Ανατροφή Παιδιών σε Ξένη Χώρα​—Οι Προκλήσεις και οι Ανταμοιβές

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι μεταναστεύουν με την ελπίδα να κάνουν μια καινούρια αρχή σε μια νέα χώρα. Η Ευρώπη φιλοξενεί τώρα περισσότερους από 20 εκατομμύρια μετανάστες, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν τόπο διαμονής 26 και πλέον εκατομμυρίων αλλοδαπών, ενώ πάνω από το 21 τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της Αυστραλίας έχει γεννηθεί σε άλλη χώρα. Πολλές φορές, αυτές οι οικογένειες μεταναστών πρέπει να αγωνιστούν για να μάθουν μια καινούρια γλώσσα και να προσαρμοστούν σε έναν καινούριο πολιτισμό.

Συχνά, τα παιδιά μαθαίνουν γρήγορα τη γλώσσα της νέας τους χώρας και αρχίζουν να σκέφτονται σε αυτή την καινούρια γλώσσα. Για τους γονείς τους ίσως χρειαστεί περισσότερος καιρός. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια χώρα ξένη για τους γονείς τους, οι γλωσσικές δυσκολίες μπορεί να δημιουργήσουν ένα δυσγεφύρωτο χάσμα επικοινωνίας.

Δεν είναι μόνο η καινούρια γλώσσα που επηρεάζει τη νοοτροπία των παιδιών, αλλά και ο πολιτισμός της νέας χώρας είναι δυνατόν να ασκεί επίσης επίδραση στο πώς νιώθουν αυτά. Οι γονείς ίσως δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις αντιδράσεις των παιδιών τους. Γι’ αυτό, οι μετανάστες γονείς που προσπαθούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους με «τη διαπαιδαγώγηση και τη νουθεσία του Ιεχωβά» αντιμετωπίζουν μοναδικές προκλήσεις.​—Εφεσίους 6:4.

Η Πρόκληση του να Αγγίξουν τη Διάνοια και την Καρδιά

Οι Χριστιανοί γονείς έχουν την επιθυμία και την ευθύνη να διδάσκουν στα παιδιά τους την “καθαρή γλώσσα” της Γραφικής αλήθειας. (Σοφονίας 3:9) Εντούτοις, αν τα παιδιά έχουν περιορισμένη μόνο γνώση της γλώσσας των γονέων τους και αν οι γονείς δεν μπορούν να εκφραστούν αποτελεσματικά στη γλώσσα που έχουν συνηθίσει τα παιδιά τους, πώς μπορούν να ενσταλάζουν το νόμο του Ιεχωβά στην καρδιά των παιδιών τους; (Δευτερονόμιο 6:7) Τα παιδιά μπορεί να καταλαβαίνουν τις λέξεις που λένε οι γονείς τους, αλλά αν αυτά που τους λέγονται δεν αγγίζουν την καρδιά τους, τα παιδιά ίσως γίνουν ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Ο Πέδρο και η Σάντρα μετακόμισαν από τη Νότια Αμερική στην Αυστραλία και αντιμετωπίζουν αυτή την πρόκληση ενώ ανατρέφουν τα δύο εφηβικής ηλικίας αγόρια τους. * Ο Πέδρο λέει: «Όταν μιλάτε για πνευματικά ζητήματα περιλαμβάνεται η καρδιά και τα αισθήματα. Χρειάζεται να εκφράζετε σκέψεις με βαθύτερο και περισσότερο νόημα, και ως εκ τούτου υπάρχει ανάγκη για πιο διευρυμένο λεξιλόγιο». Η Σάντρα προσθέτει: «Αν τα παιδιά μας δεν κατανοούν σε βάθος τη μητρική μας γλώσσα, τότε η πνευματική τους ζωή πιθανόν να χωλαίνει. Θα μπορούσαν να χάσουν την εκτίμησή τους για την αλήθεια, καθώς δεν θα συνειδητοποιούν τις αρχές που βρίσκονται πίσω από τα όσα μαθαίνουν. Η πνευματική τους διάκριση μπορεί να παρεμποδίζεται και η σχέση τους με τον Ιεχωβά πιθανόν να χωλαίνει».

