Να Φροντίζετε τα Ορφανά και τις Χήρες στη Θλίψη Τους

Δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε σε έναν άστοργο κόσμο. Αναφερόμενος στο είδος των ανθρώπων που θα υπήρχαν «στις τελευταίες ημέρες», ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Οι καιροί θα είναι κρίσιμοι, δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους. Διότι οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, . . . άστοργοι». (2 Τιμόθεο 3:1-3) Πόσο αληθεύουν αυτά τα λόγια!

ΤΟ ΗΘΙΚΟ περιβάλλον των καιρών μας έχει συμβάλει στην έλλειψη συμπόνιας από την καρδιά πολλών ατόμων. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο για την ευημερία των άλλων, μερικές φορές ακόμη και για την ευημερία των μελών της ίδιας τους της οικογένειας.

Αυτό επηρεάζει δυσμενώς πολλούς οι οποίοι, λόγω διαφόρων περιστάσεων, γίνονται άποροι. Οι χήρες και τα ορφανά αυξάνονται σταθερά ως αποτέλεσμα πολέμων, φυσικών καταστροφών καθώς και λόγω της αναγκαστικής μετακίνησης ανθρώπων που αναζητούν καταφύγιο. (Εκκλησιαστής 3:19) «Ένα εκατομμύριο και πλέον [παιδιά] έχουν μείνει ορφανά ή έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους εξαιτίας κάποιου πολέμου», αναφέρει μια έκθεση του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά (UNICEF). Επιπλέον, έχετε ακούσει για το μεγάλο αριθμό των μεμονωμένων, εγκαταλειμμένων ή διαζευγμένων μητέρων οι οποίες αντιμετωπίζουν τη δύσκολη αποστολή να επιβιώσουν και να αναθρέψουν μόνες την οικογένειά τους. Η κατάσταση χειροτερεύει εξαιτίας του γεγονότος ότι μερικές χώρες αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική κρίση, κάτι που αναγκάζει πολλούς από τους υπηκόους τους να ζουν σε υπερβολική φτώχεια.

Έχοντας αυτά υπόψη, υπάρχει κάποια ελπίδα για όσους περνούν θλίψη; Πώς μπορούν να απαλυνθούν τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι χήρες και τα ορφανά; Θα εξαλειφθεί ποτέ αυτό το πρόβλημα;

Στοργική Φροντίδα στους Βιβλικούς Χρόνους

Η φροντίδα για τις φυσικές και τις πνευματικές ανάγκες των χηρών και των ορφανών αποτελούσε πάντοτε αναπόσπαστο μέρος της λατρείας προς τον Θεό. Κατά τη συγκομιδή των σιτηρών ή των καρπών, οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να μαζεύουν ό,τι απέμενε στο χωράφι, επιστρέφοντας για να πάρουν τα υπολείμματα. Έπρεπε να τα αφήνουν «για τον πάροικο, για το αγόρι που είναι ορφανό από πατέρα και για τη χήρα». (Δευτερονόμιο 24:19-21) Ο Νόμος του Μωυσή όριζε:  «Δεν πρέπει να ταλαιπωρήσετε χήρα ή αγόρι που είναι ορφανό από πατέρα». (Έξοδος 22:22, 23) Οι χήρες και τα ορφανά που αναφέρονται στη Γραφή αντιπροσώπευαν κατάλληλα τα φτωχότερα άτομα, εφόσον μετά το θάνατο του συζύγου και πατέρα ή και των δύο γονέων, τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας θα μπορούσαν να μείνουν μόνα και άπορα. Ο πατριάρχης Ιώβ δήλωσε: «Έσωζα τον ταλαιπωρημένο που κραύγαζε για βοήθεια, το αγόρι που ήταν ορφανό από πατέρα καθώς και τον αβοήθητο».​—Ιώβ 29:12.

Στην αρχική περίοδο της Χριστιανικής εκκλησίας, η φροντίδα για αυτούς που ήταν ταλαιπωρημένοι και είχαν πραγματική ανάγκη, είτε γιατί είχαν χάσει τους γονείς τους είτε το σύζυγό τους, αποτελούσε διακριτικό γνώρισμα της αληθινής λατρείας. Με ένθερμο ενδιαφέρον για την ευημερία τέτοιων ατόμων, ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Η θρησκεία που είναι καθαρή και αμόλυντη από την άποψη του Θεού και Πατέρα μας είναι αυτή: Να φροντίζει κανείς τα ορφανά και τις χήρες στη θλίψη τους και να κρατάει τον εαυτό του χωρίς κηλίδα από τον κόσμο».​—Ιακώβου 1:27.

