Υπάρχει Διάβολος;

«Υπήρξε μια εποχή στην ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά την οποία ο διάβολος, ή αλλιώς Βεελζεβούλ και Σατανάς, ο άρχοντας του κακού, ήταν μια τόσο πραγματική και ισχυρή οντότητα όσο είναι σήμερα ο “Θεός” για έναν ελαττούμενο αριθμό ατόμων​—ένα δημιούργημα των Ιουδαίων και των πρώτων Χριστιανών με το οποίο ήθελαν να δώσουν υπόσταση στην πονηρία που έβλεπαν γύρω τους προσδίδοντάς της μια μορφή που έμοιαζε κατά το ήμισυ με άνθρωπο και κατά το ήμισυ με θηρίο. Αργότερα οι Χριστιανοί κατάλαβαν ότι αυτή ήταν μια φανταστική οντότητα η οποία δεν βασιζόταν στην πραγματικότητα και την απέρριψαν αθόρυβα».​—«Όλα Ανήκουν στη Σφαίρα της Φαντασίας​—Αποχαιρετισμός στον Θεό» (“All in the Mind​—A Farewell to God”), του Λούντοβικ Κένεντι.

ΟΠΩΣ δηλώνει ο συγγραφέας και παραγωγός ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων Λούντοβικ Κένεντι, επί αιώνες στο Χριστιανικό κόσμο κανείς δεν αμφέβαλλε για το ότι ο Διάβολος υπάρχει πραγματικά. Μάλιστα, οι Χριστιανοί μερικές φορές «είχαν ψύχωση με τη δύναμη του Σατανά και των δαιμόνων του», όπως αναφέρει ο καθηγητής Νόρμαν Κον. (Οι Δαίμονες που Κρύβει Μέσα της η Ευρώπη [Europe’s Inner Demons]) Αυτή η ψύχωση δεν περιοριζόταν στους απλοϊκούς, αμόρφωτους χωρικούς. Λόγου χάρη, η αντίληψη ότι ο Διάβολος υλοποιούνταν με τη μορφή ενός ζώου για να προΐσταται σε καταχθόνιες και αποκρουστικές τελετουργίες «δεν ανήκε στη λαογραφική παράδοση της αναλφάβητης πλειονότητας των ανθρώπων, αλλά, απεναντίας, στην κοσμοθεωρία της αφρόκρεμας των διανοουμένων», λέει ο καθηγητής Κον. Αυτή η “αφρόκρεμα των διανοουμένων”​—συμπεριλαμβανομένων και μορφωμένων κληρικών—​ήταν υπεύθυνη για το κυνήγι μαγισσών που σάρωσε όλη την Ευρώπη από το 15ο μέχρι το 17ο αιώνα, όταν η εκκλησία και οι πολιτικές αρχές βασάνισαν και θανάτωσαν, όπως αναφέρεται, περίπου 50.000 άτομα με την κατηγορία της ανάμειξης στη μαγεία.

Δεν μας εκπλήσσει το ότι πολλοί έχουν απορρίψει απόψεις σχετικά με τον Διάβολο εκλαμβάνοντάς τες ως εξωφρενικές και δεισιδαιμονικές. Ήδη από το 1726, ο Ντάνιελ Ντιφόου περιφρονούσε την αντίληψη ότι ο Διάβολος ήταν ένα τρομακτικό τέρας «με φτερά νυχτερίδας, κέρατα, δίχηλα πόδια, μακριά ουρά, διχαλωτή γλώσσα και τα παρόμοια». Τέτοιες απόψεις, έλεγε, ήταν «αστήρικτες φαντασιώσεις» κατασκευασμένες από «ανθρώπους που είχαν εφεύρει και προωθήσει την ιδέα του διαβόλου» και οι οποίοι «εξαπατούσαν τον αδαή κόσμο με έναν διάβολο δικής τους επινόησης».

Μήπως βλέπετε και εσείς έτσι τα πράγματα; Μήπως συμφωνείτε ότι «ο διάβολος είναι στην πραγματικότητα μια επινόηση του ανθρώπου με την οποία επιδιώκει να ερμηνεύσει την ίδια την αμαρτωλή του κατάσταση»; Αυτή η δήλωση εμφανίζεται στην Εικονογραφημένη Εγκυκλοπαίδεια Ζόντερβαν της Αγίας Γραφής (The Zondervan Pictorial Encyclopedia of the Bible), και πολλοί καθ’ ομολογία Χριστιανοί το πιστεύουν αυτό. Οι θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου, λέει ο Τζέφρι Μπάρτον Ράσελ, έχουν γενικά «παραμερίσει τον Διάβολο και τους δαίμονες θεωρώντας τους λείψανα δεισιδαιμονιών».

 Εντούτοις, για μερικούς ανθρώπους, ο Διάβολος είναι πολύ πραγματικός. Αυτοί σκέφτονται ότι πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος υπεράνθρωπης, μοχθηρής δύναμης πίσω από τις επαναλαμβανόμενες συμφορές που διαποτίζουν την ανθρώπινη ιστορία. «Οι φρικαλεότητες του 20ού αιώνα», λέει ο Ράσελ, παρέχουν έναν λόγο για τον οποίο «η αντίληψη περί Διαβόλου, έπειτα από μακρά απουσία, επανεμφανίζεται γοργά». Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ντον Λούις, ορισμένοι σύγχρονοι, μορφωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι «μειδιούν» με τις δεισιδαιμονικές αντιλήψεις και φόβους «των αμόρφωτων προγόνων τους», τώρα «αρχίζουν να γοητεύονται ξανά από την ιδέα ότι στον υπερφυσικό κόσμο υπάρχει το στοιχείο του κακού».​—Θρησκευτικές Δεισιδαιμονίες στο Διάβα των Αιώνων (Religious Superstition Through the Ages).

Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια για αυτό το ζήτημα; Είναι ο Διάβολος απλώς μια δεισιδαιμονική ανοησία; Ή είναι κάποιος που πρέπει να λαβαίνεται σοβαρά υπόψη ακόμη και στον 21ο αιώνα;

[Εικόνα στη σελίδα 4]

Όπως δείχνει αυτή η ξυλογραφία του Γκιστάβ Ντορέ, παλιές δεισιδαιμονικές αντιλήψεις περιέγραφαν τον Διάβολο κατά το ήμισυ ως άνθρωπο και κατά το ήμισυ ως θηρίο

[Ευχαριστίες]

Η Ιουδαϊκή​—Εωσφόρος/The Doré Illustrations For Dante’s Divine Comedy/Dover Publications Inc.