Βιογραφία

Ο Ιεχωβά με Διδάσκει από τη Νεότητά Μου

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΕΪΜΠΡΑΧΑΜΣΟΝ

«Θεέ, με διδάσκεις από τη νεότητά μου, και μέχρι τώρα μιλώ για τα θαυμαστά σου έργα». Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί αυτά τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 71:17 έχουν ιδιαίτερη σημασία για εμένα.

Η ΜΗΤΕΡΑ μου, η Φάνι Εϊμπραχάμσον, ήρθε σε επαφή το 1924 με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως αποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εγώ ήμουν μόνο ενός έτους. Καθώς η μητέρα μου διδασκόταν τις Γραφικές αλήθειες, έσπευδε να μιλήσει στους γείτονές της για τα πράγματα που είχε μάθει και επίσης τα δίδασκε σε εμένα, στο μεγαλύτερο αδελφό μου και στην αδελφή μου. Προτού καν μάθω να διαβάζω, με είχε βοηθήσει να απομνημονεύσω πολλά εδάφια σχετικά με τις ευλογίες της Βασιλείας του Θεού.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο όμιλος των Σπουδαστών της Γραφής στον οποίο ανήκαμε στο Λε Γκραντ, της πολιτείας Όρεγκον στις ΗΠΑ, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, αποτελούνταν από λίγες γυναίκες και παιδιά. Αν και ήμασταν απομονωμένοι, μία ή δύο φορές το χρόνο μάς επισκέπτονταν περιοδεύοντες διάκονοι, γνωστοί ως πίλγκριμ. Αυτοί εκφωνούσαν ενθαρρυντικές ομιλίες, μας συνόδευαν στη διακονία από σπίτι σε σπίτι και έδειχναν καλοσυνάτο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Μεταξύ αυτών των αγαπητών ατόμων ήταν ο Σιλντ Τουτζιάν, ο Τζιν Ορέλ και ο Τζον Μπουθ.

Το 1931 κανείς από τον όμιλό μας δεν κατάφερε να παρευρεθεί στη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, όπου οι Σπουδαστές της Γραφής υιοθέτησαν το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, οι ομάδες, όπως αποκαλούνταν τότε οι εκκλησίες, καθώς και οι απομονωμένοι όμιλοι που δεν εκπροσωπήθηκαν στη συνέλευση, συγκεντρώθηκαν τοπικά τον Αύγουστο του ίδιου έτους προκειμένου να υιοθετήσουν μια απόφαση με την οποία δέχονταν το όνομα. Το έκανε αυτό και ο  μικρός μας όμιλος στο Λε Γκραντ. Κατόπιν, στην εκστρατεία που έγινε το 1933 για τη διανομή του βιβλιαρίου Η Κρίσις, απομνημόνευσα μια Γραφική παρουσίαση και, για πρώτη φορά, έδωσα μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι μόνος μου.

Στη δεκαετία του 1930, αυξανόταν η εναντίωση στο έργο μας. Προκειμένου να τα βγάλουν πέρα οι ομάδες, συγκεντρώνονταν σε τμήματα που αποκαλούνταν ειδικά, και τα οποία διεξήγαν μικρές συνελεύσεις και συμμετείχαν μία ή δύο φορές το χρόνο σε αποστολές κηρύγματος—γνωστές ως εκστρατείες από ειδικά τμήματα. Σε αυτές τις συνελεύσεις διδασκόμασταν μεθόδους κηρύγματος και μας έδειχναν πώς να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό την αστυνομία που επενέβαινε. Επειδή πήγαιναν συχνά τους Μάρτυρες στην αστυνομία ή στα δικαστήρια, κάναμε πρόβες από την ύλη ενός φύλλου οδηγιών που έφερε τον τίτλο Διεξαγωγή της Δίκης. Αυτό μας εξάρτιζε ώστε να τα βγάζουμε πέρα με την εναντίωση.

