Θυσίες που Ευαρεστούσαν τον Θεό

«Κάθε αρχιερέας διορίζεται να προσφέρει και δώρα και θυσίες».​—ΕΒΡΑΙΟΥΣ 8:3.

1. Γιατί νιώθουν οι άνθρωποι την ανάγκη να στρέφονται στον Θεό;

«ΓΙΑ τον άνθρωπο, το να θυσιάζει φαίνεται τόσο “φυσικό” όσο το να προσεύχεται. Το ένα δείχνει τι νιώθει για τον εαυτό του, το άλλο τι νιώθει για τον Θεό», γράφει ο Βιβλικός ιστορικός Άλφρεντ Έντερσχάιμ. Από τότε που μπήκε η αμαρτία στον κόσμο, έχει φέρει τον πόνο της ενοχής, της αποξένωσης από τον Θεό και της εγκατάλειψης. Η ανακούφιση από αυτά είναι απαραίτητη. Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πως όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση, νιώθουν την ανάγκη να στρέφονται στον Θεό για βοήθεια.​—Ρωμαίους 5:12.

2. Ποιες αρχικές προσφορές προς τον Θεό βρίσκουμε καταγραμμένες στη Γραφή;

² Στο Γραφικό υπόμνημα, η πρώτη περίπτωση κατά την οποία έγιναν προσφορές στον Θεό σχετίζεται με τον Κάιν και τον Άβελ. Διαβάζουμε: «Αφού πέρασε κάποιος καιρός, έφερε ο Κάιν μερικούς καρπούς της γης ως προσφορά στον Ιεχωβά. Ο δε Άβελ, έφερε και αυτός μερικά πρωτότοκα του ποιμνίου του, και μάλιστα τα κομμάτια του πάχους τους». (Γένεση 4:3, 4) Κατόπιν, βλέπουμε ότι ο Νώε, τον οποίο διαφύλαξε ο Θεός στη διάρκεια του μεγάλου Κατακλυσμού που κατέστρεψε την πονηρή γενιά των ημερών του, υποκινήθηκε να “προσφέρει ολοκαυτώματα πάνω στο θυσιαστήριο” στον Ιεχωβά. (Γένεση 8:20) Σε αρκετές περιπτώσεις, ο πιστός υπηρέτης και φίλος του Θεού ο Αβραάμ, υποκινούμενος από τις υποσχέσεις και τις ευλογίες του Θεού, “έχτισε θυσιαστήριο και επικαλέστηκε το όνομα του Ιεχωβά”. (Γένεση 12:8· 13:3, 4, 18) Αργότερα, ο Αβραάμ αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη δοκιμή της πίστης του όταν ο Ιεχωβά τού είπε να προσφέρει το γιο του τον Ισαάκ ως ολοκαύτωμα. (Γένεση 22:1-14) Αυτές οι αφηγήσεις, αν και σύντομες, έριξαν πολύ φως στο ζήτημα της θυσίας, όπως θα δούμε.

3. Ποιο ρόλο παίζουν οι θυσίες στη λατρεία;

³ Από αυτές και άλλες Βιβλικές αφηγήσεις, γίνεται σαφές ότι η προσφορά κάποιου είδους θυσίας αποτελούσε βασικό μέρος της λατρείας πολύ καιρό προτού δώσει ο Ιεχωβά συγκεκριμένους νόμους σχετικά με κάτι τέτοιο. Σε αρμονία με αυτό, ένα σύγγραμμα ορίζει τη «θυσία» ως «μια θρησκευτική ιεροτελεστία κατά την οποία προσφέρεται ένα αντικείμενο σε κάποιο θεϊκό ον προκειμένου να εδραιωθεί, να διατηρηθεί ή να αποκατασταθεί μια κατάλληλη σχέση του ανθρώπου με τα θεία». Αυτό όμως εγείρει μερικά σημαντικά ερωτήματα τα οποία αξίζουν την προσεκτική μας εξέταση, όπως: Γιατί χρειάζεται η θυσία στη λατρεία; Τι είδους θυσίες είναι ευπρόσδεκτες στον Θεό; Και ποια σημασία έχουν για εμάς σήμερα οι αρχαίες θυσίες;

