Βιογραφία

Ανταμείφθηκα Ασκώντας Θεοσεβή Αφοσίωση

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΑΪΧΙΝΟΡΙΑ

Ξύπνησα τα μεσάνυχτα από το γνωστό βογκητό του πατέρα μου. Κυλιόταν στο πάτωμα κρατώντας το στομάχι του. Η μητέρα μου, η μεγαλύτερη αδελφή μου και εγώ σταθήκαμε γύρω του. Όταν φάνηκε να υποχωρεί ο πόνος, ο πατέρας μου ανακάθησε, αναστέναξε και είπε: «Μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ειρήνη σε αυτή τη γη». Το σχόλιό του με παραξένεψε, αλλά μου έκανε βαθιά εντύπωση επειδή δεν είχα ακούσει ποτέ για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αναρωτιόμουν τι εννοούσε.

ΕΚΕΙΝΟ το περιστατικό συνέβη το 1953 όταν ήμουν έξι χρονών. Ανήκα σε μια πολυγαμική οικογένεια στο Ιγόουσα, ένα αγροτικό χωριό στη μεσοδυτική Νιγηρία. Ήμουν το δεύτερο παιδί, αλλά το πρώτο αγόρι σε μια οικογένεια που τελικά συμπεριέλαβε τις 3 συζύγους του πατέρα μου και τα 13 παιδιά του. Μοιραζόμασταν το σπίτι του παππού, το οποίο είχε τέσσερα δωμάτια και αχυροσκεπή και ήταν φτιαγμένο από λάσπη. Μαζί μας έμεναν επίσης η γιαγιά μου και οι τρεις αδελφοί του πατέρα μου με τις οικογένειές τους.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δυστυχισμένα. Αυτό οφειλόταν κατά κύριο λόγο στην κακή υγεία του πατέρα μου. Υπέφερε από χρόνιο στομαχόπονο ο οποίος κράτησε μέχρι το θάνατό του, πολλά χρόνια αργότερα. Αυτή η άγνωστη πάθηση δεν ανταποκρινόταν σε καμιά ιατρική αγωγή που ήταν προσιτή σε μια αφρικανική οικογένεια αγροτών σαν και εμάς​—είτε επρόκειτο για ιατρική με χρήση βοτάνων είτε για συμβατική ιατρική. Περνούσαμε νύχτες ολόκληρες κλαίγοντας δίπλα στον πατέρα μου, καθώς εκείνος κυλιόταν με βασανιστικούς πόνους στο πάτωμα, μέχρι που λαλούσε ο πετεινός το επόμενο πρωί. Αναζητώντας θεραπεία για την ασθένειά του, ο πατέρας μου ταξίδευε συχνά με τη μητέρα μου,  αφήνοντας εμένα και τα αδέλφια μου στη φροντίδα της γιαγιάς.

Η οικογένειά μας συντηρούνταν καλλιεργώντας και πουλώντας διοσκορέες, κασσάβα και κάρυα κόλας. Επίσης ασχολούμασταν λίγο και με τη συλλογή καουτσούκ για να συμπληρώνουμε το πενιχρό μας εισόδημα. Το βασικό είδος διατροφής μας ήταν οι διοσκορέες. Τρώγαμε διοσκορέες για πρωινό, αλεσμένες διοσκορέες το απόγευμα, και για βραδινό τρώγαμε και πάλι διοσκορέες. Πού και πού, είχαμε κάποια ποικιλία όταν τρώγαμε ψητό πλαντάγο.

Σημαντικό μέρος της ζωής μας ήταν η λατρεία των προγόνων. Η οικογένειά μου έκανε προσφορές τροφίμων βάζοντάς τα μπροστά σε πασσάλους, στους οποίους υπήρχαν δεμένα κοχύλια κάουρι. Ο πατέρας μου λάτρευε επίσης ένα είδωλο για να διώχνει τα κακά πνεύματα και τις μάγισσες.

