Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Γιατί λέει η Αγία Γραφή ότι ένα άτομο πρέπει να φωνάξει αν απειληθεί με βιασμό;

Όποιος δεν έχει βιώσει προσωπικά τον τρόμο της κτηνώδους επίθεσης από βιαστή δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει πραγματικά πώς μπορεί αυτό να μετατρέψει σε συντρίμμια τη ζωή ενός ατόμου. a Η εμπειρία είναι τόσο τρομακτική για το θύμα ώστε μπορεί να το βασανίζει για την υπόλοιπη ζωή του. Μια νεαρή Χριστιανή που δέχτηκε επίθεση από βιαστή πριν από μερικά χρόνια αναφέρει: «Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τον απόλυτο τρόμο που ένιωσα εκείνη τη νύχτα ούτε και το ψυχικό τραύμα που χρειάστηκε να ξεπεράσω από τότε». Εύλογα, πολλές γυναίκες προτιμούν να μη σκέφτονται καν αυτό το φοβερό ζήτημα. Ωστόσο, η απειλή του βιασμού είναι μια πραγματικότητα σε αυτόν τον πονηρό κόσμο.

Η Αγία Γραφή δεν διστάζει να αφηγηθεί μερικές περιπτώσεις βιασμού και απόπειρας βιασμού που συνέβησαν στο παρελθόν. (Γένεση 19:4-11· 34:1-7· 2 Σαμουήλ 13:1-14) Εντούτοις, δίνει επίσης και συμβουλές όσον αφορά το τι πρέπει να κάνει ένα άτομο όταν απειλείται με βιασμό. Όσα αναφέρει ο Νόμος σχετικά με αυτό το ζήτημα βρίσκονται στα εδάφια Δευτερονόμιο 22:23-27. Αυτά καλύπτουν δύο καταστάσεις. Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος άντρας βρήκε μια κοπέλα στην πόλη και πλάγιασε μαζί της. Ωστόσο, η γυναίκα δεν φώναξε ούτε κραύγασε για βοήθεια. Ως εκ τούτου, κρινόταν ένοχη «επειδή δεν φώναξε μέσα στην πόλη». Αν είχε κραυγάσει, οι άνθρωποι εκεί κοντά ίσως να είχαν μπορέσει να τη σώσουν. Στη δεύτερη περίπτωση, κάποιος άντρας βρήκε μια κοπέλα στην ύπαιθρο, όπου «την άρπαξε και πλάγιασε μαζί της». Καθώς αμυνόταν, η γυναίκα «φώναξε, αλλά δεν  υπήρχε κανείς να τη σώσει». Ανόμοια με τη γυναίκα στην πρώτη περίπτωση, αυτή η γυναίκα είναι σαφές ότι δεν ενέδωσε στις ενέργειες εκείνου που της επιτέθηκε. Αντιστάθηκε σθεναρά, κραυγάζοντας για βοήθεια, αλλά νικήθηκε. Οι φωνές της απέδειξαν ότι έπεσε θύμα χωρίς τη συναίνεσή της. Δεν ήταν ένοχη αδικοπραγίας.

Μολονότι οι Χριστιανοί σήμερα δεν υπόκεινται στο Μωσαϊκό Νόμο, οι αρχές που εμπεριέχονται σε αυτόν τους παρέχουν κατεύθυνση. Η παραπάνω αφήγηση υπογραμμίζει πόσο σημαντικό είναι να αντισταθεί μια γυναίκα και να φωνάξει για βοήθεια. Το να φωνάξει ένα άτομο όταν απειλείται με βιασμό εξακολουθεί να θεωρείται κατάλληλη αντίδραση. Κάποιος ειδικός στην πρόληψη του εγκλήματος δήλωσε: «Αν μια γυναίκα δεχτεί επίθεση, τα πνευμόνια της παραμένουν το καλύτερο όπλο της». Οι φωνές μιας γυναίκας ίσως τραβήξουν την προσοχή άλλων, οι οποίοι μπορούν τότε να τη βοηθήσουν, ή ίσως ξαφνιάσουν αυτόν που της επιτέθηκε κάνοντάς τον να φύγει. Μια νεαρή Χριστιανή που δέχτηκε επίθεση από βιαστή δήλωσε: «Φώναξα με όλη μου τη δύναμη, και εκείνος οπισθοχώρησε. Όταν με ξαναπλησίασε, εγώ φώναξα και έτρεξα. Στο παρελθόν σκεφτόμουν συχνά: “Πώς μπορούν οι φωνές να με βοηθήσουν όταν κάποιος μεγαλόσωμος άντρας με αρπάξει έχοντας μόνο ένα πράγμα στο μυαλό του;” Έμαθα όμως ότι αυτό είναι αποτελεσματικό!»