Αρχική Πρόοδος στη Βιβλική Αλήθεια

Εκτιμούσα όλο και πιο πολύ τις Βιβλικές αλήθειες και τη Γραφική ελπίδα για αιώνια ζωή στη γη υπό την ουράνια Βασιλεία του Θεού. Εκείνον τον καιρό δεν δινόταν μεγάλη έμφαση στο βάφτισμα όσων δεν είχαν την ελπίδα να κυβερνήσουν στον ουρανό μαζί με τον Χριστό. (Αποκάλυψη 5:10· 14:1, 3) Εντούτοις, μου ειπώθηκε ότι, αν είχα αποφασίσει μέσα στην καρδιά μου να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά, θα ήταν κατάλληλο να βαφτιστώ. Αυτό και έκανα τον Αύγουστο του 1933.

Όταν ήμουν 12 χρονών, η δασκάλα μου πίστευε ότι τα κατάφερνα καλά στην εκφώνηση ομιλιών μπροστά σε κοινό, γι’ αυτό παρότρυνε τη μητέρα μου να φροντίσει ώστε να λάβω επιπρόσθετη εκπαίδευση. Η μητέρα μου σκέφτηκε ότι αυτό θα μπορούσε να με βοηθήσει να υπηρετώ τον Ιεχωβά καλύτερα. Έτσι λοιπόν, πλήρωνε για τα μαθήματά μου κάνοντας την μπουγάδα της καθηγήτριάς μου επί έναν χρόνο. Η εκπαίδευση αποδείχτηκε υποβοηθητική στη διακονία μου. Όταν ήμουν 14 χρονών, προσβλήθηκα από ρευματικό πυρετό, γεγονός που με έθεσε εκτός δράσης επί έναν και πλέον χρόνο.

Το 1939 ήρθε στην περιοχή μας ένας ολοχρόνιος διάκονος ονόματι Γουόρεν Χένσελ. * Από πνευματική άποψη, ήταν σαν μεγάλος μου αδελφός, καθώς με έπαιρνε μαζί του ολόκληρη τη μέρα στη διακονία αγρού. Μέσα σε λίγο καιρό με βοήθησε να αρχίσω την υπηρεσία σκαπανέα διακοπών, μια προσωρινή μορφή ολοχρόνιας διακονίας. Εκείνο το καλοκαίρι, ο όμιλός μας οργανώθηκε σε ομάδα. Ο Γουόρεν διορίστηκε υπηρέτης ομάδας και εγώ οδηγός Μελέτης Σκοπιάς. Όταν ο Γουόρεν έφυγε για να υπηρετήσει στο Μπέθελ, στα διεθνή κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έγινα εγώ υπηρέτης ομάδας.

Έναρξη της Ολοχρόνιας Διακονίας

Οι αυξημένες ευθύνες του υπηρέτη ομάδας ενίσχυσαν περισσότερο την επιθυμία μου να αρχίσω την τακτική ολοχρόνια διακονία, πράγμα που έκανα σε ηλικία 17 χρονών αφού ολοκλήρωσα το τρίτο έτος μου στο λύκειο. Ο πατέρας μου δεν συμμεριζόταν τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, αλλά ήταν καλός προμηθευτής και άνθρωπος με υψηλές αρχές. Ήθελε να φοιτήσω στο κολέγιο. Ωστόσο, είπε ότι μπορούσα να κάνω ό,τι θα επέλεγα υπό τον όρο πως δεν θα απέβλεπα σε εκείνον για στέγη και τροφή. Έτσι λοιπόν, άρχισα το σκαπανικό την 1η Σεπτεμβρίου 1940.

Όταν έφυγα από το σπίτι, η μητέρα μου με έβαλε να διαβάσω τα εδάφια Παροιμίες 3:5, 6:  «Να εμπιστεύεσαι στον Ιεχωβά με όλη σου την καρδιά και να μη στηρίζεσαι στη δική σου κατανόηση. Σε όλες σου τις οδούς αυτόν να λαβαίνεις υπόψη, και αυτός θα κάνει ευθείς τους δρόμους σου». Το ότι εμπιστευόμουν πάντοτε τη ζωή μου στα χέρια του Ιεχωβά αποδείχτηκε πράγματι μεγάλη βοήθεια για εμένα.

