Βιογραφία

Χαρούμενη και Ευγνώμων Παρά την Οδυνηρή Απώλεια

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΝΣΙ Ε. ΠΟΡΤΕΡ

Ήταν 5 Ιουνίου 1947, μια ζεστή βραδιά στις Μπαχάμες​—ένα σύμπλεγμα νησιών στα ανοιχτά των νοτιοανατολικών ακτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάποιος υπάλληλος του γραφείου μετανάστευσης επισκέφτηκε αναπάντεχα εμένα και το σύζυγό μου τον Τζορτζ. Μας έδωσε μια επιστολή η οποία έλεγε ότι η παρουσία μας στα νησιά δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτη και ότι έπρεπε “να φύγουμε από την αποικία αμέσως!”

Ο ΤΖΟΡΤΖ και εγώ ήμασταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά που είχαμε έρθει στο Νασάου, τη μεγαλύτερη πόλη στις Μπαχάμες. Διοριστήκαμε εδώ όταν αποφοιτήσαμε από την όγδοη τάξη της Γαλαάδ, μιας ιεραποστολικής σχολής στο βόρειο τμήμα της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Τι είχαμε κάνει ώστε να υπάρξει τέτοια έντονη αντίδραση έπειτα από τρεις μόλις μήνες παραμονής; Και πώς γίνεται να εξακολουθώ να βρίσκομαι εδώ, μολονότι έχουν περάσει 50 και πλέον χρόνια από τότε;

Εκπαίδευση για τη Διακονία

Ο πατέρας μου, ο Χάρι Κίλνερ, άσκησε ισχυρή επιρροή στον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε η ζωή μου. Έθεσε εξαίρετο παράδειγμα για εμένα, κάνοντας πολλές θυσίες προκειμένου να γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αν και η υγεία του δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, κήρυττε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, βάζοντας με ζήλο τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση. (Ματθαίος 6:33) Οι πόροι μας ήταν πολύ περιορισμένοι, αλλά στη δεκαετία του 1930 το  κατάστημα υποδημάτων του πατέρα μου ήταν κέντρο πνευματικής δραστηριότητας στο Λέθμπριτζ της Αλμπέρτα, στον Καναδά. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι είναι οι επισκέψεις που έκαναν στο σπίτι μας ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι ονομάζονται σκαπανείς, καθώς και οι εμπειρίες που μας έλεγαν.

Το 1943 άρχισα την υπηρεσία σκαπανέα κοντά στο Φορτ Μακλέοντ και στο Κλάρσχολμ της Αλμπέρτα. Τότε το έργο μας κηρύγματος ήταν απαγορευμένο στον Καναδά λόγω παραπληροφόρησης από τους εναντιουμένους στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η απόσταση από το ένα άκρο του τομέα μας στο άλλο ήταν 100 χιλιόμετρα αλλά, καθώς ήμασταν νέοι και δραστήριοι, δεν μας πείραζε να πηγαίνουμε με το ποδήλατο ή με τα πόδια στις μικρές κοινότητες και στα αγροκτήματα της περιοχής. Εκείνον τον καιρό, είχα την ευκαιρία να κάνω παρέα με μερικούς αποφοίτους της Γαλαάδ, και οι εμπειρίες τους διήγειραν μέσα μου την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος.

Το 1945, παντρεύτηκα τον Τζορτζ Πόρτερ, ο οποίος καταγόταν από το Σασκάτσιουαν του Καναδά. Οι γονείς του ήταν ζηλωτές Μάρτυρες από το 1916, και αυτός επίσης είχε επιλέξει ως σταδιοδρομία του την ολοχρόνια υπηρεσία. Ο πρώτος μας διορισμός ήταν το όμορφο Λιν Βάλεϊ, στο Νορθ Βανκούβερ του Καναδά. Προτού περάσει πολύς καιρός προσκληθήκαμε στη Γαλαάδ.