Όταν ήμουν πέντε χρονών, μετακομίσαμε προσωρινά σε κάποιον αγροτικό οικισμό περίπου 11 χιλιόμετρα από το χωριό μας. Εκεί ο πατέρας μου προσβλήθηκε από τη νόσο του σκώληκα της Γουινέας, άλλη μια ταλαιπωρία η οποία προστέθηκε στην κοιλιακή πάθησή του. Δεν μπορούσε να εργαστεί την ημέρα και οι πόνοι στην κοιλιά τον βασάνιζαν τη νύχτα. Εγώ προσβλήθηκα από μια μορφή τύφου που προκαλείται από ψύλλο. Φτάσαμε έτσι στο σημείο να ζούμε με προμήθειες που μας έστελνε η ευρύτερη οικογένειά μας. Για να μην πεθάνουμε από τις στερήσεις οι οποίες μας είχαν φέρει σε άθλια κατάσταση, επιστρέψαμε στο χωριό μας. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να καταντήσω, εγώ ο πρώτος του γιος, φτωχός αγρότης. Πίστευε ότι η καλή εκπαίδευση θα μου επέτρεπε να βελτιώσω το βιοτικό επίπεδο της οικογένειας και θα με βοηθούσε να μεγαλώσω τα αδέλφια μου.

Έρχομαι σε Επαφή με Διαφορετικές Θρησκείες

Επιστρέφοντας στο χωριό μας, μπόρεσα να αρχίσω το σχολείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έρθω σε επαφή με τις θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου. Στη δεκαετία του 1950, ήταν δύσκολο να διαχωρίσει κάποιος τη Δυτική εκπαίδευση από τη θρησκεία της αποικιοκρατικής εξουσίας. Το ότι πήγαινα σε Καθολικό δημοτικό σχολείο σήμαινε πως έπρεπε να είμαι Ρωμαιοκαθολικός.

Το 1966, όταν έγινα 19 χρονών, γράφτηκα στο Λύκειο Βαπτιστών Πίλγκριμ στην κωμόπολη Ιγοούχινμι, περίπου 8 χιλιόμετρα από το Ιγόουσα. Εκεί άλλαξε η θρησκευτική μου εκπαίδευση. Επειδή τώρα φοιτούσα σε Προτεσταντικό σχολείο, οι Καθολικοί ιερείς δεν με άφηναν να μεταλαβαίνω.

Στη διάρκεια της φοίτησής μου στο σχολείο αυτό, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την Αγία Γραφή. Αν και συνέχισα να πηγαίνω στην Καθολική εκκλησία, διάβαζα τη Γραφή μόνος μου κάθε Κυριακή μετά τη λειτουργία. Οι διδασκαλίες του Ιησού Χριστού με συνάρπαζαν, εγείροντας μέσα μου την επιθυμία να διάγω μια ζωή θεοσεβούς αφοσίωσης γεμάτη νόημα. Όσο περισσότερο διάβαζα τη Γραφή, τόσο περισσότερο σιχαινόμουν την υποκρισία μερικών θρησκευτικών ηγετών καθώς και τον ανήθικο τρόπο ζωής πολλών λαϊκών. Τα όσα είδα ανάμεσα σε εκείνους που ισχυρίζονταν ότι ήταν Χριστιανοί διέφεραν πολύ από τα όσα δίδαξαν και έπραξαν ο Ιησούς και οι μαθητές του.

