Βιογραφία

Βοηθήθηκα να Υπερνικήσω την Ντροπαλότητά Μου

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΡΟΥΘ Λ. ΟΥΛΡΙΧ

Έχασα την ψυχραιμία μου και έβαλα τα κλάματα μπροστά στην πόρτα εκείνου του κληρικού. Είχε μόλις εκτοξεύσει ένα χείμαρρο ψεύτικων κατηγοριών εναντίον του Κάρολου Τ. Ρώσσελ, ο οποίος υπηρέτησε ως ο πρώτος πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς εγώ, ένα μικρό κορίτσι, έκανα τέτοιες επισκέψεις στους ανθρώπους.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σε μια πολύ θρησκευόμενη οικογένεια, σε ένα αγρόκτημα στη Νεμπράσκα των ΗΠΑ το 1910. Η οικογένειά μας διάβαζε μαζί τη Γραφή κάθε πρωί και βράδυ μετά το φαγητό. Ο πατέρας ήταν διευθυντής στο κατηχητικό σχολείο της Μεθοδιστικής εκκλησίας στη μικρή πόλη Γουίνσαϊντ, περίπου έξι χιλιόμετρα μακριά από το αγρόκτημά μας. Είχαμε μια ιππήλατη άμαξα με κουρτίνες στα παράθυρα, και έτσι μπορούσαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή πρωί άσχετα με τις καιρικές συνθήκες.

Όταν ήμουν γύρω στα οχτώ, ο μικρότερος αδελφός μου, που ήταν μωρό, αρρώστησε από πολιομυελίτιδα και η μητέρα τον πήγε σε ένα θεραπευτήριο στην Αϊόβα για θεραπεία. Παρότι τον φρόντισε με αφοσίωση, ο αδελφός μου πέθανε εκεί. Στο μεταξύ, όμως, εκεί στην Αϊόβα, η μητέρα συνάντησε μια Σπουδάστρια της Γραφής, όπως ονομάζονταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έκαναν πολλές συζητήσεις και μάλιστα συνόδευσε την κυρία σε μερικές συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής.

Όταν η μητέρα επέστρεψε, έφερε μαζί της αρκετούς τόμους των Γραφικών Μελετών, τους οποίους εξέδιδε η Εταιρία Σκοπιά. Σύντομα πείστηκε ότι οι Σπουδαστές της Γραφής δίδασκαν την αλήθεια και ότι οι διδασκαλίες της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής και των αιώνιων βασάνων για τους πονηρούς δεν ήταν αληθινές.​—Γένεση 2:7· Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιεζεκιήλ 18:4.

 Ο πατέρας, όμως, αναστατώθηκε πολύ και εναντιώθηκε στις προσπάθειες που έκανε η μητέρα για να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής. Έπαιρνε εμένα και το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Κλάρενς, μαζί του στην εκκλησία. Όταν, όμως, ο πατέρας έλειπε από το σπίτι, η μητέρα μελετούσε τη Γραφή μαζί μας. Με αυτόν τον τρόπο, εμείς τα παιδιά είχαμε μια καλή ευκαιρία να συγκρίνουμε τις διδασκαλίες των Σπουδαστών της Γραφής με τις διδασκαλίες της εκκλησίας μας.

Ο Κλάρενς και εγώ πηγαίναμε τακτικά στο κατηχητικό στην εκκλησία, και εκείνος έκανε στη δασκάλα ερωτήσεις στις οποίες η δασκάλα δεν μπορούσε να απαντήσει. Όταν επιστρέφαμε, το λέγαμε στη μητέρα μας, και αυτό οδηγούσε σε μακροσκελείς συζητήσεις γύρω από αυτά τα θέματα. Τελικά, εγκατέλειψα την εκκλησία και άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής με τη μητέρα, ενώ λίγο αργότερα το ίδιο έκανε και ο Κλάρενς.

Αντιμετώπιση της Ντροπαλότητας

Το Σεπτέμβριο του 1922, η μητέρα και εγώ παρακολουθήσαμε την αξέχαστη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο. Μπορώ ακόμη να δω το τεράστιο πανό που ξετυλίχτηκε καθώς ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, παρότρυνε τους 18.000 και πλέον παρόντες με τα λόγια που υπήρχαν στο πανό: «Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία». Συγκινήθηκα βαθιά και ένιωσα πόσο επείγον ήταν να μιλάω σε άλλους για τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού.​—Ματθαίος 6:9, 10· 24:14.

