Βιογραφία

Ένας Ιεραποστολικός Διορισμός Έγινε το Σπίτι Μας

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΙΚ ΓΟΟΥΛΝΤΡΑΝ

Ήταν ένα κυριακάτικο απόγευμα το Σεπτέμβριο του 1953. Μόλις είχαμε φτάσει στη Νοτιοδυτική Αφρική (τώρα Ναμίμπια). Βρισκόμασταν στη χώρα λιγότερο από μία εβδομάδα και ετοιμαζόμασταν να διεξαγάγουμε μια δημόσια συνάθροιση στην πρωτεύουσα, το Βίντχουκ. Τι μας είχε φέρει από την Αυστραλία σε αυτή την αφρικανική χώρα; Η σύζυγός μου και εγώ, μαζί με τρεις κοπέλες, είχαμε έρθει ως ιεραπόστολοι των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού.​—Ματθαίος 24:14.

Η ΖΩΗ μου ξεκίνησε σε ένα απομακρυσμένο μέρος της γης, την Αυστραλία, το κρίσιμο έτος 1914. Τα εφηβικά μου χρόνια συνέπεσαν με τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση και έπρεπε να συμβάλλω και εγώ ώστε να έχει η οικογένειά μου τα αναγκαία. Δεν υπήρχαν δουλειές, αλλά εγώ επινόησα έναν τρόπο για να κυνηγώ άγρια κουνέλια, από τα οποία έβριθε η Αυστραλία. Έτσι λοιπόν, ένας κύριος τρόπος με τον οποίο συνέβαλλα στο να υπάρχει τροφή στο οικογενειακό κελάρι ήταν ο σταθερός ανεφοδιασμός του με κρέας κουνελιού.

Όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος το 1939, είχα ήδη καταφέρει να βρω δουλειά στα τραμ και στα λεωφορεία της Μελβούρνης. Υπήρχαν περίπου 700 υπάλληλοι που εργάζονταν με βάρδιες στα λεωφορεία, και σε κάθε βάρδια συναντούσα διαφορετικό οδηγό ή εισπράκτορα. Συχνά τους ρωτούσα: «Ποια είναι η θρησκεία σας;» και τους άφηνα να μου εξηγήσουν τις πεποιθήσεις τους. Ο μόνος που μπόρεσε να μου δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις ήταν ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Μου εξήγησε το Γραφικό άγγελμα για μια παραδεισιακή γη, όπου οι θεοφοβούμενοι άνθρωποι θα ζούσαν για πάντα.​—Ψαλμός 37:29.

 Στο μεταξύ, ήρθε και η μητέρα μου σε επαφή με Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πολλές φορές, όταν επέστρεφα από την τελευταία βάρδια, το φαγητό μου με περίμενε στο τραπέζι μαζί με ένα αντίτυπο του περιοδικού Παρηγορία (τώρα ονομάζεται Ξύπνα!). Τα όσα διάβαζα μου φαίνονταν ωραία. Με τον καιρό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτή ήταν η αληθινή θρησκεία, άρχισα να έχω ενεργή συμμετοχή στις δραστηριότητές της και βαφτίστηκα το Μάιο του 1940.

Στη Μελβούρνη υπήρχε ένας οίκος σκαπανέων, όπου ζούσαν περίπου 25 ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετακόμισα για να μείνω μαζί τους. Κάθε ημέρα άκουγα τις συναρπαστικές εμπειρίες που είχαν στο έργο κηρύγματος και ανέπτυξα μέσα στην καρδιά μου την επιθυμία να ενωθώ μαζί τους. Τελικά, έκανα αίτηση για υπηρεσία σκαπανέα. Η αίτηση έγινε δεκτή και προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία. Έτσι έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ.