Στο διάβα των ετών έχω μιλήσει με διάφορους αποφοίτους θεολογικών σχολών και έχω διακρίνει πώς διάβρωσε η θεολογική τους εκπαίδευση την πίστη τους στον Θεό και στο Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αντίθετα, τα όσα μάθαμε εμείς στη Γαλαάδ όξυναν την ικανότητα σκέψης μας και πάνω από όλα ενίσχυσαν την πίστη μας στον Ιεχωβά Θεό και στο Λόγο του. Οι συμμαθητές μας διορίστηκαν στην Κίνα, στη Σιγκαπούρη, στην Ινδία, σε αφρικανικές χώρες, στη Νότια Αμερική και αλλού. Εξακολουθώ να θυμάμαι τον ενθουσιασμό μας όταν μάθαμε ότι είχαμε διοριστεί στα τροπικά νησιά Μπαχάμες.

Πώς Καταφέραμε να Μείνουμε

Σε σύγκριση με τα ταξίδια των συμμαθητών μας, το δικό μας ταξίδι προς τις Μπαχάμες ήταν σύντομο. Προτού περάσει πολύς καιρός, απολαμβάναμε το ζεστό καιρό, το γαλανό ουρανό, τα γαλαζοπράσινα νερά, τα κτίρια με τα απαλά χρώματα καθώς και τα αμέτρητα ποδήλατα. Ωστόσο, αυτό που μου έκανε την πιο βαθιά εντύπωση από την αρχή ήταν η μικρή ομάδα των πέντε Μαρτύρων που μας περίμεναν όταν έφτασε το πλοίο μας. Γρήγορα καταλάβαμε ότι ο πολιτισμός εδώ ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν στον οποίο ήμασταν συνηθισμένοι. Παραδείγματος χάρη, ζητήθηκε από το σύζυγό μου να αποφεύγει να με αποκαλεί δημόσια «γλυκιά μου», εφόσον μια τέτοια έκφραση χρησιμοποιείται συνήθως για κάποια εξωσυζυγική σχέση.

Λίγο καιρό αργότερα, ο κλήρος, προφανώς νιώθοντας να απειλείται από το ότι κινούμασταν ελεύθερα ανάμεσα στους ανθρώπους, μας κατηγόρησε  ψευδώς πως ήμασταν κομμουνιστές. Ως αποτέλεσμα, μας δόθηκε η εντολή να φύγουμε από τη χώρα. Αλλά οι Μάρτυρες​—τότε υπήρχαν λιγότεροι από 20 στα νησιά—​μάζεψαν αμέσως χιλιάδες υπογραφές και υπέβαλαν αίτηση για να μας επιτραπεί να μείνουμε. Έτσι λοιπόν, η εντολή απέλασης ανακλήθηκε.

Προς Νέο Τομέα

Η Βιβλική αλήθεια βλάστησε γοργά σε καρδιές που αγαπούσαν τον Θεό, γι’ αυτό στάλθηκαν στις Μπαχάμες και άλλοι ιεραπόστολοι από τη Γαλαάδ. Κατόπιν, το 1950, δημιουργήθηκε ένα γραφείο τμήματος. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μίλτον Χένσελ, μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, επισκέφτηκε τις Μπαχάμες και ρώτησε τους ιεραποστόλους αν υπήρχε κανείς που θα ήταν πρόθυμος να πάει και να διανοίξει το έργο κηρύγματος σε κάποιο άλλο νησί στις Μπαχάμες. Ο Τζορτζ και εγώ προσφερθήκαμε, και με αυτόν τον τρόπο άρχισε η 11χρονη, όπως αποδείχτηκε, διαμονή μας στη Νήσο Λονγκ.

Αυτό το νησί, ένα από τα πολλά που αποτελούν τις Μπαχάμες, έχει μήκος 140 χιλιόμετρα και πλάτος 6 χιλιόμετρα, και τότε δεν είχε κανονικές πόλεις. Η πρωτεύουσα, το Κλάρενς Τάουν, είχε περίπου 50 σπίτια. Η ζωή ήταν αρκετά πρωτόγονη​—δεν υπήρχε ηλεκτρισμός, ύδρευση, κουζίνα μέσα στο σπίτι ή υδραυλικές εγκαταστάσεις. Έτσι λοιπόν, έπρεπε να προσαρμοστούμε στην απομονωμένη νησιωτική ζωή. Εκεί, η υγεία των ανθρώπων ήταν το αγαπημένο θέμα συζήτησης. Όταν χαιρετούσαμε, είχαμε μάθει να μη ρωτάμε: «Πώς είστε σήμερα;» εφόσον η απάντηση ήταν συνήθως μια μακροσκελής αναφορά στο πλήρες ιατρικό ιστορικό του ατόμου.