Λίγο καιρό αργότερα, συνεργάστηκα με τον Τζο και τη Μάργκαρετ Χαρτ στη διακονία στο βορειοκεντρικό διαμέρισμα της Πολιτείας Ουάσινγκτον. Ο τομέας είχε ποικιλία—εμπεριείχε αγροκτήματα εκτροφής βοοειδών και προβάτων, καταυλισμούς Ινδιάνων, καθώς και πολλές μικρές πόλεις και χωριά. Την άνοιξη του 1941, διορίστηκα υπηρέτης ομάδας στην εκκλησία του Γουενάτσι στην Ουάσινγκτον.

Σε μια από τις συνελεύσεις μας στο Γουόλα Γουόλα της Ουάσινγκτον, υπηρέτησα ως ταξιθέτης καλωσορίζοντας όσους έμπαιναν στο χώρο του προγράμματος. Παρατήρησα έναν νεαρό αδελφό να αγωνίζεται ανεπιτυχώς να θέσει σε λειτουργία το ηχητικό σύστημα. Γι’ αυτό, του πρότεινα να αλλάξουμε διορισμούς. Όταν ο περιφερειακός υπηρέτης, ο Άλμπερτ Χόφμαν, επέστρεψε και είδε ότι είχα αφήσει το διορισμό μου, μου εξήγησε με φιλικό χαμόγελο πόσο σημαντικό είναι να παραμένει κάποιος στο διορισμό του μέχρι να λάβει διαφορετικές οδηγίες. Από τότε θυμάμαι τη συμβουλή του.

Τον Αύγουστο του 1941, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σχεδίαζαν μια μεγάλη συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Το ζεύγος Χαρτ έβαλαν τέντα στο φορτηγάκι τους και πάγκους στην καρότσα του. Εννέα σκαπανείς ταξιδέψαμε με αυτό το φορτηγάκι 2.400 χιλιόμετρα μέχρι το Σεντ Λούις. Το ταξίδι διήρκεσε περίπου μία εβδομάδα για την κάθε διαδρομή. Στη συνέλευση, η αστυνομία υπολόγισε ότι ο ανώτατος αριθμός παρευρεθέντων ήταν 115.000. Αν και οι παρόντες ήταν πιθανώς λιγότεροι από αυτόν τον αριθμό, ασφαλώς ήταν περισσότεροι από τους περίπου 65.000 Μάρτυρες που υπήρχαν τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνέλευση ήταν όντως ενισχυτική πνευματικά.

Υπηρεσία στο Μπέθελ του Μπρούκλιν

Αφού επιστρέψαμε στο Γουενάτσι, πήρα μια επιστολή που μου ζητούσε να πάω στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Όταν έφτασα στις 27 Οκτωβρίου 1941, οδηγήθηκα στο γραφείο του Νάθαν Ο. Νορ, του επισκόπου εργοστασίου. Εκείνος μου εξήγησε με καλοσύνη τι ακριβώς ήταν το Μπέθελ και μου τόνισε ότι το να παραμένει κάποιος κοντά στον Ιεχωβά ήταν ουσιώδες για να έχει επιτυχημένη ζωή εκεί. Κατόπιν στάλθηκα στο Τμήμα Αποστολής όπου μου ανατέθηκε να δένω κούτες με έντυπα που προορίζονταν για αποστολή.

Στις 8 Ιανουαρίου 1942, ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, ο οποίος είχε την ηγεσία ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά παγκόσμια, πέθανε. Πέντε μέρες αργότερα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρίας εξέλεξαν διάδοχό του τον αδελφό Νορ. Όταν ο Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ, ο παλαίμαχος γραμματέας-ταμίας της Εταιρίας, το ανακοίνωσε αυτό στην οικογένεια Μπέθελ, είπε: «Θυμάμαι τότε που πέθανε ο Κ. Τ. Ρώσσελ [το 1916] και αντικαταστάθηκε από τον Ι. Φ. Ρόδερφορντ. Ο Κύριος εξακολούθησε να κατευθύνει και να ευοδώνει το έργο Του. Τώρα, πιστεύω απόλυτα ότι το έργο θα προχωρήσει μπροστά με τον Νάθαν Ο. Νορ ως πρόεδρο, επειδή είναι το έργο του Κυρίου, και όχι κάποιου ανθρώπου».

