Βιογραφία

Προνομιακή Συμμετοχή στη Μεταπολεμική Επέκταση

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΙΠ Σ. ΧΟΦΜΑΝ

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μόλις τελειώσει​—το Μάιο του 1945. Το Δεκέμβριο εκείνου του έτους, ο Νάθαν Ο. Νορ, ο οποίος είχε την επίβλεψη του παγκόσμιου έργου κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, επισκέφτηκε τη Δανία με τον 25χρονο γραμματέα του, τον Μίλτον Τζ. Χένσελ. Νοικιάστηκε μια μεγάλη αίθουσα για αυτή την επίσκεψη που την περιμέναμε με τόση ανυπομονησία. Για εμάς τους νέους σε ηλικία, η ομιλία του αδελφού Χένσελ ήταν ιδιαίτερα συναρπαστική, εφόσον ήταν συνομήλικός μας και είχε επιλέξει το θέμα: «Να θυμάσαι τον Μεγαλειώδη Δημιουργό σου στις ημέρες της νεαρής σου ηλικίας».​—Εκκλησιαστής 12:1.

ΣΤΗ διάρκεια εκείνης της επίσκεψης, μάθαμε ότι επιτελούνταν συναρπαστικά πράγματα για την προώθηση του παγκόσμιου έργου κηρύγματος και ότι εμείς μπορούσαμε να συμμετάσχουμε σε αυτά. (Ματθαίος 24:14) Για παράδειγμα, είχε εγκαινιαστεί μια νέα σχολή στις Ηνωμένες Πολιτείες με σκοπό να εκπαιδεύει νέους άντρες και γυναίκες για ιεραποστολικό έργο. Ο αδελφός Νορ τόνισε ότι αν μας καλούσαν σε αυτή τη σχολή θα αγοράζαμε «εισιτήριο άνευ επιστροφής» και ότι δεν θα γνωρίζαμε πού θα καταλήξουμε. Παρ’ όλα αυτά, μερικοί από εμάς κάναμε αίτηση.

Προτού αφηγηθώ τις εμπειρίες που είχα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα ήθελα να αρχίσω από τη γέννησή μου, το 1919. Υπήρξαν αρκετά γεγονότα πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου τα οποία επηρέασαν τη ζωή μου σε μεγάλο βαθμό.

Μαθαίνουμε τη Γραφική Αλήθεια από το Μαύρο Πρόβατο της Οικογένειας

Όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε εμένα​—το πρώτο της παιδί—​προσευχήθηκε αν ήμουν αγόρι να γίνω ιεραπόστολος. Ο αδελφός της ήταν  Σπουδαστής της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά οι δικοί της τον θεωρούσαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Το σπίτι μας βρισκόταν κοντά στην Κοπεγχάγη και, όταν οι Σπουδαστές της Γραφής διεξήγαν τις ετήσιες συνελεύσεις τους εκεί, η μητέρα μου προσκαλούσε τον θείο Τόμας, ο οποίος ζούσε σε κάποια απόσταση από την περιοχή μας, να μένει μαζί μας. Μέχρι το 1930 η καταπληκτική Γραφική γνώση του και οι λογικοί συλλογισμοί του είχαν πείσει τη μητέρα μου να γίνει Σπουδάστρια της Γραφής.

Η μητέρα μου αγαπούσε τη Γραφή. Ακολουθώντας την εντολή που βρίσκεται στο εδάφιο Δευτερονόμιο 6:7, δίδασκε την αδελφή μου και εμένα “όταν καθόταν στο σπίτι, όταν περπατούσε στο δρόμο, όταν ξάπλωνε ή σηκωνόταν”. Με τον καιρό, άρχισα να συμμετέχω στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Μου άρεσε να κάνω συζητήσεις γύρω από δοξασίες όπως η αθανασία της ψυχής και ο πύρινος άδης, τις οποίες δίδασκαν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου. Μπορούσα να δείχνω με αποτελεσματικότητα μέσα από τη Γραφή ότι τέτοιες διδασκαλίες ήταν εσφαλμένες.​—Ψαλμός 146:3, 4· Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιεζεκιήλ 18:4.