 Ο Νιαναπιρακασάμ και η Έλεν μετανάστευσαν από τη Σρι Λάνκα στη Γερμανία και τώρα έχουν δύο παιδιά. Συμφωνούν λέγοντας: «Πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντικό να μιλούν τα παιδιά μας τη μητρική μας γλώσσα ενώ μαθαίνουν γερμανικά. Είναι σημαντικό για αυτά να μπορούν να μας εκφράζουν τα αισθήματά τους, να μιλούν από την καρδιά τους στην καρδιά μας».

Ο Μιγκέλ και η Κάρμεν, οι οποίοι μετανάστευσαν από την Ουρουγουάη στην Αυστραλία, λένε: «Οι γονείς που βρίσκονται στη θέση μας πρέπει να εργάζονται πιο σκληρά. Είτε πρέπει να μάθουν την καινούρια γλώσσα τόσο καλά ώστε να μπορούν να κατανοούν και να εξηγούν πνευματικά ζητήματα σε αυτή τη γλώσσα είτε να διδάξουν στα παιδιά τους να χειρίζονται με ευχέρεια τη γλώσσα των γονέων τους».

Οικογενειακή Απόφαση

Θεμελιώδες στοιχείο για την πνευματική υγεία κάθε οικογένειας μεταναστών είναι το να αποφασίσουν ποια γλώσσα θα χρησιμοποιούν ώστε να «διδάσκονται από τον Ιεχωβά». (Ησαΐας 54:13) Αν κάπου κοντά υπάρχει μια εκκλησία η οποία μιλάει τη μητρική γλώσσα της οικογένειας, τότε η οικογένεια μπορεί να επιλέξει να υποστηρίξει αυτή την εκκλησία. Από την άλλη μεριά, ίσως επιλέξει να συνταυτιστεί με μια εκκλησία που μιλάει την κύρια γλώσσα της χώρας στην οποία έχουν μεταναστεύσει. Ποιοι παράγοντες θα επηρεάσουν αυτή την απόφαση;

Ο Δημήτρης και η Πατρούλλα, οι οποίοι μετανάστευσαν από την Κύπρο στην Αγγλία και μεγάλωσαν πέντε παιδιά εκεί, εξηγούν τι επηρέασε την απόφασή τους: «Αρχικά, η οικογένειά μας ήταν συνταυτισμένη με ελληνόφωνη εκκλησία. Αν και αυτό βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό εμάς τους γονείς, αποδείχτηκε εμπόδιο στην πνευματική ανάπτυξη των παιδιών μας. Μολονότι είχαν βασική κατανόηση της ελληνικής γλώσσας, δυσκολεύονταν να καταλαβαίνουν τα πιο λεπτά σημεία. Αυτό έγινε φανερό από την κάπως αργή πνευματική τους ανάπτυξη. Ως οικογένεια, μεταφερθήκαμε σε μια αγγλόφωνη εκκλησία, και τα καλά αποτελέσματα για τα παιδιά μας ήταν σχεδόν άμεσα. Έχουν ενισχυθεί πνευματικά. Η απόφαση να αλλάξουμε εκκλησία δεν ήταν εύκολη, αλλά στην περίπτωσή μας αποδείχτηκε σοφή ενέργεια».

Η οικογένεια εξακολούθησε να διατηρεί επαφή με τη μητρική γλώσσα των γονέων και θέρισε πλούσιες ανταμοιβές. Τα παιδιά τους σχολιάζουν: «Το ότι γνωρίζουμε περισσότερες από μία γλώσσες είναι προσόν. Μολονότι η αγγλική είναι η πρώτη μας γλώσσα, έχουμε διαπιστώσει ότι η γνώση της ελληνικής έχει συμβάλει σε ισχυρές και στενές οικογενειακές σχέσεις, ιδιαίτερα με τους παππούδες μας. Επίσης μας έχει βοηθήσει να είμαστε πιο συμπονετικοί προς τους μετανάστες και μας έδωσε την πεποίθηση ότι μπορούσαμε να μάθουμε άλλη μια γλώσσα. Γι’ αυτό, όταν μεγαλώσαμε, η οικογένειά μας άλλαξε εκκλησία για να προσφέρει βοήθεια σε μια αλβανόφωνη εκκλησία».

