Ποια Είναι η Άποψή σας για το Θάνατο;

Η ΣΚΙΑ του θανάτου μάς ακολουθεί καθώς ασχολούμαστε με τις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής, άσχετα με το πόσο υγιείς ή πλούσιοι μπορεί να είμαστε. Ο θάνατος μπορεί να μας πλήξει την επόμενη φορά που θα διασχίσουμε έναν δρόμο ή θα ξαπλώσουμε στο κρεβάτι. Συμφορές, όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στην Πόλη της Νέας Υόρκης και στην Ουάσινγκτον, D.C., μας φέρνουν αντιμέτωπους με το γεγονός ότι ο «τελευταίος εχθρός», ο θάνατος, συγκεντρώνει τα θύματά του από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις ηλικίες, αφαιρώντας ενίοτε χιλιάδες ζωές μέσα σε λίγα λεπτά.​—1 Κορινθίους 15:26.

Παρ’ όλα αυτά, ο θάνατος φαίνεται να συναρπάζει τους ανθρώπους. Τίποτα δεν μοιάζει να πουλάει περισσότερες εφημερίδες ή να ελκύει περισσότερους ανθρώπους μπροστά στην τηλεόραση από ό,τι οι ειδήσεις για θανάτους, ιδιαίτερα για το θάνατο μεγάλων αριθμών ανθρώπων υπό τρομακτικές συνθήκες. Οι άνθρωποι δεν φαίνεται να χορταίνουν το θάνατο, είτε αυτός είναι αποτέλεσμα πολέμου, φυσικής καταστροφής, εγκλήματος είτε ασθένειας. Αυτή η ψύχωση με το θάνατο εκφράζεται με τον πλέον αινιγματικό τρόπο μέσα από τα παράφορα συναισθηματικά ξεσπάσματα που παρατηρούνται όταν πεθαίνει κάποιο δημόσιο πρόσωπο ή κάποια διασημότητα.

Όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα. Ο θάνατος​—ο θάνατος των άλλων—​εξακολουθεί να συναρπάζει τους ανθρώπους. Ωστόσο, όταν εκείνοι έρχονται αντιμέτωποι με το δικό τους θάνατο τους κυριεύει ο φόβος. Ο δικός μας θάνατος είναι το μόνο ζήτημα που οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε ούτε καν να το σκεφτούμε.

Σας Απασχολεί ο Θάνατος;

Η σκέψη για το δικό μας θάνατο ήταν ανέκαθεν, και θα είναι πάντοτε, αποκρουστική. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο Θεός μάς έχει εμφυτεύσει τη διακαή επιθυμία να ζούμε για πάντα. «Την αιωνιότητα έβαλε στην καρδιά τους», λέει το εδάφιο Εκκλησιαστής 3:11. Επομένως, το αναπόφευκτο του θανάτου έχει προξενήσει μια εσωτερική σύγκρουση στους ανθρώπους, μια επίμονη αίσθηση δυσαρμονίας. Για να κατευνάσουν αυτή την εσωτερική σύγκρουση και να ικανοποιήσουν τη φυσιολογική λαχτάρα τους για διαρκή ζωή, οι άνθρωποι έχουν επινοήσει όλων των ειδών τις πεποιθήσεις, από τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής μέχρι την πίστη στη μετενσάρκωση.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, ο θάνατος είναι βασανιστικό, τρομακτικό γεγονός, και ο φόβος του θανάτου υπάρχει παντού. Άρα λοιπόν, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η προοπτική του θανάτου γενικά τρομάζει την ανθρώπινη κοινωνία. Ένας λόγος είναι ότι ο θάνατος εκθέτει την απόλυτη ματαιότητα μιας ζωής που είναι δοσμένη στην επιδίωξη πλούτου και δύναμης.