Μερικά περιστατικά, ιδιαίτερα, με συγκλόνισαν. Σε μια περίπτωση όταν πήγα στο μαγαζάκι του κατηχητικού για να αγοράσω ένα ροζάριο, είδα να κρέμεται στον παραστάτη της πόρτας ένα φυλαχτό τζούτζου. Μια άλλη φορά, ο διευθυντής του σχολείου των Βαπτιστών προσπάθησε να με κακοποιήσει σεξουαλικά. Αργότερα έμαθα ότι ήταν ομοφυλόφιλος και ότι είχε κακοποιήσει άλλους μαθητές. Σκεφτόμουν αυτά τα πράγματα και αναρωτιόμουν: “Επιδοκιμάζει  άραγε ο Θεός θρησκείες των οποίων τα μέλη, ακόμη και οι ηγέτες, δεν δίνουν λογαριασμό για χονδροειδείς αμαρτίες;”

Αλλαγή Θρησκείας

Εντούτοις, μου άρεσε πολύ ό,τι διάβαζα στη Γραφή και αποφάσισα να συνεχίσω να τη διαβάζω. Τότε ήταν που άρχισα να αναλογίζομαι το σχόλιο που είχε κάνει ο πατέρας μου 15 χρόνια νωρίτερα: «Μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ειρήνη σε αυτή τη γη». Αλλά προβληματιζόμουν επειδή οι νεαροί Μάρτυρες στο σχολείο μου γίνονταν αντικείμενο χλευασμού και μερικές φορές τιμωρούνταν επειδή δεν συμμετείχαν στην πρωινή μας λατρεία. Επίσης, μερικές πεποιθήσεις τους φαίνονταν παράξενες. Λόγου χάρη, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι μόνο 144.000 θα πήγαιναν στον ουρανό. (Αποκάλυψη 14:3) Εφόσον η επιθυμία μου ήταν να πάω στον ουρανό, αναρωτιόμουν αν είχε συμπληρωθεί αυτός ο αριθμός προτού γεννηθώ.

Ήταν φανερό ότι οι Μάρτυρες διέφεραν στη διαγωγή και στη στάση τους. Δεν αναμειγνύονταν στις ανήθικες και βίαιες δραστηριότητες των άλλων νεαρών στο σχολείο. Για εμένα, ήταν πραγματικά αποχωρισμένοι από τον κόσμο, όπως είχα διαβάσει στη Γραφή ότι πρέπει να είναι όσοι ασκούν την αληθινή θρησκεία.​—Ιωάννης 17:14-16· Ιακώβου 1:27.

Αποφάσισα να ερευνήσω βαθύτερα. Το Σεπτέμβριο του 1969, πήρα το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή». Τον επόμενο μήνα, κάποιος σκαπανέας, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, άρχισε να μελετάει μαζί μου. Ενθουσιασμένος από την πρώτη μου μελέτη, ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο Αλήθεια κάποιο Σάββατο βράδυ και το τελείωσα το επόμενο απόγευμα. Αμέσως, άρχισα να λέω στους συμμαθητές μου για τα θαυμάσια πράγματα που είχα διαβάσει. Οι μαθητές και οι καθηγητές νόμιζαν ότι η καινούρια μου πίστη με οδηγούσε στην παραφροσύνη. Εγώ, όμως, ήξερα ότι δεν είχα παραφρονήσει.​—Πράξεις 26:24.

Τα νέα για το ότι εγώ κήρυττα μια καινούρια θρησκεία έφτασαν στους γονείς μου. Εκείνοι μου ζήτησαν να επιστρέψω στο σπίτι αμέσως ώστε να διαπιστώσουν ποιο ήταν το πρόβλημά μου. Δεν υπήρχε κανείς στον οποίο να μπορώ να στραφώ για συμβουλή, εφόσον όλοι οι Μάρτυρες είχαν πάει σε μια συνέλευση περιφερείας στην Ιλέσα. Όταν επέστρεψα στο σπίτι, αντιμετώπισα έναν καταιγισμό ερωτήσεων και επικρίσεων από τη μητέρα μου και από άλλους συγγενείς. Έκανα το καλύτερο  που μπορούσα για να υπερασπιστώ αυτά που μάθαινα από τη Γραφή.​—1 Πέτρου 3:15.

Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποδείξει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ψευδοδιδάσκαλοι, ο θείος μου επιχείρησε μια διαφορετική προσέγγιση. Έκανε την εξής έκκληση: «Θυμήσου ότι πήγες σχολείο για να λάβεις εκπαίδευση. Αν εγκαταλείψεις τις σπουδές σου και αρχίσεις το κήρυγμα, δεν θα ολοκληρώσεις την εκπαίδευσή σου ποτέ. Γιατί, λοιπόν, δεν περιμένεις να τελειώσεις το σχολείο και μετά να συνταυτιστείς με αυτή τη νέα θρησκεία;» Εκείνον τον καιρό αυτό φάνηκε λογικό, έτσι λοιπόν σταμάτησα να μελετώ με τους Μάρτυρες.

Το Δεκέμβριο του 1970, αμέσως μετά την αποφοίτησή μου, πήγα κατευθείαν στην Αίθουσα Βασιλείας, και από τότε παρακολουθώ τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στις 30 Αυγούστου 1971 βαφτίστηκα συμβολίζοντας την αφιέρωσή μου στον Θεό. Αυτό δεν συντάραξε μόνο τους γονείς μου, αλλά και ολόκληρη την κοινότητα. Είπαν ότι τους είχα απογοητεύσει εφόσον ήμουν ο πρώτος από το Ιγόουσα και τη γύρω περιοχή που είχε πάρει κρατική υποτροφία. Πολλοί είχαν υψηλές προσδοκίες από εμένα. Έλπιζαν ότι θα χρησιμοποιούσα την εκπαίδευσή μου για να βελτιώσω την κοινότητα.

Συνέπειες της Αλλαγής Μου

Η οικογένειά μου και οι γέροντες της κοινότητας έστειλαν μια ομάδα εκπροσώπων για να προσπαθήσουν να με πείσουν να αποκηρύξω την πίστη μου. Οι προσπάθειές τους συνδυάστηκαν με κατάρες. «Αν δεν εγκαταλείψεις αυτή τη θρησκεία», είπαν, «το μέλλον σου είναι καταδικασμένο. Δεν θα βρεις εργασία. Δεν θα χτίσεις δικό σου σπίτι. Δεν θα μπορέσεις να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια».

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις τους, δέκα μήνες αφότου τελείωσα το σχολείο, βρήκα εργασία ως δάσκαλος. Τον Οκτώβριο του 1972, παντρεύτηκα την αγαπημένη μου σύζυγο, τη Βερόνικα. Αργότερα, η κυβέρνηση με εκπαίδευσε ως εκπρόσωπό της σε θέματα αγροτικής ανάπτυξης. Αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο και άρχισα να χτίζω το σπίτι μας. Στις 5 Νοεμβρίου 1973 γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, η Βίκτορι, και τα επόμενα χρόνια γεννήθηκε η Λίντια, ο Γουίλφρεντ και η Τζόαν. Το 1986 γεννήθηκε το τελευταίο μας παιδί, ο Μάικα. Όλα τους αποδείχτηκαν πολύτιμα παιδιά, κληρονομιά από τον Ιεχωβά.​—Ψαλμός 127:3.

Αναπολώντας τη ζωή μου, μπορώ να πω ότι όλες οι κατάρες των συγχωριανών μου μετατράπηκαν σε ευλογίες. Γι’ αυτό, ονόμασα την πρώτη μου κόρη Βίκτορι (Νίκη). Πρόσφατα, η κοινότητα μού έστειλε μια επιστολή η οποία ανέφερε: «Σε παρακαλούμε να επιστρέψεις στη γενέτειρά σου και να συμμετάσχεις στην ανάπτυξη της κοινότητάς μας τώρα που σε ευλογεί ο Θεός».