Ο Χριστόφορος και η Μαργαρίτα μετακόμισαν και αυτοί από την Κύπρο στην Αγγλία και μεγάλωσαν εκεί τρία παιδιά. Επέλεξαν να υποστηρίξουν την ελληνόφωνη εκκλησία. Ο γιος τους, ο Νίκος, ο οποίος υπηρετεί τώρα ως πρεσβύτερος  σε μια ελληνόφωνη εκκλησία, θυμάται: «Λάβαμε την ενθάρρυνση να συνταυτιστούμε με τη νεοσύστατη ελληνόφωνη εκκλησία. Η οικογένειά μας το θεώρησε αυτό θεοκρατικό διορισμό».

Η Μαργαρίτα αναφέρει: «Όταν τα δυο αγόρια ήταν εφτά και οχτώ χρονών, γράφτηκαν στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ως γονείς, προβληματιζόμασταν λίγο για την περιορισμένη τους κατανόηση της ελληνικής. Ωστόσο, κάθε διορισμός γινόταν οικογενειακή υπόθεση και δαπανούσαμε πολλές ώρες βοηθώντας τα να προετοιμάσουν τις ομιλίες τους».

Η κόρη τους, η Ιωάννα, λέει: «Θυμάμαι τον πατέρα μας να μας μαθαίνει ελληνικά γράφοντάς μας το αλφάβητο σε έναν μαυροπίνακα που είχαμε στο σπίτι, και εμείς έπρεπε να το μάθουμε καλά. Πολλοί άνθρωποι δαπανούν χρόνια ολόκληρα μελετώντας μια γλώσσα, αλλά με τη βοήθεια της μητέρας και του πατέρα μας, εμείς μάθαμε ελληνικά χωρίς να δαπανήσουμε πάρα πολύ χρόνο».

Μερικές οικογένειες θα επιλέξουν να υποστηρίξουν μια ξενόγλωσση εκκλησία επειδή οι γονείς πιστεύουν, ότι για να αναπτύξουν «πνευματική κατανόηση» και να προοδεύσουν, χρειάζεται να διδάσκονται στη μητρική τους γλώσσα. (Κολοσσαείς 1:9, 10· 1 Τιμόθεο 4:13, 15) Ή τα μέλη της οικογένειας μπορεί να θεωρούν τις γλωσσικές τους ικανότητες προσόν με το οποίο βοηθούν άλλους μετανάστες να μάθουν την αλήθεια.

Από την άλλη μεριά, μια οικογένεια μπορεί να πιστεύει ότι είναι προς όφελός της το να συνταυτιστεί με μια εκκλησία όπου μιλιέται η κύρια γλώσσα της χώρας στην οποία έχει μεταναστεύσει. (Φιλιππησίους 2:4· 1 Τιμόθεο 3:5) Αφού εξεταστεί η κατάσταση με την οικογένεια, επαφίεται στην κεφαλή της να πάρει μια απόφαση με προσευχή. (Ρωμαίους 14:4· 1 Κορινθίους 11:3·  Φιλιππησίους 4:6, 7) Ποιες εισηγήσεις μπορούν να βοηθήσουν αυτές τις οικογένειες;

Μερικές Πρακτικές Εισηγήσεις

Ο Πέδρο και η Σάντρα, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, λένε: «Στο σπίτι έχουμε ως κανόνα να μιλάμε μόνο ισπανικά ώστε να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ξεχάσουμε τη μητρική μας γλώσσα. Είναι δύσκολο να το τηρούμε αυτό, εφόσον τα αγόρια μας γνωρίζουν ότι καταλαβαίνουμε την αγγλική. Αλλά αν δεν τηρούσαμε αυτόν τον κανόνα, έπειτα από λίγο καιρό ίσως αυτά να μην καταλάβαιναν ισπανικά».