Γιατί Χρειάζεται η Θυσία;

4. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα για τον Αδάμ και την Εύα όταν αμάρτησαν;

⁴ Όταν ο Αδάμ αμάρτησε, το έκανε αυτό εσκεμμένα. Το ότι πήρε και έφαγε τον καρπό από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού ήταν μια εκούσια ενέργεια ανυπακοής. Η ποινή για  εκείνη την πράξη ανυπακοής ήταν θάνατος, όπως είχε δηλώσει ξεκάθαρα ο Θεός: «Την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις». (Γένεση 2:17) Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν τελικά το μισθό της αμαρτίας​—αφανίστηκαν.​—Γένεση 3:19· 5:3-5.

5. Γιατί πήρε ο Ιεχωβά την πρωτοβουλία για χάρη των απογόνων του Αδάμ, και τι έκανε για αυτούς;

⁵ Τι θα λεχθεί, όμως, για τους απογόνους του Αδάμ; Εφόσον έχουν κληρονομήσει αμαρτία και ατέλεια από τον Αδάμ, υπόκεινται στην ίδια αποξένωση από τον Θεό, την εγκατάλειψη και το θάνατο που υπέστη το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. (Ρωμαίους 5:14) Εντούτοις, ο Ιεχωβά είναι Θεός όχι μόνο δικαιοσύνης και δύναμης αλλά επίσης​—και μάλιστα πρωτίστως—​και αγάπης. (1 Ιωάννη 4:8, 16) Γι’ αυτό, παίρνει την πρωτοβουλία να γεφυρώσει το χάσμα. Αφού πρώτα δηλώνει ότι «ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος», η Γραφή λέει: «Αλλά το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας».​—Ρωμαίους 6:23.

6. Ποιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά τη βλάβη που προκάλεσε η αμαρτία του Αδάμ;

⁶ Εκείνο που έκανε τελικά ο Ιεχωβά Θεός για να επισφραγίσει αυτό το δώρο ήταν το να παράσχει κάτι το οποίο θα κάλυπτε την απώλεια που προέκυψε από την παράβαση του Αδάμ. Στην εβραϊκή, η λέξη καφάρ στην αρχή φαίνεται ότι σήμαινε «καλύπτω» ή ίσως «εξαλείφω», και αποδίδεται επίσης «κάνω εξιλέωση». * Με άλλα λόγια, ο Ιεχωβά προμήθευσε ένα κατάλληλο μέσο για να καλυφτεί η αμαρτία που κληρονόμησαν οι άνθρωποι από τον Αδάμ και να εξαλειφθεί η βλάβη που προέκυψε, ώστε εκείνοι που έχουν τα προσόντα για αυτό το δώρο να μπορούν να ελευθερωθούν από την καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου.​—Ρωμαίους 8:21.

7. (α) Ποια ελπίδα προσφέρθηκε μέσω της καταδίκης που απήγγειλε ο Θεός στον Σατανά; (β) Ποιο τίμημα έπρεπε να πληρωθεί για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την αμαρτία και το θάνατο;

⁷ Η ελπίδα της απελευθέρωσης από την υποδούλωση στην αμαρτία και στο θάνατο υποδηλώθηκε αμέσως μετά την αμαρτία του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού. Απαγγέλλοντας την καταδίκη του εναντίον του Σατανά, ο οποίος αντιπροσωπευόταν από το φίδι, ο Ιεχωβά δήλωσε: «Θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη φτέρνα». (Γένεση 3:15) Με αυτή την προφητική δήλωση, έλαμψε μια αχτίδα ελπίδας για όλους όσους θα έθεταν πίστη σε αυτή την υπόσχεση. Υπήρχε, όμως, ένα τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για αυτή την απελευθέρωση. Το υποσχεμένο Σπέρμα δεν θα ερχόταν απλώς και θα κατέστρεφε τον Σατανά. Το Σπέρμα έπρεπε να πληγεί στη φτέρνα, δηλαδή να υποστεί θάνατο, αν και όχι μόνιμα.

