Ο Ιεχωβά Είναι Μεγαλύτερος από την Καρδιά Μας

«Ο ΙΕΧΩΒΑ ευαρεστείται σε εκείνους που τον φοβούνται», έγραψε ο ψαλμωδός. Πράγματι, ο Δημιουργός χαίρεται παρατηρώντας τον κάθε ανθρώπινο υπηρέτη του να αγωνίζεται να υποστηρίζει τους δίκαιους κανόνες του. Ο Θεός ευλογεί τους οσίους του, τους ενθαρρύνει και τους παρηγορεί σε καιρούς απόγνωσης. Γνωρίζει ότι οι λάτρεις του είναι ατελείς, και έτσι έχει ρεαλιστικές προσδοκίες από αυτούς.​—Ψαλμός 147:11.

Ίσως να μη δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο Ιεχωβά αγαπάει πολύ τους υπηρέτες του ως σύνολο. Εντούτοις, μερικοί φαίνεται ότι στενοχωριούνται τόσο πολύ για τις δικές τους αδυναμίες ώστε είναι πεπεισμένοι πως ο Ιεχωβά δεν θα μπορούσε ποτέ να τους αγαπήσει. «Είμαι πολύ ατελής για να με αγαπήσει ο Ιεχωβά», ίσως συμπεραίνουν. Ασφαλώς, όλοι έχουμε αρνητικά αισθήματα κατά καιρούς. Αλλά μερικοί φαίνεται ότι διεξάγουν μια συνεχή πάλη ενάντια σε αισθήματα αναξιότητας.

Αισθήματα Μελαγχολίας

Στους Βιβλικούς χρόνους, αρκετοί πιστοί άνθρωποι υπέφεραν από αισθήματα μεγάλης αποθάρρυνσης.  Ο Ιώβ μίσησε τη ζωή και νόμισε πως ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει. Η Άννα, που έγινε μητέρα του Σαμουήλ, κάποτε ήταν βαθιά στενοχωρημένη επειδή δεν είχε παιδιά και έκλαιγε πικρά. Ο Δαβίδ “κυρτώθηκε τρομερά”, και ο Επαφρόδιτος ήταν στενοχωρημένος επειδή τα νέα για την ασθένειά του έφεραν θλίψη στους αδελφούς του.​—Ψαλμός 38:6· 1 Σαμουήλ 1:7, 10· Ιώβ 29:2, 4, 5· Φιλιππησίους 2:25, 26.

Τι θα λεχθεί για τους Χριστιανούς σήμερα; Οι αρρώστιες, η προχωρημένη ηλικία ή άλλες προσωπικές περιστάσεις ίσως εμποδίζουν μερικούς να κάνουν όλα όσα θα ήθελαν στην ιερή υπηρεσία. Αυτό μπορεί να τους κάνει να συμπεραίνουν ότι απογοητεύουν τον Ιεχωβά και τους ομοπίστους τους. Ή, μερικοί μπορεί να κατηγορούν διαρκώς τον εαυτό τους για λάθη του παρελθόντος, αμφιβάλλοντας για το αν ο Ιεχωβά τούς έχει συγχωρήσει. Άλλοι που μεγάλωσαν σε δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον ίσως είναι πεπεισμένοι ότι δεν αξίζουν αγάπη. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;

Μερικοί μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου επικρατεί πνεύμα, όχι αγάπης, αλλά ιδιοτέλειας, σαρκασμού και φόβου. Ίσως να μη γνωρίσουν ποτέ έναν πατέρα που να τους αγαπάει βαθιά, που να αναζητάει ευκαιρίες να τους επαινέσει και να τους ενθαρρύνει, που να παραβλέπει μικροσφάλματα και να είναι έτοιμος να συγχωρήσει ακόμη και σοβαρότερα λάθη, και του οποίου η θέρμη να κάνει ολόκληρη την οικογένεια να νιώθει ασφάλεια. Εφόσον ποτέ δεν είχαν έναν στοργικό επίγειο πατέρα, ίσως δυσκολεύονται να καταλάβουν τι σημαίνει να έχουν έναν στοργικό ουράνιο Πατέρα.

Λόγου χάρη, ο Φριτς γράφει: «Στα παιδικά και στα νεανικά μου χρόνια, είχα επηρεαστεί πολύ από την άστοργη συμπεριφορά του πατέρα μου. a Ποτέ δεν έδινε έπαινο, και ποτέ δεν ένιωσα κοντά του. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες στιγμές τον φοβόμουν». Ως αποτέλεσμα, ο Φριτς, που τώρα έχει περάσει τα 50, εξακολουθεί να έχει αισθήματα ανεπάρκειας. Η δε Μάργκαρετ εξηγεί: «Οι γονείς μου ήταν ψυχροί και άστοργοι. Όταν άρχισα να μελετώ τη Γραφή, δυσκολευόμουν να φανταστώ πώς είναι ένας στοργικός πατέρας».