Το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματός μας γινόταν από κουζίνα σε κουζίνα επειδή οι άνθρωποι βρίσκονταν συνήθως στην κουζίνα που υπήρχε έξω από το σπίτι τους, η οποία είχε αχυρένια σκεπή και μια εστία που έκαιγε ξύλα. Οι κοινότητες αποτελούνταν κυρίως από φτωχούς αλλά πολύ καλοσυνάτους αγρότες ή ψαράδες. Οι περισσότεροι δεν ήταν μόνο θρησκευόμενοι αλλά και πολύ δεισιδαίμονες. Τα ασυνήθιστα γεγονότα ερμηνεύονταν συνήθως ως οιωνοί.

Οι κληρικοί δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να μπαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων απρόσκλητοι και να σκίζουν τα Γραφικά έντυπα που είχαμε αφήσει εκεί. Με αυτόν τον τρόπο εκφόβιζαν τους συνεσταλμένους, αλλά δεν δείλιαζαν όλοι μπροστά τους. Για παράδειγμα, μια θαρραλέα 70χρονη γυναίκα δεν επέτρεψε να την τρομοκρατήσουν. Ήθελε να κατανοήσει τη Γραφή, και τελικά έγινε Μάρτυρας μαζί με μερικούς άλλους. Καθώς συναντούσαμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Τζορτζ έπρεπε να καλύπτει με το αυτοκίνητο 300 χιλιόμετρα μερικές Κυριακές για να βοηθάει αυτά τα άτομα να παρευρίσκονται στις συναθροίσεις μας.

Στη διάρκεια των πρώτων μηνών, κατά τους οποίους δεν υπήρχαν άλλοι Μάρτυρες, ο Τζορτζ και εγώ διατηρούσαμε την πνευματικότητά μας διεξάγοντας όλες τις τακτικές Χριστιανικές συναθροίσεις. Επιπρόσθετα, κάθε Δευτέρα βράδυ ακολουθούσαμε ένα επιμελές πρόγραμμα μελέτης του μαθήματος της Σκοπιάς και ανάγνωσης της Γραφής. Διαβάζαμε επίσης όλα τα τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! μόλις τα λαβαίναμε.

Ο πατέρας μου πέθανε ενόσω εμείς βρισκόμασταν στη Νήσο Λονγκ. Το επόμενο καλοκαίρι, το 1963, διευθετήσαμε να έρθει η μητέρα μου και να μείνει κοντά μας. Μολονότι βρισκόταν  σε προχωρημένη ηλικία, προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα και έζησε στη Νήσο Λονγκ μέχρι το θάνατό της το 1971. Σήμερα, η Νήσος Λονγκ έχει μια εκκλησία με μια ολοκαίνουρια Αίθουσα Βασιλείας.

Μια Οδυνηρή και Δύσκολη Κατάσταση

Το 1980, ο Τζορτζ διέκρινε ότι η υγεία του είχε αρχίσει να κλονίζεται. Έτσι ξεκίνησε μια από τις πιο θλιβερές εμπειρίες της ζωής μου​—να βλέπω τον αγαπητό μου σύζυγο, συνεργάτη και σύντροφο να υποκύπτει στη νόσο του Αλτσχάιμερ. Άλλαξε ολόκληρη η προσωπικότητά του. Η τελική και πιο επώδυνη περίοδος διήρκεσε περίπου τέσσερα χρόνια προτού πεθάνει το 1987. Με συνόδευε στη διακονία και στις συναθροίσεις όσο μπορούσε, αν και αρκετές φορές οι προσπάθειές του με έκαναν να κλαίω. Η άφθονη αγάπη των Χριστιανών αδελφών μας είναι πραγματική παρηγοριά για εμένα, αλλά εκείνος εξακολουθεί να μου λείπει πάρα πολύ.

