε ένα μικρό τροχόσπιτο εκείνα τα χρόνια, αν και η μητέρα της είχε ένα ωραίο σπίτι. Μετά τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1937, η υγεία της μητέρας της Έλεν επιδεινώθηκε, και μπήκε στο νοσοκομείο. Πέθανε στο διορισμό της, στην πόλη Φίλιπποι της Δυτικής Βιρτζίνια, το Νοέμβριο του 1937.

Γάμος και Συνέχιση της Υπηρεσίας

Στις 10 Ιουνίου 1938, η Έλεν και εγώ παντρευτήκαμε σε μια απλή τελετή που έγινε στο πατρικό της σπίτι στο Ελμ Γκρόουβ, κοντά στο Γουίλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια. Ο αγαπητός μας αδελφός Έβανς, που βοήθησε την οικογένειά μου να γνωρίσει την αλήθεια αρκετά χρόνια προτού γεννηθώ, εκφώνησε την ομιλία του γάμου. Μετά το γάμο, η Έλεν και εγώ σκοπεύαμε να επιστρέψουμε στην υπηρεσία σκαπανέα στο ανατολικό Κεντάκι, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη, προσκληθήκαμε στο έργο ζώνης. Αυτό περιλάμβανε επισκέψεις σε ομίλους Μαρτύρων του Ιεχωβά στο δυτικό Κεντάκι και σε τμήματα του Τενεσί για να τους βοηθούμε στη διακονία τους. Στα μέρη που επισκεπτόμασταν υπήρχαν συνολικά μόνο 75 περίπου διαγγελείς της Βασιλείας.

Εκείνον τον καιρό, ο εθνικισμός τύφλωνε τον τρόπο σκέψης πολλών, και περίμενα ότι σύντομα θα με φυλάκιζαν λόγω της Χριστιανικής μου ουδετερότητας. (Ησαΐας 2:4) Εντούτοις, χάρη στο υπόμνημά μου ως κήρυκα, με κατέταξαν σε μια κατηγορία που μου επέτρεπε να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία.

Όταν αρχίσαμε τη διακονία του περιοδεύοντα επισκόπου, σχεδόν όλοι σχολίαζαν το πόσο νέοι ήμασταν. Στο Χόπκινσβιλ του Κεντάκι, μια Χριστιανή αδελφή αγκάλιασε θερμά την Έλεν και τη ρώτησε: «Με θυμάσαι;» Το 1933 η Έλεν τής είχε δώσει μαρτυρία στο επαρχιακό κατάστημα του συζύγου της. Ήταν δασκάλα του κατηχητικού, αλλά όταν διάβασε το βιβλίο που της άφησε η Έλεν, στάθηκε ενώπιον της τάξης της και ζήτησε συγνώμη για τις αντιγραφικές διδασκαλίες που τους δίδασκε. Όταν εγκατέλειψε την εκκλησία της, άρχισε να κηρύττει τις Γραφικές αλήθειες στην περιοχή της. Η Έλεν και εγώ υπηρετήσαμε στο δυτικό Κεντάκι τρία χρόνια, και η αδελφή αυτή με το σύζυγό της μας διέθεσαν το σπίτι τους σαν να ήταν δικό μας.

Εκείνες τις ημέρες κάναμε μικρές τοπικές συνελεύσεις, και ο Α. Χ. Μακμίλαν υπηρέτησε σε μία από αυτές. Όταν η Έλεν ήταν μικρή, εκείνος είχε μείνει στο σπίτι των γονέων της, και έτσι στη διάρκεια της συνέλευσης προτίμησε να μείνει μαζί μας στο τροχόσπιτό μας, μήκους 5 μέτρων, όπου υπήρχε ένα επιπλέον κρεβάτι. Και αυτός επίσης θυμόταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό του από τη νεαρή του ηλικία, έχοντας αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά το 1900, σε ηλικία 23 ετών.

Το Νοέμβριο του 1941 διακόπηκε προσωρινά το έργο των περιοδευόντων αδελφών, και διορίστηκα σκαπανέας στο Χάζαρντ του Κεντάκι. Συνεργαστήκαμε και πάλι με τον αδελφό μου Καρλ και τη σύζυγό του Κλερ. Αυτή τη φορά, είχαμε τη συντροφιά του Τζόζεφ Χιούστον, του ανιψιού της Έλεν, ο οποίος άρχισε το σκαπανικό. Συνέχισε την ολοχρόνια διακονία επί 50 σχεδόν χρόνια, ωσότου το 1992 πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή ενώ υπηρετούσε πιστά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Το 1943, διοριστήκαμε στο Ρόκβιλ του Κονέκτικατ. Για την Έλεν και εμένα ήταν σαν να βρισκόμασταν σε διαφορετικό κόσμο επειδή είχαμε συνηθίσει να κηρύττουμε στο νότο. Στο Ρόκβιλ, η Έλεν διεξήγε τακτικά πάνω από 20 οικιακές Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα. Αργότερα, νοικιάσαμε ένα απλό δωμάτιο για να το χρησιμοποιήσουμε ως Αίθουσα Βασιλείας και οργανώθηκε ο πυρήνας μιας μικρής εκκλησίας.