Ο Μιγκέλ και η Κάρμεν, οι οποίοι επίσης αναφέρθηκαν νωρίτερα, προτείνουν: «Αν οι γονείς διεξάγουν τακτική οικογενειακή μελέτη και εξετάζουν καθημερινά το εδάφιο της ημέρας στη μητρική τους γλώσσα, τότε τα παιδιά δεν θα αποκτήσουν μόνο στοιχειώδη γνώση της γλώσσας​—θα μάθουν να εκφράζουν πνευματικές ιδέες σε αυτή τη γλώσσα».

Ο Μιγκέλ προτείνει επίσης: «Κάντε το έργο μαρτυρίας ευχάριστο. Ο τομέας μας καλύπτει ένα τεράστιο τμήμα μιας μεγάλης πόλης και δαπανούμε αρκετό χρόνο ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο για να εντοπίσουμε τους ανθρώπους που μιλούν τη γλώσσα μας. Χρησιμοποιούμε αυτόν το χρόνο για να παίζουμε Γραφικά παιχνίδια και να συζητάμε γύρω από σημαντικά ζητήματα. Προσπαθώ να προγραμματίζω ώστε να κάνουμε αρκετές καλές επανεπισκέψεις όταν ταξιδεύουμε στο έργο κηρύγματος. Κατόπιν, στο τέλος της ημέρας, τα παιδιά έχουν πάρει μέρος σε τουλάχιστον μία ουσιαστική συζήτηση».

Αντιμετώπιση των Πολιτισμικών Διαφορών

Ο Λόγος του Θεού ενθαρρύνει τους νεαρούς: «Άκου, γιε μου, τη διαπαιδαγώγηση του πατέρα σου και μην εγκαταλείπεις το νόμο της μητέρας σου». (Παροιμίες 1:8) Ωστόσο, μπορεί να ανακύψουν δυσκολίες όταν οι κανόνες διαπαιδαγώγησης που θέτει ο πατέρας και ο “νόμος” της μητέρας είναι επηρεασμένοι από έναν πολιτισμό ο οποίος διαφέρει από αυτόν όπου βρίσκονται τα παιδιά.

Βέβαια, επαφίεται στην κεφαλή κάθε οικογένειας να καθορίζει πώς θα προΐσταται στο σπιτικό του και δεν πρέπει να επηρεάζεται ακατάλληλα από άλλες οικογένειες. (Γαλάτες 6:4, 5) Εντούτοις, η καλή επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την αποδοχή νέων συνηθειών.

Ωστόσο, πολλές από τις συνήθειες ή τα έθιμα που επικρατούν στις αναπτυγμένες χώρες είναι επιβλαβή για την πνευματική υγεία  των Χριστιανών. Η σεξουαλική ανηθικότητα, η απληστία και ο στασιασμός συχνά προωθούνται μέσω της δημοφιλούς μουσικής και ψυχαγωγίας. (Ρωμαίους 1:26-32) Οι Χριστιανοί γονείς δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ευθύνη που έχουν να ελέγχουν τη μουσική και την ψυχαγωγία την οποία επιλέγουν τα παιδιά τους, απλώς και μόνο επειδή οι ίδιοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τη γλώσσα. Πρέπει να θέτουν σταθερές κατευθυντήριες γραμμές. Εντούτοις, αυτό ίσως παρουσιάσει μια πρόκληση.

Η Κάρμεν λέει: «Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τους στίχους της μουσικής που ακούν τα παιδιά μας. Η μελωδία μπορεί να ακούγεται ωραία, αλλά αν τα λόγια είναι διφορούμενα ή περιέχουν αργκό εκφράσεις που είναι ανήθικες, εμείς δεν το γνωρίζουμε». Πώς έχουν αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση; Ο Μιγκέλ λέει: «Δαπανούμε πολύ χρόνο διδάσκοντας τα παιδιά μας για τους κινδύνους της ανήθικης μουσικής και προσπαθούμε να τα βοηθούμε να επιλέγουν μουσική την οποία επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά». Ναι, χρειάζεται επαγρύπνηση και λογικότητα για να αντιμετωπιστούν οι πολιτισμικές διαφορές.​—Δευτερονόμιο 11:18, 19· Φιλιππησίους 4:5.

