Η Ακεραιότητα Οδηγεί τους Ευθείς

«ΑΝΘΡΩΠΟΣ γεννημένος από γυναίκα είναι λιγόχρονος και χορτασμένος ταραχή», λέει η Αγία Γραφή. (Ιώβ 14:1) Ο πόνος και τα παθήματα φαίνεται ότι αποτελούν την κοινή κληρονομιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ακόμη και η καθημερινή ζωή μπορεί να είναι γεμάτη ανησυχίες και αναστάτωση! Τι θα μας καθοδηγεί επιτυχώς μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις και θα μας βοηθήσει να διατηρούμε δίκαιη υπόσταση ενώπιον του Θεού;

Εξετάστε το παράδειγμα ενός πλούσιου ανθρώπου ονόματι Ιώβ, ο οποίος έζησε πριν από 3.500 περίπου χρόνια στην περιοχή που αποκαλείται σήμερα Αραβία. Τι συμφορά επέφερε ο Σατανάς σε εκείνον το θεοφοβούμενο άνθρωπο! Έχασε όλα του τα ζωντανά και υπέστη την απώλεια των αγαπημένων του παιδιών. Λίγο καιρό αργότερα, ο Σατανάς τον έπληξε με κακοήθη σπυριά από το κεφάλι ως τα πόδια. (Ιώβ, κεφάλαια 1, 2) Ο Ιώβ δεν γνώριζε γιατί του συνέβαιναν κακά πράγματα. Εντούτοις, «ο Ιώβ δεν αμάρτησε με τα χείλη του». (Ιώβ 2:10) «Ώσπου να εκπνεύσω δεν θα απομακρύνω την ακεραιότητά μου από εμένα!» είπε ο ίδιος. (Ιώβ 27:5) Ναι, η ακεραιότητα του Ιώβ τον καθοδηγούσε μέσα από τις δοκιμασίες του.

Η ακεραιότητα ορίζεται ως ηθική πληρότητα ή αρτιότητα και περιλαμβάνει μια άμεμπτη και άψογη στάση ενώπιον του Θεού. Ωστόσο, δεν προϋποθέτει τελειότητα στα λόγια και στις πράξεις από μέρους ατελών ανθρώπων, οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταποκριθούν πλήρως στους κανόνες του Θεού. Τουναντίον, η ανθρώπινη ακεραιότητα υποδηλώνει πλήρη ή ολοκληρωτική αφοσίωση από καρδιάς στον Ιεχωβά, καθώς και στο θέλημα και στο σκοπό του. Τέτοια θεοσεβής αφοσίωση οδηγεί, ή αλλιώς καθοδηγεί, τους ευθείς υπό όλες τις περιστάσεις και ανά πάσα στιγμή. Το πρώτο μέρος του 11ου κεφαλαίου του Γραφικού βιβλίου των Παροιμιών δείχνει πώς η ακεραιότητά μας μπορεί να μας καθοδηγεί σε διάφορους τομείς της ζωής και μας διαβεβαιώνει για τις ευλογίες που θα ακολουθήσουν. Με έντονο ενδιαφέρον, λοιπόν, ας δώσουμε προσοχή σε ό,τι είναι καταγραμμένο εκεί.

Η Ακεραιότητα Οδηγεί σε Εντιμότητα στις Επαγγελματικές Δοσοληψίες

Τονίζοντας την αρχή της εντιμότητας και χρησιμοποιώντας ποιητικά λόγια αντί για νομικούς όρους, ο Βασιλιάς Σολομών του αρχαίου Ισραήλ λέει: «Η ζυγαριά που εξαπατά είναι κάτι απεχθές στον Ιεχωβά, αλλά το πέτρινο ζύγι που είναι ακέραιο του φέρνει ευχαρίστηση». (Παροιμίες 11:1) Αυτή είναι η πρώτη από τις τέσσερις περιπτώσεις στο βιβλίο των Παροιμιών όπου χρησιμοποιούνται ζυγαριές και ζύγια για να δειχτεί ότι ο Ιεχωβά επιθυμεί να είναι οι λάτρεις του έντιμοι στις επαγγελματικές δοσοληψίες τους.​—Παροιμίες 16:11· 20:10, 23.