Μια από τις πολυτιμότερες πτυχές του γάμου μου με τον Τζορτζ ήταν η συχνή και ευχάριστη επικοινωνία που είχαμε. Τώρα που ο Τζορτζ έχει φύγει, είμαι πιο ευγνώμων από ποτέ για το ότι ο Ιεχωβά ενθαρρύνει τους υπηρέτες του να “προσεύχονται ακατάπαυστα”, να “εγκαρτερούν στην προσευχή” και να χρησιμοποιούν «κάθε μορφή προσευχής». (1 Θεσσαλονικείς 5:17· Ρωμαίους 12:12· Εφεσίους 6:18) Είναι πολύ παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για την ευημερία μας. Νιώθω πραγματικά όπως ο ψαλμωδός ο οποίος έψαλε: «Ευλογημένος να είναι ο Ιεχωβά, που βαστάζει καθημερινά το φορτίο για εμάς». (Ψαλμός 68:19) Το να αντιμετωπίζω την κάθε ημέρα ξεχωριστά, να αναγνωρίζω τους περιορισμούς μου και να νιώθω ευγνωμοσύνη για τις ευλογίες που φέρνει η κάθε ημέρα, όπως ακριβώς συμβούλεψε ο Ιησούς, είναι πράγματι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίζω τη ζωή μου.​—Ματθαίος 6:34.

Χαρωπές Ανταμοιβές στη Διακονία

Το ότι παραμένω δραστήρια στη Χριστιανική διακονία με έχει βοηθήσει να μη σκέφτομαι υπερβολικά το παρελθόν. Έτσι μπορώ να υπερνικώ τα συναισθήματα που είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κατάθλιψη. Το να διδάσκω σε άλλους τη Γραφική αλήθεια αποτελεί ιδιαίτερη πηγή χαράς. Με βοηθάει να ακολουθώ μια εύτακτη, πνευματική καθιερωμένη πορεία, η οποία έχει κάνει τη ζωή μου συγκροτημένη και σταθερή.​—Φιλιππησίους 3:16.

Κάποια φορά, μου τηλεφώνησε μια κυρία στην οποία μετέδωσα το άγγελμα της Βασιλείας πριν από 47 περίπου χρόνια. Ήταν η κόρη ενός από τους πρώτους σπουδαστές της Γραφής που είχαμε όταν ήρθαμε στις Μπαχάμες το 1947. Η μητέρα της, ο πατέρας της και όλα τα αδέλφια της, καθώς και τα περισσότερα παιδιά και εγγόνια τους, έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα,  60 και πλέον μέλη της οικογένειας αυτής της γυναίκας είναι Μάρτυρες. Αλλά η ίδια ποτέ δεν δέχτηκε τη Γραφική αλήθεια. Τώρα, όμως, ήταν τελικά έτοιμη να αρχίσει να υπηρετεί τον Ιεχωβά Θεό. Πόσο χαίρομαι βλέποντας τη μικρή ομάδα των Μαρτύρων που υπήρχαν στις Μπαχάμες, όταν ήρθαμε εδώ με τον Τζορτζ, να ξεπερνούν τώρα τους 1.400!

Μερικές φορές οι άνθρωποι με ρωτούν αν λυπάμαι που δεν έχω κάνει παιδιά. Ομολογουμένως, η απόκτηση παιδιών μπορεί να είναι ευλογία. Εντούτοις, η αγάπη που μου εκδηλώνουν συνεχώς τα πνευματικά μου παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα είναι κάτι που πιθανώς δεν το βιώνουν όλοι οι βιολογικοί γονείς. Αληθινά, όσοι «εργάζονται ό,τι είναι αγαθό» και είναι «πλούσιοι σε καλά έργα» είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. (1 Τιμόθεο 6:18) Γι’ αυτόν το λόγο παραμένω πολυάσχολη στη διακονία όσο μου το επιτρέπει η υγεία μου.

Κάποια ημέρα που είχα πάει στον οδοντίατρο, με πλησίασε μια κοπέλα και είπε: «Δεν με γνωρίζετε, αλλά εγώ σας γνωρίζω και θα ήθελα να ξέρετε ότι σας αγαπώ». Κατόπιν μου ανέφερε πώς έμαθε την αλήθεια από τη Γραφή, καθώς και πόσο ευγνώμων ήταν που εμείς οι ιεραπόστολοι είχαμε έρθει στις Μπαχάμες.