Στις συνελεύσεις που διεξάχθηκαν από το 1922 ως το 1928, υιοθετήθηκε μια σειρά αποφάσεων, και τα αγγέλματα ενσωματώθηκαν σε φυλλάδια τα οποία οι Σπουδαστές της Γραφής διένεμαν κατά δεκάδες εκατομμύρια στους ανθρώπους ανά τον κόσμο. Ήμουν ψηλόλιγνη και άχαρη​—με αποκαλούσαν «λαγωνικό»—​και έτρεχα από σπίτι σε σπίτι για να διανείμω αυτά τα τυπωμένα αγγέλματα. Απολάμβανα πραγματικά αυτό το έργο. Ωστόσο, το να πηγαίνω στις πόρτες και να μιλάω προσωπικά σε άλλους για τη Βασιλεία του Θεού ήταν άλλο ζήτημα.

Βλέπετε, ήμουν τόσο ντροπαλή ώστε με έπιανε φόβος ακόμη και όταν η μητέρα προσκαλούσε στο σπίτι μεγάλες ομάδες συγγενών κάθε χρόνο. Εξαφανιζόμουν στο δωμάτιό μου και έμενα εκεί. Κάποια φορά, η μητέρα ήθελε να φωτογραφίσει ολόκληρη την οικογένεια, και μου είπε να βγω έξω. Εγώ δεν ήθελα να πάω κοντά τους και ούρλιαζα καθώς εκείνη στην κυριολεξία με έσερνε έξω από το δωμάτιό μου.

 Εντούτοις, ήρθε η μέρα που έβαλα αποφασιστικά μερικά Γραφικά έντυπα σε μια τσάντα. Έλεγα ξανά και ξανά: «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό», αλλά την επόμενη στιγμή έλεγα μέσα μου: «Πρέπει να το κάνω». Τελικά, άρχισα να κηρύττω. Στο τέλος ένιωσα πολύ ευτυχισμένη που είχα βρει το θάρρος να πάω. Περισσότερο χαιρόμουν για το ότι είχα μπορέσει να κάνω το έργο, όχι για αυτό καθαυτό το έργο που έκανα. Τότε περίπου συνάντησα τον κληρικό στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα και έφυγα κλαίγοντας. Καθώς περνούσε ο καιρός, με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορούσα να μιλάω στους ανθρώπους στις πόρτες τους, και η χαρά μου μεγάλωνε. Κατόπιν, το 1925, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα.

Αρχίζω την Ολοχρόνια Διακονία

Σε ηλικία 18 χρονών, αγόρασα ένα αυτοκίνητο με κάποια χρήματα που κληρονόμησα από μια θεία και άρχισα το σκαπανικό, όπως ονομάζεται η ολοχρόνια διακονία. Έπειτα από δυο χρόνια, το 1930, εγώ και μια άλλη αδελφή αναλάβαμε ένα διορισμό για κήρυγμα. Στο μεταξύ, είχε αρχίσει και ο Κλάρενς το σκαπανικό. Λίγο καιρό αργότερα δέχτηκε την πρόσκληση να υπηρετήσει στο Μπέθελ, τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Εκείνον περίπου τον καιρό χώρισαν οι γονείς μας, και έτσι εγώ με τη μητέρα μου παραγγείλαμε ένα τροχόσπιτο και αρχίσαμε να κάνουμε μαζί σκαπανικό. Αυτό συνέβη τον καιρό που ξέσπασε η Μεγάλη Οικονομική Κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε το σκαπανικό, αλλά ήμασταν αποφασισμένες να μην παραιτηθούμε. Ανταλλάσσαμε Βιβλικά έντυπα με κοτόπουλα, αβγά και λαχανικά, καθώς και με πράγματα όπως παλιές μπαταρίες και αλουμινένια είδη που ήταν για πέταμα. Αυτά τα πουλούσαμε και με τα χρήματα αγοράζαμε βενζίνη για το αυτοκίνητο και καλύπταμε και άλλα έξοδα. Έμαθα επίσης να αλλάζω λάδια στο αυτοκίνητο για να εξοικονομούμε χρήματα. Είδαμε τον Ιεχωβά να ανοίγει το δρόμο, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, για να μας βοηθάει να υπερνικούμε τα εμπόδια.​—Ματθαίος 6:33.