8. (α) Πώς αποδείχτηκε ο Κάιν πηγή απογοήτευσης; (β) Γιατί έγινε ευπρόσδεκτη στα μάτια του Θεού η θυσία του Άβελ;

⁸ Χωρίς αμφιβολία, ο Αδάμ και η Εύα έκαναν πολλές σκέψεις σχετικά με την ταυτότητα του υποσχεμένου Σπέρματος. Όταν η Εύα γέννησε τον πρώτο της γιο, τον Κάιν, δήλωσε: «Έφερα σε ύπαρξη έναν άνθρωπο με τη βοήθεια του Ιεχωβά». (Γένεση 4:1) Σκεφτόταν άραγε ότι ο γιος της θα μπορούσε ίσως να γίνει το Σπέρμα; Είτε το πίστευε αυτό είτε όχι, ο Κάιν καθώς και η προσφορά του αποδείχτηκαν πηγή απογοήτευσης. Από την άλλη μεριά, ο αδελφός του ο Άβελ έδειξε πίστη στην υπόσχεση του Θεού και υποκινήθηκε να προσφέρει μερικά πρωτότοκα του ποιμνίου του ως θυσία στον Ιεχωβά. Διαβάζουμε: «Μέσω πίστης ο Άβελ πρόσφερε στον Θεό μια θυσία μεγαλύτερης αξίας παρά ο Κάιν, διαμέσου της οποίας πίστης δόθηκε μαρτυρία σχετικά με εκείνον ότι ήταν δίκαιος».​—Εβραίους 11:4.

9. (α) Σε τι έθεσε πίστη ο Άβελ, και πώς εξέφρασε αυτή τη πίστη; (β) Τι πέτυχε η προσφορά του Άβελ;

⁹ Η πίστη του Άβελ δεν ήταν απλώς πίστη στον Θεό γενικά, την οποία πρέπει να είχε και ο Κάιν. Ο Άβελ είχε πίστη στην υπόσχεση του Θεού σχετικά με ένα Σπέρμα το οποίο θα έκανε πραγματικότητα τη σωτηρία των πιστών ανθρώπων. Δεν του αποκαλύφτηκε πώς θα γινόταν αυτό, αλλά η υπόσχεση του Θεού έδειχνε στον Άβελ ότι κάποιος θα έπρεπε να πληγεί στη φτέρνα. Ναι, προφανώς συμπέρανε ότι θα έπρεπε να χυθεί αίμα​—και αυτή ακριβώς είναι η έννοια της θυσίας. Ο Άβελ πρόσφερε στην Πηγή της ζωής ένα δώρο που περιλάμβανε ζωή και αίμα, πιθανώς ως ένδειξη της  έντονης λαχτάρας του και της προσμονής του για την πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Ιεχωβά. Αυτή η έκφραση πίστης ήταν που έκανε τη θυσία του Άβελ ευάρεστη στον Ιεχωβά, και με περιορισμένο τρόπο φανέρωνε την ουσία της θυσίας—ενός μέσου με το οποίο αμαρτωλοί άνθρωποι μπορούν να πλησιάσουν τον Θεό για να κερδίσουν την εύνοιά του.​—Γένεση 4:4· Εβραίους 11:1, 6.

10. Πώς έγινε σαφές το νόημα της θυσίας όταν ο Ιεχωβά ζήτησε από τον Αβραάμ να προσφέρει τον Ισαάκ;

¹⁰ Το βαθύ νόημα της θυσίας διευκρινίστηκε παραστατικά όταν ο Ιεχωβά πρόσταξε τον Αβραάμ να προσφέρει το γιο του τον Ισαάκ ως ολοκαύτωμα. Μολονότι εκείνη η θυσία δεν πραγματοποιήθηκε κατά γράμμα, χρησίμευσε ως εξεικόνιση του τι θα έκανε τελικά ο ίδιος ο Ιεχωβά​—θα πρόσφερε τον μονογενή του Γιο ως τη μεγαλύτερη θυσία που θα γινόταν ποτέ προκειμένου να επιτελέσει το θέλημά Του σε σχέση με την ανθρωπότητα. (Ιωάννης 3:16) Με τις θυσίες και τις προσφορές του Μωσαϊκού Νόμου, ο Ιεχωβά έθεσε προφητικά πρότυπα για να διδάξει στον εκλεκτό λαό του τι έπρεπε να κάνουν ώστε να λάβουν συγχώρηση για τις αμαρτίες τους και να εδραιώσουν την ελπίδα τους για σωτηρία. Τι μπορούμε να μάθουμε εμείς από αυτά;