Εκτός από την αναφορά που έκανε στα ορφανά και στις χήρες, ο Ιάκωβος έδειξε επίσης βαθύ ενδιαφέρον και για άλλους οι οποίοι ήταν φτωχοί και άποροι. (Ιακώβου 2:5, 6, 15, 16) Ο απόστολος Παύλος εκδήλωσε την ίδια στοχαστικότητα. Όταν εκείνος και ο Βαρνάβας πήραν το διορισμό τους όσον αφορά το έργο κηρύγματος, ανάμεσα στις οδηγίες που έλαβαν ήταν “να έχουν κατά νου τους φτωχούς”. «Και αυτό ακριβώς το πράγμα προσπάθησα ένθερμα να κάνω», μπορούσε να πει ο Παύλος με καθαρή συνείδηση. (Γαλάτες 2:9, 10) Η αφήγηση για τις δραστηριότητες της Χριστιανικής εκκλησίας λίγο μετά την ίδρυσή της αναφέρει: «Δεν υπήρχε ανάμεσά τους κανείς που είχε ανάγκη . . . Γινόταν διανομή στον καθένα, ανάλογα με την ανάγκη που είχε». (Πράξεις 4:34, 35) Ναι, η διευθέτηση που είχε  καθιερωθεί στον αρχαίο Ισραήλ για τη φροντίδα των ορφανών, των χηρών και των απόρων συνεχίστηκε στη Χριστιανική εκκλησία.

Βέβαια, η βοήθεια που δινόταν ήταν λογική και ανάλογη με τους πόρους της κάθε εκκλησίας. Δεν γινόταν σπατάλη χρημάτων, και όσοι λάβαιναν βοήθεια βρίσκονταν σε πραγματική ανάγκη. Κανένας Χριστιανός δεν έπρεπε να εκμεταλλεύεται αυτή τη διευθέτηση, και η εκκλησία δεν έπρεπε να αναλαμβάνει περιττά βάρη. Αυτό φαινόταν καθαρά από τις οδηγίες του Παύλου που αναφέρονται στα εδάφια 1 Τιμόθεο 5:3-16. Εκεί βλέπουμε ότι, αν οι συγγενείς των ατόμων που βρίσκονταν σε ανάγκη μπορούσαν να τους βοηθήσουν, τότε αναμενόταν από εκείνους να επωμιστούν αυτή την ευθύνη. Οι χήρες που βρίσκονταν σε ανάγκη έπρεπε να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις προκειμένου να λαβαίνουν βοήθεια. Όλα αυτά αντικατοπτρίζουν τη σοφή διευθέτηση που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά για να φροντίζει αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη. Επιπλέον, δείχνουν ότι πρέπει να ασκείται ισορροπία ώστε να μην εκμεταλλεύεται κανείς την καλοσύνη που εκδηλώνεται.​—2 Θεσσαλονικείς 3:10-12.

Φροντίδα για τα Ορφανά και τις Χήρες Σήμερα

Οι αρχές που ακολουθούσαν οι υπηρέτες του Θεού στο παρελθόν εξακολουθούν να εφαρμόζονται στις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε ό,τι αφορά την εκδήλωση ενδιαφέροντος καθώς και την παροχή βοήθειας σε αυτούς που περνούν θλίψη. Η αδελφική αγάπη είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα, όπως ακριβώς δήλωσε ο Ιησούς: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης 13:35) Αν μερικοί υποφέρουν από στερήσεις ή έχουν πέσει θύματα κάποιας καταστροφής ή των συνεπειών ενός πολέμου ή μιας εμφύλιας διαμάχης, η υπόλοιπη διεθνής αδελφότητα επιθυμεί διακαώς να βρει τρόπους για να προσφέρει πνευματική και υλική βοήθεια. Ας δούμε μερικές σύγχρονες εμπειρίες που δείχνουν τι γίνεται σε σχέση με αυτό.