Φυλάκιση και Απαγόρευση

Ένας από τους διορισμούς μου στο Μπέθελ ήταν να χειρίζομαι το πριονιστήριο. Εκεί κόβαμε ξύλα από τα οποία φτιάχναμε κάρβουνα για καύσιμη ύλη. Αυτά χρησιμοποιούνταν για τα οχήματα του γραφείου τμήματος επειδή υπήρχε λιγοστή βενζίνη στο εμπόριο λόγω του πολέμου. Στο πριονιστήριο εργαζόμασταν 12 άτομα και ήμασταν όλοι σε ηλικία στράτευσης. Δεν πέρασε πολύς καιρός και καταδικαστήκαμε σε εξάμηνη φυλάκιση εξαιτίας της βασισμένης στη Γραφή άρνησής μας να υπηρετήσουμε στο στρατό. (Ησαΐας 2:4) Μας έστειλαν σε αγροτική φυλακή για καταναγκαστικά έργα. Τι μας έβαλαν να κάνουμε; Από όλες τις εργασίες που υπήρχαν, μας ανέθεσαν να κόβουμε ξύλα, την ίδια εργασία που είχαμε εκπαιδευτεί να κάνουμε στο Μπέθελ!

Κάναμε τόσο καλή δουλειά στην κοπή ξύλων ώστε ο διοικητής της φυλακής μάς έδωσε μια Αγία Γραφή και τα Βιβλικά μας έντυπα, παρά τις αυστηρές διαταγές να μην έχουμε στην κατοχή μας τέτοια είδη. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου ήταν που έμαθα ένα χρήσιμο μάθημα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενόσω εργαζόμουν στο Μπέθελ, υπήρχε ένας αδελφός με τον οποίο δεν τα πήγαινα καλά. Οι προσωπικότητές μας ήταν απλώς πολύ διαφορετικές. Ποιον λέτε ότι έβαλαν στο ίδιο κελί μαζί μου; Ναι, εκείνον ακριβώς τον αδελφό. Τώρα είχαμε πράγματι χρόνο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον και το αποτέλεσμα ήταν να αναπτύξουμε στενή και διαρκή φιλία.

Με τον καιρό, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση στην Αυστραλία. Όλοι οι χρηματικοί πόροι κατασχέθηκαν και οι αδελφοί στο Μπέθελ είχαν πολύ λίγα από οικονομική άποψη. Σε μια περίπτωση, ένας από αυτούς με πλησίασε και είπε: «Ντικ, θέλω να πάω στην πόλη για να βγω στην υπηρεσία αγρού, αλλά δεν έχω παπούτσια, μόνο τις αρβύλες της δουλειάς». Με χαρά τον βοήθησα, και εκείνος πήγε στην πόλη φορώντας τα παπούτσια μου.

Έπειτα από λίγο, μάθαμε ότι είχε συλληφθεί και φυλακιστεί επειδή κήρυττε. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και να μην του στείλω ένα σύντομο σημείωμα: «Λυπάμαι για ό,τι σου συνέβη. Χαίρομαι που δεν ήμουν εγώ αυτός που φορούσε τα παπούτσια μου». Λίγο καιρό αργότερα, όμως, με συνέλαβαν και εμένα και με φυλάκισαν για δεύτερη φορά λόγω της ουδέτερης στάσης μου. Ύστερα από την αποφυλάκισή μου, διορίστηκα να φροντίζω το αγρόκτημα που προμήθευε τρόφιμα για την οικογένεια Μπέθελ. Τότε είχαμε ήδη κερδίσει μια δικαστική απόφαση, και η απαγόρευση που είχε επιβληθεί στις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά άρθηκε.

