Βιογραφία

Ευχαριστώ τον Ιεχωβά​—Μέσω της Ολοχρόνιας Υπηρεσίας!

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΣΤΑΝΛΕΪ Ι. ΡΕΪΝΟΛΝΤΣ

Γεννήθηκα στο Λονδίνο της Αγγλίας το 1910. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γονείς μου μετακόμισαν σε ένα μικρό χωριό του Γουίλτσερ που ονομάζεται Γουέστμπουρι Λέι. Όταν ήμουν παιδί, συχνά αναρωτιόμουν: “Ποιος είναι ο Θεός;” Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να μου πει. Και δεν μπορούσα καθόλου να καταλάβω γιατί μια τόσο μικρή κοινότητα όπως η δική μας χρειαζόταν μια εκκλησία και δύο παρεκκλήσια για να λατρεύει τον Θεό.

ΤΟ 1935, τέσσερα χρόνια πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο μικρότερος αδελφός μου, ο Ντικ, και εγώ πήγαμε με ποδήλατα για διακοπές σε ένα κάμπινγκ στο Γουέιμαθ, στη νότια ακτή της Αγγλίας. Καθώς καθόμασταν στη σκηνή μας ακούγοντας τη βροχή που έπεφτε και αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε, ήρθε ένας ηλικιωμένος κύριος και μου πρόσφερε τρία βοηθήματα μελέτης της Γραφής​—την Κιθάρα του Θεού, το Φως Α΄ και το Φως Β΄. Τα πήρα, χαρούμενος που είχα κάτι για να διώξω τη μονοτονία. Τα όσα διάβασα με συνάρπασαν αμέσως, αλλά τότε δεν γνώριζα ότι θα άλλαζαν εντελώς τη ζωή μου​—και τη ζωή του αδελφού μου.

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, η μητέρα μου μού είπε ότι η Κέιτ Πάρσονς που ζούσε στο χωριό μας διένεμε τέτοια Βιβλικά έντυπα. Ήταν πασίγνωστη γιατί, αν και αρκετά ηλικιωμένη, επισκεπτόταν με ένα μικρό μοτοποδήλατο τους ανθρώπους στην αραιοκατοικημένη περιοχή μας. Πήγα να τη δω, και εκείνη μου έδωσε με χαρά τα βιβλία Δημιουργία και Πλούτη καθώς και άλλα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά. Μου είπε επίσης ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Όταν διάβασα τα βιβλία με τη βοήθεια της Αγίας Γραφής μου, κατάλαβα ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός Θεός και ήθελα να τον λατρεύω. Έτσι, έστειλα μια επιστολή παραίτησης στην εκκλησία μας και άρχισα να παρακολουθώ τις Γραφικές μελέτες στο σπίτι του Τζον και της Άλις Μούντι, οι  οποίοι ζούσαν στο Γουέστμπερι, την πλησιέστερή μας πόλη. Σε εκείνες τις συναθροίσεις παρευρισκόμασταν μόνο εφτά άτομα. Πριν και έπειτα από αυτές, η Κέιτ Πάρσονς έπαιζε αρμόνιο και εμείς ψάλλαμε με δυνατή φωνή ύμνους της Βασιλείας!

Οι Παλιές Ημέρες

Μπορούσα να διακρίνω ότι ζούσαμε σε μνημειώδεις καιρούς και λαχταρούσα να συμμετάσχω στο έργο κηρύγματος που προφητεύτηκε στο εδάφιο Ματθαίος 24:14. Έτσι, έκοψα το κάπνισμα, αγόρασα ένα χαρτοφύλακα και αφιερώθηκα στον Μεγαλειώδη Θεό, τον Ιεχωβά.

Τον Αύγουστο του 1936, ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επισκέφτηκε τη Γλασκώβη της Σκωτίας για να μιλήσει γύρω από το θέμα «Αρμαγεδδών». Αν και η Γλασκώβη ήταν περίπου 600 χιλιόμετρα μακριά, ήμουν αποφασισμένος να παρευρεθώ και να βαφτιστώ σε εκείνη τη συνέλευση. Τα χρήματά μου ήταν λιγοστά, γι’ αυτό πήρα το ποδήλατό μου στο τρένο με το οποίο ταξίδεψα μέχρι το Καρλάιλ, μια πόλη στα σύνορα της Σκωτίας, και από εκεί πήγα με αυτό 160 χιλιόμετρα βορειότερα. Με το ποδήλατο έκανα και το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού της επιστροφής, γυρίζοντας πίσω σωματικά εξουθενωμένος αλλά πνευματικά ενισχυμένος.

