Βιογραφία

Ο Ιεχωβά με Έχει Στηρίξει σε Όλη μου τη Ζωή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΡΕΣΤ ΛΙ

Η αστυνομία είχε μόλις κατασχέσει τα γραμμόφωνα και τα Γραφικά μας έντυπα. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε την ευκαιρία στους εναντιουμένους να πείσουν τον καινούριο γενικό κυβερνήτη του Καναδά να κηρύξει παράνομη τη δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό έλαβε χώρα στις 4 Ιουλίου 1940.

ΑΠΤΟΗΤΟΙ από ό,τι είχε συμβεί, πήραμε περισσότερα έντυπα από το μέρος όπου ήταν αποθηκευμένα και συνεχίσαμε να κηρύττουμε. Θα θυμάμαι πάντοτε αυτά που είπε ο πατέρας μου σε εκείνη την περίπτωση: «Εμείς δεν σταματάμε τόσο εύκολα. Ο Ιεχωβά μάς έχει προστάξει να κηρύττουμε». Τότε ήμουν ένα δραστήριο δεκάχρονο παιδί. Αλλά ακόμη και σήμερα, η αποφασιστικότητα και ο ζήλος του πατέρα μου για τη διακονία εξακολουθούν να αποτελούν συνεχή υπενθύμιση για το πώς ο Θεός μας, ο Ιεχωβά, στηρίζει τους οσίους του.

Την επόμενη φορά που μας σταμάτησε η αστυνομία, δεν πήραν μόνο τα έντυπά μας αλλά πήραν και τον πατέρα μου και τον έκλεισαν στη φυλακή, αφήνοντας τη μητέρα μου μόνη με τέσσερα παιδιά. Αυτό συνέβη το Σεπτέμβριο του 1940 στο Σασκάτσιουαν. Λίγο καιρό αργότερα αποβλήθηκα από το σχολείο επειδή ακολουθούσα τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου και δεν χαιρετούσα τη σημαία ούτε έψαλλα τον εθνικό ύμνο. Εφόσον συνέχισα τη σχολική μου εκπαίδευση δι’ αλληλογραφίας, είχα ευπροσάρμοστο πρόγραμμα και συμμετείχα πληρέστερα στο έργο κηρύγματος.

Το 1948 απευθύνθηκε στους σκαπανείς, δηλαδή στους ολοχρόνιους διακόνους των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η πρόσκληση να μετακομίσουν στην ανατολική ακτή του Καναδά. Έτσι λοιπόν, πήγα να κάνω σκαπανικό στο Χάλιφαξ της Νέας Σκωτίας και στο Κέιπ Γουλφ στη Νήσο του Πρίγκιπα Εδουάρδου. Τον επόμενο χρόνο, έλαβα την πρόσκληση να υπηρετήσω δύο εβδομάδες στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Τορόντο. Εκείνες οι δύο εβδομάδες έγιναν έξι  και πλέον χρόνια ανταμειφτικής υπηρεσίας. Τελικά, γνώρισα τη Μίρνα, η οποία συμμεριζόταν την αγάπη μου για τον Ιεχωβά, και παντρευτήκαμε το Δεκέμβριο του 1955. Εγκατασταθήκαμε στο Μίλτον του Οντάριο, και σύντομα δημιουργήθηκε εκεί μια καινούρια εκκλησία. Το υπόγειο του σπιτιού μας έγινε η Αίθουσα Βασιλείας.

Επιθυμία για Επέκταση της Διακονίας Μας

Στα χρόνια που ακολούθησαν, αποκτήσαμε έξι παιδιά σε μάλλον σύντομο χρονικό διάστημα. Πρώτη γεννήθηκε η Μίριαμ. Κατόπιν ακολούθησε η Σαρμέν, ο Μαρκ, η Ανέτ, ο Γκραντ και τελικά ο Γκλεν. Πολλές φορές, όταν επέστρεφα στο σπίτι από την εργασία μου, έβρισκα τα παιδιά να κάθονται στο πάτωμα γύρω από το τζάκι και τη Μίρνα να τους διαβάζει από τη Γραφή, εξηγώντας τους διάφορες Βιβλικές ιστορίες και ενσταλάζοντας στην καρδιά τους πραγματική αγάπη για τον Ιεχωβά. Χάρη στη στοργική της υποστήριξη, όλα τα παιδιά μας απέκτησαν καλή γνώση της Γραφής σε τρυφερή ηλικία.