Η Οικογένειά μας Ενώνεται

Μετά τη συνέλευση που διεξάχθηκε στην Κοπεγχάγη το 1937, υπήρχε ανάγκη για προσωρινή βοήθεια στην αποθήκη εντύπων του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δανία. Μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου σε μια εμπορική σχολή και δεν είχα υποχρεώσεις, έτσι λοιπόν προσφέρθηκα να βοηθήσω στην αποθήκη. Όταν τελείωσε η υπηρεσία στην αποθήκη, μου ζητήθηκε να βοηθήσω στο γραφείο τμήματος. Λίγο καιρό αργότερα, έφυγα από το σπίτι μου και μετακόμισα στο γραφείο τμήματος στην Κοπεγχάγη, παρ’ όλο που ήμουν ακόμη αβάφτιστος. Η καθημερινή συναναστροφή με ώριμους Χριστιανούς με βοήθησε να προοδεύσω πνευματικά. Τον επόμενο χρόνο, την 1η Ιανουαρίου 1938, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα.

Το Σεπτέμβριο του 1939 ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Κατόπιν, στις 9 Απριλίου 1940, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Δανία. Εφόσον δόθηκε στους Δανούς αρκετή προσωπική ελευθερία, εμείς μπορέσαμε να συνεχίσουμε το έργο μας κηρύγματος.

Τότε συνέβη κάτι υπέροχο. Ο πατέρας μου έγινε δραστήριος, όσιος Μάρτυρας, ολοκληρώνοντας έτσι την οικογενειακή μας ευτυχία. Γι’ αυτό, όταν εγώ, μαζί με άλλους τέσσερις Δανούς, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την όγδοη τάξη της Σχολής Γαλαάδ, είχα την υποστήριξη ολόκληρης της οικογένειάς μου. Η πεντάμηνη σειρά  μαθημάτων, η οποία άρχισε το Σεπτέμβριο του 1946, διεξάχθηκε στις όμορφες εγκαταστάσεις έξω από το Σάουθ Λάνσινγκ στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Εκπαίδευση Κατά τη Φοίτηση στη Γαλαάδ όσο και Έπειτα από Αυτήν

Η Γαλαάδ μού πρόσφερε ευκαιρίες για να κάνω θαυμάσιους νέους φίλους. Ένα βράδυ καθώς κάναμε βόλτα στις εγκαταστάσεις με τον Χάρολντ Κινγκ από την Αγγλία, συζητούσαμε σχετικά με το πού θα διοριζόμασταν όταν θα τελείωνε η εκπαίδευσή μας. «Δεν πιστεύω ότι δεν θα ξαναδώ τους λευκούς βράχους του Ντόβερ», είπε ο Χάρολντ. Είχε δίκιο, αλλά χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια προτού ξαναδεί εκείνους τους βράχους, από τα οποία τα τεσσεράμισι τα πέρασε στην απομόνωση σε μια κινεζική φυλακή! a

Μετά την αποφοίτησή μας, εγώ στάλθηκα στο Τέξας των ΗΠΑ για να υπηρετήσω ως περιοδεύων επίσκοπος, επισκεπτόμενος εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά ώστε να τις βοηθάω πνευματικά. Με υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες. Για τους αδελφούς στο Τέξας, ήταν ενδιαφέρον να έχουν μαζί τους έναν νεαρό Ευρωπαίο που μόλις είχε τελειώσει τη Σχολή Γαλαάδ. Ωστόσο, ύστερα από εφτά μόνο μήνες στο Τέξας, προσκλήθηκα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Εκεί ο αδελφός Νορ με διόρισε να κάνω εργασία γραφείου, δίνοντάς μου οδηγίες να μάθω τον τρόπο με τον οποίο γινόταν η εργασία σε όλα τα τμήματα. Κατόπιν, όταν θα επέστρεφα στη Δανία, έπρεπε να εφαρμόσω όσα είχα μάθει, φροντίζοντας να γίνονται τα πάντα ακριβώς όπως γίνονταν στο Μπρούκλιν. Η ιδέα ήταν να ενοποιηθούν οι εργασίες στα γραφεία τμήματος παγκόσμια για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Αργότερα, ο αδελφός Νορ με μετέθεσε στη Γερμανία.