Γάμος με μια Ζηλώτρια Ευαγγελιζόμενη

Ενόσω ήμουν στο αγρόκτημα, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το γάμο και ελκύστηκα από μια νεαρή σκαπάνισσα, την Καραλί Κλόγκαν. Η γιαγιά της Καραλί ήταν η πρώτη από την οικογένειά της που έδειξε ενδιαφέρον για το άγγελμα της Γραφής. Λίγο πριν πεθάνει, είπε στη μητέρα της Καραλί, τη Βέρα: «Να αναθρέψεις τα παιδιά σου ώστε να αγαπούν και να υπηρετούν τον Θεό, και μια ημέρα θα συναντηθούμε στην Παραδεισένια γη». Αργότερα, όταν ένας σκαπανέας χτύπησε την πόρτα της Βέρας προσφέροντας το έντυπο Εκατομμύρια Ζώντων Ήδη Ουδέποτε θα Αποθάνωσιν, εκείνα τα λόγια άρχισαν να αποκτούν νόημα. Το βιβλιάριο έπεισε τη Βέρα ότι σκοπός του Θεού ήταν να απολαμβάνουν οι άνθρωποι ζωή σε μια παραδεισιακή γη. (Αποκάλυψη 21:4) Βαφτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας  του 1930 και, όπως την είχε παροτρύνει η μητέρα της, βοήθησε τις τρεις κόρες της​—τη Λούσι, την Τζιν και την Καραλί—​να αναπτύξουν αγάπη για τον Θεό. Ο πατέρας της Καραλί, όμως, εναντιώθηκε έντονα στα θρησκευτικά ενδιαφέροντα της οικογένειάς του, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς ότι θα μπορούσε να συμβεί μέσα στις οικογένειες.​—Ματθαίος 10:34-36.

Η οικογένεια Κλόγκαν ήταν οικογένεια μουσικών και το κάθε παιδί έπαιζε ένα όργανο. Η Καραλί έπαιζε βιολί, και το 1939, σε ηλικία 15 χρονών, πήρε δίπλωμα στη μουσική. Το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υποκίνησε την Καραλί να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον της. Είχε έρθει ο καιρός να αποφασίσει τι θα έκανε στη ζωή της. Αφενός, υπήρχε η προοπτική μιας σταδιοδρομίας στη μουσική. Είχε ήδη προσκληθεί να παίξει στη Συμφωνική Ορχήστρα της Μελβούρνης. Αφετέρου, υπήρχε η προοπτική να αφιερώσει το χρόνο της στο μεγαλειώδες έργο κηρύγματος του αγγέλματος της Βασιλείας. Έπειτα από σοβαρή σκέψη, η Καραλί και οι δύο αδελφές της βαφτίστηκαν το 1940 και έκαναν προετοιμασίες για να αρχίσουν το ολοχρόνιο ευαγγελιστικό έργο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός αφότου η Καραλί αποφάσισε να αρχίσει την ολοχρόνια διακονία και την πλησίασε ένας υπεύθυνος αδελφός από το γραφείο τμήματος της Αυστραλίας, ο Λόιντ Μπάρι, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είχε μόλις εκφωνήσει μια ομιλία στη Μελβούρνη και είπε στην Καραλί: «Επιστρέφω στο Μπέθελ. Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου με το τρένο και να γίνεις μέλος της οικογένειας Μπέθελ;» Εκείνη δέχτηκε πρόθυμα.

Η Καραλί και οι άλλες αδελφές της οικογένειας Μπέθελ έπαιζαν ζωτικό ρόλο στην παροχή Γραφικών εντύπων στους Αυστραλούς αδελφούς όσο διαρκούσε η απαγόρευση στα χρόνια του πολέμου. Στην ουσία εκείνες έκαναν το μεγαλύτερο μέρος της εκτύπωσης, υπό την επίβλεψη του αδελφού Μάλκομ Βέιλ. Τύπωσαν και έδεσαν τα βιβλία Ο Νέος Κόσμος και Τέκνα και δεν παραλείφθηκε ούτε ένα τεύχος της Σκοπιάς στη διάρκεια των δύο και πλέον ετών της απαγόρευσης.

Το τυπογραφείο χρειάστηκε να μεταφερθεί 15 φορές για να μην το εντοπίσει η αστυνομία. Σε μια περίπτωση, τα Γραφικά έντυπα τυπώνονταν στο υπόγειο ενός κτιρίου στο οποίο γινόταν επίσης και άλλου είδους εκτύπωση ως προκάλυμμα. Όταν παρουσιαζόταν κίνδυνος, η αδελφή που ήταν στη ρεσεψιόν πατούσε έναν διακόπτη ο οποίος ενεργοποιούσε κάποιο καμπανάκι στο υπόγειο ώστε οι αδελφές που βρίσκονταν κάτω να μπορούν να κρύψουν τα έντυπα προτού προλάβει να αρχίσει κάποιος την έρευνα.