Έκτοτε, χρησιμοποιούσα το ποδήλατο όταν πήγαινα να μιλήσω για την πίστη μου στους ανθρώπους στα διπλανά χωριά. Εκείνες τις ημέρες, όλοι οι αδελφοί είχαν μια κάρτα μαρτυρίας η οποία περιείχε ένα Γραφικό άγγελμα για να το διαβάζουν οι οικοδεσπότες. Επίσης, χρησιμοποιούσαμε φορητούς φωνογράφους με ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες του προέδρου της Εταιρίας. Και, ασφαλώς, είχαμε πάντα μαζί μας μια τσάντα περιοδικών, a η οποία μας προσδιόριζε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Σκαπανικό την Περίοδο του Πολέμου

Ο αδελφός μου βαφτίστηκε το 1940. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε αρχίσει το 1939, και εμείς διακρίναμε και οι δύο την επείγουσα ανάγκη για ολοχρόνιους κήρυκες. Γι’ αυτό, υποβάλαμε αίτηση για σκαπανικό. Ήμασταν ευγνώμονες που διοριστήκαμε μαζί στον οίκο σκαπανέων στο Μπρίστολ, όπου θα μέναμε με την Έντιθ Πουλ, τον Μπερτ Φάρμερ, τον Τομ και την Ντόροθι Μπρίτζες, τον Μπέρναρντ Χόουτον και άλλους σκαπανείς των οποίων την πίστη θαυμάζαμε από καιρό.

Σύντομα έφτασε για να μας πάρει ένα πουλμανάκι που στα πλαϊνά του είχε την επιγραφή «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» με έντονα γράμματα. Ο οδηγός ήταν ο Στάνλεϊ Τζόουνς, ο οποίος αργότερα έγινε ιεραπόστολος στην Κίνα και έμεινε εκεί φυλακισμένος εφτά χρόνια στην απομόνωση λόγω της δραστηριότητάς του στο κήρυγμα.

Καθώς ο πόλεμος εξελισσόταν, σπάνια κοιμόμασταν κανονικά τις νύχτες. Οι βόμβες έπεφταν  γύρω από τον οίκο των σκαπανέων, και έπρεπε να προσέχουμε διαρκώς για εμπρηστικούς μηχανισμούς. Κάποιο απόγευμα φύγαμε από το κέντρο του Μπρίστολ έπειτα από μια υπέροχη συνέλευση την οποία παρακολούθησαν 200 Μάρτυρες και φτάσαμε στη σχετική ασφάλεια του σπιτιού μας μέσα σε μια βροχή από θραύσματα αντιαεροπορικών βλημάτων.

Το επόμενο πρωί ο Ντικ και εγώ επιστρέψαμε στην πόλη για να πάρουμε μερικά πράγματα που είχαμε αφήσει. Μείναμε αποσβολωμένοι. Το Μπρίστολ είχε γίνει ερείπια. Ολόκληρο το κέντρο της πόλης είχε βομβαρδιστεί και κατακαεί. Η οδός Παρκ, όπου βρισκόταν η Αίθουσα Βασιλείας μας, ήταν ένας σωρός από συντρίμμια που έβγαζαν καπνούς. Εντούτοις, κανένας Μάρτυρας δεν είχε σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Ευτυχώς, είχαμε ήδη πάρει τα Γραφικά μας έντυπα από την Αίθουσα Βασιλείας και τα είχαμε μοιράσει στα σπίτια των μελών της εκκλησίας. Ευχαριστήσαμε τον Ιεχωβά και για τις δύο αυτές εκβάσεις.