Εφαρμογή Οδηγιών στα Γραφεία Τμήματος

Όταν έφτασα στο Βισμπάντεν της Γερμανίας τον Ιούλιο του 1949, πολλές γερμανικές πόλεις ήταν ακόμη ερείπια. Εκείνοι που αναλάμβαναν την ηγεσία στο έργο κηρύγματος ήταν άτομα τα οποία είχαν υποστεί διωγμό από τον καιρό που ανέλαβε την εξουσία ο Χίτλερ το 1933. Μερικοί είχαν περάσει στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οχτώ έως δέκα χρόνια ή και περισσότερο! Συνεργάστηκα με αυτούς τους υπηρέτες του Ιεχωβά τριάμισι χρόνια. Το εξαιρετικό τους παράδειγμα μου θυμίζει ένα σχόλιο της Γερμανίδας ιστορικού Γκαμπριέλε Γιόναν, η οποία έγραψε: «Χωρίς το παράδειγμα αυτής της ακλόνητης Χριστιανικής ομάδας υπό την εθνικοσοσιαλιστική δικτατορία, θα αμφιβάλλαμε​—μετά το Άουσβιτς και το Ολοκαύτωμα—​για το κατά πόσο ήταν καν δυνατόν να τηρεί κάποιος τις Χριστιανικές διδασκαλίες του Ιησού».

Το έργο μου στο γραφείο τμήματος ήταν ίδιο με αυτό που είχα αναλάβει στη Δανία: η καθιέρωση ενός νέου, ενιαίου τρόπου για τη διεκπεραίωση των οργανωτικών ζητημάτων. Όταν οι Γερμανοί αδελφοί κατάλαβαν ότι αυτές οι προσαρμογές δεν αποτελούσαν δυσμενή κριτική απέναντι στην εργασία τους​—αλλά ότι είχε έρθει ο καιρός για στενότερη συνεργασία ανάμεσα στα διάφορα γραφεία τμήματος και στα κεντρικά γραφεία​—ενθουσιάστηκαν και εκδήλωσαν ένα θαυμάσιο πνεύμα συνεργασίας.

Το 1952 έλαβα μια επιστολή από το γραφείο του αδελφού Νορ που μου έδινε οδηγίες να πάω στο γραφείο τμήματος στη Βέρνη της Ελβετίας. Εκεί διορίστηκα να υπηρετώ ως επίσκοπος τμήματος, αρχίζοντας από την 1η Ιανουαρίου 1953.

 Νέες Χαρές στην Ελβετία

Λίγο καιρό μετά την άφιξή μου στην Ελβετία, γνώρισα την Έστερ στη διάρκεια μιας συνέλευσης περιφερείας, και δεν αργήσαμε να αρραβωνιαστούμε. Τον Αύγουστο του 1954, ο αδελφός Νορ μού ζήτησε να πάω στο Μπρούκλιν, όπου μου ανακοινώθηκε η φύση μιας νέας, συναρπαστικής υπηρεσίας. Εφόσον ο αριθμός και το μέγεθος των γραφείων τμήματος σε όλο τον κόσμο είχαν αυξηθεί τόσο πολύ, ξεκινούσε η εφαρμογή μιας νέας διευθέτησης. Η γη χωρίστηκε σε ζώνες, σε καθεμιά από τις οποίες θα υπηρετούσε ένας επίσκοπος ζώνης. Διορίστηκα σε δύο από αυτές τις ζώνες: στην Ευρώπη και στην περιοχή της Μεσογείου.

Λίγο μετά τη σύντομη επίσκεψή μου στο Μπρούκλιν, επέστρεψα στην Ελβετία και ετοιμάστηκα για το έργο ζώνης. Η Έστερ και εγώ παντρευτήκαμε, και εκείνη ήρθε μαζί μου για να υπηρετεί στο γραφείο τμήματος στην Ελβετία. Στο πρώτο μου ταξίδι, επισκέφτηκα ιεραποστολικούς οίκους και γραφεία τμήματος στην Ιταλία, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, σε χώρες της Μέσης Ανατολής και των ακτών της Βόρειας Αφρικής, καθώς και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία​—συνολικά 13 χώρες. Αφού επέστρεψα για λίγο στη Βέρνη, το ταξίδι μου συνεχίστηκε σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δυτικά του Σιδηρού Παραπετάσματος. Τον πρώτο χρόνο του γάμου μας, έλειπα έξι μήνες υπηρετώντας τους Χριστιανούς αδελφούς μας.