Στη διάρκεια μιας τέτοιας έρευνας, μερικές από τις αδελφές πανικοβλήθηκαν όταν συνειδητοποίησαν ότι ένα αντίτυπο της Σκοπιάς βρισκόταν πάνω σε κάποιο τραπέζι σε κοινή θέα. Ο αστυνομικός μπήκε μέσα, άφησε το χαρτοφύλακά του πάνω στη Σκοπιά και άρχισε την έρευνα. Εφόσον δεν βρήκε τίποτα, πήρε το χαρτοφύλακά του και έφυγε!

Όταν άρθηκε η απαγόρευση και το γραφείο τμήματος επιστράφηκε στους αδελφούς, σε πολλούς από αυτούς δόθηκε η ευκαιρία να βγουν στον αγρό ως ειδικοί σκαπανείς. Τότε ήταν που η Καραλί προσφέρθηκε να πάει στο Γκλεν Ίνις. Πήγα και εγώ εκεί όταν παντρευτήκαμε την 1η Ιανουαρίου 1948. Τον καιρό που φύγαμε από εκείνον το διορισμό, είχε ήδη ιδρυθεί εκεί μια ανθηρή εκκλησία.

Ο επόμενος διορισμός μας ήταν το Ροκχάμπτον, αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε μέρος να μείνουμε εκεί. Γι’ αυτό, στήσαμε μια σκηνή στο ύπαιθρο στο αγρόκτημα ενός ενδιαφερομένου. Εκείνη η σκηνή ήταν το σπίτι μας τους επόμενους εννιά μήνες. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μείνουμε περισσότερο, αλλά όταν άρχισε η περίοδος των βροχών, μια τροπική καταιγίδα έκανε  κομμάτια τη σκηνή και οι νεροποντές κατά τη διάρκεια των μουσώνων την παρέσυραν. a

Μετακόμιση σε Διορισμό στο Εξωτερικό

Ενόσω βρισκόμασταν στο Ροκχάμπτον, λάβαμε την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε τη 19η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς προκειμένου να λάβουμε ιεραποστολική εκπαίδευση. Έτσι σταλθήκαμε στη χώρα που ήταν τότε γνωστή ως Νοτιοδυτική Αφρική ύστερα από την αποφοίτησή μας το 1952.

Χωρίς καθυστέρηση, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έδειξαν πώς αισθάνονταν για το ιεραποστολικό μας έργο. Κάθε Κυριακή επί έξι συνεχόμενες εβδομάδες, προειδοποιούσαν τους πιστούς τους για εμάς από τον άμβωνα. Έλεγαν στους ανθρώπους να μη μας ανοίγουν την πόρτα και να μη μας αφήνουν να τους διαβάζουμε από τη Γραφή, επειδή αυτό θα τους προκαλούσε σύγχυση. Σε μια περιοχή δώσαμε αρκετά έντυπα, αλλά ο ιερέας μάς ακολούθησε από σπίτι σε σπίτι και τα μάζεψε. Κάποια ημέρα είχαμε μια συζήτηση με τον ιερέα στο γραφείο του και είδαμε ότι είχε αρκετά βιβλία μας.

Αλλά και οι τοπικές αρχές δεν άργησαν να εκδηλώσουν την ανησυχία τους για τις δραστηριότητές μας. Αναμφίβολα με την υποκίνηση του κλήρου, άρχισαν να υποψιάζονται ότι ίσως είχαμε διασυνδέσεις με κομμουνιστές. Γι’ αυτό, μας πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματα και ανέκριναν μερικά άτομα που επισκεπτόμασταν. Παρ’ όλη αυτή την εναντίωση, η παρακολούθηση των συναθροίσεών μας αυξανόταν σταθερά.