Απροσδόκητη Ελευθερία

Η Εκκλησία Μπρίστολ όπου υπηρετούσα ως προεδρεύων επίσκοπος είχε αυξηθεί σε 64 διακόνους τον καιρό που με προσκάλεσαν για εθνική υπηρεσία. Πολλοί άλλοι Μάρτυρες είχαν σταλεί στη φυλακή λόγω της ουδέτερης στάσης τους, και περίμενα ότι θα έχανα και εγώ με παρόμοιο τρόπο την ελευθερία που είχα να κηρύττω. Η υπόθεσή μου εκδικάστηκε σε ένα τοπικό δικαστήριο του Μπρίστολ όπου με εκπροσώπησε ο αδελφός Άντονι Μπακ, ένας πρώην αξιωματούχος των φυλακών. Αυτός ήταν ένας θαρραλέος, άφοβος άντρας, ένας ακλόνητος υπέρμαχος της Βιβλικής αλήθειας, και ως αποτέλεσμα της καλής του εκπροσώπησης, μου δόθηκε απροσδόκητα πλήρης απαλλαγή από τη στρατιωτική υπηρεσία υπό τον όρο ότι θα συνέχιζα την ολοχρόνια διακονία μου!

Ένιωθα συγκίνηση για το ότι είχα την ελευθερία μου και αποφάσισα να τη χρησιμοποιήσω κηρύττοντας στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα και μου ειπώθηκε να πάω στο γραφείο τμήματος του Λονδίνου για να μιλήσω με τον Άλμπερτ Ντ. Σρόντερ, τον επίσκοπο τμήματος, αναρωτιόμουν, όπως ήταν φυσικό, τι μου επιφυλασσόταν. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν με προσκάλεσαν να πάω στο Γιόρκσερ για να υπηρετήσω ως περιοδεύων επίσκοπος, επισκεπτόμενος μια διαφορετική εκκλησία κάθε εβδομάδα για να βοηθάω και να ενθαρρύνω τους αδελφούς. Ένιωθα πολύ ανεπαρκής για έναν τέτοιο διορισμό, αλλά εφόσον είχα πάρει απαλλαγή δεν υπήρχαν κάποιες υποχρεώσεις που να με περιορίζουν. Έτσι, δέχτηκα την κατεύθυνση του Ιεχωβά και πήγα πρόθυμα.

Ο Άλμπερτ Σρόντερ με σύστησε στους αδελφούς σε μια συνέλευση στο Χάντερζφιλντ και, τον Απρίλιο του 1941, ανέλαβα τον καινούριο μου διορισμό. Τι χαρά ήταν να γνωρίσω εκείνους τους αγαπητούς αδελφούς! Η αγάπη και η καλοσύνη τους με έκαναν να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο το ότι ο Ιεχωβά έχει ένα λαό πλήρως αφοσιωμένο σε αυτόν, τα μέλη του οποίου αγαπούν ο ένας τον άλλον.​—Ιωάννης 13:35.

Περισσότερα Προνόμια Υπηρεσίας

Μια αξέχαστη πενθήμερη πανεθνική συνέλευση διεξάχθηκε  το 1941 στην Αίθουσα Ντε Μόντφορτ του Λέστερ. Παρότι τα τρόφιμα διανέμονταν με δελτίο και υπήρχαν περιορισμοί στο εθνικό σύστημα μεταφορών, οι παρόντες την Κυριακή έφτασαν στον ανώτατο αριθμό των 12.000 ατόμων· ωστόσο, εκείνον τον καιρό οι Μάρτυρες στη χώρα ήταν λίγο περισσότεροι από 11.000. Ακούστηκαν ηχογραφημένες ομιλίες του προέδρου της Εταιρίας και κυκλοφόρησε το βιβλίο Τέκνα (Children). Εκείνη η συνέλευση ήταν ασφαλώς ορόσημο στη θεοκρατική ιστορία του λαού του Ιεχωβά στη Βρετανία, εφόσον διεξάχθηκε στο μέσο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Λίγο καιρό μετά τη συνέλευση, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στην οικογένεια Μπέθελ του Λονδίνου. Εκεί, εργάστηκα στο τμήμα αποστολής και συσκευασίας και αργότερα στο γραφείο, φροντίζοντας για θέματα που σχετίζονταν με τις εκκλησίες.

Η οικογένεια Μπέθελ έπρεπε να υπομένει τις αεροπορικές επιδρομές που γίνονταν στο Λονδίνο νυχθημερόν, καθώς και τις συνεχείς έρευνες που έκαναν οι αρχές σε υπεύθυνους αδελφούς οι οποίοι υπηρετούσαν εκεί. Ο Πράις Χιουζ, ο Έβαρτ Τσίτι και ο Φρανκ Πλατ στάλθηκαν στη φυλακή λόγω της ουδέτερης στάσης τους, και τελικά ο Άλμπερτ Σρόντερ απελάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ’ όλες αυτές τις πιέσεις, οι εκκλησίες και τα συμφέροντα της Βασιλείας εξακολούθησαν να λαβαίνουν καλή φροντίδα.