Αλλαγή Περιστάσεων

Το 1957, η Έστερ έμαθε ότι ήταν έγκυος και, εφόσον στα γραφεία τμήματος δεν προβλέπεται να μένουν γονείς με παιδιά, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Δανία, όπου ο πατέρας μου μας προσκάλεσε να μείνουμε μαζί του. Η Έστερ φρόντιζε τόσο την κόρη μας, τη Ράκελ, όσο και τον πατέρα μου, ενώ εγώ βοηθούσα στις εργασίες στο νεόχτιστο γραφείο τμήματος. Υπηρέτησα ως εκπαιδευτής στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για τους επισκόπους των εκκλησιών και συνέχισα επίσης να υπηρετώ ως επίσκοπος ζώνης.

Το έργο ζώνης συνεπαγόταν παρατεταμένες περιόδους ταξιδιών, πράγμα που δυστυχώς είχε ως αποτέλεσμα να μένω πολύ καιρό μακριά από την κόρη μας. Αυτό είχε τις συνέπειές του. Κάποτε έμεινα για κάποιο διάστημα στο Παρίσι, όπου οργανώσαμε ένα μικρό τυπογραφείο. Η Έστερ και η Ράκελ ήρθαν με το τρένο για να με δουν και έφτασαν στο σταθμό Γκαρ ντι Νορ. Ο Λεοπόλ Ζοντέ από το γραφείο τμήματος και εγώ πήγαμε εκεί για να τις συναντήσουμε. Η Ράκελ στάθηκε πάνω σε ένα σκαλοπάτι του βαγονιού, κοίταξε τον Λεοπόλ, ύστερα εμένα και πάλι τον Λεοπόλ, και κατόπιν αγκάλιασε τον Λεοπόλ!

Άλλη μια δραστική αλλαγή συνέβη όταν, σε ηλικία 45 ετών, σταμάτησα την ολοχρόνια υπηρεσία προκειμένου  να κερδίζω τα προς το ζην για να φροντίζω την οικογένειά μου. Με την πείρα μου ως διάκονος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μπόρεσα να βρω εργασία ως διευθυντής εξαγωγών. Αφού εργάστηκα για την ίδια εταιρία περίπου εννιά χρόνια και η Ράκελ τελείωσε το σχολείο, αποφασίσαμε να ανταποκριθούμε στην παρότρυνση που μας δόθηκε και να μετακομίσουμε εκεί όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας.

Εξετάζοντας τις ευκαιρίες που υπήρχαν στη Νορβηγία, ζήτησα πληροφορίες από κάποιο γραφείο ευρέσεως εργασίας για την πιθανότητα να βρω δουλειά εκεί. Η απάντηση δεν ήταν ενθαρρυντική. Υπήρχαν πολύ λίγες ελπίδες για έναν 55χρονο. Εντούτοις, ήρθα σε επαφή με το γραφείο τμήματος στο Όσλο και κατόπιν νοίκιασα ένα σπίτι κοντά στην πόλη Ντρόμπακ, έχοντας την πεποίθηση ότι θα παρουσιαζόταν ευκαιρία για εργασία. Όντως παρουσιάστηκε, και ακολούθησε μια πολύ απολαυστική περίοδος στην υπηρεσία της Βασιλείας στη Νορβηγία.

Οι καλύτερες στιγμές ήταν όταν οι περισσότεροι αδελφοί από την εκκλησία μας ταξιδεύαμε βόρεια για να εργαστούμε σε μη ανατεθειμένους τομείς. Νοικιάζαμε αγροικίες σε χώρους κατασκήνωσης και κάθε ημέρα επισκεπτόμασταν τα διασκορπισμένα αγροκτήματα στα μεγαλοπρεπή βουνά. Ήταν απολαυστικό να μιλάμε σε εκείνους τους φιλικούς ανθρώπους για τη Βασιλεία του Θεού. Δίναμε πολλά έντυπα, αλλά για να κάνουμε επανεπισκέψεις έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τον επόμενο χρόνο. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν μας ξεχνούσαν! Η Έστερ και η Ράκελ θυμούνται ακόμη περιπτώσεις όπου ξαναπηγαίναμε και μας υποδέχονταν σαν μέλη της οικογένειας που είχαν να τα δουν πολύ καιρό. Έπειτα από τρία χρόνια στη Νορβηγία, επιστρέψαμε στη Δανία.