 Η ευημερία όσων καταφεύγουν στη ζυγαριά που εξαπατά​—δηλαδή στην ανεντιμότητα—​ίσως είναι δελεαστική. Θα θέλαμε, όμως, πραγματικά να εγκαταλείψουμε τους κανόνες του Θεού σχετικά με το καλό και το κακό αναμειγνυόμενοι σε αθέμιτες επαγγελματικές δραστηριότητες; Όχι, αν καθοδηγούμαστε από την ακεραιότητα. Αποφεύγουμε την ανεντιμότητα επειδή το πέτρινο ζύγι που είναι ακέραιο​—ένα ακριβές ζύγι το οποίο υποδηλώνει εντιμότητα—​ευχαριστεί τον Ιεχωβά.

«Η Σοφία Είναι με τους Μετριόφρονες»

Ο Βασιλιάς Σολομών συνεχίζει: «Έχει έρθει η αυθάδεια; Τότε θα έρθει και η ατίμωση· αλλά η σοφία είναι με τους μετριόφρονες». (Παροιμίες 11:2) Η αυθάδεια​—είτε εκδηλώνεται μέσω υπερηφάνειας είτε ανυπακοής είτε φθόνου—​φέρνει καταισχύνη. Από την άλλη μεριά, η ταπεινή αναγνώριση των περιορισμών μας αποτελεί πορεία σοφίας. Με τι ωραίο τρόπο δείχνουν διάφορα Γραφικά παραδείγματα πόσο αληθινή είναι αυτή η παροιμία!

Κάποιος φθονερός Λευίτης, ο Κορέ, οδήγησε έναν στασιαστικό όχλο ενάντια στην εξουσία του Μωυσή και του Ααρών, των διορισμένων υπηρετών του Ιεχωβά. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της αυθάδους ενέργειας; «Η γη άνοιξε το στόμα της και κατάπιε» μερικούς από τους στασιαστές, ενώ άλλους, μεταξύ αυτών και τον Κορέ, τους κατέφαγε φωτιά. (Αριθμοί 16:1-3, 16-35· 26:10· Δευτερονόμιο 11:6) Τι ατίμωση! Αναλογιστείτε επίσης τον Ουζά, ο οποίος άπλωσε το χέρι του με αυθάδεια και έπιασε την κιβωτό της διαθήκης για να μην πέσει. Ο Ουζά θανατώθηκε επί τόπου. (2 Σαμουήλ 6:3-8) Πόσο ζωτικό είναι να αποφεύγουμε την αυθάδεια!

Ο ταπεινός και μετριόφρων άνθρωπος δεν υφίσταται ατίμωση ακόμη και όταν σφάλλει. Ο Ιώβ, αν και υποδειγματικός σε πολλούς τομείς, ήταν ατελής. Οι δοκιμασίες του φανέρωσαν ένα σοβαρό ελάττωμα σε μερικά σημεία του τρόπου σκέψης του. Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του απέναντι στους κατηγόρους του, ο Ιώβ έχασε κάπως την ισορροπία του. Μάλιστα, υπαινίχθηκε ότι ήταν δικαιότερος από τον Θεό. (Ιώβ 35:2, 3) Πώς διόρθωσε ο Ιεχωβά τον τρόπο σκέψης του Ιώβ;

Στρέφοντας την προσοχή στη γη, στη θάλασσα, στους έναστρους ουρανούς, σε μερικά ζώα και σε άλλα θαύματα της δημιουργίας, ο Ιεχωβά έδωσε στον Ιώβ ένα μάθημα σχετικά με τη μικρότητα του ανθρώπου σε σύγκριση με τη μεγαλοσύνη του Θεού. (Ιώβ, κεφάλαια 38-41) Πουθενά στην ομιλία του ο Ιεχωβά δεν δήλωσε γιατί υπέφερε ο Ιώβ. Δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Ιώβ ήταν μετριόφρων. Αναγνώρισε ταπεινά τη μεγάλη διαφορά που υπήρχε ανάμεσα σε εκείνον και στον Θεό, ανάμεσα στη δική του ατέλεια και αδυναμία και στη δικαιοσύνη και δύναμη του Ιεχωβά. «Ανακαλώ», είπε, «και μετανοώ με χώμα και στάχτη». (Ιώβ 42:6) Η ακεραιότητα του Ιώβ τον οδήγησε να δεχτεί τον έλεγχο πρόθυμα. Τι θα λεχθεί για εμάς; Οδηγούμενοι από την ακεραιότητα, δεχόμαστε πρόθυμα έλεγχο ή διόρθωση όταν χρειάζεται;