Ο ζήλος του πατέρα μου για τη διακονία είχε χαραχτεί ανεξίτηλα στη διάνοια και στην καρδιά μου. (Παροιμίες 22:6) Γι’ αυτό, όταν το 1968 απευθύνθηκε η πρόσκληση σε οικογένειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά να μετακομίσουν στην Κεντρική και στη Νότια Αμερική για να βοηθήσουν στο έργο κηρύγματος, η οικογένειά μας είχε την επιθυμία να δεχτεί την πρόσκληση. Τότε τα παιδιά μας ήταν από 5 ως 13 ετών, και κανένας μας δεν ήξερε ισπανικά. Ακολουθώντας την οδηγία που είχε δοθεί, ταξίδεψα σε διάφορες χώρες για να ελέγξω τις συνθήκες διαβίωσης. Μετά την επιστροφή μου, εξετάσαμε ως οικογένεια τις επιλογές μας με προσευχή και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νικαράγουα.

Υπηρεσία στη Νικαράγουα

Τον Οκτώβριο του 1970 βρισκόμασταν στο νέο μας σπιτικό, και έπειτα από τρεις εβδομάδες μού ανατέθηκε ένα μικρό μέρος στο πρόγραμμα μιας συνάθροισης. Κατέβαλα σκληρή προσπάθεια για να παρουσιάσω το μέρος με τα λίγα ισπανικά που είχα μάθει και τελείωσα προσκαλώντας ολόκληρη την εκκλησία στο σπίτι μας για σερβέσα το Σάββατο στις 9:30 π.μ. Ήθελα να πω σερβίσιο, τη λέξη για την υπηρεσία αγρού, αλλά στην πραγματικότητα, τους προσκάλεσα όλους για μπίρα. Η εκμάθηση της γλώσσας αποτελούσε πράγματι πρόκληση!

Στην αρχή, έγραφα μια παρουσίαση στο χέρι μου και την επαναλάμβανα μέχρι να φτάσω στην πόρτα. Έλεγα: «Μαζί με το βιβλίο προσφέρουμε μια δωρεάν οικιακή Γραφική μελέτη». Κάποιος που δέχτηκε την προσφορά είπε αργότερα ότι αναγκάστηκε να έρθει στις συναθροίσεις μας για να διαπιστώσει τι προσπαθούσα να του πω. Αυτός ο άνθρωπος έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πόσο καθαρά φαίνεται ότι ο Θεός είναι αυτός που κάνει τους σπόρους της αλήθειας να φυτρώνουν στις ταπεινές καρδιές, όπως αναγνώρισε και ο απόστολος Παύλος!​—1 Κορινθίους 3:7.

Αφού μείναμε περίπου δυο χρόνια στην πρωτεύουσα, τη Μανάγκουα, μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε  στο νότιο τμήμα της Νικαράγουας. Εκεί συνεργαστήκαμε με την εκκλησία της πόλης Ρίβας και με γειτονικούς απομονωμένους ομίλους ενδιαφερομένων. Ο Πέδρο Πένια, ένας πιστός ηλικιωμένος Μάρτυρας, με συνόδευε όταν επισκεπτόμασταν αυτούς τους ομίλους. Σε ένα ηφαιστειογενές νησί στη λίμνη Νικαράγουα υπήρχε ένας όμιλος με μόνο μία οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Μολονότι εκείνη η οικογένεια είχε πολύ λίγα από υλική άποψη, κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να δείξει την εκτίμησή της για την επίσκεψή μας. Το βράδυ που φτάσαμε, μας είχαν ετοιμάσει γεύμα. Μείναμε μία εβδομάδα, και πολλοί από τους φιλικούς ανθρώπους εκεί οι οποίοι αγαπούσαν τη Γραφή μοιράζονταν μαζί μας το φαγητό τους. Χαρήκαμε πολύ όταν είδαμε 101 άτομα να παρευρίσκονται στη δημόσια Γραφική ομιλία την Κυριακή.

Πιστεύω ότι η δύναμη με την οποία μας στηρίζει ο Ιεχωβά έγινε φανερή όταν, σε μια άλλη περίπτωση, επρόκειτο να επισκεφτούμε μια ομάδα ενδιαφερομένων στα βουνά κοντά στα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Την ημέρα που θα φεύγαμε, ο Πέδρο ήρθε να με πάρει, αλλά εγώ ήμουν στο κρεβάτι υποφέροντας από ελονοσία. «Πέδρο, δεν μπορώ να πάω», είπα. Βάζοντας το χέρι του στο μέτωπό μου, απάντησε: «Έχεις πολύ πυρετό, αλλά πρέπει να έρθεις! Οι αδελφοί περιμένουν». Κατόπιν έκανε μια από τις πιο εγκάρδιες προσευχές που έχω ακούσει ποτέ.