Το Φεβρουάριο του 1942, ανακοινώθηκε ότι  θα ξεκινούσαν τα «Προχωρημένα Μαθήματα στη Θεοκρατική Διακονία». Αυτά ήταν σχεδιασμένα να εκπαιδεύσουν όσους βρίσκονταν στο Μπέθελ ώστε να βελτιώσουν την ικανότητά τους στην έρευνα Γραφικών θεμάτων, στην κατάλληλη οργάνωση της ύλης που επέλεγαν και στην αποτελεσματική της παρουσίαση. Με τη βοήθεια της εκπαίδευσης που είχα λάβει νωρίτερα στην εκφώνηση ομιλιών μπροστά σε κοινό, μπόρεσα να κάνω γοργή πρόοδο σε αυτό το πρόγραμμα.

Προτού περάσει πολύς καιρός, διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας, το οποίο επιβλέπει τη διακονία των Μαρτύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αργότερα το ίδιο έτος, αποφασίστηκε να ξαναρχίσει το πρόγραμμα επίσκεψης διακόνων στις ομάδες των Μαρτύρων. Με τον καιρό, αυτοί οι περιοδεύοντες διάκονοι, οι οποίοι αποκαλούνταν υπηρέτες των αδελφών, ονομάστηκαν επίσκοποι περιοχής. Στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1942, διευθετήθηκε μια σειρά μαθημάτων στο Μπέθελ προκειμένου να εκπαιδευτούν αδελφοί για αυτό το είδος διακονίας, και εγώ είχα το προνόμιο να είμαι ανάμεσα σε εκείνους που έλαβαν αυτή την εκπαίδευση. Θυμάμαι ιδιαίτερα ότι ο αδελφός Νορ, ένας από τους εκπαιδευτές, μας τόνισε το εξής σημείο: «Μην προσπαθείτε να ευαρεστείτε ανθρώπους. Θα καταλήξετε να μην ευαρεστείτε κανέναν. Να ευαρεστείτε τον Ιεχωβά και τότε θα ευαρεστείτε όλους όσους αγαπούν τον Ιεχωβά».

Το έργο περιοδεύοντα επισκόπου τέθηκε σε εφαρμογή τον Οκτώβριο του 1942. Ορισμένοι από εμάς στο Μπέθελ συμμετείχαμε σε αυτό κάποια σαββατοκύριακα, επισκεπτόμενοι εκκλησίες σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων από την Πόλη της Νέας Υόρκης. Ανασκοπούσαμε τη δράση της εκκλησίας στο κήρυγμα και την παρακολούθηση των συναθροίσεων, διεξήγαμε μια συνάθροιση με εκείνους που φρόντιζαν για τις εκκλησιαστικές ευθύνες, εκφωνούσαμε μία ή δύο ομιλίες και συμμετείχαμε στη διακονία με τους τοπικούς Μάρτυρες.

Το 1944, ήμουν ανάμεσα στα μέλη του Τμήματος Υπηρεσίας που στάλθηκαν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου για μια περίοδο έξι μηνών, υπηρετώντας στο Ντέλαγουερ, στο Μέριλαντ, στην Πενσυλβανία και στη Βιρτζίνια. Κατόπιν, για λίγους μήνες, επισκεπτόμουν εκκλησίες στο Κονέκτικατ, στη Μασαχουσέτη και στο Ρόουντ Άιλαντ. Όταν επέστρεψα στο Μπέθελ, ένα μέρος του χρόνου μου εργαζόμουν στο γραφείο με τον αδελφό Νορ και το γραμματέα του τον Μίλτον Χένσελ, και έτσι ήρθα σε επαφή με το έργο μας παγκόσμια. Ένα άλλο μέρος του χρόνου μου υπηρετούσα επίσης στο Ταμείο υπό την επίβλεψη του Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ και του βοηθού του, του Γκραντ Σούτερ. Κατόπιν, το 1946, έγινα επίσκοπος αρκετών γραφείων στο Μπέθελ.