Ενώ υπηρετούσαμε στο Ρόκβιλ, προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την πέμπτη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Με χαρά μας διαπιστώσαμε ότι ο Όμπρι και η Μπέρτα Μπίβενς, φίλοι μας από τον καιρό που κάναμε σκαπανικό στο Κεντάκι, θα ήταν συμμαθητές μας.

Η Σχολή και ο Νέος Διορισμός Μας

Αν και ήμασταν ακόμη αρκετά νέοι, οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μας ήταν ακόμη νεότεροι. Ναι, θυμούνταν τον Μεγαλειώδη Δημιουργό τους στη νεότητά τους. Αποφοιτήσαμε τον Ιούλιο του 1945, καθώς τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ενόσω περιμέναμε τους ιεραποστολικούς μας διορισμούς, συνεργαζόμασταν με την Εκκλησία Φλάτμπους στο Μπρούκλιν της  Νέας Υόρκης. Τελικά, στις 21 Οκτωβρίου 1946, μαζί με έξι άλλους συμμαθητές, περιλαμβανομένου και του ζεύγους Μπίβενς, ταξιδέψαμε αεροπορικώς για το καινούριο μας σπιτικό στην Πόλη της Γουατεμάλας. Τότε, υπήρχαν λιγότεροι από 50 Μάρτυρες του Ιεχωβά σε ολόκληρη αυτή τη χώρα της Κεντρικής Αμερικής.

Τον Απρίλιο του 1949, μερικοί από εμάς τους ιεραποστόλους μετακομίσαμε στο Κεσαλτενάνγκο, τη δεύτερη σε μέγεθος και σπουδαιότητα πόλη της χώρας. Βρίσκεται σε ύψος 2.300 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, και ο βουνίσιος αέρας είναι φρέσκος και καθαρός. Η Έλεν συνόψισε τη δραστηριότητά μας εκεί, γράφοντας: «Είχαμε το προνόμιο να κηρύξουμε σε δεκάδες πόλεις και χωριά. Σηκωνόμασταν περίπου στις τέσσερις το πρωί, παίρναμε το λεωφορείο (το οποίο αντί για παράθυρα συχνά είχε ρολά από λινάτσα) και πηγαίναμε σε κάποια μακρινή πόλη. Εκεί κηρύτταμε περίπου οχτώ ώρες και επιστρέφαμε το βράδυ». Σήμερα, υπάρχουν εκκλησίες σε πολλά από αυτά τα μέρη​—έξι από αυτές στο Κεσαλτενάνγκο.

Σύντομα χρειάστηκαν ιεραπόστολοι στο Πουέρτο Μπάριος στην ακτή της Καραϊβικής, την τρίτη σε μέγεθος πόλη της Γουατεμάλας. Οι αγαπητοί μας σύντροφοι, το ζεύγος Μπίβενς, με τους οποίους είχαμε υπηρετήσει πέντε χρόνια στη Γουατεμάλα, ήταν μεταξύ εκείνων που μετακόμισαν σε αυτόν το νέο διορισμό. Ο αποχωρισμός ήταν οδυνηρός και δημιούργησε ένα κενό στη ζωή μας. Τώρα που είχαμε μείνει μόνο η Έλεν και εγώ στον ιεραποστολικό οίκο, μετακομίσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα. Το 1955, δεχτήκαμε ένα νέο διορισμό σε μια πιο τροπική πόλη, το Μασατενάνγκο. Ο μικρότερος αδελφός μου, ο Πολ, και η σύζυγός του Ντολόρες, που αποφοίτησαν από τη Γαλαάδ το 1953, υπηρετούσαν εκεί λίγο προτού φτάσουμε.

Το 1958 είχαμε πάνω από 700 Μάρτυρες, 20 εκκλησίες και τρεις περιοχές στη Γουατεμάλα. Η Έλεν και εγώ ενασχοληθήκαμε πάλι με το έργο περιοδεύοντα, επισκεπτόμενοι μικρούς ομίλους Μαρτύρων και αρκετές εκκλησίες, περιλαμβανομένης και αυτής που υπήρχε στο Κεσαλτενάνγκο. Κατόπιν, τον Αύγουστο του 1959, προσκληθήκαμε να επιστρέψουμε στην Πόλη της Γουατεμάλας, όπου μείναμε στο γραφείο τμήματος. Εγώ διορίστηκα να υπηρετώ στο γραφείο, ενώ η Έλεν συνέχισε το ιεραποστολικό έργο άλλα 16 χρόνια. Κατόπιν, άρχισε να υπηρετεί και εκείνη στο γραφείο τμήματος.