Έπειτα από αυτό, είπα: «Πήγαινε να πιεις ένα φρέσκο (χυμό φρούτων). Θα είμαι έτοιμος σε ένα δεκάλεπτο». Στην περιοχή που επισκεφτήκαμε ζούσαν δύο οικογένειες Μαρτύρων οι οποίες μας φρόντισαν πολύ καλά. Την επομένη πήγαμε στο έργο μαζί τους, παρ’ όλο που εξακολουθούσα να νιώθω αδύναμος λόγω του πυρετού. Πόσο ενισχυθήκαμε όταν είδαμε πάνω από εκατό άτομα να είναι παρόντες στη συνάθροιση την Κυριακή!

Μετακομίζουμε Ξανά

Το 1975 γεννήθηκε το έβδομο παιδί μας, ο Βον. Τον επόμενο χρόνο έπρεπε να επιστρέψουμε στον Καναδά για οικονομικούς λόγους. Το να φύγουμε από τη Νικαράγουα δεν ήταν εύκολο, επειδή στη διάρκεια της διαμονής μας είχαμε νιώσει πραγματικά τη δύναμη με την οποία μας στηρίζει ο Ιεχωβά. Τον καιρό που φύγαμε, 500 και πλέον άτομα από τον τομέα της εκκλησίας μας παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις.

Νωρίτερα, όταν η κόρη μας η Μίριαμ και εγώ διοριστήκαμε ειδικοί σκαπανείς στη Νικαράγουα, η Μίριαμ με ρώτησε: «Μπαμπά, αν χρειαστεί ποτέ να επιστρέψεις στον Καναδά, θα με αφήσεις να μείνω εδώ;» Επειδή δεν σκόπευα να φύγω ποτέ, είπα: «Μα και βέβαια!» Γι’ αυτό, όταν φύγαμε, η Μίριαμ παρέμεινε προκειμένου να συνεχίσει την ολοχρόνια διακονία της. Αργότερα παντρεύτηκε τον Άντριου Ριντ. Το 1984 παρακολούθησαν την 77η τάξη της Γαλαάδ, την ιεραποστολική σχολή των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που τότε έδρευε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η Μίριαμ υπηρετεί τώρα μαζί με το σύζυγό της στη Δομινικανή Δημοκρατία, εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία που της ενστάλαξαν οι εξαίρετοι ιεραπόστολοι στη Νικαράγουα.

Στο μεταξύ, εξακολουθούσα να έχω βαθιά στην καρδιά μου τα λόγια του πατέρα μου: «Εμείς δεν σταματάμε τόσο εύκολα». Έτσι λοιπόν, όταν το 1981 είχαμε μαζέψει αρκετά χρήματα για να επιστρέψουμε στην Κεντρική Αμερική, μετακομίσαμε ξανά, αυτή τη φορά στην Κόστα Ρίκα. Τον καιρό που υπηρετούσαμε εκεί προσκληθήκαμε να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση των νέων εγκαταστάσεων του τοπικού τμήματος. Το 1985, όμως, ο γιος μας ο Γκραντ χρειάστηκε ιατρική φροντίδα, γι’ αυτό επιστρέψαμε στον Καναδά. Ο Γκλεν έμεινε στην Κόστα Ρίκα για να εργαστεί στην οικοδόμηση του γραφείου τμήματος, ενώ η Ανέτ και η Σαρμέν υπηρετούσαν ως ειδικές σκαπάνισσες. Εμείς οι υπόλοιποι που φύγαμε από την Κόστα Ρίκα δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι δεν θα επιστρέφαμε.

Αντιμετωπίζω Αντιξοότητες

Η 17η Σεπτεμβρίου 1993 ξημέρωσε λαμπρή και ηλιόλουστη. Ο μεγαλύτερος γιος μας ο Μαρκ και εγώ φτιάχναμε μια στέγη. Εργαζόμασταν  πλάι πλάι και συζητούσαμε για πνευματικά θέματα όπως συνηθίζαμε. Με κάποιον τρόπο έχασα την ισορροπία μου και κατρακύλησα από τη στέγη. Όταν συνήλθα, το μόνο που μπορούσα να δω ήταν έντονα φώτα και ανθρώπους ντυμένους στα άσπρα. Βρισκόμουν στα έκτακτα περιστατικά του νοσοκομείου.