Θυσίες Ευπρόσδεκτες στον Ιεχωβά

11. Ποιες δύο κατηγορίες προσφορών παρουσίαζε ο αρχιερέας του Ισραήλ, και για ποιους σκοπούς;

¹¹ «Κάθε αρχιερέας διορίζεται να προσφέρει και δώρα και θυσίες», λέει ο απόστολος Παύλος. (Εβραίους 8:3) Προσέξτε ότι ο Παύλος χωρίζει τις προσφορές που γίνονταν από τον αρχιερέα του αρχαίου Ισραήλ σε δύο κατηγορίες, στα «δώρα» και στις «θυσίες», ή αλλιώς «θυσίες για αμαρτίες». (Εβραίους 5:1) Οι άνθρωποι γενικά δίνουν δώρα για να εκφράσουν στοργή και εκτίμηση, καθώς και για να προωθήσουν τη φιλία, την εύνοια ή την αποδοχή. (Γένεση 32:20· Παροιμίες 18:16) Παρόμοια, πολλές από τις προσφορές που όριζε ο Νόμος μπορούν να θεωρηθούν «δώρα» προς τον Θεό με τα οποία επιζητούσαν την αποδοχή και την εύνοιά του. * Οι παραβιάσεις του Νόμου απαιτούσαν αποκατάσταση, και για να γίνει επανόρθωση, προσφέρονταν «θυσίες για αμαρτίες». Στην Πεντάτευχο, ιδιαίτερα στα βιβλία Έξοδος, Λευιτικό και Αριθμοί, αναφέρεται μεγάλη ποικιλία πραγμάτων που χρησιμοποιούνταν σε διάφορα είδη θυσιών και προσφορών. Μολονότι ίσως είναι πραγματικά δύσκολο για εμάς να αφομοιώσουμε και να θυμόμαστε όλες τις λεπτομέρειες, μερικά βασικά σημεία αναφορικά με τους διάφορους τύπους θυσιών αξίζουν την προσοχή μας.

12. Πού μπορούμε να βρούμε στη Γραφή μια συνολική περιγραφή των θυσιών ή των προσφορών που περιλαμβάνονταν στο Νόμο;

¹² Μπορούμε να επισημάνουμε ότι, στα κεφάλαια 1 έως 7 του Λευιτικού, πέντε κύριοι τύποι προσφορών​—το ολοκαύτωμα, η προσφορά σιτηρών, η θυσία συμμετοχής, η προσφορά για αμαρτία και η προσφορά για ενοχή—​περιγράφονται ξεχωριστά, μολονότι μερικές από αυτές στην πραγματικότητα προσφέρονταν μαζί. Σημειώνουμε επίσης ότι αυτές οι προσφορές περιγράφονται δύο φορές σε αυτά τα κεφάλαια, σε σχέση με διαφορετικούς σκοπούς: η πρώτη, στα εδάφια Λευιτικό 1:2 έως 6:7, αναφέρει λεπτομερώς τι έπρεπε να προσφέρεται πάνω στο θυσιαστήριο, και η δεύτερη, στα εδάφια Λευιτικό 6:8 έως 7:36, δείχνει ποιες μερίδες ξεχώριζαν για τους ιερείς και ποιες κρατούσαν για εκείνον που έκανε την προσφορά. Κατόπιν, στα κεφάλαια 28 και 29 των Αριθμών, βρίσκουμε ένα λεπτομερές πρόγραμμα, όπως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, το οποίο περιγράφει τι έπρεπε να προσφέρεται σε καθημερινή, εβδομαδιαία και μηνιαία βάση, καθώς και στις ετήσιες γιορτές.