Μεγάλες Αλλαγές στη Ζωή Μου

Καθώς υπηρετούσα διάφορες εκκλησίες το 1945, γνώρισα την Τζούλια Τσαρνάουσκας στην Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ. Στα μέσα του 1947 κάναμε σκέψεις να παντρευτούμε. Αγαπούσα την υπηρεσία Μπέθελ πάρα πολύ, ωστόσο εκείνον τον καιρό δεν υπήρχε διευθέτηση να φέρνει κάποιος το γαμήλιο σύντροφό του για να υπηρετήσει εκεί. Γι’ αυτό, τον Ιανουάριο του 1948 έφυγα από το Μπέθελ, και η Τζούλια (Τζούλι) και εγώ παντρευτήκαμε. Βρήκα εργασία μερικής απασχόλησης σε κάποιο σούπερ μάρκετ στην Πρόβιντενς και αρχίσαμε και οι δυο τη διακονία σκαπανέα.

Το Σεπτέμβριο του 1949, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο έργο περιοχής στο βορειοδυτικό Ουισκόνσιν. Ήταν μεγάλη αλλαγή για εμένα και την Τζούλι να κηρύττουμε κυρίως σε μικρές πόλεις και αγροτικές περιοχές με πολλά γαλακτοκομεία. Οι χειμώνες ήταν ατέλειωτοι και ψυχροί, και επί πολλές εβδομάδες οι θερμοκρασίες έπεφταν υπό το μηδέν ενώ υπήρχε πολύ χιόνι. Δεν είχαμε αυτοκίνητο. Ωστόσο, πάντοτε βρισκόταν κάποιος για να μας μεταφέρει στην επόμενη εκκλησία.

Λίγο καιρό αφότου άρχισα το έργο περιοχής, είχαμε συνέλευση περιοχής. Θυμάμαι ότι έκανα λεπτομερή έλεγχο για να βεβαιωθώ ότι όλες οι υπηρεσίες λειτουργούσαν καλά, πράγμα που προκάλεσε λίγη νευρικότητα σε μερικούς. Γι’ αυτό, ο επίσκοπος περιφερείας, ο Νίκολας Κόβαλακ, μου εξήγησε ευγενικά ότι οι τοπικοί αδελφοί συνήθιζαν να φροντίζουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο και ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθώ να επιβλέπω τα πράγματα σε τέτοιον βαθμό. Αυτή η συμβουλή έχει αποδειχτεί χρήσιμη για εμένα στο χειρισμό πολλών διορισμών από τότε και έπειτα.

Το 1950 έλαβα έναν προσωρινό διορισμό—να επιβλέψω τις διευθετήσεις που αφορούσαν τα καταλύματα για τους εκπροσώπους στην πρώτη  από τις πολλές μεγάλες συνελεύσεις μας που έλαβαν χώρα στο Στάδιο Γιάνκι στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Η συνέλευση ήταν πολύ συγκινητική από την αρχή ως το τέλος, καθώς υπήρχαν εκπρόσωποι από 67 χώρες και ο ανώτατος αριθμός παρευρεθέντων ήταν 123.707 άτομα! Ύστερα από τη συνέλευση, η Τζούλι και εγώ ξαναρχίσαμε τη διακονία περιοδεύοντα επισκόπου. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι στο έργο περιοχής. Εντούτοις, νιώθαμε ότι έπρεπε να συνεχίσουμε να προσφέρουμε τον εαυτό μας για περαιτέρω υπηρεσία. Γι’ αυτό, κάθε χρόνο συμπληρώναμε αιτήσεις τόσο για το Μπέθελ όσο και για την ιεραποστολική υπηρεσία. Το 1952 χαρήκαμε όταν λάβαμε την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την 20ή τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, όπου εκπαιδευτήκαμε για ιεραποστολικό έργο.