Ο Μωυσής, επίσης, ήταν μετριόφρων και ταπεινός. Βλέποντάς τον να εξαντλεί τον εαυτό του καθώς φρόντιζε για τα προβλήματα των άλλων, ο πεθερός του, ο Ιοθόρ, πρότεινε μια πρακτική λύση: Να μοιραστεί ένα μέρος της ευθύνης με άλλους ικανούς άντρες. Αναγνωρίζοντας τους προσωπικούς του περιορισμούς, ο Μωυσής ενήργησε σοφά και δέχτηκε την εισήγηση. (Έξοδος 18:17-26· Αριθμοί 12:3) Ο μετριόφρων δεν διστάζει να αναθέτει εξουσία σε άλλους ούτε φοβάται ότι θα χάσει κάπως τον έλεγχο αν μοιραστεί κατάλληλες ευθύνες με άλλα ικανά άτομα. (Αριθμοί 11:16, 17, 26-29) Τουναντίον, επιθυμεί ένθερμα να τους βοηθάει να  προοδεύουν πνευματικά. (1 Τιμόθεο 4:15) Δεν πρέπει να αληθεύει αυτό και για εμάς;

“Η Οδός του Άμεμπτου Είναι Ευθεία”

Αναγνωρίζοντας ότι η ακεραιότητα δεν προστατεύει πάντοτε τους ευθείς από τον κίνδυνο ή τη συμφορά, ο Σολομών δηλώνει: «Τους ευθείς τούς οδηγεί η ακεραιότητά τους, αλλά εκείνους που φέρονται δόλια θα τους λεηλατήσει η διαστρέβλωση που προξενούν οι ίδιοι». (Παροιμίες 11:3) Η ακεραιότητα όντως καθοδηγεί τους ευθείς να κάνουν ό,τι είναι σωστό στα μάτια του Θεού, ακόμη και υπό δύσκολες συνθήκες, και μακροπρόθεσμα φέρνει οφέλη. Ο Ιώβ αρνήθηκε να εγκαταλείψει την ακεραιότητά του και ο Ιεχωβά «ευλόγησε ύστερα το τέλος του Ιώβ περισσότερο από την αρχή του». (Ιώβ 42:12) Εκείνοι που ενεργούν δόλια ίσως πιστεύουν ότι βελτιώνουν τη ζωή τους σε βάρος κάποιου άλλου, και ίσως φαίνεται ότι ευημερούν για κάποιο διάστημα. Αργά ή γρήγορα, όμως, ο ίδιος τους ο δόλος θα τους καταστρέψει.

«Τα πολύτιμα πράγματα δεν θα ωφελήσουν κατά την ημέρα της σφοδρής οργής», λέει ο σοφός βασιλιάς, «αλλά η δικαιοσύνη θα ελευθερώσει από το θάνατο». (Παροιμίες 11:4) Πόσο ανόητο είναι να πασχίζουμε για να αποκτήσουμε υλικά κέρδη αλλά να παραμελούμε την προσωπική μελέτη, την προσευχή, την παρακολούθηση των συναθροίσεων και τη συμμετοχή στη διακονία αγρού​—αυτές ακριβώς τις δραστηριότητες που καθιστούν βαθύτερη την αγάπη μας για τον Θεό και ενισχύουν την αφοσίωσή μας σε αυτόν! Όσο πολλά και αν είναι τα πλούτη δεν θα φέρουν απελευθέρωση από την επερχόμενη μεγάλη θλίψη. (Ματθαίος 24:21) Μόνο η δικαιοσύνη των ευθέων μπορεί να το κάνει αυτό. (Αποκάλυψη 7:9, 14) Επομένως, ενεργούμε σοφά αν λαβαίνουμε σοβαρά υπόψη την ένθερμη προτροπή του Σοφονία: «Προτού έρθει πάνω σας η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά, εκζητείτε τον Ιεχωβά, όλοι εσείς οι πράοι της γης, που έχετε εφαρμόσει τη δικαστική Του απόφαση. Εκζητείτε δικαιοσύνη, εκζητείτε πραότητα». (Σοφονίας 2:2, 3) Στο μεταξύ, ας έχουμε στόχο να “τιμούμε τον Ιεχωβά με τα πολύτιμα πράγματά μας”.​—Παροιμίες 3:9.