13. Περιγράψτε τις προσφορές που έφερνε κάποιος εθελοντικά ως δώρο στον Θεό.

 ¹³ Μεταξύ των προσφορών που έφερνε κάποιος εθελοντικά ως δώρο ή ως μέσο για να πλησιάσει τον Θεό προκειμένου να κερδίσει την εύνοιά του ήταν τα ολοκαυτώματα, οι προσφορές σιτηρών και οι θυσίες συμμετοχής. Μερικοί λόγιοι υποστηρίζουν ότι ο εβραϊκός όρος που αποδίδεται «ολοκαύτωμα» σημαίνει «προσφορά ύψωσης» ή «υψούμενη προσφορά». Αυτό είναι κατάλληλο επειδή στο ολοκαύτωμα το σφαγμένο ζώο καιγόταν στο θυσιαστήριο και μια ευωδιαστή, ή αλλιώς κατευναστική, οσμή υψωνόταν στον ουρανό προς τον Θεό. Το διακριτικό γνώρισμα του ολοκαυτώματος ήταν ότι, αφού πρώτα ράντιζαν ολόγυρα το θυσιαστήριο με το αίμα του ζώου, κατόπιν πρόσφεραν ολόκληρο το ζώο στον Θεό. Οι ιερείς το έκαναν “όλο να βγάλει καπνό πάνω στο θυσιαστήριο ως ολοκαύτωμα, προσφορά που γινόταν με φωτιά, προσφορά κατευναστικής οσμής στον Ιεχωβά”.​—Λευιτικό 1:3, 4, 9· Γένεση 8:21.

14. Πώς γινόταν η προσφορά σιτηρών;

¹⁴ Η προσφορά σιτηρών περιγράφεται στο 2ο κεφάλαιο του Λευιτικού. Επρόκειτο για εθελοντική προσφορά που αποτελούνταν από λεπτό αλεύρι, συνήθως μουσκεμένο με λάδι, στο οποίο πρόσθεταν λιβάνι. «Ο ιερέας θα πάρει από αυτήν μια χούφτα από το λεπτό αλεύρι της και από το λάδι της μαζί με όλο το λιβάνι της· και θα τα κάνει να βγάλουν καπνό ως ενθύμημά της πάνω στο θυσιαστήριο, ως προσφορά που γίνεται με φωτιά, προσφορά κατευναστικής οσμής στον Ιεχωβά». (Λευιτικό 2:2) Το λιβάνι ήταν ένα από τα συστατικά του αγίου θυμιάματος που καιγόταν πάνω στο θυσιαστήριο του θυμιάματος στη σκηνή και στο ναό. (Έξοδος 30:34-36) Ο Βασιλιάς Δαβίδ προφανώς είχε αυτό υπόψη του όταν είπε: «Ας ετοιμαστεί η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου, η ύψωση των χεριών μου ως βραδινή προσφορά σιτηρών».​—Ψαλμός 141:2.

15. Ποιος ήταν ο σκοπός της θυσίας συμμετοχής;

¹⁵ Άλλη μια εθελοντική προσφορά ήταν η θυσία συμμετοχής, η οποία περιγράφεται στο 3ο κεφάλαιο του Λευιτικού. Ο όρος αυτός μπορεί επίσης να μεταφραστεί «θυσία προσφορών ειρήνης». Στην εβραϊκή, η λέξη «ειρήνη» σημαίνει πολύ περισσότερα από την απουσία πολέμου ή αναταραχής. «Στη Γραφή, σημαίνει και αυτό αλλά και το να βρίσκεται κανείς σε κατάσταση ή σχέση ειρήνης με  τον Θεό, να έχει ευημερία, χαρά και ευτυχία», λέει το βιβλίο Μελέτες των Μωσαϊκών Θεσμών (Studies in the Mosaic Institutions). Έτσι λοιπόν, πρόσφεραν θυσίες συμμετοχής, όχι για να εξασφαλίσουν ειρήνη με τον Θεό, επιδιώκοντας κατά κάποιον τρόπο να τον εξευμενίσουν, αλλά για να εκφράσουν ευγνωμοσύνη για την ευλογητή κατάσταση ειρήνης που απολάμβαναν με τον Θεό όσοι είχαν την επιδοκιμασία του ή για να γιορτάσουν αυτή την κατάσταση ειρήνης. Οι ιερείς και το άτομο που έκανε την προσφορά έτρωγαν από τη θυσία αφού πρώτα το αίμα και το πάχος προσφέρονταν στον Ιεχωβά. (Λευιτικό 3:17· 7:16-21· 19:5-8) Με όμορφο και συμβολικό τρόπο, το άτομο που έκανε την προσφορά, οι ιερείς και ο Ιεχωβά Θεός μετείχαν σε ένα γεύμα, το οποίο υποδήλωνε την ειρηνική σχέση που υπήρχε ανάμεσά τους.