Ανατρέφουμε τα Παιδιά μας στις Θεϊκές Οδούς

Η σύζυγός μου και εγώ γνωρίζαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνδυάσουμε τη θεόδοτη ευθύνη της ανατροφής των παιδιών μας με την επιδίωξη υλικού πλούτου. Γι’ αυτό, έχουμε μάθει να είμαστε ικανοποιημένοι με την απλή ζωή. Προτιμούμε να ζούμε έτσι παρά να αντιμετωπίζουμε τις πιθανές συνέπειες της επιλογής ενός διαφορετικού τρόπου ζωής.

Στη χώρα μας συνηθίζεται να μοιράζονται οι άνθρωποι ένα οίκημα με άλλες οικογένειες, χρησιμοποιώντας το ίδιο μπάνιο, την ίδια κουζίνα και ούτω καθεξής. Εμείς χαιρόμασταν που μπορούσαμε να νοικιάζουμε μόνο ανεξάρτητους χώρους διαμονής σε οποιαδήποτε πόλη διοριζόμουν ως κυβερνητικός υπάλληλος. Είναι αλήθεια ότι τέτοιοι χώροι ήταν πιο ακριβοί, αλλά αυτό μείωνε τον κίνδυνο να εκτεθούν τα παιδιά μας σε επιβλαβείς επιρροές. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που στο διάβα των ετών μπορέσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε ένα πνευματικά υγιές περιβάλλον.

Επιπλέον, η σύζυγός μου μένει στο σπίτι για να είναι μαζί με τα παιδιά μας και να τα φροντίζει. Όταν τελειώνω την εργασία μου, προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα μαζί ως οικογένεια. Οτιδήποτε κάνουμε, το κάνουμε ως ομάδα. Αυτό περιλαμβάνει την οικογενειακή Γραφική μελέτη, την προετοιμασία και την παρακολούθηση των συναθροίσεων, τη συμμετοχή στη Χριστιανική διακονία καθώς και την ενασχόληση με κοινωνικές δραστηριότητες.

Έχουμε προσπαθήσει να ακολουθήσουμε τη συμβουλή των εδαφίων Δευτερονόμιο 6:6, 7, η οποία παροτρύνει τους γονείς να διδάσκουν τα παιδιά τους, όχι μόνο στο σπίτι, αλλά σε κάθε ευκαιρία. Αυτό έκανε τα παιδιά να αναζητούν συναναστροφή μέσα στη Χριστιανική εκκλησία  και όχι έξω από αυτήν. Έχουν μάθει από το παράδειγμά μας να ελέγχουν προσεκτικά τις συναναστροφές τους, επειδή η Βερόνικα και εγώ δεν δαπανούμε πολύ χρόνο με όσους δεν συμμερίζονται τις πεποιθήσεις μας.​—Παροιμίες 13:20· 1 Κορινθίους 15:33.

Βέβαια, η καθοδήγηση και η διδασκαλία μας δεν ήταν οι μόνες θετικές επιρροές στη ζωή των παιδιών μας. Το σπίτι μας ήταν και παραμένει ανοιχτό σε ζηλωτές Χριστιανούς, πολλοί από τους οποίους είναι περιοδεύοντες διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο χρόνος που έχουν δαπανήσει αυτοί οι ώριμοι Χριστιανοί με την οικογένειά μας έχει δώσει στα παιδιά μας την ευκαιρία να παρατηρούν και να μαθαίνουν από τον αυτοθυσιαστικό τρόπο ζωής τους. Αυτό έχει ενισχύσει τη διδασκαλία μας, και τα παιδιά έχουν κάνει τη Γραφική αλήθεια κτήμα τους.

Ανταμείφθηκα για τη Θεοσεβή μου Αφοσίωση

Σήμερα, η σύζυγός μου και εγώ, μαζί με τέσσερα από τα παιδιά μας, είμαστε στην ολοχρόνια διακονία. Εγώ άρχισα το σκαπανικό για πρώτη φορά το 1973. Στα χρόνια που πέρασαν, αναγκάστηκα να διακόπτω την ολοχρόνια διακονία μου από καιρό σε καιρό λόγω οικονομικών συνθηκών. Κατά καιρούς, είχα επίσης το προνόμιο να διδάσκω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία παρέχει εκπαίδευση στους Χριστιανούς επισκόπους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τώρα απολαμβάνω το προνόμιο να υπηρετώ σε μια Επιτροπή Προσέγγισης Νοσοκομείων και είμαι επίσκοπος πόλης στην Ουχόνμορα.