Ξεκινώ για Ιεραποστολικούς Διορισμούς

Το 1946, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την έβδομη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία βρισκόταν κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Στο μεταξύ, η μητέρα και εγώ είχαμε συνεργαστεί στο σκαπανικό 15 χρόνια, αλλά εκείνη δεν ήθελε να αποτελέσει εμπόδιο στην ευκαιρία που είχα να εκπαιδευτώ για ιεραποστολικό έργο. Γι’ αυτό με ενθάρρυνε να δεχτώ το προνόμιο να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ. Μετά την αποφοίτηση, συνεργάτιδά μου έγινε η Μάρθα Ες από την Πεορία του Ιλινόις. Μαζί με δύο άλλες αδελφές, διοριστήκαμε στο Κλίβελαντ του Οχάιο για ένα χρόνο, περιμένοντας να λάβουμε κάποιο μακρινό διορισμό.

Αυτός ο διορισμός ήρθε το 1947. Η Μάρθα και εγώ διοριστήκαμε στη Χαβάη. Επειδή ήταν εύκολο να μπει κανείς σε αυτά τα νησιά, η μητέρα ήρθε να μείνει κοντά μας στη Χονολουλού. Η υγεία της χειροτέρευε, και έτσι εκτός από τις ιεραποστολικές μου δραστηριότητες βοηθούσα και τη μητέρα. Ήμουν σε θέση να τη φροντίζω μέχρις ότου πέθανε στη Χαβάη το 1956, σε ηλικία 77 χρονών. Όταν φτάσαμε, υπήρχαν περίπου 130 Μάρτυρες στη Χαβάη, αλλά τον καιρό που πέθανε η μητέρα υπήρχαν πάνω από χίλιοι, και δεν χρειάζονταν πλέον ιεραπόστολοι.

Αργότερα, η Μάρθα και εγώ λάβαμε μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά με την οποία μας πρότειναν ένα διορισμό στην Ιαπωνία. Αυτό που μας απασχολούσε στην αρχή ήταν αν θα μπορούσαμε στην ηλικία μας να μάθουμε την ιαπωνική γλώσσα. Τότε ήμουν 48 χρονών, και η Μάρθα μόλις τέσσερα χρόνια μικρότερη. Αλλά αφήσαμε το ζήτημα στα χέρια του Ιεχωβά και δεχτήκαμε το διορισμό.

Αμέσως μετά τη διεθνή συνέλευση του 1958 στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης, φύγαμε με πλοίο για το Τόκιο. Μας βρήκε ένας τυφώνας καθώς πλησιάζαμε στο λιμάνι της Γιοκοχάμα, όπου μας συνάντησαν ο Ντον και η Μέιμπελ Χάσλετ, ο Λόιντ και η Μέλμπα Μπάρι,  καθώς και άλλοι ιεραπόστολοι. Εκείνον τον καιρό, στην Ιαπωνία υπήρχαν μόνο 1.124 Μάρτυρες.

Αρχίσαμε αμέσως να μελετάμε την ιαπωνική γλώσσα και να συμμετέχουμε στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Χρησιμοποιώντας το αγγλικό αλφάβητο, γράφαμε τις παρουσιάσεις μας στην ιαπωνική και κατόπιν τις διαβάζαμε. Απαντώντας οι οικοδεσπότες έλεγαν: «Γιοροσίι ντέσου» ή «Κέκο ντέσου», που όπως μάθαμε σήμαινε «ωραία» ή «καλά». Αλλά δεν ξέραμε πάντα αν ο οικοδεσπότης ενδιαφερόταν ή όχι, επειδή τα ίδια λόγια χρησιμοποιούνταν για να εκφράσουν και άρνηση. Η σημασία εξαρτόταν από τον τόνο της φωνής ή από την έκφραση του προσώπου. Χρειάστηκε χρόνος για να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε.

Εμπειρίες που με Ενθάρρυναν Πολύ

Ενώ ακόμη προσπαθούσα να μάθω τη γλώσσα, πήγα μια μέρα σε ένα κτίριο κατοικιών της Εταιρίας Μιτσουμπίσι όπου συνάντησα μια 20χρονη κοπέλα. Προόδευσε καλά σε Γραφική γνώση και βαφτίστηκε το 1966. Ένα χρόνο αργότερα άρχισε το σκαπανικό και σύντομα διορίστηκε ειδική σκαπάνισσα. Συνεχίζει το ειδικό σκαπανικό μέχρι σήμερα. Πάντοτε ενθαρρύνομαι όταν βλέπω πώς έχει χρησιμοποιήσει το χρόνο και τις δυνάμεις της από τα νιάτα της στην ολοχρόνια διακονία.