Τέτοια αισθήματα, ανεξάρτητα από την αιτία, μπορεί να σημαίνουν ότι μερικές φορές η υπηρεσία μας προς τον Θεό δεν υποκινείται πρωτίστως από αγάπη αλλά σε μεγάλο βαθμό από ενοχή ή φόβο. Όσο και αν προσπαθούμε, ποτέ δεν φαίνεται αρκετό. Η επιθυμία να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά και τους ομοπίστους μας μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ότι ξεπερνούμε τα όριά μας. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να μην επιτυγχάνουμε τους στόχους μας, να κατηγορούμε τον εαυτό μας και να νιώθουμε μεγάλη απογοήτευση.

Τι μπορεί να γίνει; Ίσως χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας πόσο μεγαλόκαρδος είναι ο Ιεχωβά. Κάποιος ο οποίος κατανοούσε αυτή τη στοργική πτυχή της προσωπικότητας του Θεού ήταν ο απόστολος Ιωάννης.

«Ο Θεός είναι Μεγαλύτερος από την Καρδιά Μας»

Προς το τέλος του πρώτου αιώνα Κ.Χ., ο Ιωάννης έγραψε στους ομοπίστους του: «Από αυτό θα γνωρίσουμε ότι προερχόμαστε από την αλήθεια, και θα βεβαιώσουμε την καρδιά μας ενώπιόν του σε ό,τι αφορά οτιδήποτε για το οποίο μπορεί να μας καταδικάζει η καρδιά μας, επειδή ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας και γνωρίζει τα πάντα». Γιατί έγραψε αυτά τα λόγια ο Ιωάννης;​—1 Ιωάννη 3:19, 20.

Ο Ιωάννης γνώριζε καλά ότι ένας υπηρέτης του Ιεχωβά θα μπορούσε να νιώθει ότι η καρδιά του τον καταδικάζει. Ίσως να είχε νιώσει και ο ίδιος τέτοια αισθήματα. Ως νεαρός με ορμητική προσωπικότητα, ο Ιωάννης είχε δεχτεί μερικές φορές διόρθωση από τον Ιησού Χριστό επειδή ήταν πολύ αυστηρός στις σχέσεις του με τους άλλους. Μάλιστα ο Ιησούς έδωσε στον Ιωάννη και στον αδελφό του τον Ιάκωβο «την επονομασία Βοανεργές, που σημαίνει Γιοι Βροντής».​—Μάρκος 3:17· Λουκάς 9:49-56.

Τα επόμενα 60 χρόνια, ο Ιωάννης ωρίμασε και έγινε ισορροπημένος, στοργικός και ελεήμων Χριστιανός. Τον καιρό που έγραψε, ως ο τελευταίος εν ζωή απόστολος, την πρώτη του θεόπνευστη επιστολή, γνώριζε ότι ο Ιεχωβά δεν επιπλήττει τους υπηρέτες του για κάθε μικροσφάλμα. Αντίθετα, είναι ένας ένθερμος, μεγαλόκαρδος, γενναιόδωρος και συμπονετικός Πατέρας, που έχει βαθιά αγάπη για όλους όσους τον αγαπούν και τον λατρεύουν με αλήθεια. Ο Ιωάννης έγραψε: «Ο Θεός είναι αγάπη».​—1 Ιωάννη 4:8.

Ο Ιεχωβά Χαίρεται με την Υπηρεσία που του Προσφέρουμε

Ο Θεός γνωρίζει τις έμφυτες αδυναμίες και τα ελαττώματά μας, και τα λαβαίνει υπόψη του.  «Γνωρίζει καλά την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα», έγραψε ο Δαβίδ. Ο Ιεχωβά κατανοεί την επίδραση που ασκεί το παρελθόν μας στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Στην πραγματικότητα, μας γνωρίζει πολύ καλύτερα από ό,τι γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας.​—Ψαλμός 103:14.

Γνωρίζει ότι πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είμαστε διαφορετικοί, αλλά δεν καταφέρνουμε να υπερνικήσουμε τις ατέλειές μας. Η κατάστασή μας θα μπορούσε να συγκριθεί με του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έγραψε: «Δεν κάνω το καλό που θέλω, αλλά το κακό που δεν θέλω, αυτό πράττω». Όλοι μας κάνουμε τον ίδιο αγώνα. Σε μερικές περιπτώσεις, αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να μας καταδικάζει η καρδιά μας.​—Ρωμαίους 7:19.