Οι πρώτες δύο μου κόρες, η Βίκτορι και η Λίντια, απολαμβάνουν ευτυχισμένους γάμους καθώς είναι παντρεμένες με δύο θαυμάσιους Χριστιανούς πρεσβυτέρους. Μαζί με τους συζύγους τους υπηρετούν ως μέλη του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιγκιεντούμα της Νιγηρίας. Ο μεγαλύτερος γιος μας, ο Γουίλφρεντ, υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης και ο μικρότερος, ο Μάικα, υπηρετεί από καιρό σε καιρό στο έργο βοηθητικού σκαπανέα. Το 1997, η Τζόαν τελείωσε το γυμνάσιο και άρχισε την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα.

Μια από τις πιο ανταμειφτικές εμπειρίες της ζωής μου είναι η παροχή βοήθειας σε άλλους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Μερικοί από αυτούς είναι μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου. Ο πατέρας μου έκανε προσπάθειες για να υπηρετήσει τον Ιεχωβά, αλλά η πολυγαμία τού στάθηκε εμπόδιο. Εγώ αγαπούσα από μικρός τους ανθρώπους. Όταν βλέπω άλλους να υποφέρουν, νιώθω σαν να είναι τα δικά μου προβλήματα λιγότερο σημαντικά. Υποθέτω ότι εκείνοι διακρίνουν πως έχω την ειλικρινή επιθυμία να τους βοηθήσω και αυτό τους διευκολύνει να μου μιλούν.

Ένα από τα άτομα που βοήθησα να αποκτήσει γνώση για τους σκοπούς του Θεού είναι κάποιος κατάκοιτος νεαρός. Αυτός ήταν υπάλληλος σε μια εταιρία παροχής ηλεκτρισμού, αλλά έπαθε μια πολύ σοβαρή ηλεκτροπληξία στην εργασία του και έμεινε παράλυτος από το στήθος και κάτω. Δέχτηκε να κάνει Γραφική μελέτη και ανταποκρινόταν σταδιακά στα όσα μάθαινε. Βαφτίστηκε στις 14 Οκτωβρίου 1995 σε ένα μικρό ποτάμι κοντά στο σπίτι μας, και αυτή ήταν η πρώτη φορά που μετακινούνταν από το κρεβάτι του έπειτα από 15 χρόνια. Είπε ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του. Τώρα υπηρετεί ως διακονικός υπηρέτης στην εκκλησία.

Πρέπει να πω ότι δεν μετανιώνω που, πριν από 30 χρόνια περίπου, επέλεξα να υπηρετώ τον Ιεχωβά μαζί με τον ενωμένο, αφιερωμένο λαό του. Έχω δει την αληθινή αγάπη στην πράξη ανάμεσά τους. Ακόμη και αν η ελπίδα για αιώνια ζωή δεν συμπεριλαμβανόταν στην ανταμοιβή που υπόσχεται ο Ιεχωβά στους πιστούς υπηρέτες του, εγώ θα διακρατούσα την επιθυμία να ζω με θεοσεβή αφοσίωση. (1 Τιμόθεο 6:6· Εβραίους 11:6) Αυτή είναι η οδός που έχει διαμορφώσει και έχει κρατήσει ακλόνητη τη ζωή μου, φέρνοντας χαρά, ικανοποίηση και ευτυχία, τόσο σε εμένα όσο και στην οικογένειά μου.

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη σύζυγό μου και τα παιδιά μας το 1990

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη σύζυγό μου και τα παιδιά μας καθώς και τους δύο γαμπρούς μας