Το να παίρνει κάποιος στάση υπέρ της Γραφικής αλήθειας είναι ιδιαίτερα δύσκολο για ανθρώπους που ζουν σε μη Χριστιανική κοινωνία. Ωστόσο, πολλές χιλιάδες άτομα αντιμετωπίζουν με επιτυχία αυτή τη δυσκολία​—ανάμεσά τους και μερικοί με τους οποίους έχω μελετήσει τη Γραφή. Αυτοί έχουν αφαιρέσει από τα σπίτια τους τούς ακριβούς Βουδιστικούς βωμούς και τα Σιντοϊστικά ιερά τα οποία βρίσκονται κατά παράδοση στα ιαπωνικά σπίτια. Εφόσον οι συγγενείς μερικές φορές παρερμηνεύουν τέτοιες ενέργειες ως έλλειψη σεβασμού για τους νεκρούς προγόνους, απαιτείται θάρρος για να το κάνουν αυτό τα καινούρια άτομα. Οι  θαρραλέες ενέργειές τους θυμίζουν τις ενέργειες των πρώτων Χριστιανών οι οποίοι απαλλάχτηκαν από αντικείμενα που σχετίζονταν με την ψεύτικη λατρεία.​—Πράξεις 19:18-20.

Θυμάμαι μια γυναίκα που έκανε Γραφική μελέτη και η οποία σκεφτόταν να φύγει από το Τόκιο μαζί με την οικογένειά της. Ήθελε να μετακομίσει σε άλλο σπίτι που να μην έχει αντικείμενα τα οποία να σχετίζονται με ειδωλολατρία. Έτσι, είπε στο σύζυγό της την επιθυμία της, και εκείνος συνεργάστηκε πρόθυμα. Μου μίλησε σχετικά με αυτό γεμάτη χαρά, αλλά κατόπιν θυμήθηκε ότι είχε ήδη πακετάρει ένα μεγάλο, ακριβό μαρμάρινο βάζο που το είχε αγοράσει επειδή έλεγαν πως εξασφάλιζε την ευτυχία στο σπίτι. Εφόσον υποψιαζόταν ότι μπορεί να είχε κάποια σχέση με την ψεύτικη λατρεία, έσπασε το βάζο με ένα σφυρί και το πέταξε.

Το να βλέπω αυτή τη γυναίκα καθώς και άλλους να απαλλάσσονται πρόθυμα από ακριβά αντικείμενα που σχετίζονται με την ψεύτικη λατρεία και να αρχίζουν με θάρρος μια νέα ζωή υπηρεσίας στον Ιεχωβά είναι για εμένα η πιο ανταμειφτική, ικανοποιητική εμπειρία. Ευχαριστώ τακτικά τον Ιεχωβά που είμαι σε θέση να απολαμβάνω την ιεραποστολική υπηρεσία στην Ιαπωνία επί 40 και πλέον χρόνια.

Σύγχρονα «Θαύματα»

Όταν αναπολώ τα 70 και πλέον χρόνια της ολοχρόνιας διακονίας μου, νιώθω θαυμασμό για διάφορα πράγματα που εμένα μου φαίνονται σύγχρονα θαύματα. Όντας πολύ ντροπαλή στα νεανικά μου χρόνια, ποτέ δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ήταν δυνατόν να δαπανήσω ολόκληρη τη ζωή μου παίρνοντας την πρωτοβουλία να μιλάω σε ανθρώπους για μια Βασιλεία για την οποία οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα. Ωστόσο, όχι μόνο μπόρεσα να το κάνω αυτό, αλλά έχω δει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, άλλους να κάνουν το ίδιο. Και το κάνουν τόσο αποτελεσματικά ώστε οι μόλις πάνω από χίλιοι Μάρτυρες που υπήρχαν στην Ιαπωνία όταν έφτασα το 1958 έχουν αυξηθεί σε 222.000 και πλέον σήμερα!

Όταν η Μάρθα και εγώ φτάσαμε πρώτη φορά στην Ιαπωνία, μας ειπώθηκε να μείνουμε στο γραφείο τμήματος στο Τόκιο. Το 1963 οικοδομήθηκε  στην ίδια τοποθεσία ένα νέο, εξαώροφο κτίριο, και έκτοτε ζούμε εκεί. Το Νοέμβριο του 1963 ήμασταν ανάμεσα στα 163 άτομα τα οποία παρευρέθηκαν στην ομιλία αφιέρωσης που εκφώνησε ο επίσκοπός μας τμήματος, ο Λόιντ Μπάρι. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν 3.000 Μάρτυρες στην Ιαπωνία.