Οι Χαρές της Οικογενειακής Ζωής

Λίγο καιρό αργότερα, η Ράκελ αρραβωνιάστηκε τον Νιλς Χόγιο, έναν ζηλωτή ολοχρόνιο σκαπανέα. Αφού παντρεύτηκαν, ο Νιλς και η Ράκελ συνέχισαν το σκαπανικό μέχρις ότου γεννήθηκαν τα παιδιά τους. Ο Νιλς έχει αποδειχτεί και καλός σύζυγος και εξαιρετικός πατέρας, δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον για την οικογένειά του. Νωρίς κάποιο πρωί πήρε το γιο του με το ποδήλατό του στην παραλία για να δουν την ανατολή του ήλιου. Ένας γείτονας ρώτησε τον μικρό τι έκαναν εκεί. Εκείνος απάντησε: «Προσευχηθήκαμε στον Ιεχωβά».

Έπειτα από λίγα χρόνια, η Έστερ και εγώ ήμασταν παρόντες στο βάφτισμα των δύο μεγαλύτερων εγγονιών μας, του Μπένιαμιν και της Νάντια. Ανάμεσα σε εκείνους που παρευρέθηκαν στην περίσταση ήταν και ο Νιλς, ο οποίος στάθηκε ξαφνικά μπροστά μου. Με κοίταξε και είπε: «Οι αληθινοί άντρες δεν κλαίνε». Εντούτοις, την αμέσως επόμενη στιγμή κλαίγαμε αγκαλιασμένοι. Τι χαρά να έχεις έναν γαμπρό με τον οποίο να μπορείς και να γελάς και να κλαις!

Συνεχίζουμε να Προσαρμοζόμαστε στις Περιστάσεις

Άλλη μια ευλογία ήρθε όταν ζητήθηκε από την Έστερ και εμένα να επιστρέψουμε για να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος της Δανίας. Ωστόσο, τότε γίνονταν προετοιμασίες για την οικοδόμηση αρκετά μεγαλύτερων εγκαταστάσεων τμήματος στο Χόλμπεκ. Είχα το προνόμιο να συμμετάσχω στην επίβλεψη του έργου οικοδόμησης, το οποίο έγινε εξ ολοκλήρου από άμισθους εθελοντές. Παρότι αντιμετωπίσαμε έναν βαρύ χειμώνα, στα τέλη του 1982 το έργο ουσιαστικά ολοκληρώθηκε και όλοι μας ήμασταν ενθουσιασμένοι που μετακομίσαμε στις μεγαλύτερες, βελτιωμένες εγκαταστάσεις!

Στη συνέχεια εγώ άρχισα να ασχολούμαι με εργασία γραφείου, πράγμα που μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση, ενώ η Έστερ υπηρετούσε στο τηλεφωνικό κέντρο. Ωστόσο, αργότερα έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση αρθροπλαστικής ισχίου και ύστερα από ενάμιση χρόνο έκανε εγχείρηση στη χοληδόχο κύστη. Παρά το καλοσυνάτο ενδιαφέρον που μας έδειξε το προσωπικό του γραφείου τμήματος, αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερα για όλους αν φεύγαμε. Μετακομίσαμε στην εκκλησία όπου ανήκε η κόρη μας με την οικογένειά της.

Σήμερα η υγεία της Έστερ δεν είναι καλή. Εντούτοις, μπορώ να πω πραγματικά ότι όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετήσαμε μαζί, με τόσες αλλαγές στις περιστάσεις μας, αποδείχτηκε εξαιρετικό στήριγμα και σύντροφος. Παρά την κλονισμένη υγεία, και οι δυο μας εξακολουθούμε να έχουμε κάποια συμμετοχή στο έργο κηρύγματος. Καθώς αναπολώ τη ζωή μου, ανακαλώ στη μνήμη μου με ευγνωμοσύνη τα λόγια του ψαλμωδού: «Θεέ, με διδάσκεις από τη νεότητά μου».​—Ψαλμός 71:17.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Καθώς ξεφορτώνουμε ένα φορτίο με έντυπα στο γραφείο τμήματος της Γερμανίας το οποίο βρισκόταν υπό ανέγερση το 1949

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Στους συνεργάτες μου περιλαμβάνονταν Μάρτυρες όπως αυτοί εδώ οι οποίοι είχαν επιστρέψει από στρατόπεδα συγκέντρωσης

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Με την Έστερ σήμερα και την ημέρα του γάμου μας στο Μπέθελ της Βέρνης, τον Οκτώβριο του 1955