Από την αρχή της διαμονής μας, νιώσαμε τη διακαή επιθυμία να διαδώσουμε το άγγελμα της Γραφής στους ιθαγενείς πληθυσμούς των Οβάμπο, των Χερέρο και των Νάμα. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν εύκολο. Εκείνον τον καιρό, η Νοτιοδυτική Αφρική βρισκόταν υπό την εξουσία της κυβέρνησης του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Επειδή ήμασταν λευκοί δεν μας επιτρεπόταν να κηρύττουμε σε περιοχές μαύρων χωρίς κυβερνητική άδεια. Από καιρό σε καιρό, κάναμε αίτηση, αλλά οι αρχές απλώς αρνούνταν να μας δώσουν άδεια.

Έπειτα από δύο χρόνια στο διορισμό μας στο εξωτερικό, είχαμε μια έκπληξη. Η Καραλί έμεινε έγκυος. Τον Οκτώβριο του 1955, γεννήθηκε η κόρη μας η Σαρλότ. Μολονότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε πλέον ως ιεραπόστολοι, εγώ μπόρεσα να βρω μια εργασία μερικής απασχόλησης και να συνεχίσω για κάποιο διάστημα ως σκαπανέας.

Απάντηση στις Προσευχές Μας

Το 1960 αντιμετωπίσαμε άλλη μια πρόκληση. Η Καραλί έλαβε ένα γράμμα το οποίο ανέφερε ότι η μητέρα της ήταν τόσο άρρωστη ώστε αν η Καραλί δεν επέστρεφε σπίτι υπήρχε πιθανότητα να μην την ξαναδεί. Γι’ αυτό, κάναμε σχέδια να φύγουμε από τη Νοτιοδυτική Αφρική και να επιστρέψουμε στην Αυστραλία. Τότε έγινε εκείνο  που περιμέναμε​—την ίδια εβδομάδα που επρόκειτο να φύγουμε έλαβα από τις τοπικές αρχές την άδεια να μπω στην περιοχή των μαύρων, την Κατοτόρα. Και τώρα; Να επιστρέψουμε την άδεια την οποία αγωνιζόμασταν να πάρουμε εφτά χρόνια; Ήταν εύκολο να σκεφτούμε ότι θα μπορούσαν άλλοι να συνεχίσουν από εκεί που μείναμε εμείς. Αλλά δεν ήταν, άραγε, αυτό ευλογία από τον Ιεχωβά, απάντηση στις προσευχές μας;

Πήρα γρήγορα την απόφαση. Εγώ θα έμενα πίσω, επειδή φοβόμουν ότι ο αγώνας μας να πάρουμε άδεια μόνιμης διαμονής θα βρισκόταν σε κίνδυνο αν φεύγαμε όλοι για την Αυστραλία. Την επομένη, ακύρωσα την κράτησή μου για το ταξίδι με το πλοίο και έστειλα την Καραλί και τη Σαρλότ στην Αυστραλία για παρατεταμένες διακοπές.

Ενόσω εκείνες βρίσκονταν μακριά μου, εγώ άρχισα να κηρύττω στους κατοίκους της περιοχής των μαύρων. Το ενδιαφέρον που έδειξαν ήταν τεράστιο. Όταν επέστρεψαν η Καραλί και η Σαρλότ, αρκετά άτομα από την περιοχή των μαύρων παρακολουθούσαν ήδη τις συναθροίσεις μας.

Εκείνον τον καιρό, είχα ένα παλιό αυτοκίνητο με το οποίο μπορούσα να μεταφέρω τους ενδιαφερομένους στις συναθροίσεις. Έκανα τέσσερις ή πέντε διαδρομές για κάθε συνάθροιση, παίρνοντας εφτά, οχτώ ή εννιά άτομα κάθε φορά. Όταν έβγαινε και το τελευταίο άτομο, η Καραλί με ρωτούσε αστειευόμενη: «Πόσους έχεις ακόμη κάτω από το κάθισμα;»