Στη Γαλαάδ!

Όταν τερματίστηκε ο πόλεμος το 1945, έκανα αίτηση για ιεραποστολική εκπαίδευση στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και έγινα δεκτός στην όγδοη τάξη το 1946. Η Εταιρία διευθέτησε ώστε μια ομάδα από εμάς, περιλαμβανομένου του Τόνι Άτγουντ, του Στάνλεϊ Τζόουνς, του Χάρολντ Κινγκ, του Ντον Ρέντελ και του Στάνλεϊ Γούντμπερν, να φύγουμε από το αλιευτικό λιμάνι Φόουι της Κορνουάλης. Κάποιος ντόπιος αδελφός είχε φροντίσει να ταξιδέψουμε με ένα μικρό φορτηγό πλοίο το οποίο μετέφερε σινική άργιλο. Η καμπίνα μας ήταν πολύ μικρή και το κατάστρωμα ήταν συνήθως πλημμυρισμένο. Πόση ανακούφιση νιώσαμε όταν τελικά φτάσαμε στο λιμάνι προορισμού μας, τη Φιλαδέλφεια!

Οι εγκαταστάσεις της Γαλαάδ βρίσκονταν σε ένα όμορφο μέρος στο Σάουθ Λάνσινγκ στα βόρεια της Νέας Υόρκης, και η εκπαίδευση που έλαβα εκεί σήμαινε πολλά για εμένα. Οι σπουδαστές στην τάξη μας προέρχονταν από 18 έθνη​—αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Εταιρία μπόρεσε να καλέσει τόσο πολλούς διακόνους από ξένες χώρες—​και γίναμε όλοι στενοί φίλοι. Απόλαυσα πολύ τη συντροφιά με το συγκάτοικό μου Κάλε Σαλαβάρα από τη Φινλανδία.

Ο καιρός πέρασε γρήγορα, και στο τέλος των πέντε μηνών ήρθε από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν ο πρόεδρος της Εταιρίας, ο Νάθαν Ο. Νορ, για να μας δώσει τα διπλώματά μας και να μας γνωστοποιήσει τους διορισμούς μας. Εκείνες τις ημέρες, οι σπουδαστές δεν γνώριζαν τους προορισμούς τους μέχρις ότου αυτοί ανακοινώνονταν στην τελετή αποφοίτησης. Διορίστηκα να επιστρέψω στο Μπέθελ του Λονδίνου και να συνεχίσω την υπηρεσία μου εκεί.

Επιστροφή στο Λονδίνο

Τα μεταπολεμικά χρόνια ήταν δύσκολα στη Βρετανία. Τα τρόφιμα και πολλά άλλα αναγκαία είδη, όπως το χαρτί, συνέχισαν να διανέμονται με δελτίο. Αλλά τα καταφέρναμε, και τα συμφέροντα της Βασιλείας του Ιεχωβά προόδευαν. Εκτός από την απασχόληση στο Μπέθελ, υπηρετούσα σε συνελεύσεις περιφερείας και περιοχής και επισκεπτόμουν εκκλησίες, περιλαμβανομένων και μερικών στην Ιρλανδία. Είχα επίσης το προνόμιο να γνωρίσω τον Έριχ Φροστ και άλλους αδελφούς και αδελφές από την Ευρώπη και να μάθω από αυτούς ορισμένα πράγματα για την ακεραιότητα των ομοπίστων μου που είχαν αντιμετωπίσει τη φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υπηρεσία Μπέθελ ήταν πράγματι ένα ευλογητό προνόμιο.

Επί δέκα χρόνια γνώριζα την Τζόουν Γουέμπ, μια ειδική σκαπάνισσα που υπηρετούσε στο Γουότφορντ, μια πόλη βόρεια του Λονδίνου. Το 1952 παντρευτήκαμε. Και οι δυο μας θέλαμε να συνεχίσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία και έτσι νιώσαμε συγκίνηση όταν, αφού έφυγα από το Μπέθελ, διορίστηκα επίσκοπος περιοχής. Η πρώτη μας περιοχή ήταν κατά μήκος της δυτικής ακτής της Αγγλίας, στο Σάσεξ και στο Χάμσερ. Το έργο περιοχής δεν ήταν εύκολο εκείνες τις ημέρες. Ταξιδεύαμε κυρίως με το λεωφορείο, το ποδήλατο και τα πόδια. Πολλές εκκλησίες είχαν μεγάλους, αγροτικούς τομείς οι οποίοι συχνά ήταν δυσπρόσιτοι, αλλά ο αριθμός των Μαρτύρων συνέχισε να αυξάνει σταθερά.