Υπηρεσία στο Εξωτερικό

Όταν αποφοιτήσαμε το 1953, διοριστήκαμε στη Βρετανία, όπου υπηρέτησα στο έργο περιφερείας στη νότια Αγγλία. Αφού αφιερώσαμε λιγότερο από έναν χρόνο σε αυτή τη δραστηριότητα, την οποία η Τζούλι και εγώ απολαμβάναμε πάρα πολύ, εκπλαγήκαμε όταν λάβαμε το διορισμό να μετακομίσουμε στη Δανία. Εκεί υπήρχε ανάγκη για νέα επίβλεψη στο γραφείο τμήματος. Εφόσον εγώ βρισκόμουν κοντά και είχα εκπαιδευτεί για μια τέτοια εργασία στο Μπρούκλιν, στάλθηκα να βοηθήσω. Πήγαμε με φέριμποτ στην Ολλανδία και από εκεί με τρένο στην Κοπεγχάγη. Φτάσαμε στις 9 Αυγούστου 1954.

Ένα από τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν ήταν το ότι ορισμένα άτομα σε υπεύθυνες θέσεις δεν δέχονταν κατεύθυνση από τα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν. Επίσης, τρεις από τους τέσσερις μεταφραστές των εντύπων μας στη δανική έφυγαν από το Μπέθελ και τελικά σταμάτησαν να συναναστρέφονται με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά ο Ιεχωβά απάντησε στις προσευχές μας. Δύο σκαπανείς, ο Γιόργκεν και η Άνα Λάρσεν, οι οποίοι αφιέρωναν μέρος του χρόνου τους στο μεταφραστικό  έργο, προσφέρθηκαν να το κάνουν αυτό ολοχρόνια. Έτσι λοιπόν, η μετάφραση των περιοδικών μας στη δανική συνεχίστηκε χωρίς να χάσουμε ούτε ένα τεύχος. Το ζεύγος Λάρσεν παραμένει στο Μπέθελ της Δανίας, και ο Γιόργκεν είναι ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

Μια πραγματική πηγή ενθάρρυνσης εκείνα τα πρώτα χρόνια ήταν οι τακτικές επισκέψεις του αδελφού Νορ. Αυτός αφιέρωνε χρόνο για να κάθεται και να μιλάει με τους αδελφούς, αφηγούμενος εμπειρίες που παρείχαν ενόραση σχετικά με το χειρισμό διαφόρων προβλημάτων. Στη διάρκεια μιας επίσκεψης το 1955, αποφασίστηκε να χτίσουμε καινούριο γραφείο τμήματος με εκτυπωτικές εγκαταστάσεις ώστε να μπορούμε να παράγουμε περιοδικά για τη Δανία. Έγινε η αγορά μιας έκτασης γης σε κάποιο βόρειο προάστιο της Κοπεγχάγης, και το καλοκαίρι του 1957 μετακομίσαμε στο νεόχτιστο κτίριο. Ο Χάρι Τζόνσον, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του την Κάριν, είχε φτάσει πρόσφατα στη Δανία αφού αποφοίτησε από την 26η τάξη της Γαλαάδ, βοήθησε στην εγκατάσταση και στη λειτουργία του πιεστηρίου μας.

Σημειώσαμε βελτίωση στην οργάνωση μεγάλων συνελεύσεων στη Δανία, και η πείρα που είχα αποκτήσει ενόσω υπηρετούσα σε συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχτηκε χρήσιμη. Το 1961, η μεγάλη διεθνής συνέλευσή μας στην Κοπεγχάγη φιλοξένησε εκπροσώπους από 30 και πλέον χώρες. Ο ανώτατος αριθμός παρόντων ήταν 33.513 άτομα. Το 1969, φιλοξενήσαμε τη μεγαλύτερη, όπως αποδείχτηκε, από όλες τις συνελεύσεις που διεξάχθηκαν στη Σκανδιναβία, με ανώτατο αριθμό παρόντων 42.073 άτομα!

Το 1963 προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 38η τάξη της Γαλαάδ. Αυτή ήταν μια προσαρμοσμένη δεκάμηνη σειρά μαθημάτων σχεδιασμένη κυρίως για την εκπαίδευση του προσωπικού των γραφείων τμήματος. Ήμουν πολύ χαρούμενος που βρισκόμουν ξανά με την οικογένεια Μπέθελ του Μπρούκλιν και που μπορούσα να ωφεληθώ από την πείρα όσων υπηρετούσαν πολλά χρόνια φροντίζοντας για τις εργασίες στα κεντρικά γραφεία.