Για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στο έργο κηρύγματος, χρειαζόμασταν έντυπα στη γλώσσα των ιθαγενών. Έτσι λοιπόν, είχα το προνόμιο να διευθετήσω να μεταφραστεί το φυλλάδιο Ζωή σε ένα Νέο Κόσμο σε τέσσερις τοπικές γλώσσες: χερέρο, νάμα, ντόνγκα και κουανιάμα. Οι μεταφραστές ήταν μορφωμένοι άνθρωποι με τους οποίους μελετούσαμε τη Γραφή, αλλά εγώ έπρεπε να συνεργάζομαι μαζί τους για να βεβαιώνομαι ότι η κάθε πρόταση μεταφραζόταν σωστά. Η νάμα είναι μια γλώσσα με περιορισμένο λεξιλόγιο. Λόγου χάρη, προσπαθούσα να εξηγήσω το σημείο: «Στην αρχή ο Αδάμ ήταν τέλειος άνθρωπος». Ο μεταφραστής έξυσε το κεφάλι του και είπε ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί τη λέξη «τέλειος» στη νάμα. «Τη θυμήθηκα», είπε τελικά. «Στην αρχή ο Αδάμ ήταν σαν ώριμο ροδάκινο».

Ικανοποιημένοι από το Σπίτι στο Οποίο Έχουμε Διοριστεί

Έχουν περάσει σχεδόν 49 χρόνια από τότε που φτάσαμε για πρώτη φορά σε αυτή τη χώρα, η οποία τώρα ονομάζεται Ναμίμπια. Δεν είναι πλέον απαραίτητο να παίρνουμε άδεια για να μπαίνουμε στις κοινότητες των μαύρων. Η Ναμίμπια κυβερνάται από μια νέα κυβέρνηση η οποία έχει ως βάση της ένα μη ρατσιστικό σύνταγμα. Σήμερα, στο Βίντχουκ έχουμε τέσσερις μεγάλες εκκλησίες που συναθροίζονται σε άνετες Αίθουσες Βασιλείας.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε τα λόγια που ακούσαμε στη Γαλαάδ: «Κάντε το διορισμό σας στο εξωτερικό σπίτι σας». Από τον τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί τα ζητήματα ο Ιεχωβά, είμαστε βέβαιοι πως ήταν θέλημά του να γίνει αυτή η ξένη χώρα σπίτι μας. Αγαπήσαμε τους αδελφούς, οι οποίοι προέρχονται από μια ενδιαφέρουσα ποικιλία πολιτισμών. Γελάσαμε μαζί τους στις χαρές τους και κλάψαμε μαζί τους στις λύπες τους. Μερικά από εκείνα τα καινούρια άτομα τα οποία στριμώχναμε στο αυτοκίνητό μας και τα πηγαίναμε στις συναθροίσεις υπηρετούν τώρα ως στύλοι στις εκκλησίες τους. Όταν φτάσαμε σε αυτή την αχανή χώρα το 1953, υπήρχαν λιγότεροι από δέκα ντόπιοι ευαγγελιζόμενοι που κήρυτταν τα καλά νέα. Από εκείνη τη μικρή αρχή, ο αριθμός μας έχει ξεπεράσει τους 1.200. Σε εκπλήρωση της υπόσχεσής του, ο Ιεχωβά έχει δώσει αύξηση εκεί όπου εμείς και άλλοι “φυτέψαμε και ποτίσαμε”.​—1 Κορινθίους 3:6.

Καθώς αναπολούμε τα χρόνια υπηρεσίας, πρώτα στην Αυστραλία και τώρα στη Ναμίμπια, η Καραλί και εγώ αισθανόμαστε βαθιά ικανοποίηση. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε να συνεχίσει ο Ιεχωβά να μας δίνει δύναμη για να κάνουμε το θέλημά του τώρα και για πάντα.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 26, 27]

Όταν μετακομίζαμε για το διορισμό μας στο Ροκχάμπτον της Αυστραλίας

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Στην αποβάθρα καθ’ οδόν για τη Σχολή Γαλαάδ

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Το κήρυγμα στη Ναμίμπια μας φέρνει μεγάλη χαρά