Θερίζουν τις Ανταμοιβές

Η ανατροφή παιδιών σε μια ξένη χώρα απαιτεί περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη προσπάθεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Αλλά τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά μπορούν να θερίσουν επιπρόσθετες ανταμοιβές για τις προσπάθειες που καταβάλλουν.

Ο Αζάμ και η σύζυγός του Σάρα μετανάστευσαν από την Τουρκία στη Γερμανία όπου ανέθρεψαν τα τρία τους παιδιά. Ο μεγαλύτερος γιος τους υπηρετεί τώρα στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Ζέλτερς της Γερμανίας. Ο Αζάμ λέει: «Ένα μεγάλο όφελος για τα παιδιά είναι ότι μπορούν να αναπτύξουν ιδιότητες οι οποίες αποτελούν προτερήματα και στους δύο πολιτισμούς».

Ο Αντόνιο και η Λουτονάντιο μετακόμισαν από την Ανγκόλα στη Γερμανία και εκεί μεγαλώνουν τα εννιά παιδιά τους. Η οικογένεια μιλάει λινγκάλα, γαλλικά και γερμανικά. Ο Αντόνιο λέει: «Η ικανότητα του να μιλάμε διάφορες γλώσσες βοηθάει την οικογένειά μας να δίνει μαρτυρία σε ανθρώπους από πολλές χώρες. Αυτό μας φέρνει όντως μεγάλη χαρά».

Δύο παιδιά ενός αντρογύνου από την Ιαπωνία που έχουν μετακομίσει στην Αγγλία πιστεύουν ότι είναι προς μεγάλο τους όφελος το ότι γνωρίζουν την ιαπωνική και την αγγλική. Τα παιδιά λένε: «Το να γνωρίζουμε δύο γλώσσες μάς βοήθησε να βρούμε εργασία. Έχουμε ωφεληθεί από τις μεγάλες αγγλόφωνες συνελεύσεις περιφερείας. Παράλληλα, έχουμε το προνόμιο να υπηρετούμε σε μια ιαπωνική εκκλησία, όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη».

Μπορείτε να Πετύχετε

Το να ανατρέφει κάποιος παιδιά ενώ ζει ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν συμμερίζονται τις πολιτισμικές του αξίες αποτελεί μια πρόκληση την οποία αντιμετωπίζουν οι υπηρέτες του Θεού από τους Βιβλικούς χρόνους. Οι γονείς του Μωυσή είχαν επιτυχία, μολονότι εκείνος ανατράφηκε στην Αίγυπτο. (Έξοδος 2:9, 10) Αρκετοί από τους εξόριστους Ιουδαίους στη Βαβυλώνα ανέθρεψαν παιδιά που ήταν πρόθυμα να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να αποκαταστήσουν την αληθινή λατρεία.​—Έσδρας 2:1, 2, 64-70.

Παρόμοια σήμερα, οι Χριστιανοί γονείς είναι δυνατόν να πετύχουν. Μπορεί να έχουν την ανταμοιβή να ακούσουν τα παιδιά τους να λένε αυτό που άκουσε ένα αντρόγυνο από τα δικά του παιδιά: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια λόγω της στοργικής φροντίδας του πατέρα και της μητέρας μας, με τους οποίους απολαμβάνουμε καλή επικοινωνία πάντοτε. Είμαστε χαρούμενοι για το ότι αποτελούμε μέρος της παγκόσμιας οικογένειας που υπηρετεί τον Ιεχωβά».

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Το να μιλάτε μόνο τη μητρική σας γλώσσα στο σπίτι βοηθάει τα παιδιά σας να αποκτήσουν βασική γνώση αυτής της γλώσσας

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Μια κοινή γλώσσα διατηρεί τους δεσμούς ανάμεσα στους παππούδες και στα εγγόνια

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Η μελέτη της Γραφής με τα παιδιά σας αναπτύσσει την «πνευματική κατανόησή» τους