Ύστερα από αυτή την εκπαίδευση, επέστρεψα στη Δανία προκειμένου να συνεχίσω να φροντίζω για διάφορες ευθύνες εκεί. Επιπρόσθετα, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως επίσκοπος ζώνης, επισκεπτόμενος γραφεία τμήματος στη δυτική και στη βόρεια Ευρώπη με σκοπό να ενθαρρύνω τα μέλη του προσωπικού τους και να τα βοηθήσω να φέρνουν σε πέρας τις ευθύνες τους. Πιο πρόσφατα, υπηρέτησα με αυτόν τον τρόπο στη Δυτική Αφρική και στην Καραϊβική.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι αδελφοί στη Δανία άρχισαν να αναζητούν χώρο για την οικοδόμηση μεγαλύτερων εγκαταστάσεων όπου θα μπορούσε να γίνεται περισσότερο μεταφραστικό και εκτυπωτικό έργο. Βρέθηκε μια πολύ καλή έκταση γης περίπου 60 χιλιόμετρα δυτικά της Κοπεγχάγης. Μαζί με άλλους, εργάστηκα για την οργάνωση και το σχεδιασμό αυτών των νέων εγκαταστάσεων, και η Τζούλι και εγώ αποβλέπαμε να ζήσουμε με την οικογένεια Μπέθελ σε εκείνο το θαυμάσιο καινούριο σπιτικό. Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι.

Επιστροφή στο Μπρούκλιν

Το Νοέμβριο του 1980, η Τζούλι και εγώ προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, όπου φτάσαμε στις αρχές Ιανουαρίου του 1981. Πλησιάζαμε τότε τα 60 και, αφού είχαμε υπηρετήσει σχεδόν τη μισή μας ζωή με τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές μας στη Δανία, δεν ήταν εύκολο για εμάς να επιστρέψουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εντούτοις, δεν αφήσαμε το μυαλό μας να περιστρέφεται γύρω από το πού προτιμούσαμε να είμαστε, αλλά προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στους παρόντες διορισμούς μας και στις οποιεσδήποτε προκλήσεις συνεπάγονταν αυτοί.

Φτάσαμε στο Μπρούκλιν και εγκατασταθήκαμε εκεί. Η Τζούλι διορίστηκε στο λογιστήριο,  κάνοντας εργασία παρόμοια με αυτήν που έκανε στη Δανία. Εγώ διορίστηκα στο Συγγραφικό Τμήμα για να βοηθήσω στον προγραμματισμό της επεξεργασίας των εντύπων μας. Οι αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν μια περίοδος αλλαγών στις εργασίες μας στο Μπρούκλιν, καθώς μεταπηδήσαμε από τη χρήση γραφομηχανών και τη λινοτυπία στην επεξεργασία με κομπιούτερ και στην εκτύπωση όφσετ. Δεν είχα ιδέα από κομπιούτερ, αλλά είχα κάποια γνώση για τις οργανωτικές διαδικασίες καθώς και για τη συνεργασία με άλλους.

Λίγο καιρό αργότερα, χρειάστηκε να ενισχυθεί η οργάνωση του Καλλιτεχνικού Τμήματος καθώς προχωρούσαμε στην τετράχρωμη εκτύπωση όφσετ και στη χρήση έγχρωμων απεικονίσεων και φωτογραφιών. Αν και δεν είχα πείρα σε καλλιτεχνικές εργασίες, μπορούσα να βοηθήσω στην οργάνωση του τμήματος. Έτσι λοιπόν, είχα το προνόμιο να επιβλέπω αυτό το τμήμα επί εννιά χρόνια.