Να θυμάστε πάντα ότι πιο σπουδαίο από το πώς θεωρούμε εμείς τον εαυτό μας είναι το πώς μας θεωρεί ο Ιεχωβά. Οποτεδήποτε μας βλέπει να προσπαθούμε να τον ευαρεστήσουμε, αντιδρά όχι απλώς με μια ήπια ικανοποίηση αλλά με χαρά. (Παροιμίες 27:11) Μολονότι αυτό που επιτελούμε μπορεί να φαίνεται σχετικά μικρό στα δικά μας μάτια, η προθυμία μας και το καλό μας κίνητρο τον ευχαριστούν. Εκείνος βλέπει πέρα από όσα επιτυγχάνουμε· διακρίνει τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε· γνωρίζει τους πόθους και τις επιθυμίες μας. Ο Ιεχωβά μπορεί να διαβάσει την καρδιά μας.​—Ιερεμίας 12:3· 17:10.

Παραδείγματος χάρη, πολλοί Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εκ φύσεως ντροπαλοί και συνεσταλμένοι άνθρωποι που προτιμούν να περνούν απαρατήρητοι. Για τέτοια άτομα, το κήρυγμα των καλών νέων από σπίτι σε σπίτι μπορεί να αποτελεί πρόκληση που τους τρομάζει. Ωστόσο, υποκινούμενοι από την επιθυμία να υπηρετούν τον Θεό και να βοηθούν το συνάνθρωπό τους, ακόμη και αυτοί που είναι ντροπαλοί μαθαίνουν να πλησιάζουν τους συνανθρώπους τους μιλώντας τους για τη Γραφή. Ίσως νιώθουν ότι επιτυγχάνουν λίγα πράγματα, και αυτό μπορεί να τους στερεί τη χαρά. Η καρδιά τους μπορεί να τους υποβάλλει την ιδέα ότι η δημόσια διακονία τους δεν αξίζει. Αλλά ο Ιεχωβά σίγουρα χαίρεται με τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλουν τέτοια άτομα στην υπηρεσία τους. Επιπλέον, δεν μπορούν να είναι βέβαιοι για το πότε και πού θα βλαστήσουν, θα αυξηθούν και θα καρποφορήσουν οι σπόροι της αλήθειας που έσπειραν.​—Εκκλησιαστής 11:6· Μάρκος 12:41-44· 2 Κορινθίους 8:12.

Άλλοι Μάρτυρες έχουν μακροχρόνια προβλήματα υγείας ή βρίσκονται σε προχωρημένη ηλικία. Για αυτούς, η τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων στην Αίθουσα Βασιλείας μπορεί να συνεπάγεται πόνο και ανησυχία. Καθώς ακούν μια ομιλία γύρω από το έργο κηρύγματος ίσως θυμούνται τα όσα έκαναν κάποτε καθώς και αυτά που θέλουν ακόμη να κάνουν, αν και η αδυναμία τους τούς περιορίζει. Τέτοια άτομα ίσως νιώθουν ενοχές επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις συμβουλές όσο θα ήθελαν. Εντούτοις, ο Ιεχωβά ασφαλώς θεωρεί πολύτιμη την οσιότητα και την υπομονή τους. Εφόσον παραμένουν όσιοι, εκείνος ποτέ δεν θα ξεχάσει το πιστό τους υπόμνημα.​—Ψαλμός 18:25· 37:28.

Ας «Βεβαιώσουμε την Καρδιά Μας»

Όταν ο Ιωάννης έφτασε σε γεροντική ηλικία, θα πρέπει να είχε καταλάβει πολλά για τη μεγαλοκαρδία του Θεού. Θυμηθείτε ότι έγραψε: «Ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας και γνωρίζει τα πάντα». Επιπλέον, ο Ιωάννης μάς ενθάρρυνε να «βεβαιώσουμε την καρδιά μας». Τι εννοούσε με αυτά τα λόγια;

Σύμφωνα με Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), το ρήμα του Κειμένου που αποδίδεται “βεβαιώνω” σημαίνει «χρησιμοποιώ πειθώ, υπερισχύω ή παίρνω με το μέρος μου, πείθω». Με άλλα λόγια, για να βεβαιώσουμε την καρδιά μας, χρειάζεται να την πάρουμε με το μέρος μας, να την πείσουμε να πιστέψει ότι ο Ιεχωβά μάς αγαπάει. Πώς;

Ο Φριτς, που προαναφέρθηκε στο άρθρο, υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά επί 25 και πλέον χρόνια και έχει διαπιστώσει ότι η προσωπική μελέτη μπορεί να διαβεβαιώνει την καρδιά του για την αγάπη του Ιεχωβά. «Μελετώ τη Γραφή και τα έντυπά μας τακτικά και προσεκτικά. Αυτό με βοηθάει να μη μένω στο παρελθόν αλλά να διατηρώ μια σαφή εικόνα  όσον αφορά το θαυμάσιο μέλλον μας. Μερικές φορές παγιδεύομαι στο παρελθόν μου και νιώθω ότι ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να με αγαπήσει. Αλλά γενικά διαπιστώνω ότι η τακτική μελέτη ενισχύει την καρδιά μου, αυξάνει την πίστη μου και με βοηθάει να διατηρώ τη χαρά και την ισορροπία μου».

