Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Γιατί ανέφερε Η Σκοπιά 1 Απριλίου 2002 στη σελίδα 11, παράγραφος 7, ότι το βάφτισμα των καινούριων Ιουδαίων πιστών την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. συμβόλιζε «την προσωπική τους αφιέρωση στον Θεό μέσω του Χριστού», ενώ η άποψη που υπήρχε προηγουμένως ήταν ότι το βάφτισμα των Ιουδαίων από το 33 Κ.Χ. μέχρι το 36 Κ.Χ. δεν απαιτούσε τέτοια προσωπική αφιέρωση;

Το 1513 Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στους Ισραηλίτες την ευκαιρία να γίνουν άγιο έθνος για εκείνον υπό τον όρο ότι “θα υπάκουαν προσεκτικά στη φωνή του και θα τηρούσαν τη διαθήκη του”. Αυτοί απάντησαν: «Όλα όσα είπε ο Ιεχωβά είμαστε πρόθυμοι να τα εκτελούμε».—Έξοδος 19:3-8· 24:1-8.

Συμφωνώντας να τηρούν τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, οι Ισραηλίτες αφιερώθηκαν στον Θεό. Οι μεταγενέστερες γενιές Ιουδαίων γεννήθηκαν σε αυτό το αφιερωμένο έθνος. Ωστόσο, το βάφτισμα των Ιουδαίων που γίνονταν ακόλουθοι του Ιησού Χριστού από την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. και έπειτα σήμαινε κάτι άλλο και όχι ότι παρουσίαζαν τον εαυτό τους στον Θεό ως μέλη ενός αφιερωμένου έθνους. Συμβόλιζε την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά Θεό σε μια νέα σχέση μαζί του μέσω του Ιησού Χριστού. Με ποιον τρόπο;

Μετά την έκχυση του αγίου πνεύματος πάνω σε 120 περίπου μαθητές συναγμένους σε ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο απόστολος Πέτρος σηκώθηκε και άρχισε να κηρύττει στο πλήθος των Ιουδαίων και των προσηλύτων που είχαν συγκεντρωθεί για να δουν τι είχε συμβεί. Αφού πρώτα τους έδωσε πλήρη μαρτυρία, είπε σε εκείνους τους Ιουδαίους που τους έτυπτε η συνείδησή τους: «Μετανοήστε, και ας βαφτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών σας». Ανταποκρινόμενοι σε περαιτέρω προτροπή του Πέτρου, «εκείνοι που ασπάστηκαν εγκάρδια τα λόγια του βαφτίστηκαν, και εκείνη την ημέρα προστέθηκαν περίπου τρεις χιλιάδες ψυχές».—Πράξεις 2:1-41.

Μα δεν ήταν ήδη μέλη ενός αφιερωμένου έθνους εκείνοι οι Ιουδαίοι που βαφτίστηκαν έπειτα από την προτροπή του Πέτρου; Δεν απολάμβαναν σχέση αφιέρωσης με τον Θεό; Όχι. Ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι “ο Θεός είχε βγάλει από τη μέση το Νόμο καρφώνοντάς τον στο ξύλο του βασανισμού”. (Κολοσσαείς 2:14) Μέσω του θανάτου του Χριστού το 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά Θεός εξάλειψε τη διαθήκη του Νόμου—αυτή καθαυτή τη βάση με την οποία εισέρχονταν οι Ισραηλίτες σε σχέση αφιέρωσης μαζί Του. Το  έθνος που απέρριψε τον Γιο του Θεού είχε απορριφθεί τώρα από τον ίδιο τον Θεό. “Ο κατά σάρκα Ισραήλ” δεν μπορούσε πλέον να ισχυρίζεται ότι ήταν έθνος αφιερωμένο στον Θεό.—1 Κορινθίους 10:18· Ματθαίος 21:43.

Η διαθήκη του Νόμου καταργήθηκε το 33 Κ.Χ., αλλά η περίοδος κατά την οποία ο Θεός παρείχε ειδική εύνοια και προσοχή στους Ιουδαίους δεν τερματίστηκε τότε. a Εκείνη η περίοδος επρόκειτο να συνεχιστεί μέχρι το 36 Κ.Χ., οπότε ο Πέτρος κήρυξε στον ευλαβή Ιταλό Κορνήλιο και στο σπιτικό του καθώς και σε άλλους Εθνικούς. (Πράξεις 10:1-48) Ποια ήταν η βάση για αυτή την επέκταση της εύνοιας;

«[Ο Μεσσίας] θα διατηρήσει τη διαθήκη σε ισχύ για τους πολλούς επί μία εβδομάδα», αναφέρει το εδάφιο Δανιήλ 9:27. Η διαθήκη που διατηρήθηκε σε ισχύ επί εφτά χρόνια, ή αλλιώς «μία εβδομάδα», από το βάφτισμα του Ιησού και την έναρξη της Μεσσιανικής δημόσιας διακονίας το 29 Κ.Χ. ήταν η Αβραμιαία διαθήκη. Για να συμπεριλαμβάνεται κάποιος σε αυτή τη σχέση διαθήκης, απλώς έπρεπε να ανήκει στους Εβραίους απογόνους του Αβραάμ. Εκείνη η μονομερής διαθήκη δεν πρόσφερε στο άτομο σχέση αφιέρωσης με τον Ιεχωβά. Συνεπώς, οι Ιουδαίοι πιστοί που βαφτίστηκαν μετά την ομιλία του Πέτρου την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., αν και τους είχε δοθεί ειδική προσοχή ως φυσικούς Ιουδαίους, δεν είχαν εξασφαλισμένη κάποια σχέση αφιέρωσης με τον Θεό αφότου εξαλείφθηκε η διαθήκη του Νόμου. Χρειαζόταν να αφιερωθούν οι ίδιοι προσωπικά στον Θεό.

Η προσωπική αφιέρωση από μέρους των Ιουδαίων και των προσηλύτων που παρουσιάστηκαν για βάφτισμα την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ. ήταν απαραίτητη και για έναν άλλον λόγο. Ο απόστολος Πέτρος πρότρεψε τους ακροατές του να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Ιησού. Αυτό απαιτούσε να αποκηρύξουν τις οδούς του κόσμου και να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως Κύριο και Μεσσία, ως Αρχιερέα και ως εκείνον που κάθεται στα δεξιά του Θεού στον ουρανό. Χρειαζόταν να επικαλεστούν το όνομα του Ιεχωβά Θεού για σωτηρία μέσω του Χριστού Ιησού, πράγμα που περιλάμβανε το να ασκήσουν πίστη στον Χριστό και να τον αναγνωρίσουν ως Ηγέτη τους. Ολόκληρη η βάση για απόκτηση σχέσης με τον Θεό και συγχώρηση αμαρτιών είχε τώρα αλλάξει. Ως άτομα, οι Ιουδαίοι που γίνονταν πιστοί χρειαζόταν να δεχτούν αυτή τη νέα διευθέτηση. Πώς; Κάνοντας αφιέρωση στον Θεό και καθιστώντας το αυτό δημόσια γνωστό με το να καταδυθούν στο νερό στο όνομα του Ιησού Χριστού. Το βάφτισμα συμβόλιζε την αφιέρωσή τους στον Θεό, φέρνοντάς τους σε μια νέα σχέση μαζί του μέσω του Ιησού Χριστού.—Πράξεις 2:21, 33-36· 3:19-23.

[Υποσημείωση]