Λόγω των Γραφικών αρχών, η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Όχι αίμα, όχι αίμα!» (Πράξεις 15:28, 29) Πόσο ανακουφίστηκα όταν άκουσα τη Σαρμέν να λέει: «Όλα είναι εντάξει, μπαμπά. Είμαστε όλοι εδώ». Αργότερα έμαθα ότι οι γιατροί είδαν τη δήλωσή μου για ιατρική περίθαλψη και ότι δεν εγέρθηκε το ζήτημα του αίματος. Είχα σπάσει το λαιμό μου και ήμουν εντελώς παράλυτος, ενώ δεν μπορούσα ούτε να αναπνέω χωρίς βοήθεια.

Καθηλωμένος πλέον, χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη στήριξη του Ιεχωβά. Εισήγαγαν στο λαιμό μου έναν αναπνευστικό σωλήνα μέσω τραχειοτομής, η οποία απέκοψε τη ροή του αέρα προς τις φωνητικές μου χορδές. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Οι άλλοι έπρεπε να διαβάζουν τα χείλη μου για να καταλαβαίνουν τι προσπαθούσα να πω.

Τα έξοδα αύξαναν γοργά. Εφόσον η σύζυγός μου και τα περισσότερα παιδιά μου ήταν στην ολοχρόνια διακονία, αναρωτιόμουν αν θα χρειαζόταν να αφήσουν αυτή την υπηρεσία προκειμένου να φροντίσουν για αυτές τις οικονομικές ευθύνες. Ωστόσο, ο Μαρκ μπόρεσε να βρει μια δουλειά και μέσα σε τρεις μόνο μήνες βοήθησε στο να καλυφτεί το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εξόδων. Ως αποτέλεσμα, όλοι τους, εκτός από εμένα και τη σύζυγό μου, μπόρεσαν να παραμείνουν στην ολοχρόνια διακονία.

Εκατοντάδες κάρτες και επιστολές από έξι διαφορετικές χώρες κάλυψαν τους τοίχους του δωματίου μου στο νοσοκομείο. Ο Ιεχωβά με στήριζε όντως. Η εκκλησία επίσης βοηθούσε την οικογένειά μου ετοιμάζοντας ορισμένες φορές γεύματα στη διάρκεια των πεντέμισι μηνών που βρισκόμουν στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Κάθε ημέρα ένας Χριστιανός πρεσβύτερος περνούσε το απόγευμα μαζί μου, διαβάζοντάς μου από τη Γραφή και από τα Γραφικά έντυπα και λέγοντάς μου ενθαρρυντικές εμπειρίες. Δυο μέλη της οικογένειάς μου προετοιμάζονταν για κάθε συνάθροιση μαζί μου, και έτσι ποτέ δεν έχασα τη ζωτική πνευματική τροφή.

Ενόσω βρισκόμουν ακόμη στο νοσοκομείο, διευθετήθηκε να παρακολουθήσω το πρόγραμμα μιας ημέρας ειδικής συνέλευσης. Το προσωπικό του νοσοκομείου έκανε τις απαραίτητες ενέργειες ώστε μια διπλωματούχος νοσοκόμα και μια βοηθός επί του αναπνευστικού να με συνοδεύουν στη διάρκεια της ημέρας. Πόσο ευχάριστο ήταν που μπόρεσα να είμαι ξανά με τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μου! Ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεγονός ότι εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν για να με χαιρετήσουν, περιμένοντας στη σειρά.

 Διατηρώ την Πνευματικότητά Μου

Περίπου έναν χρόνο μετά το ατύχημα, μπόρεσα να γυρίσω στο σπίτι και να είμαι μαζί με την οικογένειά μου, μολονότι εξακολουθώ να χρειάζομαι φροντίδα σε 24ωρη βάση. Ένα ειδικά εξοπλισμένο φορτηγάκι μού δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνω στις συναθροίσεις, τις οποίες σπάνια χάνω. Πρέπει να παραδεχτώ, όμως, ότι απαιτείται αποφασιστικότητα για να παρευρίσκομαι. Από τότε που επέστρεψα στο σπίτι, κατάφερα να παρακολουθήσω όλες τις συνελεύσεις περιφερείας.

Τελικά, το Φεβρουάριο του 1997, ανέκτησα σε περιορισμένο βαθμό την ικανότητα να μιλάω. Μερικές από τις νοσοκόμες που με φροντίζουν ακούν με εκτίμηση καθώς τους μιλάω για τη βασισμένη στη Γραφή ελπίδα μου. Μια νοσοκόμα μού έχει διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά​—Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού, καθώς και άλλα έντυπα της Σκοπιάς. Αλληλογραφώ με διάφορους ανθρώπους χρησιμοποιώντας ένα ραβδάκι με το οποίο χειρίζομαι το κομπιούτερ. Αν και αυτός ο τρόπος είναι πολύ κουραστικός, είναι ανταμειφτικό το ότι μπορώ να ενασχολούμαι με τη διακονία.