Τονίζοντας περαιτέρω την αξία τού να επιδιώκουμε δικαιοσύνη, ο Σολομών αντιπαραβάλλει την κατάληξη του άμεμπτου με αυτήν του πονηρού, λέγοντας: «Η δικαιοσύνη του άμεμπτου θα κάνει την οδό του ευθεία, αλλά με την πονηρία του θα πέσει ο πονηρός. Τους ευθείς θα τους ελευθερώσει η δικαιοσύνη τους, αλλά από την έντονη επιθυμία τους θα πιαστούν εκείνοι που φέρονται δόλια. Όταν πεθαίνει ο πονηρός άνθρωπος, χάνεται η ελπίδα του· χάνεται και η προσδοκία που είναι βασισμένη στη δύναμη. Ο δίκαιος διασώζεται από τις στενοχώριες και στη θέση του έρχεται ο πονηρός». (Παροιμίες 11:5-8) Ο άμεμπτος ούτε πέφτει μέσω των ίδιων του των οδών ούτε παγιδεύεται από την ίδια του τη συμπεριφορά. Η οδός του είναι ευθεία. Τελικά, οι ευθείς διασώζονται από τις στενοχώριες. Οι πονηροί ίσως φαίνονται ισχυροί, αλλά δεν τους περιμένει τέτοια απελευθέρωση.

«Η Πόλη Αγάλλεται»

Η ακεραιότητα των ευθέων και η πονηρία όσων πράττουν το κακό ασκούν επίσης επίδραση σε άλλα άτομα. «Με το στόμα του καταστρέφει το συνάνθρωπό του αυτός που είναι αποστάτης», λέει ο βασιλιάς του Ισραήλ, «αλλά με τη γνώση διασώζονται οι δίκαιοι». (Παροιμίες 11:9) Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η συκοφαντία, το επιβλαβές κουτσομπολιό, η αισχρολογία και η επιπόλαιη φλυαρία είναι επιζήμια για τους άλλους; Από την άλλη μεριά, η ομιλία του δικαίου είναι αγνή, προσεγμένη και διακριτική. Αυτός διασώζεται με τη γνώση, επειδή η ακεραιότητά του τού παρέχει την απαραίτητη επιχειρηματολογία για να δείξει ότι οι κατήγοροί του ψεύδονται.

«Λόγω της αγαθότητας των δικαίων η πόλη αγάλλεται», λέει στη συνέχεια ο βασιλιάς, «αλλά και όταν αφανίζονται οι πονηροί, ακούγεται χαρούμενη κραυγή». (Παροιμίες 11:10) Οι δίκαιοι γενικά είναι αγαπητοί στους άλλους και κάνουν τους συνανθρώπους τους να αγάλλονται—να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Κανείς δεν τρέφει  στην πραγματικότητα συμπάθεια για τους “πονηρούς”. Όταν πεθαίνουν οι πονηροί, συνήθως δεν τους θρηνούν οι άνθρωποι γενικά. Είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρξει λύπη όταν ο Ιεχωβά “θα εκκόψει τους πονηρούς από τη γη και θα ξεριζώσει τους δόλιους από αυτήν”. (Παροιμίες 2:21, 22) Απεναντίας, θα υπάρξει χαρά επειδή εκείνοι θα φύγουν από τη σκηνή. Αλλά τι μπορεί να λεχθεί για εμάς; Είναι καλό να εξετάσουμε αν η συμπεριφορά μας συμβάλλει στη χαρά των άλλων.

«Η Πόλη Εξυψώνεται»

Αντιπαραβάλλοντας περαιτέρω την επίδραση που ασκούν οι ευθείς με αυτήν που ασκούν οι πονηροί σε μια περιοχή, ο Σολομών δηλώνει: «Λόγω της ευλογίας εκείνων που είναι ευθείς η πόλη εξυψώνεται, αλλά εξαιτίας του στόματος των πονηρών κατεδαφίζεται».—Παροιμίες 11:11.

Οι κάτοικοι μιας πόλης που ακολουθούν δίκαιη πορεία προάγουν την ειρήνη και την ευημερία και εποικοδομούν τους άλλους στην περιοχή. Ως εκ τούτου, η πόλη εξυψώνεται​—ακμάζει. Όσοι λένε συκοφαντικά, επιβλαβή και κακά πράγματα προκαλούν ταραχή, δυστυχία, διχόνοια και προβλήματα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει ιδιαίτερα αν αυτά τα άτομα βρίσκονται σε θέσεις επιρροής. Μια τέτοια πόλη υποφέρει από αταξία, εκφυλισμό και ηθική διαφθορά, πιθανώς δε και οικονομική διαφθορά.