Ο Πέντρο δεν θυμάται πολλά σχετικά με τη μητέρα του, η οποία πέθανε όταν εκείνος ήταν μόλις ενάμισι έτους. Όταν ο Πέντρο έγινε πέντε χρονών, πέθανε και ο πατέρας του. Έτσι λοιπόν, ο Πέντρο έμεινε μόνος με τα αδέλφια του. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήδη επισκέπτονταν τον πατέρα τους, έτσι λοιπόν τόσο ο Πέντρο όσο και τα μεγαλύτερα αδέλφια του άρχισαν να κάνουν οικιακή Γραφική μελέτη.

Ο Πέντρο αφηγείται: «Την επόμενη ακριβώς εβδομάδα, αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις. Καθώς συναναστρεφόμασταν με τους αδελφούς, μπορούσαμε να αισθανθούμε την αγάπη που μας έδειχναν. Η εκκλησία ήταν καταφύγιο για εμένα επειδή οι αδελφοί και οι αδελφές μού έδειχναν αγάπη και στοργή, σαν να ήταν γονείς μου». Ο Πέντρο θυμάται ότι ένας από τους Χριστιανούς πρεσβυτέρους τον προσκαλούσε στο σπίτι του. Εκεί ο Πέντρο συμμετείχε με την οικογένεια σε συζητήσεις και σε αναψυχή. «Αυτές είναι πολύτιμες αναμνήσεις», λέει ο Πέντρο, ο οποίος άρχισε να κηρύττει για την πίστη του σε ηλικία 11 χρονών και βαφτίστηκε στα 15. Αφού έλαβαν βοήθεια από τα μέλη της εκκλησίας, τα μεγαλύτερα αδέλφια του έκαναν και αυτά σημαντική πνευματική πρόοδο.

Υπάρχει επίσης η περίπτωση του Δαβίδ. Όταν χώρισαν οι γονείς του, εγκατέλειψαν εκείνον και τη δίδυμη αδελφή του. Τους μεγάλωσαν οι παππούδες τους και μια θεία τους. «Όταν πέρασαν λίγα χρόνια και συνειδητοποιήσαμε σε ποια κατάσταση βρισκόμασταν, μας κατέβαλαν αισθήματα ανασφάλειας και λύπης. Χρειαζόμασταν κάτι να μας στηρίξει. Η θεία μου έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά και, χάρη σε αυτό, διδαχτήκαμε τη Γραφική αλήθεια. Οι αδελφοί μάς πρόσφεραν τη στοργή και τη φιλία τους. Μας έδειχναν ιδιαίτερη συμπάθεια και μας ενθάρρυναν να πετυχαίνουμε στόχους και να συνεχίζουμε να εργαζόμαστε για τον Ιεχωβά. Όταν ήμουν περίπου δέκα χρονών, κάποιος διακονικός υπηρέτης με έπαιρνε μαζί του στη διακονία αγρού. Ένας άλλος αδελφός κάλυπτε τα έξοδά μου όταν παρακολουθούσα τις συνελεύσεις. Κάποιος μάλιστα με  βοηθούσε ώστε να μπορώ να κάνω συνεισφορές στην Αίθουσα Βασιλείας».

Ο Δαβίδ βαφτίστηκε όταν ήταν 17 χρονών, και αργότερα άρχισε να υπηρετεί στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μεξικό. Ακόμη και τώρα αναγνωρίζει: «Υπάρχουν αρκετοί πρεσβύτεροι οι οποίοι συμβάλλουν στην εκπαίδευσή μου και μου παρέχουν υποβοηθητικές συμβουλές. Έτσι υπερνικώ τα αισθήματα ανασφάλειας και μοναξιάς».

Ο Αμπέλ, ο οποίος είναι πρεσβύτερος σε μια εκκλησία στο Μεξικό όπου υπάρχουν αρκετές χήρες που χρειάζονται βοήθεια, αναφέρει: «Είμαι πεπεισμένος ότι η πιο επιτακτική ανάγκη που έχουν οι χήρες είναι η συναισθηματική υποστήριξη. Μερικές φορές περνούν περιόδους κατάθλιψης. Νιώθουν μοναξιά. Γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό να παρέχουμε υποστήριξη, να τις ακούμε. Εμείς [οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας] τις επισκεπτόμαστε συχνά. Είναι καλό να αφιερώνουμε χρόνο για να δίνουμε προσοχή στα προβλήματά τους. Αυτό συμβάλλει στο να αισθάνονται ότι παρηγορούνται πνευματικά». Ωστόσο, μερικές φορές είναι απαραίτητη και η οικονομική βοήθεια. «Τώρα χτίζουμε ένα σπίτι για μια χήρα αδελφή», ανέφερε πριν από λίγο καιρό ο Αμπέλ. «Αφιερώνουμε κάποια Σάββατα και μερικά απογεύματα στη διάρκεια της εβδομάδας εργαζόμενοι στο σπίτι της».