Σε μια άλλη περίπτωση, επιστρέφοντας από διακοπές, βρήκα ένα τριαντάφυλλο στην πόρτα μου εκεί όπου μένω τώρα, στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Νασάου. Μαζί υπήρχε ένα σημείωμα που έλεγε: «Χαιρόμαστε που γύρισες». Η καρδιά μου πλημμυρίζει από ευγνωμοσύνη και με υποκινεί να αγαπώ τον Ιεχωβά πάρα πολύ όταν βλέπω τι είδους ανθρώπους έχει διαπλάσει ο Λόγος του, η οργάνωσή του και το πνεύμα του! Πράγματι, το ενισχυτικό χέρι του Ιεχωβά φανερώνεται συνήθως μέσω αυτών που μας περιβάλλουν.

Ξεχειλίζοντας από Ευγνωμοσύνη

Η ζωή μου δεν ήταν πάντοτε εύκολη, ούτε και τώρα είναι εύκολες μερικές πτυχές της. Αλλά έχω τόσα πράγματα για να είμαι ευγνώμων​—τις χαρές της διακονίας, την αγάπη και τη στοργή που μου εκδηλώνουν τόσοι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές, τη στοργική φροντίδα της οργάνωσης του Ιεχωβά, τις θαυμάσιες Γραφικές αλήθειες, την ελπίδα να είμαι μαζί με αγαπημένα μου πρόσωπα όταν αναστηθούν, καθώς και τις αναμνήσεις από τα 42 χρόνια γάμου με έναν πιστό υπηρέτη του Ιεχωβά. Προτού παντρευτούμε, είχα προσευχηθεί να μπορώ πάντοτε να βοηθάω το σύζυγό μου ώστε να παραμείνει στην ολοχρόνια διακονία, την οποία αγαπούσε τόσο πολύ. Ο Ιεχωβά απάντησε φιλεύσπλαχνα σε εκείνη την προσευχή. Γι’ αυτό, θέλω να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά μένοντας πάντοτε πιστή σε αυτόν.

Οι Μπαχάμες είναι δημοφιλές μέρος για τους τουρίστες, οι οποίοι ξοδεύουν χιλιάδες δολάρια για να έρθουν και να απολαύσουν τις τροπικές ομορφιές. Εφόσον επέλεξα να υπηρετώ τον Ιεχωβά οπουδήποτε με κατευθύνει η οργάνωσή του, είχα τη χαρωπή εμπειρία να ταξιδέψω από τη μια άκρη αυτών των νησιών στην άλλη διακηρύττοντας τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχω γνωρίσει και έχω εκτιμήσει την αγάπη των πιο εξαιρετικών ανθρώπων ανάμεσα στους φιλικούς κατοίκους των νησιών Μπαχάμες.

Είμαι πολύ ευγνώμων σε αυτούς που έφεραν την αλήθεια στους γονείς μου, οι οποίοι με τη σειρά τους εμφύτευσαν στη νεανική μου διάνοια και καρδιά τη διακαή επιθυμία να επιζητώ πρώτα τη Βασιλεία του Θεού. Οι νεαροί υπηρέτες του Ιεχωβά σήμερα μπορούν παρόμοια να λάβουν πολλές ευλογίες αν διαβούν τη «μεγάλη πόρτα» που οδηγεί σε μεγαλειώδεις ευκαιρίες για διευρυμένη διακονία. (1 Κορινθίους 16:9) Και εσείς επίσης θα ξεχειλίζετε από ευγνωμοσύνη αν χρησιμοποιείτε τη ζωή σας για να τιμάτε “τον Θεό των θεών”, τον Ιεχωβά.​—Δευτερονόμιο 10:17· Δανιήλ 2:47.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Έργο δρόμου στη Βικτόρια της Βρετανικής Κολομβίας, το 1944

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Παρακολούθησα με τον Τζορτζ τη Σχολή Γαλαάδ το 1946

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τον Τζορτζ μπροστά από τον ιεραποστολικό οίκο στο Νασάου, στις Μπαχάμες, το 1955

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο ιεραποστολικός οίκος στο Ντέντμανς Κέι, όπου υπηρετήσαμε από το 1961 ως το 1972