Πόσο Σημαντική Είναι η Στοργική Καλοσύνη;

«ΑΥΤΟ που είναι επιθυμητό στο χωματένιο άνθρωπο είναι η στοργική του καλοσύνη», δηλώνει η Αγία Γραφή. (Παροιμίες 19:22) Όντως, οι πράξεις καλοσύνης που υποκινούνται από αγάπη είναι πραγματικά επιθυμητές. Ωστόσο, η έκφραση «στοργική καλοσύνη» στη Γραφή αναφέρεται σε ένα είδος καλοσύνης το οποίο μπορεί να βασίζεται σε μια ήδη υπάρχουσα σχέση, όπως αυτή που στηρίζεται σε προγενέστερη πράξη καλοσύνης από μέρους κάποιου άλλου. Επομένως, ενέχει την ιδέα της οσιότητας.

Ο Βασιλιάς Ιωάς του Ιούδα δεν ανέπτυξε αυτή την επιθυμητή ιδιότητα. Ο ίδιος όφειλε μεγάλη ευγνωμοσύνη στη θεία του και στον Ιωδαέ, το θείο του. Όταν ο Ιωάς ήταν βρέφος, πριν ακόμη γίνει ενός έτους, η πονηρή γιαγιά του αυτοανακηρύχτηκε βασίλισσα και σκότωσε όλα τα αδέλφια του, οι οποίοι ήταν κληρονόμοι του θρόνου. Ωστόσο, δεν κατάφερε να σκοτώσει τον νεαρό Ιωάς διότι η θεία του και ο θείος του τον έκρυψαν προσεκτικά. Επίσης, του δίδαξαν το Νόμο του Θεού. Όταν ο Ιωάς ήταν εφτά ετών, ο θείος του χρησιμοποίησε την εξουσία που είχε ως αρχιερέας για να εκτελέσει την πονηρή βασίλισσα και να ενθρονίσει τον Ιωάς.​—2 Χρονικών 22:10–23:15.

Ο νεαρός Ιωάς βασίλεψε με καλό τρόπο μέχρι το θάνατο του θείου του, αλλά κατόπιν στράφηκε στην ειδωλολατρία. Ο Θεός έστειλε τον Ζαχαρία, το γιο του Ιωδαέ, να προειδοποιήσει τον Ιωάς για την αποστασία του. Ο Ιωάς πρόσταξε να λιθοβολήσουν τον Ζαχαρία. Τι συγκλονιστική πράξη ανοσιότητας απέναντι σε μια οικογένεια στην οποία όφειλε τόσο πολλά!​—2 Χρονικών 24:17-21.

Η Γραφή αναφέρει: «Δεν θυμήθηκε ο Ιωάς ο βασιλιάς τη στοργική καλοσύνη που είχε εκδηλώσει προς τον ίδιο . . . ο πατέρας του [Ζαχαρία], και σκότωσε το γιο του». Καθώς πέθαινε, ο Ζαχαρίας είπε: «Ας το δει ο Ιεχωβά και ας επιζητήσει ανταπόδοση για αυτό». Σε εκπλήρωση των λόγων του Ζαχαρία, ο Ιωάς αρρώστησε βαριά και δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους υπηρέτες του.​—2 Χρονικών 24:17-25.

Αντί να έχουν κατάληξη όμοια με του Βασιλιά Ιωάς, όλοι όσοι ακολουθούν αυτή τη συμβουλή θα έχουν ευλογητό μέλλον: «Η στοργική καλοσύνη και η αλήθεια ας μη σε εγκαταλείψουν. . . . Και βρες έτσι εύνοια . . . ενώπιον Θεού και χωματένιου ανθρώπου».​—Παροιμίες 3:3, 4.