Περαιτέρω Ευλογίες

Πριν από χρόνια, φαινόμουν πάντα ο νεότερος ανάμεσα σε εκείνους που υπηρετούσαν τον Ιεχωβά. Τώρα, συχνά είμαι ο μεγαλύτερος, όπως συνέβη όταν παρακολούθησα τη σχολή για τις επιτροπές τμήματος στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης το 1996. Όπως ακριβώς έλαβα τόση βοήθεια στα νιάτα μου από μεγαλυτέρους, στις πρόσφατες δεκαετίες έχω το προνόμιο να βοηθώ πολλούς νέους που επιθυμούν να θυμούνται τον Δημιουργό τους στη νεότητά τους.

Ο Ιεχωβά συνεχίζει να εκχέει ευλογίες στο λαό του στη Γουατεμάλα. Το 1999, υπήρχαν 60 και πλέον εκκλησίες στην Πόλη της Γουατεμάλας. Βόρεια, νότια, ανατολικά και δυτικά, υπάρχουν πολύ περισσότερες εκκλησίες και χιλιάδες διαγγελείς των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Οι λιγότεροι από 50 διαγγελείς της Βασιλείας που υπήρχαν όταν φτάσαμε πριν από 53 χρόνια περίπου έχουν αυξηθεί σε 19.000 και πλέον!

Έχουμε Πολλούς Λόγους να Είμαστε Ευγνώμονες

Κανένας δεν είναι χωρίς προβλήματα στη ζωή, αλλά μπορούμε πάντα να ρίχνουμε «στον Ιεχωβά το βάρος» μας. (Ψαλμός 55:22) Συχνά, εκείνος μας στηρίζει μέσω της υποστήριξης στοργικών συντρόφων. Λόγου χάρη, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της, η Έλεν μού δώρισε μια μικρή κορνίζα με το εδάφιο Εβραίους 6:10: «Ο Θεός δεν είναι άδικος ώστε να ξεχάσει τον κόπο σας και την αγάπη που δείξατε προς Αυτόν, έχοντας προσφέρει υπηρεσία στο λαό Του και συνεχίζοντας να προσφέρετε».​—Γουέιμάουθ (Weymouth).

 Στο σημείωμα που συνόδευε το δώρο, έλεγε εν μέρει: «Ακριβέ μου, είναι τόσο λίγα αυτά που μπορώ να σου δώσω, αλλά έχεις ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ . . . Αυτό το εδάφιο σου ταιριάζει τόσο πολύ, και σου ζητώ να το βάλεις στο γραφείο σου, όχι επειδή σου το έδωσα εγώ, αλλά επειδή εφαρμόζεται σε εσένα στη διάρκεια της μακρόχρονης υπηρεσίας σου». Μέχρι σήμερα, αυτή η κορνίζα βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου, στο τμήμα της Γουατεμάλας.

Υπηρετώ τον Ιεχωβά από τη νεότητά μου, και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια Τον ευχαριστώ για την καλή μου υγεία η οποία μου επιτρέπει να ανταποκρίνομαι στα καθήκοντά μου. Καθώς διαβάζω τακτικά την Αγία Γραφή, συχνά συναντώ εδάφια που πιστεύω ότι η αγαπημένη μου Έλεν θα είχε υπογραμμίσει στη Γραφή της. Το σκέφτηκα αυτό όταν ξαναδιάβασα το εδάφιο Ψαλμός 48:14: «Αυτός ο Θεός είναι ο Θεός μας στον αιώνα, και μάλιστα για πάντα. Αυτός θα μας οδηγεί ώσπου να πεθάνουμε».

Είναι χαρά μου να μεταδίδω σε άλλους το όραμα της ημέρας της ανάστασης, όταν άνθρωποι από όλα τα πρώην έθνη θα καλωσορίζουν τους αγαπημένους τους από τους νεκρούς καθώς εκείνοι θα εισέρχονται σε ένα νέο κόσμο. Τι προοπτική! Τι δάκρυα χαράς θα κυλήσουν τότε, καθώς θα θυμόμαστε ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι Θεός «που παρηγορεί τους καταβεβλημένους»!​—2 Κορινθίους 7:6.

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού από πάνω αριστερά: Η μαμά, ο μπαμπάς, η θεία Ίβα και οι αδελφοί μου Καρλ και Κλάρενς, το 1910

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Με την Έλεν το 1947 και το 1992