Το 1992, διορίστηκα να βοηθάω στην Επιτροπή Εκδόσεων του Κυβερνώντος Σώματος και μεταφέρθηκα στο Ταμείο. Εδώ συνεχίζω να υπηρετώ σε σχέση με τις οικονομικές δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Υπηρετώ από τη Νεότητά Μου

Από τη νεαρή μου ηλικία και στη διάρκεια των 70 χρόνων κατά τα οποία έχω υπηρετήσει ως αφιερωμένος δούλος του, ο Ιεχωβά με έχει διδάξει υπομονετικά μέσω του Λόγου του, της Αγίας Γραφής, και των υποβοηθητικών αδελφών στη θαυμάσια οργάνωσή του. Έχω απολαύσει πάνω από 63 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία, 55 και πλέον από αυτά μαζί με την όσια σύζυγό μου, την Τζούλι. Πράγματι, αισθάνομαι ότι ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει πλούσια.

Το 1940, όταν έφυγα από το σπίτι για να αρχίσω την υπηρεσία σκαπανέα, ο πατέρας μου χλεύασε την απόφασή μου και είπε: «Γιε μου, όταν φύγεις από το σπίτι για να το κάνεις αυτό, μη νομίσεις ότι μπορείς να έρθεις τρέχοντας πίσω ζητώντας μου βοήθεια». Στο διάβα των ετών, ποτέ δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο. Ο Ιεχωβά έχει καλύψει γενναιόδωρα τις ανάγκες μου, συχνά μέσω υποβοηθητικών συγχριστιανών μου. Αργότερα, ο πατέρας μου άρχισε να σέβεται το έργο μας και σημείωσε μάλιστα κάποια πρόοδο καθώς μάθαινε τη Βιβλική αλήθεια προτού πεθάνει το 1972. Η μητέρα μου, η οποία είχε την ελπίδα της ουράνιας ζωής, συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά πιστά μέχρι το θάνατό της το 1985, σε ηλικία 102 ετών.

Μολονότι εγείρονται προβλήματα και στην ολοχρόνια διακονία, η Τζούλι και εγώ ποτέ δεν σκεφτήκαμε να εγκαταλείψουμε το διορισμό μας. Ο Ιεχωβά μάς στήριζε πάντοτε σε αυτή μας την απόφαση. Ακόμη και όταν οι γονείς μου γέρασαν και χρειάζονταν βοήθεια, η αδελφή μου, η Βικτόρια Μάρλιν, ανέλαβε να τους φροντίζει με καλοσύνη. Είμαστε βαθιά ευγνώμονες για τη στοργική της συμβολή, η οποία μας έχει βοηθήσει να συνεχίσουμε στην ολοχρόνια διακονία.

Η Τζούλι με έχει στηρίξει όσια σε όλους τους διορισμούς μας, θεωρώντας το αυτό μέρος της προσωπικής της αφιέρωσης στον Ιεχωβά. Και παρότι τώρα είμαι 80 χρονών και αντιμετωπίζω ορισμένα προβλήματα υγείας, αισθάνομαι ότι ο Ιεχωβά μάς έχει ευλογήσει πλούσια. Αντλώ μεγάλη ενθάρρυνση από τον ψαλμωδό, ο οποίος αφού διακήρυξε ότι ο Θεός τον είχε διδάξει από τη νεότητά του, ικέτευσε: “Ακόμη και μέχρι τον καιρό των γηρατειών, Θεέ, μη με εγκαταλείπεις, ώσπου να μιλήσω για την κραταιότητά σου σε όλους όσους θα έρθουν”.​—Ψαλμός 71:17, 18.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Με τη μητέρα μου το 1940, όταν άρχισα το σκαπανικό

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Με τον Τζο και τη Μάργκαρετ Χαρτ, με τους οποίους έκανα σκαπανικό

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Τη μέρα του γάμου μας τον Ιανουάριο του 1948

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Το 1953, με συμμαθητές μας από τη Γαλαάδ. Από αριστερά προς τα δεξιά: ο Ντον και η Βιρτζίνια Γουόρντ, η Χαρτρέιντα Στιέχενχα, η Τζούλι και εγώ

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με τον Φρέντερικ Γ. Φρανς και τον Νάθαν Ο. Νορ στην Κοπεγχάγη το 1961

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με την Τζούλι σήμερα