16. (α) Ποιος ήταν ο σκοπός της προσφοράς για αμαρτία και της προσφοράς για ενοχή; (β) Πώς διέφεραν αυτές από το ολοκαύτωμα;

¹⁶ Οι θυσίες που προσφέρονταν προκειμένου να ζητηθεί συγχώρηση για αμαρτία ή να γίνει εξιλέωση για παραβάσεις εναντίον του Νόμου περιλάμβαναν την προσφορά για αμαρτία και την προσφορά για ενοχή. Μολονότι και εκείνες οι θυσίες επίσης καίγονταν πάνω στο θυσιαστήριο, διέφεραν από το ολοκαύτωμα ως προς το ότι δεν προσφερόταν ολόκληρο το ζώο στον Θεό αλλά μόνο το πάχος και ορισμένα κομμάτια του. Το υπόλοιπο ζώο το πέταγαν έξω από το στρατόπεδο ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, έτρωγαν από αυτό οι ιερείς. Ο συγκεκριμένος διαχωρισμός είναι σημαντικός. Το ολοκαύτωμα φερνόταν ως δώρο στον Θεό για να επιτρέψει στο άτομο να τον πλησιάσει, και γι’ αυτό προσφερόταν αποκλειστικά στον Θεό και μάλιστα ολόκληρο. Είναι ενδιαφέρον ότι πριν από ένα ολοκαύτωμα προσφερόταν συνήθως μια προσφορά για αμαρτία ή μια προσφορά για ενοχή, κάτι που έδειχνε ότι, για να γίνει ευπρόσδεκτο στον Θεό το δώρο ενός αμαρτωλού, ήταν αναγκαία η συγχώρηση της αμαρτίας.​—Λευιτικό 8:14, 18· 9:2, 3· 16:3, 5.

17, 18. Γιατί γινόταν η προσφορά για αμαρτία, και ποιος ήταν ο σκοπός των προσφορών για ενοχή;

¹⁷ Η προσφορά για αμαρτία γινόταν δεκτή μόνο για ακούσια αμαρτία εναντίον του Νόμου, αμαρτία που είχε διαπραχθεί εξαιτίας αδυναμίας της σάρκας. «Σε περίπτωση που κάποια ψυχή αμαρτήσει από λάθος σε σχέση με οποιοδήποτε από τα πράγματα που ο Ιεχωβά διατάζει να μη γίνονται», τότε ο αμαρτωλός έπρεπε να προσφέρει μια προσφορά για αμαρτία ανάλογη με την ιδιότητα, ή τη θέση, που είχε στην κοινότητα. (Λευιτικό 4:2, 3, 22, 27) Από την άλλη μεριά, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί εκκόπτονταν. Δεν υπήρχαν διαθέσιμες θυσίες για αυτούς.​—Έξοδος 21:12-15· Λευιτικό 17:10· 20:2, 6, 10· Αριθμοί 15:30· Εβραίους 2:2.