Ομολογουμένως, η ανάγνωση της Γραφής και ο στοχασμός μπορεί να μην αλλάξουν την πραγματική μας κατάσταση. Ωστόσο, μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε εμείς την κατάστασή μας. Όταν βάζουμε στην καρδιά μας σκέψεις από το Λόγο του Θεού, αυτό μας βοηθάει να σκεφτόμαστε όπως εκείνος. Επιπλέον, η μελέτη μάς βοηθάει να αποκτούμε ολοένα και μεγαλύτερη κατανόηση της μεγαλοκαρδίας του Θεού. Σταδιακά, μπορούμε να αποδεχτούμε ότι ο Ιεχωβά δεν μας κατηγορεί για το περιβάλλον των παιδικών μας χρόνων ούτε και για τις αδυναμίες μας. Γνωρίζει ότι τα βάρη που κουβαλάμε πολλοί από εμάς​—συναισθηματικής ή σωματικής φύσης—​συχνά δεν τα έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι, και στοργικά το λαβαίνει αυτό υπόψη του.

Τι θα λεχθεί για τη Μάργκαρετ, που αναφέρθηκε πρωτύτερα; Όταν γνώρισε τον Ιεχωβά, και αυτή επίσης ωφελήθηκε πολύ από τη μελέτη της Γραφής. Όπως και ο Φριτς, χρειάστηκε να αναθεωρήσει την άποψή της για το πώς είναι ένας πατέρας. Η προσευχή βοήθησε τη Μάργκαρετ να εμπεδώσει τα όσα μάθαινε από τη μελέτη. «Στην αρχή, θεωρούσα τον Ιεχωβά στενό φίλο, εφόσον ήξερα περισσότερα για τους στοργικούς φίλους από ό,τι για έναν στοργικό πατέρα. Σιγά σιγά, έμαθα να εκφράζω τα αισθήματα, τις αμφιβολίες, τις ανησυχίες και τα προβλήματά μου στον Ιεχωβά. Του μιλούσα επανειλημμένα με προσευχή, συνδυάζοντας παράλληλα όλα τα καινούρια πράγματα που μάθαινα για αυτόν, σαν να ήταν ένα ψηφιδωτό. Έπειτα από λίγο διάστημα, τα αισθήματά μου για τον Ιεχωβά αναπτύχθηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε τώρα σπάνια δυσκολεύομαι να τον δω ως τον στοργικό μου Πατέρα», λέει η Μάργκαρετ.

Απαλλαγή από Κάθε Ανησυχία

Όσο θα διαρκεί αυτό το πονηρό, παλιό σύστημα, κανένας δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα είναι απαλλαγμένος από ανησυχίες. Για μερικούς Χριστιανούς αυτό σημαίνει ότι τα αισθήματα ανησυχίας ή αμφιβολιών για τον ίδιο τους τον εαυτό θα επανεμφανίζονται φέρνοντας θλίψη. Αλλά μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει το καλό μας κίνητρο και τις σκληρές προσπάθειες που καταβάλλουμε στην υπηρεσία του. Ποτέ δεν θα ξεχάσει την αγάπη που δείχνουμε για το όνομά του.​—Εβραίους 6:10.

Στην επικείμενη νέα γη υπό τη Μεσσιανική Βασιλεία, όλοι οι πιστοί άνθρωποι μπορούν να αναμένουν ότι θα απαλλαχτούν από τα βάρη του συστήματος του Σατανά. Τι ανακούφιση θα είναι αυτή! Εκείνον τον καιρό θα δούμε ακόμη περισσότερες αποδείξεις της μεγαλοκαρδίας του Ιεχωβά. Μέχρι τότε, ας είμαστε όλοι βέβαιοι ότι «ο Θεός είναι μεγαλύτερος από την καρδιά μας και γνωρίζει τα πάντα».​—1 Ιωάννη 3:20.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 30]

Ο Ιεχωβά δεν είναι αυστηρός δυνάστης αλλά ένας ένθερμος, μεγαλόκαρδος και συμπονετικός Πατέρας

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Η μελέτη του Λόγου του Θεού μάς βοηθάει να σκεφτόμαστε όπως εκείνος