Ένας άλλος πρεσβύτερος μιλάει για τη δική του εμπειρία σχετικά με την παροχή βοήθειας σε ορφανά και χήρες: «Πιστεύω ότι τα ορφανά έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για Χριστιανική αγάπη από ό,τι οι χήρες. Έχω παρατηρήσει πως είναι πιο πιθανό να αισθανθούν αυτά τα παιδιά παραπεταμένα από ό,τι τα παιδιά ή οι έφηβοι που έχουν και τους δυο γονείς τους. Έχουν ανάγκη πολλές εκφράσεις αδελφικής στοργής. Είναι καλό να συζητάμε μαζί τους μετά τις συναθροίσεις για να μάθουμε πώς περνούν. Υπάρχει ένας παντρεμένος αδελφός που έμεινε ορφανός όταν ήταν μικρός. Στις συναθροίσεις τον χαιρετώ πάντοτε θερμά, και εκείνος όταν με βλέπει με αγκαλιάζει. Αυτό ενισχύει τους δεσμούς της πραγματικής αδελφικής αγάπης».

Ο Ιεχωβά «θα Ελευθερώσει τον Φτωχό»

Η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι χήρες και τα ορφανά. Σχετικά με αυτόν αναφέρεται: «Ο Ιεχωβά φυλάει τους πάροικους· ανακουφίζει το αγόρι που είναι ορφανό από πατέρα καθώς και τη χήρα». (Ψαλμός 146:9) Η οριστική λύση για αυτού του είδους τα προβλήματα θα έρθει μόνο μέσω της Βασιλείας του Θεού υπό τον Ιησού Χριστό. Περιγράφοντας προφητικά αυτή τη διακυβέρνηση από τον Μεσσία, ο ψαλμωδός έγραψε: «Θα ελευθερώσει τον φτωχό που κραυγάζει για βοήθεια, καθώς και τον ταλαιπωρημένο και τον αβοήθητο. Θα λυπηθεί τον ασήμαντο και τον φτωχό, και τις ψυχές των φτωχών θα τις σώσει».​—Ψαλμός 72:12, 13.

Καθώς πλησιάζει το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων, οι πιέσεις που αντιμετωπίζουν γενικά οι Χριστιανοί είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν. (Ματθαίος 24:9-13) Καθημερινά υπάρχει ανάγκη να εκδηλώνουν οι Χριστιανοί περισσότερο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον και να “έχουν έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον”. (1 Πέτρου 4:7-10) Οι Χριστιανοί άντρες, ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροι, χρειάζεται να δείχνουν ενδιαφέρον και συμπόνια για τα ορφανά. Επίσης, οι ώριμες γυναίκες στην εκκλησία μπορούν να προσφέρουν αρκετή υποστήριξη στις χήρες και να είναι πηγή παρηγοριάς. (Τίτο 2:3-5) Στην πραγματικότητα, όλοι μπορούν να συμβάλλουν εκδηλώνοντας ενεργό ενδιαφέρον για τα άτομα που υφίστανται θλίψη.

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν “κλείνουν την πόρτα της τρυφερής τους συμπόνιας” όταν “βλέπουν τον αδελφό τους να έχει ανάγκη”. Έχουν μάθει πολύ καλά να δίνουν προσοχή στη συμβουλή του αποστόλου Ιωάννη: «Παιδάκια μου, ας αγαπάμε, όχι με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια». (1 Ιωάννη 3:17, 18) Γι’ αυτό, είθε “να φροντίζουμε τα ορφανά και τις χήρες στη θλίψη τους”.​—Ιακώβου 1:27.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

«Ας αγαπάμε, όχι με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια».​—1 Ιωάννη 3:18

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Οι αληθινοί Χριστιανοί φροντίζουν τα ορφανά και τις χήρες υλικά, πνευματικά, και συναισθηματικά