Πόλη της Νέας Υόρκης​—1958

Το 1957, έλαβα άλλη μια πρόσκληση από το Μπέθελ: «Θα θέλατε να έρθετε στο γραφείο και να βοηθήσετε στις ταξιδιωτικές διευθετήσεις για την  ερχόμενη διεθνή συνέλευση που θα γίνει στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς στην Πόλη της Νέας Υόρκης το 1958;» Σύντομα, η Τζόουν και εγώ ασχολούμασταν με τη διεκπεραίωση των αιτήσεων που έκαναν οι αδελφοί για τα μισθωμένα από την Εταιρία αεροπλάνα και πλοία. Αυτή η συνέλευση ήταν η περίφημη Διεθνής Συνέλευση Θείον Θέλημα την οποία παρακολούθησε ένα τεράστιο ακροατήριο 253.922 ατόμων. Σε εκείνη τη συνέλευση, 7.136 άτομα συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά με το βάφτισμα​—αριθμός διπλάσιος και πλέον από τον αριθμό των βαφτισθέντων στην ιστορική περίσταση της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ., όπως αναφέρεται στη Γραφή.​—Πράξεις 2:41.

Η Τζόουν και εγώ δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την καλοσύνη του αδελφού Νορ ο οποίος μας προσκάλεσε προσωπικά να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση για να βοηθήσουμε στη φροντίδα των εκπροσώπων που θα έφταναν στη Νέα Υόρκη από 123 χώρες. Αυτή ήταν μια ευχάριστη και ικανοποιητική εμπειρία και για τους δυο μας.

Οι Ευλογίες της Ολοχρόνιας Υπηρεσίας

Όταν επιστρέψαμε, συνεχίσαμε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου ωσότου εμφανίστηκαν προβλήματα υγείας. Η Τζόουν νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και εγώ έπαθα ένα ελαφρύ εγκεφαλικό. Μεταφερθήκαμε στις τάξεις των ειδικών σκαπανέων αλλά αργότερα είχαμε το προνόμιο να υπηρετήσουμε και πάλι προσωρινά στο έργο περιοχής. Τελικά, επιστρέψαμε στο Μπρίστολ όπου παραμένουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία. Ο αδελφός μου ο Ντικ και η οικογένειά του μένουν κοντά μας, και αναπολούμε συχνά το παρελθόν.

Η όρασή μου επηρεάστηκε μόνιμα όταν έπαθα αποκόλληση αμφιβληστροειδούς το 1971. Από τότε δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω, και έτσι θεωρώ τις ηχογραφήσεις των Βιβλικών εντύπων θαυμάσια προμήθεια από τον Ιεχωβά. Η Τζόουν και εγώ εξακολουθούμε να διεξάγουμε οικιακές Γραφικές μελέτες και, στο πέρασμα των ετών, είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε περίπου 40 άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια, περιλαμβανομένης και μιας εφταμελούς οικογένειας.

Όταν αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά, πριν από 60 και πλέον χρόνια, η επιθυμία μας ήταν να αρχίσουμε την ολοχρόνια υπηρεσία και να παραμείνουμε σε αυτήν. Πόσο ευγνώμονες είμαστε που έχουμε ακόμη τη δύναμη να υπηρετούμε τον Μεγαλειώδη Ιεχωβά​—αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τον ευχαριστήσουμε για την αγαθότητά του προς εμάς και για τα ευτυχισμένα χρόνια που έχουμε περάσει μαζί!

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τον αδελφό μου τον Ντικ (άκρη αριστερά· ο Ντικ στέκεται όρθιος) και άλλους σκαπανείς μπροστά στον οίκο σκαπανέων στο Μπρίστολ

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο οίκος σκαπανέων στο Μπρίστολ το 1940

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Ο Στάνλεϊ και η Τζόουν Ρέινολντς την ημέρα του γάμου τους, στις 12 Ιανουαρίου 1952, και σήμερα