Υποφέρω πολύ από πόνους των νεύρων. Αλλά μου φαίνεται πως, όταν μεταδίδω τις Γραφικές αλήθειες σε άλλους ή όταν ακούω να μου διαβάζουν αυτές τις αλήθειες, νιώθω κάποια ανακούφιση. Κάπου κάπου, κάνω έργο δρόμου με τη σύζυγό μου η οποία μου παρέχει υποστήριξη και διερμηνεύει αυτά που λέω όταν χρειάζομαι βοήθεια. Αρκετές φορές μπόρεσα να υπηρετήσω ως βοηθητικός σκαπανέας. Το να υπηρετώ ως Χριστιανός πρεσβύτερος μου δίνει χαρά, ιδιαίτερα όταν οι αδελφοί με πλησιάζουν στις συναθροίσεις ή με επισκέπτονται στο σπίτι μου και μπορώ να τους βοηθάω και να τους ενθαρρύνω.

Πρέπει να παραδεχτώ πως είναι εύκολο να νιώσω καταθλιμμένος. Γι’ αυτό, όποτε αισθάνομαι άσχημα, προσεύχομαι αμέσως να ξαναβρώ τη χαρά μου. Ημέρα και νύχτα προσεύχομαι στον Ιεχωβά να συνεχίσει να με στηρίζει. Μια επιστολή ή μια επίσκεψη από κάποιον πάντα με χαροποιεί. Η ανάγνωση ενός τεύχους της Σκοπιάς ή του Ξύπνα! γεμίζει επίσης τη διάνοιά μου με εποικοδομητικές σκέψεις. Διάφορες νοσοκόμες μού διαβάζουν μερικές φορές αυτά τα περιοδικά. Από τον καιρό που έπαθα το ατύχημα, έχω ακούσει τις κασέτες με την ανάγνωση ολόκληρης της Γραφής εφτά φορές. Αυτοί είναι μερικοί από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους με έχει στηρίξει ο Ιεχωβά.​—Ψαλμός 41:3.

Λόγω της αλλαγής στην κατάστασή μου, έχω αρκετό χρόνο για να στοχάζομαι το πώς ο Μεγάλος Εκπαιδευτής μας, ο Ιεχωβά, μας εκπαιδεύει για ζωή. Μας δίνει ακριβή γνώση για το θέλημα και το σκοπό του, μια σπουδαία διακονία, συμβουλές για το ποιο είναι το μυστικό της οικογενειακής ευτυχίας, καθώς και διάκριση για να γνωρίζουμε πώς να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες. Ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με μια πιστή και θαυμάσια σύζυγο. Τα παιδιά μου επίσης έχουν παραμείνει πιστά στο πλευρό μου, και μου δίνει μεγάλη χαρά που όλα τους έχουν συμμετάσχει στην ολοχρόνια διακονία. Μάλιστα, στις 11 Μαρτίου 2000, ο γιος μας ο Μαρκ και η σύζυγός του η Άλισον αποφοίτησαν από την 108η τάξη της Σχολής Γαλαάδ και διορίστηκαν στη Νικαράγουα. Η σύζυγός μου και εγώ μπορέσαμε να παρευρεθούμε στην αποφοίτησή τους. Μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι οι αντιξοότητες έχουν αλλάξει τη ζωή μου, όχι όμως και την καρδιά μου.​—Ψαλμός 127:3, 4.

Ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη σοφία που μου προμήθευσε ώστε να μπορέσω να μεταδώσω στην οικογένειά μου την πνευματική κληρονομιά που έλαβα. Ενισχύομαι και ενθαρρύνομαι όταν βλέπω τα παιδιά μου να υπηρετούν τον Δημιουργό τους έχοντας στάση παρόμοια με εκείνη του πατέρα μου, ο οποίος έλεγε: «Εμείς δεν σταματάμε τόσο εύκολα. Ο Ιεχωβά μάς έχει προστάξει να κηρύττουμε». Πράγματι, ο Ιεχωβά έχει στηρίξει τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου σε όλη μας τη ζωή.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Με τον πατέρα μου, τους αδελφούς μου και την αδελφή μου, δίπλα στο τροχόσπιτό μας το οποίο χρησιμοποιούσαμε όταν κάναμε σκαπανικό. Εγώ βρίσκομαι στην άκρη δεξιά

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη σύζυγό μου τη Μίρνα

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Μια πρόσφατη φωτογραφία της οικογένειάς μας

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Εξακολουθώ να δίνω μαρτυρία μέσω επιστολών