Αποξενωμένοι Λόγω Θανάτου;

Παλιότερα, επιτρεπόταν συνήθως σε κάποιον ασθενή που βρισκόταν στα τελικά στάδια μιας θανατηφόρας ασθένειας ή σε ένα θανάσιμα  τραυματισμένο άτομο να πεθάνει στο οικείο και αγαπημένο περιβάλλον του σπιτιού του. Αυτό συνηθιζόταν στους Βιβλικούς χρόνους, όπως συνηθίζεται και σε μερικούς πολιτισμούς της εποχής μας. (Γένεση 49:1, 2, 33) Σε τέτοιες περιπτώσεις, συγκεντρώνεται η οικογένεια και συμμετέχουν στη συζήτηση και τα παιδιά. Αυτό κάνει το κάθε μέλος της οικογένειας να αισθάνεται ότι δεν θρηνεί μόνο του και του προσφέρει την παρηγοριά ότι και άλλοι μοιράζονται την ευθύνη και συμμετέχουν στη θλίψη.

Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά σε μια κοινωνία όπου οι συζητήσεις γύρω από το θάνατο θεωρούνται απαγορευμένο και μακάβριο θέμα, και στην οποία τα παιδιά εξαιρούνται από τέτοιες συζητήσεις με τη δικαιολογία ότι «δεν θα το αντέξουν». Ο θάνατος στις ημέρες μας είναι διαφορετικός από πολλές απόψεις και συχνά είναι πιο μοναχικός. Μολονότι οι περισσότεροι θα ήθελαν να πεθάνουν στο σπίτι τους, ειρηνικά και απολαμβάνοντας τη στοργική φροντίδα της οικογένειάς τους, για πολλούς η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι πεθαίνουν σε κάποιο νοσοκομείο, συνήθως απομονωμένοι και με πόνους, συνδεδεμένοι με ένα σωρό μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας που τους τρομάζουν. Από την άλλη μεριά, εκατομμύρια άτομα πεθαίνουν ανώνυμα​—τα απρόσωπα θύματα των γενοκτονιών, της πείνας, του AIDS, του εμφύλιου πολέμου ή της απόλυτης φτώχειας.

Θέμα Άξιο Εξέτασης

Η Αγία Γραφή δεν αποθαρρύνει τους στοχασμούς γύρω από το θάνατο. Μάλιστα, το εδάφιο Εκκλησιαστής 7:2 μας λέει: «Καλύτερα να πάει κανείς σε σπίτι πένθους παρά να πάει σε σπίτι συμποσίου, επειδή αυτό είναι το τέλος όλων των ανθρώπων». Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του θανάτου, οι σκέψεις μας ίσως παύουν να περιστρέφονται γύρω από τις συνηθισμένες μας ανησυχίες ή δραστηριότητες και συγκεντρώνονται στο πόσο σύντομη είναι η ζωή. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να ζούμε μια ζωή με περισσότερο νόημα αντί να ζούμε απλώς χωρίς σκοπό ή να σπαταλούμε τη ζωή μας.

Ποια είναι η δική σας άποψη για το θάνατο; Έχετε εξετάσει τα αισθήματα, τις πεποιθήσεις, τις ελπίδες και τους φόβους σας γύρω από το τέλος της ζωής σας;

Όπως συμβαίνει με τη φύση της ζωής, έτσι και η φύση του θανάτου ξεπερνάει την ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να εξηγεί και να κατανοεί. Ο μόνος που μπορεί να μιλήσει για αυτό το ζήτημα με αξιόπιστο κύρος είναι ο Δημιουργός μας. Σε αυτόν είναι «η πηγή της ζωής» και σε αυτόν «ανήκουν οι έξοδοι από το θάνατο». (Ψαλμός 36:9· 68:20) Όσο παράξενο και αν φαίνεται, μια εξέταση μερικών ευρέως αποδεκτών πεποιθήσεων για το θάνατο, υπό το φως του Λόγου του Θεού, θα αποδειχτεί παρηγορητική και ενθαρρυντική. Θα αποκαλύψει ότι δεν τελειώνουν κατ’ ανάγκην όλα με το θάνατο.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]

Η πιθανότητα του θανάτου μάς βοηθάει να ζούμε μια ζωή με περισσότερο νόημα