Ακόμη και στη δυσάρεστη περίπτωση που μια γυναίκα νικηθεί και βιαστεί, η πάλη της και οι φωνές της για βοήθεια δεν είναι μάταιες. Απεναντίας, βεβαιώνουν πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αντισταθεί σε αυτόν που της επιτέθηκε. (Δευτερονόμιο 22:26) Παρότι πέρασε αυτή την οδυνηρή δοκιμασία, μπορεί να εξακολουθήσει να έχει ήσυχη συνείδηση και αυτοσεβασμό, και να νιώθει βέβαιη ότι είναι καθαρή στα μάτια του Θεού. Η τρομερή εμπειρία ίσως της αφήσει συναισθηματικά τραύματα, αλλά το ότι γνωρίζει πως έκανε ό,τι μπορούσε για να αντισταθεί στην επίθεση θα συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη σταδιακή γιατρειά της.

Κατανοώντας την εφαρμογή των εδαφίων Δευτερονόμιο 22:23-27, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η σύντομη αναφορά δεν καλύπτει όλες τις πιθανές περιπτώσεις. Παραδείγματος χάρη, δεν σχολιάζει την κατάσταση στην οποία η γυναίκα που δέχεται την επίθεση δεν μπορεί να φωνάξει επειδή είναι μουγκή, αναίσθητη ή έχει παραλύσει από το φόβο ή εμποδίζεται διά της βίας να φωνάξει επειδή το στόμα της είναι κλεισμένο με κάποιο χέρι ή μια ταινία. Ωστόσο, εφόσον ο Ιεχωβά είναι σε θέση να σταθμίζει όλους τους παράγοντες, περιλαμβανομένων και των κινήτρων, εκείνος ενεργεί με κατανόηση και δικαιοσύνη σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι «όλες οι οδοί του είναι δικαιοσύνη». (Δευτερονόμιο 32:4) Αυτός γνωρίζει τι συνέβη πραγματικά καθώς και τις προσπάθειες που κατέβαλε το θύμα για να διώξει εκείνον που της επιτέθηκε. Συνεπώς, ένα θύμα που ήταν ανήμπορο να φωνάξει, κατά τα άλλα όμως έκανε ό,τι μπορούσε υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις, μπορεί να αφήσει τα ζητήματα στα χέρια του Ιεχωβά.—Ψαλμός 55:22· 1 Πέτρου 5:7.

Παρ’ όλα αυτά, μερικές Χριστιανές που έχουν δεχτεί επίθεση και έχουν βιαστεί βασανίζονται ακατάπαυστα από αισθήματα ενοχής. Αναλογιζόμενες τα όσα συνέβησαν, νιώθουν ότι θα έπρεπε να είχαν κάνει περισσότερα για να αποτρέψουν το συμβάν. Ωστόσο, αντί να κατηγορούν τον εαυτό τους, τέτοια θύματα μπορούν να προσεύχονται στον Ιεχωβά, να ζητούν τη βοήθειά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην άφθονη στοργική του καλοσύνη.—Έξοδος 34:6· Ψαλμός 86:5.

Συνεπώς, οι Χριστιανές που παλεύουν προς το παρόν με συναισθηματικά τραύματα τα οποία προέρχονται από τη δυσάρεστη συνάντησή τους με έναν βιαστή μπορούν να είναι πεπεισμένες ότι ο Ιεχωβά κατανοεί πλήρως τα οδυνηρά αισθήματα που αντιμετωπίζουν. Ο Λόγος του Θεού τις διαβεβαιώνει: «Ο Ιεχωβά είναι κοντά σε εκείνους που έχουν συντετριμμένη καρδιά· και σώζει εκείνους που έχουν καταθλιμμένο πνεύμα». (Ψαλμός 34:18) Μπορούν να λάβουν επιπρόσθετη βοήθεια για να αντιμετωπίσουν την τραυματική τους κατάσταση με το να δεχτούν την ειλικρινή κατανόηση και την καλοσυνάτη υποστήριξη των ομοπίστων τους στη Χριστιανική εκκλησία. (Ιώβ 29:12· 1 Θεσσαλονικείς 5:14) Επιπλέον, οι προσπάθειες που καταβάλλουν τα ίδια τα θύματα για να συγκεντρωθούν σε θετικές σκέψεις θα τα βοηθήσει να γευτούν “την ειρήνη του Θεού η οποία υπερέχει από κάθε σκέψη”.—Φιλιππησίους 4:6-9.

[Υποσημείωση]