¹⁸ Το νόημα και ο σκοπός της προσφοράς για ενοχή διασαφηνίζονται στο 5ο και στο 6ο κεφάλαιο του Λευιτικού. Κάποιο άτομο ίσως να είχε αμαρτήσει ακούσια. Ωστόσο, η παράβασή του μπορεί να τον καθιστούσε ένοχο καταπάτησης των δικαιωμάτων είτε των συνανθρώπων του είτε του Ιεχωβά Θεού, και αυτό το αδίκημα έπρεπε να αποκατασταθεί ή να επανορθωθεί. Αναφέρονται αρκετές κατηγορίες αμαρτιών. Μερικές ήταν ιδιωτικές αμαρτίες (5:2-6), μερικές ήταν αμαρτίες εναντίον «των αγίων πραγμάτων του Ιεχωβά» (5:14-16) και μερικές, αν και δεν είχαν γίνει εντελώς ακούσια, ήταν αμαρτίες που προέρχονταν από εσφαλμένες επιθυμίες ή σαρκικές αδυναμίες (6:1-3). Εκτός από την εξομολόγηση τέτοιων αμαρτιών, ο παραβάτης απαιτούνταν να δώσει αποζημίωση όπου χρειαζόταν και κατόπιν να φέρει μια προσφορά για ενοχή στον Ιεχωβά.​—Λευιτικό 6:4-7.

Κάτι Καλύτερο Επρόκειτο να Έρθει

19. Παρότι ο Ισραήλ είχε το Νόμο και τις θυσίες του, γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Θεού;

¹⁹ Ο Μωσαϊκός Νόμος, με τις πολλές του θυσίες και προσφορές, δόθηκε στους Ισραηλίτες προκειμένου να μπορούν να πλησιάσουν τον Θεό για να κερδίσουν και να διατηρήσουν την εύνοια και την ευλογία του μέχρι την άφιξη του υποσχεμένου Σπέρματος. Ο απόστολος Παύλος, που ήταν ο ίδιος Ιουδαίος, το έθεσε ως εξής: «Ο Νόμος έγινε  ο παιδαγωγός μας που οδήγησε στον Χριστό, για να ανακηρυχτούμε δίκαιοι λόγω πίστης». (Γαλάτες 3:24) Δυστυχώς, ο Ισραήλ ως έθνος δεν ανταποκρίθηκε σε αυτή την παιδαγώγηση αλλά καταχράστηκε αυτό το προνόμιο. Ως εκ τούτου, το πλήθος των θυσιών τους έγινε κάτι το απεχθές στον Ιεχωβά, ο οποίος είπε: «Χόρτασα από ολοκαυτώματα κριαριών και από το πάχος των καλοθρεμμένων ζώων· και στο αίμα των νεαρών ταύρων και των αρσενικών αρνιών και των τράγων δεν βρήκα ευχαρίστηση».​—Ησαΐας 1:11.

20. Τι συνέβη το 70 Κ.Χ. όσον αφορά το Νόμο και τις θυσίες του;

²⁰ Το 70 Κ.Χ., το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων, με το ναό και το ιερατείο του, έφτασε στο τέλος του. Έκτοτε, οι θυσίες με τον τρόπο που όριζε ο Νόμος δεν ήταν πλέον εφικτές. Μήπως σημαίνει αυτό ότι οι θυσίες, ως αναπόσπαστο μέρος του Νόμου, έχουν χάσει κάθε νόημα για τους λάτρεις του Θεού σήμερα; Αυτό θα το εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

Μπορείτε να Εξηγήσετε;

• Τι υποκίνησε κάποιους πιστούς ανθρώπους της αρχαιότητας να προσφέρουν θυσίες στον Ιεχωβά;

• Γιατί ήταν αναγκαίες οι θυσίες;

• Ποιοι κύριοι τύποι θυσιών προσφέρονταν υπό το Μωσαϊκό Νόμο, και για ποιους σκοπούς;

• Σύμφωνα με τον Παύλο, ποιο βασικό σκοπό εξυπηρετούσε ο Νόμος και οι θυσίες του;

[Ερωτήσεις Μελέτης]

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Η θυσία του Άβελ ήταν ευάρεστη επειδή έδειχνε την πίστη του στην υπόσχεση του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Αντιλαμβάνεστε εσείς το νόημα αυτής της σκηνής;