Είχα τη χαρά να δω το έργο κηρύγματος της Βασιλείας να επεκτείνεται θεαματικά, και τους ευαγγελιζομένους να φτάνουν τους 14.000 και πλέον το 1972 όταν ένα νέο, μεγαλύτερο γραφείο τμήματος ολοκληρώθηκε στην πόλη Νουμάζου. Αλλά το 1982 οι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στην Ιαπωνία ήταν πάνω από 68.000, και οικοδομήθηκε ένα πολύ μεγαλύτερο γραφείο τμήματος στην πόλη Εμπίνα, περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά από το Τόκιο.

Στο μεταξύ, ανακαινίστηκε το προηγούμενο γραφείο τμήματος στο κέντρο του Τόκιο. Έκτοτε χρησιμεύει ως ιεραποστολικός οίκος για 20 και πλέον ιεραποστόλους που έχουν υπηρετήσει στην Ιαπωνία 40, 50 ή και περισσότερα χρόνια​—στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι εγώ και η Μάρθα Ες, με την οποία συνεργάζομαι εδώ και πολλά χρόνια. Στον οίκο μας ζει και ένας γιατρός με τη σύζυγό του, που είναι νοσοκόμα. Μας περιποιούνται, φροντίζοντας με αγάπη για την υγεία μας. Πρόσφατα, στο προσωπικό προστέθηκε και άλλη μια νοσοκόμα, ενώ στη διάρκεια της ημέρας έρχονται Χριστιανές αδελφές για να βοηθήσουν τις νοσοκόμες. Δυο μέλη της οικογένειας Μπέθελ από την Εμπίνα έρχονται εναλλάξ για να ετοιμάζουν γεύματα και να καθαρίζουν τον οίκο μας. Πράγματι, ο Ιεχωβά είναι αγαθός μαζί μας.​—Ψαλμός 34:8, 10.

Μια από τις καλύτερες στιγμές της ιεραποστολικής μου ζωής είναι αυτή που έζησα τον περασμένο Νοέμβριο, 36 χρόνια μετά την αφιέρωση του κτιρίου στο οποίο ζούμε τώρα πολλοί από εμάς τους παλιούς ιεραποστόλους. Στις 13 Νοεμβρίου 1999, ήμουν ανάμεσα στα 4.486 άτομα, περιλαμβανομένων και εκατοντάδων παλιών Μαρτύρων από 37 χώρες, που παρακολούθησαν την αφιέρωση των διευρυμένων εγκαταστάσεων του ιαπωνικού γραφείου τμήματος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στην Εμπίνα. Σήμερα, αυτή η οικογένεια Μπέθελ αποτελείται από περίπου 650 μέλη.

Στη διάρκεια των σχεδόν 80 χρόνων από τότε που άρχισα δειλά δειλά να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι και να μεταδίδω Γραφικά αγγέλματα, ο Ιεχωβά υπήρξε ενισχυτική βοήθεια για εμένα. Με βοήθησε να υπερνικήσω την ντροπαλότητά μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Ιεχωβά μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε θέτει σε αυτόν την εμπιστοσύνη του, ακόμη και εκείνους που είναι υπερβολικά ντροπαλοί όπως εγώ. Και πόσο ικανοποιητική έχει αποδειχτεί η ζωή μου, καθώς μιλάω σε αγνώστους για τον Θεό μας, τον Ιεχωβά!

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τη μητέρα και τον Κλάρενς κάποια φορά που μας επισκέφτηκε από το Μπέθελ

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Μέλη της τάξης μας μελετούν στο γρασίδι στη Σχολή Γαλαάδ, κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Αριστερά: Εγώ, η Μάρθα Ες και η μητέρα, στη Χαβάη

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Δεξιά: Μέλη του ιεραποστολικού μας οίκου στο Τόκιο

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Κάτω: Με τη Μάρθα Ες, με την οποία συνεργάζομαι εδώ και πολλά χρόνια

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Οι διευρυμένες εγκαταστάσεις μας τμήματος στην Εμπίνα, των οποίων η αφιέρωση έγινε τον περασμένο Νοέμβριο