Η αρχή που αναφέρεται στο εδάφιο Παροιμίες 11:11 εφαρμόζεται εξίσου και στο λαό του Ιεχωβά καθώς συναναστρέφονται μεταξύ τους στις όμοιες με πόλεις εκκλησίες τους. Η εκκλησία στην οποία ασκούν επιρροή πνευματικά άτομα​—ευθείς που οδηγούνται από την ακεραιότητά τους—​αποτελεί σύναξη ευτυχισμένων, δραστήριων και πρόθυμων ανθρώπων, οι οποίοι φέρνουν δόξα στον Θεό. Ο Ιεχωβά ευλογεί την εκκλησία, και αυτή ευημερεί πνευματικά. Σποραδικά, λίγα άτομα που ίσως νιώθουν πικραμένα και δυσαρεστημένα, που βρίσκουν λάθη και επικρίνουν τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα, μοιάζουν με “δηλητηριώδη ρίζα” που μπορεί να εξαπλωθεί και να δηλητηριάσει άλλους οι οποίοι δεν είχαν επηρεαστεί αρχικά. (Εβραίους 12:15) Τέτοια άτομα συνήθως θέλουν περισσότερη εξουσία και υπεροχή. Προωθούν φήμες σύμφωνα με τις οποίες μέσα στην εκκλησία ή εκ μέρους των πρεσβυτέρων υπάρχει αδικία, εθνική προκατάληψη ή παρόμοια πράγματα. Όντως, το στόμα τους μπορεί να προκαλέσει διαίρεση μέσα στην εκκλησία. Δεν πρέπει, άραγε, να κλείνουμε τα αφτιά μας στα λόγια τους και να προσπαθούμε να είμαστε πνευματικά άτομα που συμβάλλουν στην ειρήνη και στην ενότητα της εκκλησίας;

Συνεχίζοντας, ο Σολομών λέει: «Εκείνος που στερείται καρδιάς καταφρόνησε το συνάνθρωπό του, αλλά ο άνθρωπος που έχει ευρεία διάκριση μένει σιωπηλός. Εκείνος που περιφέρεται συκοφαντώντας αποκαλύπτει την εμπιστευτική συζήτηση, αλλά εκείνος που έχει πιστό πνεύμα καλύπτει το ζήτημα».​—Παροιμίες 11:12, 13.

Πόσο μεγάλο κακό προκαλείται από κάποιον που δεν έχει καλή κρίση, ή αλλιώς «στερείται καρδιάς»! Η ανεξέλεγκτη ομιλία του φτάνει μέχρι του σημείου της συκοφαντίας ή της εξύβρισης. Οι διορισμένοι πρεσβύτεροι πρέπει να ενεργούν γρήγορα για να αναχαιτίζουν μια τέτοια μη υγιή επιρροή. Ανόμοια με “εκείνον που στερείται καρδιάς”, ο άνθρωπος που έχει διάκριση ξέρει πότε να μένει σιωπηλός. Αντί να προδίδει κάτι το εμπιστευτικό, καλύπτει το ζήτημα. Εφόσον γνωρίζει ότι αυτός που δεν προσέχει τη γλώσσα του είναι δυνατόν να προκαλέσει μεγάλο κακό, το άτομο που διαθέτει διάκριση έχει «πιστό πνεύμα». Είναι όσιος στους ομοπίστους του και δεν αποκαλύπτει εμπιστευτικά ζητήματα που θα μπορούσαν να τους θέσουν σε κίνδυνο. Τι ευλογία είναι για την εκκλησία τέτοιοι τηρητές ακεραιότητας!

Προκειμένου να μας βοηθάει να περπατάμε στην οδό των άμεμπτων, ο Ιεχωβά μάς παρέχει άφθονη πνευματική τροφή που προετοιμάζεται υπό την κατεύθυνση του “πιστού και  φρόνιμου δούλου”. (Ματθαίος 24:45) Λαβαίνουμε επίσης αρκετή προσωπική βοήθεια μέσω των Χριστιανών πρεσβυτέρων στις όμοιες με πόλεις εκκλησίες μας. (Εφεσίους 4:11-13) Πράγματι είμαστε ευγνώμονες για αυτούς, επειδή «όταν δεν υπάρχει επιδέξια κατεύθυνση, ο λαός πέφτει· αλλά όταν υπάρχει πλήθος συμβούλων, έρχεται σωτηρία». (Παροιμίες 11:14) Ό,τι και αν συμβεί, ας είμαστε σταθερά αποφασισμένοι να “περπατάμε με ακεραιότητα”.​—Ψαλμός 26:1.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 26]

Πόσο ανόητο είναι να πασχίζουμε για να αποκτήσουμε υλικά κέρδη αλλά να παραμελούμε τις θεοκρατικές δραστηριότητες!

[Εικόνες στη σελίδα 24]

Ο Ιώβ καθοδηγούνταν από την ακεραιότητά του και ο Ιεχωβά τον ευλόγησε

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ο Ουζά πέθανε λόγω της αυθάδειάς του